Polskie Tańce Ludowe

POLSKIE TAŃCE LUDOWE

Katarzyna Kasprzyk

POLONEZ

Polonez – polski taniec narodowy, dawniej nazywany tańcem dworskim. Nazwa polonez zapożyczona została z języka francuskiego – polonaise. Metrum 3/4, tempo umiarkowane,, powolne. To korowód par, poruszających się krokiem dostojnego chodu po liniach krętych i prostych dobieranych przez prowadzącego. Od początku XIX wieku uznawany jest powszechnie za najstarszy taniec narodowy, którego forma kultywowana wśród warstw wyższych stanowiła uszlachetnioną wersję tańców obecnych od wieków w polskim społeczeństwie. W ideologii narodowej polonez jest tanecznym emblematem kultury polskiej.W zależności od regionu kraju, w którym był tańczony, występował pod różnymi nazwami, takimi jak: „taniec polski”, „chodzony”, „pieszy”, „łażony”, „wolny”, „powolny”, „powolej”, „okrągły”, „starodawny”, „staroświecki”, „chmielowy”, „gęsi”,

Krakowiak – żywy i popularny, polski taniec ludowy z okolic Krakowa, zaliczany do polskich tańców narodowych, w metrum 2/4 i w charakterystycznym, synkopowanym rytmie.Nazwa tańca pochodzi z XVII wieku i odnosiła się do grupy tańców posiadających własne, lokalne nazwy: mijany, dreptany, ścigany, skalmierzak, przebiegany i in. Pod koniec XVIII wieku charakterystyczne synkopowane rytmy krakowiaka pojawiły się w muzyce symfonicznej, a na początku XIX wieku taniec ten stał się popularny w muzyce scenicznej i instrumentalnej.

KRAKOWIAK

KUJAWIAK

Kujawiak – wywodzi się z kujawskich obrzędów weselnych. Jest to trójmiarowy taniec ludowy, który charakteryzuje się rytmami mazurowymi. Nazwa tańca pochodzi od nazwy regionu, lecz taniec jest też spotykany w regionach sąsiadujących. Kujawiak jest polskim tańcem narodowym, którego nazwa po raz pierwszy pojawiła się w 1827 r. Na Kujawach tańce kujawskie mają różne nazwy. Jedną z nich jest „kosebka”, która w języku regionalnym oznacza obrót w lewo, zaś taniec określany jako „odibka” oznacza obrót w prawo. Poza tym kujawiaka określa się nazwą „śpiący”, „gładki” lub „owczarek” Wykonywano go zwykle z przyśpiewkami. Polega na chodzie w rytmie ćwierćnut na lekko ugiętych nogach. Nastrojowa, liryczna melodia nadaje mu zalotny charakter. Kroki taneczne oparte są głównie na łagodnym chodzie i obrotach, jedynie muzyczne akcenty na koniec frazy podkreślane są przez mocniejsze przytupywania. .

MAZUR

Mazur – polski taniec narodowy w żywym tempie i metrum 3/4 lub 3/8.Taniec ten łączy podobieństwo z mazurkiem i oberkiem (w szybszym tempie) oraz kujawiakiem (powolnym). W postaci stylizowanej występuje pod nazwą mazurek. Jest wesołym, dynamicznym tańcem, który często tańczony był na szlacheckich dworach. Mężczyzna prowadzący w mazurze to wodzirej. Popularność mazura wśród tańców salonowych przypada na wiek XIX. Znany i tańczony był w całej Europie. Mazur wykazuje podobieństwa do kadryla, gdyż jego figury były układane przez tancmistrzów inspirujących się figurami kadryla . W zależności od wielkości sali mazura tańczy się z odpowiednim zestawem figur, o nazwach okrężna, namiotowa, łańcuchowa, arkadowa. Od XIX w. popularny na dworach szlacheckich.

OBEREK

Oberek – polski taniec ludowy charakteryzujący się rytmami mazurowymi o metrum trójmiarowym i skocznej melodii. Oberek jest najszybszym z trzech mazurowych tańców (kujawiak, mazur, oberek). W południowej Polsce nosi nazwę „obertas”. Nazwa ta pojawiła się po raz pierwszy w 1697 roku. Oberek do dziś jest uznawany za jeden z najbardziej popularnych tańców w Polsce, szczególnie na Mazowszu i Radomszczyźnie. Nazwa „oberek” wywodzi się od obracania się. Tańcowi towarzyszyły często przyśpiewki, okrzyki i przytupy.Lokalne nazwy nadawane były oberkowi na podstawie obserwacji i własnych odczuć tancerzy, którzy w ten sposób określali jego najbardziej charakterystyczne cechy. Do nazw takich należy: obertas, swijok, drygant, okrąglak, okrągły, okrąglok, owijok, wyrywany, wyrwas, zawijacz.

Thank you!