uchodźcy z syrii

Z czasem reżim dopuszczał się coraz większych pogwałceń rozejmu, czego punktem kulminacyjnym była masakra w Huli 25 maja 2012.

3 lutego 2012 rozpoczął się największy szturm na miasto Hims. Armia atakowała rakietami, pociskami moździerzowymi oraz czołgowymi dzielnice mieszkalne, w wyniku czego śmierć poniosło kilkaset cywilów. Wydarzenia te wzbudziły oburzenie opinii międzynarodowej, jednak z powodu ponownego weta Rosji i Chin na forum Rady Bezpieczeństwa ONZ nie została przyjęta rezolucja potępiająca reżim Asada.

Liczba odbiorców programu PCPM w Libanie przekracza ponad dwukrotnie liczbę uchodźców, do których przyjęcia zobowiązały się władze RP.

program PCPM

Broń gazowa

atak rakietowy z wykorzystaniem broni chemicznej przeprowadzony 21 sierpnia 2013 w Ghucie, czyli na terenach rolniczych położonych na wschód od Damaszku zamieszkanych przez sunnitów, podczas wojny domowej w Syrii. Według szacunków opozycji w ataku gazowym zginęło od 355 do 1821 osób.

Atak gazowy w Ghucie 21 sierpnia 2013

uchodźcy z syrii

protesty społeczne i konflikty zbrojne w krajach arabskich, w latach 2010–2012. Przyczyną ich wybuchu było niezadowolenie obywateli z warunków życiowych, bezrobocie, rosnące ceny żywności, a także korupcja i nepotyzm władz oraz ograniczanie swobód obywatelskich przez autokratyczne reżimy.

Pierwsze protesty na fali tunezyjskiej rewolucji miały miejsce 26 stycznia 2011. Powstanie wybuchło 15 marca 2011, kiedy odbyły się wielotysięczne demonstracje w różnych syryjskich miastach. W reakcji na demonstracje władze syryjskie nakazały siłom bezpieczeństwa krwawo tłumić powstanie, w wyniku czego ginęły setki cywilów w całym kraju. W miastach ruchowi oporu odcięto dostęp do wody oraz elektryczności. Ponadto siły bezpieczeństwa konfiskowały dobra cywilne oraz żywność.

W 2011 w Syrii rozpoczęło się antyrządowe powstanie. Jego przyczyną były autorytarne rządy Baszszara al-Asada. Inspiracją dla Syryjczyków do protestów, a następnie zbrojnego wystąpienia były udane rewolucje w Tunezji, Egipcie oraz wojna domowa w Libii (tzw. arabska wiosna).

Wojna domowa w Syrii

Plan pokojowy zakładał ustanowienie rozejmu między stronami konfliktu nadzorowanego przez ONZ, humanitarną pomoc dla ludności, ewakuację rannych, wycofanie ciężkiej broni z dzielnic mieszkalnych, podjęcie rozmów na temat politycznego rozwiązania konfliktu, zapewnienie swobody dziennikarzom przemieszczania się po całym terytorium, poszanowanie wolności do zrzeszania się oraz prawo do pokojowych manifestacji.

21 marca 2012 RB ONZ przyjęła sześciopunktowy plan pokojowy projektu Kofiego Annana, mający na celu zakończenie konfliktu. W wyniku mediacji wysłannika ONZ plan ten poparł Baszar al-Asad oraz arena międzynarodowa łącznie z Rosją i Chinami, blokujący do tej pory wysiłki na rzecz pokoju. Na przełomie marca i kwietnia 2012 armia krwawo pacyfikowała obszary oporu na terenie całego kraju. Mimo tego Baszar al-Asad zgodził się na 10 kwietnia 2012 w ramach planu Annana zawiesić broń.

3 lutego 2012 rozpoczął się największy szturm na miasto Hims. Armia atakowała rakietami, pociskami moździerzowymi oraz czołgowymi dzielnice mieszkalne, w wyniku czego śmierć poniosło kilkaset cywilów. Wydarzenia te wzbudziły oburzenie opinii międzynarodowej, jednak z powodu ponownego weta Rosji i Chin na forum Rady Bezpieczeństwa ONZ nie została przyjęta rezolucja potępiająca reżim Asada.

ostrzał artyleryjski i masowe egzekucje dokonane przez syryjską armię i prorządową milicję szabiha na cywilach, w wyniku czego zginęło 108 osób, z czego 49 osób stanowiły dzieci, 34 kobiety, a 25 mężczyźni.

Nadzorcza Misja Organizacji Narodów Zjednoczonych w Syrii

Jednak w Syrii doszło do eskalacji przemocy do tego stopnia, iż 16 czerwca 2012 zawieszono misję obserwacyjną ONZ. Powołana grupa kontaktowa uchwaliła na konferencji genewskiej z 30 czerwca 2012 zasady transformacyjne po zakończeniu konfliktu, jednak nadal nie było wiadomo jak go rozwiązać. Doprowadziło to do kolejnej masakry pod Hama, gdzie 12 lipca 2012 siły rządowe wraz z alawicką milicją szabiha zabiły 150 osób.

Oficjalnie zawieszenie broni weszło w życie 12 kwietnia 2012. Jednakże de facto rozejm nie był respektowany przez siły rządowe, a w efekcie także przez rebeliantów. Ponadto reżim nie wypełnił żadnego z sześciu punktów planu Annana. W ramach tego planu wysłano do Syrii obserwatorów tworzących misję UNSMIS. Jednakże liczba 300 obserwatorów w szczytowym momencie okazała się niewystarczająca, by sprawnie monitorować sytuację w Syrii. Z czasem reżim dopuszczał się coraz większych pogwałceń rozejmu, czego punktem kulminacyjnym była masakra w Huli 25 maja 2012.

Atak gazowy w Ghucie – atak rakietowy z wykorzystaniem broni chemicznej przeprowadzony 21 sierpnia 2013 w Ghucie, czyli na terenach rolniczych położonych na wschód od Damaszku zamieszkanych przez sunnitów, podczas wojny domowej w Syrii. Według szacunków opozycji w ataku gazowym zginęło od 355 do 1821 osób.

Punktem zwrotnym w wojnie domowej było użycie broni chemicznej na wielką skalę przez jedną ze stron, w Ghucie 21 sierpnia 2013, w wyniku czego zginęło kilkaset osób. W wyniku użycia broni niekonwencjonalnej arena międzynarodowa rozpoczęła przygotowania do interwencji międzynarodowej pod przewodnictwem Stanów Zjednoczonych, jednak głębokie podziały społeczności międzynarodowej spowodowały, iż kryzys zdecydowano się rozwiązać dyplomatycznym planem zniszczenia syryjskich arsenałów przez inspektorów Organizacji ds. Zakazu Broni Chemicznej. W tym celu 27 września 2013 Rada Bezpieczeństwa ONZ przyjęła rezolucję nr 2118 wzywająca do zabezpieczenia i zniszczenia syryjskiego arsenału chemicznego oraz przedstawiającą plan wykonania misji. W październiku 2013 Syrię wizytowali inspektorzy OPCW, natomiast broń chemiczną z Syrii zaczęto wywozić na przystosowanym do tego duńskim i norweskim okręcie w styczniu 2014.

Dwa rodzaje uchodźców. Spośród 11,3 mln mieszkańców Syrii, którzy opuścili swoje domy ze względu na działania zbrojne, groźbę śmierci i prześladowania, organizacje humanitarne rozróżniają dwa typy uchodźców: - Uchodźcy (uchodźcy statutowi) – osoby, które przekroczyły granicę Syrii i znalazły schronienie na terytorium innego kraju. - Uchodźcy wewnętrzni – osoby, które są w sytuacji uchodźcy, ale nie przekroczyły granicy Syrii.

Działania zbrojne, brutalność i bezkarność syryjskich sił bezpieczeństwa oraz masowe naruszenia praw człowieka przez wszystkie strony konfliktu zmusiło ponad 11,3 mln mieszkańców Syrii do ucieczki ze swoich domów. Zważywszy, że pod koniec 2010 roku ludność Syrii wynosiła 21,9 mln, wskutek wojny domowej aż 51% ludności tego kraju stało się uchodźcami. Pod kątem liczby uciekinierów oraz odsetka ludności kraju, przemieszczenia ludności spowodowane wojną w Syrii znacznie przekraczają te, odnotowane podczas wojen w Bośni i Hercegowinie (1992-95) czy ludobójstwa w Rwandzie (1994). Skala wysiedleń i potrzeb osób dotkniętych tym konfliktem powoduje, że w Syrii mamy do czynienia z największym kryzysem uchodźców od 1947 roku.

Uchodźcy wewnętrzni

- Gwałtowny wzrost bezrobocia i spadek płac, - Wzrost ubóstwa wśród ludności regionów goszczących uchodźców syryjskich spowodowany większym bezrobociem i niższymi dochodami, - Przeciążenie sieci wodociągowych, kanalizacyjnych i systemów odprowadzania odpadów ze względu na wzrost ludności miejscowości- Spadek jakości edukacji i ochrony zdrowia. Szkoły muszą pracować na dwie lub trzy zmiany. - W pierwszych latach wojny setki tysięcy rodzin w krajach graniczących z Syrią gościło uciekinierów za darmo, dzieląc się z nimi swoim domem i jedzeniem. Koszty utrzymania dodatkowych domowników oraz brak pracy spowodowany napływem uchodźców spowodowało wyczerpanie się oszczędności i zubożenie. - W podobnej sytuacji są właściciele sklepów i aptek, którzy pozwalali uchodźcom kupować pożywienie i leki na kredyt. Często borykają się oni z problemami finansowymi, gdyż uchodźcy nie spłacili swoich długów ze względu na brak możliwości znalezienia pracy.

Konsekwencje napływu uchodźców

Uchodźcy syryjscy w ciągu zaledwie pięciu lat stali się jedną z największych społeczności uchodźców na świecie. W pięciu krajach Bliskiego Wschodu znajduje się ponad 4,8 mln uciekinierów z Syrii:

Uchodźcy syryjscy na Bliskim Wschodzie

Program pomocy humanitarnej realizowany przez PCPM w północnym Libanie ma na celu: - Zapewnienie dachu nad głową dla rodzin nowo przybyłych z Syrii i uchodźców zagrożonych eksmisją z domów poprzez wsparcie finansowe – współpłacenie części czynszu za schronienie wynajmowane przez syryjską rodzinę, - Ochronę życia uchodźców podczas miesięcy zimowych poprzez dostarczenie im pieców, opału oraz przygotowanie ich mieszkań do warunków zimowych (wstawienie drzwi i okien, izolacja), - Zabezpieczenie podstawowej opieki zdrowotnej dla uchodźców poprzez prowadzenie ośrodka zdrowia i wsparcie działalności tzw. kliniki mobilnej, niosącej pomoc medyczną mieszkańcom nielegalnych obozowisk, - Wsparcie libańskich społeczności, goszczących od pięciu lat uciekinierów z Syrii.

„Polska Strefa Humanitarna” PCPM w Libanie

Przykładem pomocy humanitarnej dla uchodźców syryjskich na Bliskim Wschodzie jest program realizowany przez PCPM od lipca 2012 roku. W północnym Libanie polska organizacja humanitarna zabezpieczyła dach nad głową dla ponad 15 tys. uchodźców z Syrii i pomogła im dostosować się do nowych, ciężkich warunków wychodźstwa. Liczba odbiorców programu PCPM w Libanie przekracza ponad dwukrotnie liczbę uchodźców, do których przyjęcia zobowiązały się władze RP.

Program PCPM w Libanie

Migracja z Syrii i Iraku do Europy wymaga nielegalnego przekroczenia pięciu granic. Migranci – zarówno uchodźcy, jak i migranci ekonomiczni – muszą przed wyjazdem często sprzedać cały swój dobytek, by zapłacić równowartość od 3 do 5 tys. dolarów zorganizowanym grupom przestępczym za przerzut jednej osoby. Postawienie na szali dorobku całego życia wymaga podjęcia przemyślanej decyzji, biorącej pod uwagę następujące czynniki:

Powody migracji Syryjczyków do Europy

INFO

Migranci przybywający do UE w roku 2015 wg narodowości

This is a paragraph of text waiting to be awesome content

Activity Stats

125,254.00

INFO

This is a paragraph of text waiting to be awesome content

Activity Stats

125,254.00

Konwencja ONZ o statusie uchodźców stwierdza, że ma on prawo nielegalnie przekroczyć granicę kraju, w którym jest prześladowany. Podczas tranzytu przez inne kraje władze mają dać uchodźcom „odpowiedni czas” na zgłoszenie się i rejestrację lub przejście do innego państwa. W obecnej sytuacji zbyt liberalna interpretacja tych zapisów daje migrantom podstawę prawną do przenikania z jednego kraju do kolejnego. Sytuacja taka podważa najważniejsze osiągnięcie międzynarodowego systemu ochrony uchodźców – objęcia ochroną prawa międzynarodowego osób z chwilą przekroczenia granicy ich ojczyzny, w której są prześladowane.

Kraje UE są rozdarte pomiędzy nakazem ochrony i respektowania granic państwowych a prawem azylowym, nakazującym przyjęcie na swoje terytorium i zbadanie sytuacji każdej osoby, która się o to zwróci.

Afgańczycy, Pakistańczycy i Irańczycy stanowią ponad 15-30% migrantów. Dowodzi to, że na migracje do Europy mają wpływ wydarzenia oddalone o tysiące kilometrów

To największy napływ migrantów w historii istnienia Unii Europejskiej. W roku 2015 zewnętrzną granicę Wspólnoty nielegalnie przekroczyło 1,8 miliona ludzi. Jest to 10-krotny wzrost w porównaniu do roku 2014.

Kryzys migracyjny, który ma miejsce w Grecji i wzdłuż Szlaku Bałkańskiego, jest wyjątkowy z następujących powodów:

Kryzys migracyjny w Europie

Uchodźca z Syrii, Iraku czy innego kraju, którego obywatel ze względu na prześladowanie ma duże szanse na otrzymanie statusu uchodźcy, najprawdopodobniej będzie posiadał dokumenty tożsamości, potwierdzające jego obywatelstwo. Dokumenty te powinny być jednak uważnie zbadane ze względu na pogłoski o wystawieniu syryjskich paszportów dla nawet tysięcy obcokrajowców.

Uchodźca przechodzi wielostopniowy proces wywiadów i weryfikacji informacji na temat miejsca jego pochodzenia oraz powodów, które zmusiły go do ucieczki z kraju i szukania schronienia np. w Polsce. Osoby przeprowadzające takie wywiady mają dostęp do bardzo wielu baz danych na temat sytuacji w Syrii, Iraku i innych krajach pochodzenia uchodźców, które mogą służyć do weryfikacji informacji podanych przez aplikanta.

Syryjczycy i Irakijczycy mówią specyficznym dla swojego kraju akcentem języka arabskiego, który jest łatwy do rozróżnienia dla osoby znającej arabski nawet jako język obcy. Migranci z krajów niearabskojęzycznych (Pakistan, Afganistan) znają tylko klasyczny dialekt arabskiego lub nie znają tego języka w ogóle.

Azylanci przybywający do Polski powinni przejść indywidualną procedurę weryfikującą, czy spełniają wymogi uprawniające ich do otrzymania statusu uchodźcy. Uchodźcy z Syrii czy Iraku mogą być stosunkowo łatwo odróżnieni od innych migrantów przez personel posiadający odpowiednie kwalifikacje językowe i merytoryczne:

Jak odróżnić uchodźcę z Syrii od innych migrantów?

Przyjmowanie uchodźców w Polsce – argumenty za i przeciw