INFO APARATO EXCRETOR

APARato EXCRETOR

É aquel que nace da unión de distintos órganos e tecidos que, traballando de forma coordinada, interveñen na función de excreción, función biolóxica que consiste na eliminación dos residuos e residuos nitroxenados do organismo, que, en caso de acumularse, son tóxicos para o organismo.

.

O corpo humano está formado por nove sistemas:o aparato locomotor, nervioso, cardiovascular, dixestivo, respiratorio, inmune, endócrino, reprodutor e excretor.

Cumpre unha función fundamental ao excretar substancias que o organismo non precisa, xa que a acumulación destas substancias pode provocar graves problemas de saúde, como intoxicacións, infeccións ou fallos orgánicos.

É basicamente a suma do sistema urinario e das glándulas sudoríparas.

Os fallos do sistema excretor adoitan ser evidencia de complicacións graves e son unha das principais causas de morte no ser humano.

Para realizar a súa función, está formado por órganos que filtran o sangue e retiran dela as substancias non desexadas, e despois unha serie de condutos que o sacan do corpo.

• O aparato urinario está formado
• polos riles, as vías excretoras (uréteres e uretra) e a vexiga.

Este circuíto está integrado ao cardiovascular e permite a depuración rutineira do sangue que será osixenado nos pulmóns e posteriormente enviado a todo o corpo.

• Riles: son dous órganos con forma de faba, están situados na rexión lumbar a cada lado da espiña dorsal.

Miden de 10 a 12 cm. de largo, uns 6 cm. de ancho e só 3 cm. de grosor. Neles entra o sangue pola arteria renal para ser filtrado e xa limpo sae pola vea renal. Os residuos tóxicos da filtración máis a auga que lle sobra ao sangue forman a urina.

• Uréteres: Son dous condutos moi finos, duns 3-4 milímetros de grosor e de 20 a 30 cm. de largo que conducen a urina dos riles ata a vexiga.
• Vexiga: É unha bolsa musculosa que se encarga de almacenar os ouriños ata encherse.

Ten unha capacidade de case medio litro, pero pode dilatarse ata conter un litro. Se está valeira, semella desinflada. Cando se enche, e a urina toca a parte superior da vexiga, sentimos a necesidade de expulsar a urina, o que provoca a micción (mexada), controlada polo cerebro.

• Uretra: É un conducto que transporta a urina dende a vexiga ao exterior.

Diariamente podemos expulsar ata litro e medio de ouriños.

O aparato excretor consta basicamente de dúas etapas: - Órganos filtrantes. Os riles encargados de filtrar e xerar a orina e a vía excretora que recibe a orina para ser expulsada. - Condutos de expulsión. A vexiga excretora onde se almacena a orina, os uréteres polos que se expulsa e a uretra (orificio de micción) polo que sae do corpo.

Só hai unha diferenza entre o aparello urinario feminino e o masculino: a uretra masculina é máis longa e é, ao mesmo tempo, un aparello urinario e un aparello xenital. Pola contra, a uretra feminina é un conduto exclusivamente urinario, sendo independente dos condutos xenitais.

Aparato excretor

Riles

Os riles son onde se produce a orina.

Uréterese Uretra

Os uréteres levan a orina á vexiga.

Vexiga

A orina almacénase na vexiga.

Enfermidades e complicacións

Enfermidades do aparello excretor As pedras nos riles son a cristalización de sales do sangue. Existen complicacións e patoloxías do aparato excretor, que adoitan ser tratadas con coidado, dada a vital importancia que ten para o organismo. Algúns son:

• Cistite.

É a infección e inflamación crónica ou aguda da vexiga urinaria ou dos condutos próximos. É unha enfermidade común, cuxa reaparición pode poñer en risco as estruturas superiores.

• Cálculo renal.

É a acumulación de residuos nos riles. Debido a que os sales do sangue se filtran nos riles, o exceso ou a mala asimilación do calcio e doutras substancias pode provocar a súa cristalización no interior do ril, formando así grava ou pedras que deben ser expulsadas polas vías urinarias.

• Insuficiencia renal.

É o fallo do funcionamento dos riles o que leva a un filtrado deficiente ou irregular, e que pode ser produto de elementos conxénitos ou enfermidades adquiridas, ou da exposición a toxinas violentas. Hai insuficiencia renal aguda (súbita) ou grave (crónica).

Outras formas de excreción

Hai outras formas para que o corpo excrete substancias nocivas, que non implican o sistema excretor, como:

Ril Dereito: Ril Esquerdo:

Os uréteres son tubos de 21 a 30 cm de longo e de 3 a 4 milímetros de diámetro, que levan a urina ata a vexiga. Alí rematan no meato ureteral, unha estrutura en forma de válvula que permite que o fluído saia pero non regrese polo conduto, mantendo os riles o máis libres de ouriños posible. A uretra é o conducto que leva a orina da vexiga fóra do corpo e varía segundo as condicións físicas do corpo feminino ou masculino: Na muller. A uretra é unha canle de 3-4 cm de lonxitude case vertical que pasa por diante da vaxina e remata na vulva por riba da entrada vaxinal. No home. A uretra mide de 18 a 20 cm de lonxitude e é irregular, con formas anchas e delgadas, pasa por diante da próstata, o corpo esponxoso, e culmina nun esfínter. Esta última vía non só cumpre a función excretora de expulsar a urina, senón tamén a emisión de seme durante a reprodución.

Os órganos máis importantes do aparello urinario son os riles, formados por dous órganos dispostos simétricamente arredor da columna vertebral, ao nivel do ventre e cun peso duns 140 gramos. Son estruturas filtrantes irrigadas pola vea renal, onde se aloxan os residuos metabólicos e se produce o líquido que os conterá, a urina. Os riles realizan funcións metabólicas esenciais, como a secreción de hormonas nas glándulas suprarrenais, situadas na parte superior de cada ril. Cada ril divídese en tres rexións: cortiza, médula e pelve. E están rodeados por unha cápsula de tecido fino que os protexe e illa.

A vexiga é un órgano oco, de natureza muscular, con forma de globo, cun volume que oscila entre os 250 e os 300 centímetros cúbicos e cun tamaño de 6 centímetros de ancho e 11 centímetros de longo cuxa función principal é almacenar a orina ata chegar a un volume concreto que permita asegurar que a micción poida realizarse con suficiente forza.

Os cálculos renais é a cristalización das sales sanguíneas.

Suando a través das glándulas sudoríparas emítese unha substancia transparente e salina que non só hidrata e refresca a pel, senón que tamén serve para descartar substancias tóxicas e eliminar os residuos da dinámica interna. Encóntranse na pel, exactamente na dermis, producen o suor a través do auga que sae dos capilares sanguíneos por filtración. Teñen dúas funcións: Excretan o exceso de sales minerais e substancias tóxicas e Regulan a temperatura corporal.

Se queres ampliar información... Clicla

Preguntas: 1. Para que serve a excreción? 2. Cal é a función dos riles? 3. Camiño dos ouriños, dende que se forma no ril ata que é expulsado. 4. Que é a suor? 5. Por que interveñen as glándulas sudoríparas na función excretora?

Respostas: 1. Para eliminar as substancias de refugallo do sangue. 2. Filtran o sangue para separar as substancias de refugallo que despois se liberan ao exterior do noso corpo. 3. Riles - Uréteres - Vexiga urinaria - Uretra. 4. A suor é principalmente auga, sales e unha pequena cantidade de substancias de eliminación. 5. Porque as glándulas sudoríparas producen suor e a través dela elimínanse substancias de refugallo, a través da pel.

A pel é unha capa que está constantemente en renovación. A epidermis sustitúese completamente cada 2 ou 3 semanas. A hipodermis constitúese de adipocitos que almacenan a graxa.

A expectoración. Durante as infeccións das vías respiratorias é común toser flema, unha substancia densa esbrancuxada, amarelada ou verdosa que contén glóbulos brancos e outras substancias de refugallo como forma de combater a infección. Encargánse da excreción do dióxido de carbono (CO2) ao sair do sangue cara os alvéolos e a súa eliminación coa expiración.

Os pulmóns. Captan osíxeno e eliminan o dióxido de carbono do corpo.

O fígado. O fígado é outro filtro sanguíneo que non conduce ao sistema excretor, senón onde se procesa o exceso de hemoglobina, liberada polos vellos glóbulos vermellos cando morren no bazo. Así, fórmanse dous pigmentos: a bilirrubina e a biliverdina, que constitúen a bile, descartada xunto con outras graxas e substancias de refugallo durante a defecación. Elimina os produtos tóxicos producidos polo metabolismo.

O fígado desintoxica o corpo e almacena vitaminas.

Control da micción Aínda que a micción obedece a un reflexo, pódese suprimir durante un tempo de forma voluntaria e consciente. Isto aprende o ser humano durante a súa etapa de control de esfínteres. A retención excesiva de orina, con todo, leva a sensacións dolorosas e desesperadas que acabarán por escapar do control da conciencia.

Fases da formación de ouriños A composición da orina dáse do seguinte xeito:

• Filtración.

Certas estruturas renales chamadas glomérulos filtran o contido nitroxenado do sangue, impedindo o paso de células e substancias máis grandes, como unha peneira. Aproximadamente 180 litros de sangue son filtrados por eles cada 24 horas (en ambos os riles). reabsorción. Moitos dos compoñentes filtrados volven ao sangue antes de que se forme a urina. Deste xeito pódese recuperar auga, sales, azucres e aminoácidos disoltos que se utilicen.

• Secreción.

A orina fórmase nos glomérulos, lévase pola pelve renal e polo uréter ata a vexiga e almacénase alí. Unha vez que se acumulan entre 250 e 500 ml de ouriños, comezan certas contraccións e relaxacións do esfínter, producindo o reflexo de micción. A orina é liberada a través da uretra e fóra do corpo.

O papel esencial do sistema excretor é a filtración das substancias nitroxenadas residuais do metabolismo, para permitir que o sangue complete o seu ciclo o máis libre de impurezas nocivas posible. É un aparato vital para o bo funcionamento do corpo, se non, a acumulación de residuos no sangue leva a unha forma de intoxicación letal.

Constitución da orina É un líquido acuoso e amarelado, cun olor característico (pola súa composición rica en nitróxeno) e semitransparente. Normalmente un ser humano segrega e expulsa 1,4 litros de ouriños, cuxo contido é 95% auga, 2% sales inorgánicas, 3% urea e ácido úrico. Tamén pode haber toxinas de refugallo e, no caso de infeccións, glóbulos brancos e mesmo bacterias ou virus. A miúdo analízase o contido da orina para comprender o funcionamento metabólico do corpo.