13. Gdzie mogę szukać pomocy, gdy jest mi trudno?

Gdzie mogę szukać pomocy, gdy jest mi trudno?

przyrodniczeecho.pl

Po dzisiejszych zajęciach:

• wskazuję miejsca uzyskania pomocy psychologicznej, psychoterapeutycznej i psychiatrycznej dla dzieci i młodzieży, w tym telefony zaufania,
• omawiam sytuacje wymagające reakcji osób dorosłych.

Czy wiesz, że:

• W Polsce działa specjalny numer tylko dla dzieci i młodzieży: 📞 116 111 - to Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży. Można dzwonić za darmo i bez podawania nazwiska, nawet z komórki bez pieniędzy. Można też napisać przez stronę internetową.

• Nie musisz mieć „dużego problemu”, żeby porozmawiać z psychologiem. Psycholog może pomóc, gdy jesteś smutny, boisz się, nie możesz spać albo coś Cię przytłacza. Rozmowa z nim to jak „gimnastyka dla myśli”.

• Psycholog to nie „lekarz od szaleńców”! To ktoś, kto pomaga zrozumieć emocje i odzyskać równowagę. Psycholog nie ocenia – tylko słucha i wspiera.

• Pomoc to nie wstyd - to mądrość! Każdy, nawet dorośli, czasem potrzebuje pomocy. Proszenie o wsparcie to znak, że chcesz o siebie zadbać i to jest bardzo odważne.

Wstęp do zajeć.

Pomysł na lekcję. Zabawy.

This page is password protected

Enter the password

Pomoc w najbliższym otoczeniu (w szkole i w domu). Pierwszymi osobami, do których można się zwrócić, gdy czujemy się źle, są zazwyczaj zaufani dorośli z naszego otoczenia. Może to być rodzic lub opiekun, ale także wychowawca, inny nauczyciel, pedagog albo psycholog szkolny. W każdej szkole są specjaliści (pedagog/psycholog szkolny), którzy rozmawiają z uczniami o ich problemach, udzielają wsparcia i porad lub organizują dalszą pomoc.

Profesjonalna pomoc psychologiczna i medyczna (poza szkołą): Wytłumacz uczniom, że istnieją także specjaliści poza szkołą, którzy zajmują się zdrowiem psychicznym dzieci i młodzieży. Należą do nich: Psycholog - specjalista, z którym można porozmawiać o swoich uczuciach i kłopotach. Psycholog pomaga zrozumieć swoje emocje i sytuację, udziela wsparcia psychologicznego, może podpowiedzieć sposoby radzenia sobie. Nie przepisuje leków - jego głównym narzędziem jest rozmowa i ćwiczenia psychologiczne. Często to pierwsza osoba, do której warto się zgłosić z trudnościami.

Psychoterapeuta – osoba (często psycholog z dodatkowymi uprawnieniami lub inny specjalista po szkoleniu), która prowadzi terapię psychologiczną. Psychoterapia to regularne spotkania (np. raz w tygodniu) z terapeutą, który pomaga dziecku poradzić sobie z poważniejszymi problemami lub długotrwałymi trudnymi emocjami. Psychoterapeuta uczy, jak radzić sobie z przeżyciami, pracuje nad zmianą negatywnych myśli i zachowań. Terapia trwa pewien czas i jej celem jest poprawa samopoczucia i rozwiązanie problemów.

Psychiatra – lekarz medycyny specjalizujący się w leczeniu chorób i zaburzeń psychicznych. Psychiatra to „lekarz od zdrowia psychicznego”. Może on pomóc, gdy ktoś doświadcza np. ciężkiej depresji, silnych lęków lub innych poważnych zaburzeń emocjonalnych. Psychiatry można się czasem trochę bać, bo kojarzy się ze szpitalem lub lekami, ale warto podkreślić, że psychiatra jest po to, by nam pomóc wrócić do zdrowia, tak jak każdy inny lekarz. Może, jeśli to konieczne, przepisać leki, które poprawią nastrój czy zmniejszą lęk. Do psychiatry najczęściej trafia się za zgodą i z pomocą rodziców, gdy zaleci to psycholog lub lekarz rodzinny.

Gdzie szukać specjalistycznej pomocy? Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna - miejsce, do którego można się udać z rodzicem, aby porozmawiać z psychologiem (bezpłatnie). Istnieją też przychodnie zdrowia psychicznego dla dzieci i młodzieży (np. w większych miastach) oraz gabinet prywatny psychologa lub psychoterapeuty (to już odpłatna forma, ale niektóre organizacje oferują darmową pomoc). Pamiętaj! Jeśli problem Cię przerasta, dorośli pomogą znaleźć właściwą pomoc - czy to przez lekarza pierwszego kontaktu, czy kontakt z poradnią.

Telefony zaufania dla dzieci i młodzieży. Istnieją bezpłatne, anonimowe infolinie telefoniczne, gdzie każdy młody człowiek może zadzwonić i porozmawiać o swoim problemie z życzliwą, przeszkoloną osobą. Najbardziej znanym numerem w Polsce jest 116 111 - Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży - działa 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu (również w weekendy i święta) i jest całkowicie bezpłatny. Konsultanci z telefonu zaufania nie oceniają, nie karcą, lecz starają się zrozumieć i wspólnie z dzieckiem poszukać rozwiązania. Inne to: 800 12 12 12 - Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka, a także internetowe czaty pomocowe.

Źródeł pomocy jest wiele - w szkole, poza szkołą i przez telefon/internet - i że każdy uczeń ma prawo z nich skorzystać, gdy czuje taką potrzebę. Pamiętaj! „Nie jesteś sam - zawsze znajdzie się ktoś, kto może Ci pomóc. Wystarczy o tę pomoc poprosić.”

This page is password protected

Enter the password

Ćwiczenie grupowe.

Podział na 3 - 4 grupy. Każda grupa otrzymuje kartę z zadaniem do wykonania. Nauczyciel tłumaczy, że teraz uczniowie wykorzystają zdobytą wiedzę, aby wspólnie rozwiązać zadania związane z tematem lekcji. Podkreśla, że forma pracy jest aktywna - można dyskutować w grupie, robić notatki na arkuszu i przygotować krótką prezentację wyników. Warto nadać poszczególnym zadaniom atrakcyjne nazwy, aby zwiększyć zaangażowanie uczniów. Nauczyciel prezentuje nazwy zadań i krótko je objaśnia:

Grupa 1 – „Szkolne SOS”

Waszym zadaniem jest zastanowić się, kto w szkole może udzielić pomocy, gdy uczeń ma problem. Wypiszcie na arkuszu wszystkie osoby lub miejsca w szkole, do których można się zgłosić po wsparcie (np. wychowawca, nauczyciel, pedagog/psycholog szkolny, pielęgniarka szkolna). Napiszcie krótko, z jakim rodzajem problemu można zwrócić się do każdej z tych osób. (np. do wychowawcy - gdy mamy problem w klasie, do psychologa - gdy źle się czujemy psychiczni, do pielęgniarki - gdy źle się czujemy fizycznie itp.). Możecie nazwać waszą listę „Koło ratunkowe w naszej szkole” i ozdobić ją symbolem szkoły lub uśmiechniętej postaci pomagającej dziecku.

Grupa 2 – „Profesjonalni Pomocnicy”.

Wasza grupa zajmie się specjalistyczną pomocą poza szkołą. Wypiszcie na arkuszu miejsca i osoby, które zawodowo pomagają dzieciom i młodzieży w trudnych sytuacjach (poza szkołą). Pomyślcie o takich osobach jak psycholog (np. w poradni), psychoterapeuta, lekarz psychiatra, ale też np. telefon zaufania. Dla każdego wypisanego źródła pomocy napiszcie jedno zdanie co taka osoba/instytucja robi lub jak może pomóc. np. „Psycholog - wysłucha mnie i doradzi, jak radzić sobie z emocjami”, „Psychoterapeuta - nauczy mnie sposobów pokonywania smutku i lęku na regularnych spotkaniach”, „Psychiatra - lekarz, który może pomóc w ciężkiej chorobie smutku (depresji), może przepisać lekarstwo”, „Telefon zaufania 116 111 - można tam zadzwonić o każdej porze, żeby porozmawiać o swoim problemie i dostać wsparcie”. Używajcie własnych słów. Waszą pracę możecie zatytułować „Mapa profesjonalnej pomocy” - możecie narysować obok nazw np. ikonki: telefon, krzyż lekarski, uśmiechniętą buźkę symbolizującą psychologa itp.

Grupa 3 – „Telefon przyjaciela”.

Będziecie pracować nad tematem telefonów zaufania. Waszym zadaniem jest przygotować krótką scenkę lub symulację rozmowy z telefonu zaufania 116 111. Porozmawiajcie w grupie i wymyślcie sytuację, w której dziecko postanawia zadzwonić po pomoc (np. pokłóciło się z przyjacielem, jest bardzo przygnębione, ktoś je przezywa w szkole). Następnie odegrajcie dialog: jedna osoba będzie dzieckiem dzwoniącym, druga konsultantem telefonu zaufania. Zastanówcie się, co konsultant może powiedzieć, aby pomóc (np. „Jestem z tobą, słucham cię uważnie”, „Rozumiem, że czujesz się samotny…”, „Możemy razem poszukać rozwiązania”, „Nie musisz podawać swojego nazwiska, cieszę się, że do mnie dzwonisz”). Jeśli wolicie, możecie zamiast scenki zrobić plakat reklamujący telefon zaufania - z numerem 116 111 i hasłem zachęcającym do skorzystania z niego, np. „Nie jesteś sam - zadzwoń 116 111”. (Scenkę możecie przedstawić później przed klasą, a plakat omówić.)

Realizacja pracy grupowej.

Uczniowie pracują w grupach nad swoimi zadaniami. Nauczyciel w tym czasie krąży po klasie, obserwuje współpracę i w razie potrzeby naprowadza grupy pytaniami. Motywuje do zaangażowania wszystkich członków zespołu (np. upewnia się, że każda osoba ma jakąś rolę: pisze, rysuje, podaje pomysły, przygotowuje się do odgrywania scenki). Ważne jest, aby nauczyciel dopilnował, że grupy poprawnie rozumieją zadania i zawierają w swoich opracowaniach kluczowe informacje (np. Grupa 2 powinna wymienić trzy typy specjalistów: psycholog, psychoterapeuta, psychiatra - bo to wynika z wymagania, i dodatkowo telefon zaufania. Grupa 1 powinna wymienić pedagoga/psychologa szkolnego. Grupa 3 powinna uwzględnić numer 116 111 w scence lub plakacie). Nauczyciel w razie potrzeby podpowiada brakujące elementy (np. dopytuje Grupę 1: „Czy w szkole jest ktoś, kto zajmuje się pomocą psychologiczną na co dzień?” - naprowadzając na psychologa szkolnego, jeśli nie został wymieniony).

Prezentacja, omówienie. Podsumowanie.

Każda grupa prezentuje swoją pracę. „Czego nowego dowiedzieliście się dzisiaj o szukaniu pomocy?”, „Kiedy warto poprosić o pomoc i do kogo się zwrócić?”. Uczniowie dzielą się refleksjami. Nauczyciel może rzucić piłkę do losowego ucznia (jako zachętę do wypowiedzi) z prośbą, by dokończył zdanie: „Dziś na lekcji zrozumiałem/am, że pomoc można znaleźć u…”, i uczeń kończy np. „psychologa, jak mi smutno” albo „na telefonie zaufania, jak nie mam z kim pogadać”. Kilka osób może się w ten sposób wypowiedzieć, co pozwoli utrwalić najważniejsze treści.

Nauczyciel może zaproponować krótkie zadanie po lekcji, np. „Zaprojektuj w zeszycie „Apteczkę pomocy psychicznej” - narysuj skrzynkę/pojemnik i wpisz do niej 5 miejsc/osób, do których mógłbyś/mogłabyś zwrócić się o pomoc w trudnej sytuacji”. To kreatywne ćwiczenie utrwalające wiadomości.