15. Gdzie i jak szukać pomocy w trudnościach z emocjami?”

Gdzie i jak szukać pomocy w trudnościach z emocjami?

przyrodniczeecho.pl

Po dzisiejszych zajęciach:

• stosuję zasady pierwszej pomocy emocjonalnej wobec osób ze swojego otoczenia.

Czy wiesz, że:

• Nie trzeba od razu iść do psychologa. Czasem pierwszy krok to… rozmowa z kimś zaufanym. Już samo opowiedzenie o emocjach drugiej osobie obniża napięcie nawet o 30% - potwierdzają to badania nad „ulżą emocjonalną” (emotional relief).

• Mózg lubi… nazywanie emocji. Kiedy mówisz „jest mi smutno” lub „czuję złość”, aktywuje się część mózgu odpowiedzialna za kontrolowanie reakcji. To właśnie dlatego opisywanie tego, co czujesz, działa uspokajająco - to mechanizm zwany affect labeling.

• Linię telefoniczną zaufania wymyślono ponad 65 lat temu. Pierwsza działała od 1953 roku w Londynie. Dziś w Polsce działa kilkanaście telefonów wsparcia (m.in. całodobowy 116 111 dla dzieci i młodzieży oraz 800 70 2222 dla dorosłych).

• Psycholog to nie to samo co psychiatra. Psycholog pomaga zrozumieć emocje i uczy, jak sobie z nimi radzić. Psychiatra jest lekarzem - może przepisywać leki. W wielu sytuacjach pracują razem.

Wstęp do zajeć.

Pomysł na lekcję. Zabawy.

This page is password protected

Enter the password

Podstawowe emocje (wg P. Ekmana) to" 😊 Radość 😡 Złość 😢 Smutek 😱 Strach 🤢 Wstręt 😲 Zaskoczenie ➡️ Powinniście umieć je rozpoznawać po mimice, tonie głosu i zachowaniu.

Jak sobie radzić z emocjami? „Każdy z nas i ja, i wy codziennie coś czuje. Czasem radość i spokój, innym razem złość, stres, smutek albo wstyd. To zupełnie normalne. Emocje nie są ani dobre, ani złe - są po to, żebyśmy wiedzieli, co się z nami dzieje. Ale ważne jest to, co z nimi zrobimy. Można z emocją współpracować - albo pozwolić jej przejąć nad sobą kontrolę.

Dlatego chcę Wam dzisiaj powiedzieć kilka rzeczy:

Emocje trzeba nazywać - jeśli coś Cię denerwuje, nazwij to w głowie albo komuś powiedz: „Jestem wkurzony, bo…”. Kiedy nazwiesz emocję, ona przestaje być taka „dzika”.

Nie tłum nic w sobie. Emocje, które dusimy, w końcu wybuchają. Czasem nie wiadomo kiedy i jak. Lepiej o nich mówić, rysować, zapisać je gdzieś - cokolwiek, byle nie chować ich głęboko.

Złość to nie problem - problemem może być to, co zrobisz, gdy jesteś zły. Masz prawo się zezłościć. Ale nie masz prawa ranić innych. Dlatego warto uczyć się sposobów na opanowanie tej emocji - np. odejść na chwilę, policzyć do 10, powiedzieć komuś, co czujesz, zanim coś zrobisz.

Oddychanie naprawdę działa. Gdy jesteś spięty, zestresowany albo zdenerwowany - kilka głębokich oddechów daje sygnał ciału: „Jestem bezpieczny, uspokój się.” Spróbuj kiedyś.

Nie musisz być sam. Jeśli coś Cię przytłacza - pogadaj z kimś, komu ufasz. To może być kolega, mama, psycholog, nauczyciel. Nikt nie musi być bohaterem w samotności.

Nie jesteś słaby, kiedy prosisz o pomoc. Przeciwnie - jesteś mądry. Dbanie o swoje emocje to ważna część bycia dorosłym człowiekiem.

Uczenie się radzenia sobie z emocjami to proces. Czasem się uda, czasem coś cię poniesie - ale każda taka sytuacja to okazja, żeby następnym razem poradzić sobie lepiej.

Czy wiecie, czym jest pierwsza pomoc emocjonalna („4Z”). Według ekspertów każda pomoc polega na czterech krokach: Zauważ zmianę w zachowaniu ucznia (np. smutek, płaczliwość). Zapytaj o uczucia (np. „Czy chcesz o czymś porozmawiać?”). Zaakceptuj to, co usłyszysz, bez oceniania. Zareaguj - czyli w razie potrzeby poproś o wsparcie innych (np. psychologa szkolnego). Jeśli istnieje bezpośrednie zagrożenie życia (np. myśli samobójcze), koniecznie dzwoń pod 112.

Gdzie szukać wsparcia? Telefoniczne i internetowe formy wsparcia. Oprócz zaufanych osób (rodzice, nauczyciel, przyjaciel). Telefon 116 111 to całodobowa, bezpłatna infolinia dla dzieci i młodzieży - działa także 800 12 12 12 – Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka, czy „Niebieska Linia” (800 12 00 02) dla ofiar przemocy w rodzinie. W sytuacji zagrożenia zdrowia lub życia dzwonimy pod 112.

Dostępna pomoc instytucjonalna. Uczniowie i rodzice mogą się zwrócić o wsparcie do pedagoga lub psychologa szkolnego oraz do Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej (PPP). Każda publiczna PPP udziela dzieciom i młodzieży bezpłatnej pomocy psychologiczno-pedagogicznej, na wniosek rodzica lub ucznia. Pomoc w poradni jest nieodpłatna i nie wymaga skierowania. Istnieją ośrodki środowiskowej opieki psychologicznej dla dzieci (poradnie dzielnicowe), dostępne bez skierowania, finansowane przez NFZ.

This page is password protected

Enter the password

Praca w grupach. Klasa dzieli się na małe grupy. Każda grupa otrzymuje kartki lub zeszyt, pisaki i instrukcje do dwóch zadań, które mają zachęcać do współpracy i kreatywności.

Zadanie 1 - „Biuro detektywów uczuć”.Każda grupa dostaje krótkie scenariusze opisujące sytuacje, w których dzieci przeżywają różne emocje (np. dziecko jest smutne, bo jego piesek zgubił się; ktoś jest spanikowany przed występem na apelu; inny kolega jest zły po kłótni z przyjacielem). Uczniowie wspólnie omawiają: jakie emocje mogą czuć bohaterowie scenek i co w takiej sytuacji może im pomóc? Grupa wypisuje nazwy uczuć oraz możliwe źródła wsparcia (np. rozmowa z mamą, zabawa z kolegami, kontakt z psychologiem). Każdy zespół przygotowuje krótki raport (np. rysunek, schemat albo zdania) - „detektywi” przedstawiają swoje wnioski klasie na koniec zadania. Zadanie 2 – „Strażnicy spokoju”. Celem jest kreatywne zilustrowanie źródeł pomocy. Każda grupa otrzymuje duży arkusz papieru, kolorowe pisaki i tworzy plakat „Mapa wsparcia emocjonalnego”. Na plakacie rysują np. siebie w centrum i wokół - symbole lub krótkie napisy osób i miejsc, do których można się zwrócić z problemem: rodzina, nauczyciele, szkolny psycholog, numery telefonów (116111, 800… ), może ikony jakiejś chatki (symbol domu, bezpiecznego miejsca) itp. Grupy mogą nadać swojemu plakatowi zabawną nazwę (np. „Ratownicy uczuć” czy „Skarb emocjonalny”). Po wykonaniu pracy każda grupa prezentuje swój plakat - omawia, kto i gdzie w nim się znajduje oraz jaką może pełnić rolę (np. „Nasz przyjaciel Patryk pomoże nas wysłuchać, a 116 111 to dzwonek do dorosłych, którzy rozwiązują tajemnice uczuć”).

Podsumowanie i refleksja.

Nauczyciel pyta uczniów, czego się dowiedzieli i przypomina najważniejsze punkty: że trudne emocje zna każdy, ale nie trzeba z nimi zostawać samemu. Podkreśla, że zawsze można poprosić o pomoc - bliskich, nauczyciela czy specjalistę - oraz korzystać z telefonów zaufania. Na koniec zachęca uczniów do narysowania lub wypisania w zeszycie jednej rzeczy, którą zrobią, gdy następnym razem będą źle się czuć (np. „porozmawiam z mamą”, „zadzwonię na 116111”, „poleżę spokojnie 10 minut”).