Camiño Sanabrés

Camiño Sanabrés

Provincia de Ourense

Arquitectura

Fauna

Flora

Lendas

Fauna

Mapa

Anterior

Anterior

Anterior

Anterior

Anterior

Anterior

Anterior

Anterior

Flora

Mapa

Anterior

Anterior

Anterior

Anterior

Anterior

Anterior

Anterior

Anterior

Arquitectura

Mapa

Lendas

Mapa

Seguinte lenda

A MEZQUITA

Hai moito tempo, nos montes da Mezquita, vivía unha serpe xigante con ollos vermellos coma o lume e escamas tan duras coma o ferro. Os veciños dicían que era unha antiga criatura máxica, gardiá dun tesouro escondido nas covas da serra de San Mamede. A serpe non atacaba a ninguén, pero cada noite escoitábanse os seus longos asubíos no vento e víase unha luz azulada que saía dunha fenda da montaña. Contaban que o tesouro que gardaba era tan grande que podería encher igrexas de ouro, pero que ninguén podía conseguilo sen antes vencer á serpe. Un día, un mozo valente chamado Xoán, fillo dun ferreiro da vila, decidiu enfrontarse á criatura. Levou con el unha espada forxada polo seu pai e subiu ao monte ao mencer. Ao chegar á cova, atopou á serpe durmida enriba dun montón de moedas antigas e xoias brillantes. Mais cando Xoán ergueu a espada, a serpe espertou e faloulle con voz humana: —Non veñas roubar o que non che pertence. Este tesouro é da terra, e quen o leve sen permiso levará a maldición dos antigos. Xoán, asustado pero sabio, gardou a espada e dixo: —Non quero ouro, só quero que os teus asubíos deixen durmir en paz aos nenos da vila. A serpe, sorprendida pola humildade do mozo, desapareceu entre a néboa e, dende aquela noite, nunca máis se volveu escoitar o seu asubío. Din que Xoán atopou, ao baixar do monte, unha pequena pedra dourada no peto, que nunca se gastou nin perdeu brillo. E aínda hoxe, nas noites de treboada, algúns aseguran ver unha luz azul movéndose entre os penedos da Mezquita…

Lendas

Mapa

Seguinte lenda

A GUDIÑA

Contan os vellos de A Gudiña que, na antiga lagoa de Pías, vivía hai moitos séculos unha moura encantada. Esta moura tiña longos cabelos de ouro que lle chegaban ata os pés e vivía agochada no fondo das augas, gardando un segredo que ninguén era quen de descubrir. Cada noite de San Xoán, ao soar as doce badaladas, a moura subía á superficie, sentábase nunha pena da beira e peiteábase cos seus peites de prata mentres cantaba unha canción tan fermosa que quen a escoitaba quedaba prendido para sempre. Un ano, un pastor novo que pasaba pola zona cos seus rabaños ouviu a canción e achegouse á lagoa. Alí viu á moura, que lle falou cun sorriso triste: —Se queres liberarme, tes que volver mañá a esta mesma hora, traer unha flor de fento e prometer que non terás medo pase o que pase. O mozo aceptou, mais ao día seguinte, cando a néboa cubría a lagoa, escoitou berros, tronos e luces saíndo da auga. Asustado, fuxiu correndo sen mirar atrás. A moura quedou alí, atrapada, unha vez máis. Din que desde entón, cada San Xoán, a moura agarda na lagoa por alguén que non teña medo, alguén que teña valor para escoitar sen fuxir. E que quen a libere recibirá, como recompensa, un segredo tan antigo como os montes que rodean A Gudiña.

Lendas

Mapa

Seguinte lenda

LAZA

No monte de A Peneda, preto de Laza, hai un lugar escuro e profundo coñecido como o Pozo do Demo. Din os máis vellos que alí, nun tempo moi antigo, caeu un anaco do ceo. Un raio tan forte que abriu a terra e formou un burato sen fondo. Pero o que saíu de dentro non foi lume... senón o demo en persoa. A xente da zona contaba que, nas noites de luar, saía dese pozo unha figura escura con cornos e ollos vermellos que camiñaba ata a vila de Laza para tentar ás persoas con mentiras e promesas falsas. Ás veces ofrecía ouro, outras, desexos cumpridos. Mais quen aceptaba, desaparecía para sempre. Un día, unha muller moi sabia chamada Marica, que vivía soa no monte, decidiu rematar co mal. Collía herbas de San Xoán, auga bendita do río Támega e un amuleto que herdara da súa avoa. Subiu ata o Pozo do Demo na noite máis longa do ano e fixo un círculo máxico coas herbas. Cando apareceu a figura escura, Marica plantouse firme e díxolle: —Non temo ao demo nin ás súas promesas. Volve ao burato de onde saíches e deixa en paz esta terra. O demo berrou, a terra tremeu, pero a muller non se moveu. Caeu un raio e a figura desapareceu dentro do pozo, que se pechou con pedras e silvas. Desde aquela, o lugar ficou en silencio. Din que aínda hoxe, se te achegas ao monte e escoitas con atención, podes oír un murmurio saíndo da terra... pero ninguén se atreve a escavar.

Lendas

Mapa

Seguinte lenda

ALLARIZ

Hai moitos séculos, cando Allariz aínda era unha vila amurallada e silenciosa, contaban que vivía nos arredores un dragón terrible, escondido nunha cova do monte do Castelo. Cada noite baixaba ata o río Arnoia para beber e ninguén se atrevía a saír cando oía os seus ruxidos, que facían tremer os muros da vila. O dragón esixía cada lúa chea unha ofrenda: unha ovella, unha vaca... ou mesmo unha persoa. A xente estaba desesperada, ata que un mozo chamado Lois, fillo dun ferreiro, decidiu enfrontarse á besta. Lois era forte e valente, pero non tiña armas máxicas nin escudo de prata. Só levaba unha capa vella do seu avó, unha espada feita por el mesmo e unha pedra do río que a súa avoa dicía que traía sorte. Cando a lúa chea apareceu no ceo, Lois agardou ao dragón na ponte vella. Cando a besta apareceu, lanzando lume e fume, o mozo non fuxiu. Cando o dragón se achegou, Lois lanzoulle a pedra do río directamente aos ollos. A pedra, máxica ou non, cegou á criatura, que caeu ao río cun berro enorme e desapareceu para sempre. Desde aquela noite, Allariz viviu en paz. Din que a cova do dragón aínda existe, agochada entre silvas e carballos, e que no río, en noites moi quietas, se poden ver burbullas subir á superficie... como se algo moi antigo aínda respirase baixo a auga.

Lendas

Mapa

Seguinte lenda

OURENSE

Contan os vellos que hai moitos séculos, cando os romanos chegaron á terra de Ourense, quedaron abraiados ao ver como da terra brotaban auga quente, burbullante, con cheiro a xofre pero con propiedades curativas. Eran as Burgas, as fontes termais que aínda hoxe manan no corazón da cidade. Mais o que poucos saben é que, segundo a lenda, as Burgas naceron do amor imposible entre unha deusa e un mortal. A deusa chamábase Burbida, filla do deus dos ríos e das augas subterráneas. Cada mil anos podía subir á superficie, pero tiña prohibido falar cun humano. Un día, mentres paseaba agochada polas ribeiras do Miño, coñeceu a un mozo ourensán chamado Lucio, que estaba ferido tras loitar contra unha fera do monte. Burbida non puido evitar axudalo: curou as súas feridas cunha auga quente que saía das súas mans e quedou prendada del. Lucio tamén se namorou da misteriosa moza de ollos claros e sorriso triste. Comezaron a verse ás agachadas cada noite, á beira do río, sen saber que estaban a romper as leis divinas. Cando os deuses descubriron o segredo, castigaron a Burbida a desaparecer, pero antes de marchar, chorou tanto que das súas bágoas naceu un manancial quente e forte, que nunca se secaría. Así xurdiron as Burgas. Din que esa auga conserva o poder curativo da deusa e que, se un día dous amantes beben dela ao mesmo tempo, nunca máis se separarán.

Lendas

Mapa

Seguinte lenda

CRISTOVO DE CEA

En Cristovo de Cea, preto da igrexa, hai un vello cruceiro de pedra que moitos visitantes miran con respecto e curiosidade. Conta a tradición que aquel cruceiro non é un simple monumento, senón un símbolo dun milagre. Hai moito tempo, un home chamado Manuel, que vivía na aldea, era famoso por ser un bo home pero tamén moi cabezón. Un día, cando volvía do mercado, perdeu o camiño entre as carballeiras, nunha noite escura e con néboa. Andou e andou sen atopar a saída, ata que, esgotado, decidiu rezar diante dunha cruz de madeira que atopou no medio do monte. De súpeto, unha luz forte apareceu sobre o cruceiro e unha voz suave dille: —Non te perdas, Manuel, segue esta luz e chegarás a casa sano e salvo. Manuel, confiando no milagre, seguiu a luz que brilaba sobre o cruceiro e, milagrosamente, atopou o camiño da aldea. Dende aquel día, para agradecer á Virxe e aos santos, os veciños erixiron un cruceiro de pedra no lugar exacto, que aínda hoxe se conserva. Din que quen pasa polo cruceiro e lle bota unha moeda coa intención sincera, terá protección e nunca se perderá no camiño.