As Pitas Baixo a Choiva - CEIP Plurilingüe Conmeniño

Ricardo Carvalho Calero

Cando eu era un cativo, outros galos nos cantaban. Eran unhas aves ergueitas, lanzais, majestosas.

Non. Digades o que queirades, os galos non son agora tan formosos como nos tempos da miña nenez. Os galos que hoje vejo, son brancos, grises; as cristas, pequeneiras e moradas; as colas, como de galiña, curtas, raquenas.

Cristas vermellas que pandeaban co pesadume, feros peteiros, ollos acesos, colo tornasolado de lene e fonge plumaje, podentes asas, esporas douradas; e a cola un chafaris de lumes e de sombras, con aquelas longas penas, corvas como cajados, como báculos de pegureiros, de bispos orientais.

O meu pai viña os sábados. Era novo, e bicaba-nos con lediza.

Así era o galo máis antigo que lembro. Se vivese agora, tería trinta e cinco anos de idade, se cadra. Reinaba no curro daquela casa onde pasábamos o verán.

Merendábamos torradas de pan con manteiga e azúcar. Tiñamos unha cabuja tan garimosa e terna, que saía connosco e ia atrás de nós, como un cadeliño, polas corredoiras, cando andábamos a cazar grilos. Moito quería eu aos animais.

No curro pasaba unha grande parte do meu tempo ollando para as galiñas.

Via-as escarabellar na terra en procura de vermes e miñocas.Botaba-lles o millo. Recollia os ovos que anunciaban co seu alporizado cacarejar

Cada ave tiña un nome posto por min, e eran tan estreitas as relacións entre min e elas, que cheguei a coidar que nos comunicábamos co pensamento, e sostiña longos diálogos mentais coas bulidoras pitas e o seu formoso e acougado rei.

A terra seca bebeu arelosamente as primeiras águas. Logo encheita, rejeitou beber máis. Pozas e miúdos regueiros xurdiron entre a lama. Alampou un lóstrego. Como se un carro de patacas emborcase a sua cárrega, a rolar, polo teito do ceu, o trebón retumbou.

Unha lufada de vento, de sócato, conmoveu o ar. E unha nube moura esbarou polo céu. Laiaron-se as árboles docemente, e agiña se velou o sol. E a chuvia comezou a cair. Era unha chúvia de verán, torrencial, esmagadora.

Non había poleiro acaroado ao curro. Recollían-se as pitas pola noite dentro da casa, nun rocho ajeitado. Aquel serán, detrás de unha fiestra, eu ollaba chover. E de súbito vin as pitas. ¡Malpocadas! Coas colas baixas, a cabeza afundida, arrechegadas ao muro, nos recantos, esmaecidas, murchas, tristeiras, a água escorregaba por riba delas, teimosa, cruelmente.

Mais cando chegaba cabo de unha ave, esta fugia-me, e alongaba-se máis cada vez. Así, mollado eu mesmo até non poder máis, puxe-me a berrar e a chorar con desconsolo.

E sain ao curro, atafegado, para conducir a grea a teito.

Non o puden aturar. Baixei como un lóstrego e abrin-lles a porta da casa. Mais as galiñas non se moveron. Chamei-nas en van. “Churras, churras”.

O meu pai dicia que as suas plumas eran impermeábeis, mais isto non o podia eu crer. Seguín correndo detrás das pitas, como tolo.

Na casa foi notada a miña manobra. O meu pai ordenou desde a fiestra a miña retirada. Mais ¿Cómo ia deixar que a auga apodrecese os osos dos pobres animais? ¿Quizá os catarros, as pulmonías, o reuma non existían para as galiñas?

Entón a miña aboa saiu con un paráguas e pretendeu recoller-me. Eu non a ouvia nen a via, sempre a chorar e a correr atrás das cativas aves. Agiña estiveron no curro a miña nai, as criadas, o meu pai, a miña tia, todos os guardachuvas da casa. Corria eu tras as pitas. Corrian os paráguas detrás miña.

Até que cambiou a táctica da perseguizón. Convencidos de que non regresaría a casa se as galiñas ficaban fora, os maiores, escindidos en patrullas, adicaron-se a cazar as aves. Pouco a pouco, mentres a chúvia apouvigaba os paráguas, as galiñas foron caindo nas mans das persoas e foron sendo postas ao abrigo.

Só entón, ja ceibes da chúvia os animaliños, me acollin a teito eu, e todos os que interviñeran na cazata. Mália os paráguas, estábamos todos mollados como pitos.

Muito nos deu que facer o galo. Por fin, a miña aboa atingiu-no pola cola. Mais ao se botar a el, esbarou e caiu. Ficou a carón do chan con todo o corpo. Perdeu o paráguas, mais non perdeu o galo.

Agradecementos

Grazas a todos aqueles que participáchedes coas vosas obras de arte para a ilustración deste conto. Foi unha tarefa moi difícil escoller só uns poucos.

Texto de Ricardo Carvalho CaleroIlustrado polo alumnado do CEIP Plurilingüe de Conmeniño.

Curso 2019/2020

CEIP Plurilingüe de Conmeniño - O Grove -