ARGITXO, EUSKARAREN IRATXOA

Bastida ondoko mendi batean, kobazulo txiki batean, Argitxo bizi zen, kriseilu distiratsu bat zuen iratxoa. Argitxo iratxo berezia zen, oso hizkuntza polita hitz egiten zuelako: euskara. Berak beti euskaraz hitz egin zuen, eta ez zuen beste hizkuntzarik ezagutzen. Iratxo atsegina izan arren eta lagunak egitea maite bazuen ere, ez zuen ezagutzen berak bezala hitz egiten zuen inor.

Egun batean, Argitxo bere kriseiluarekin jaitsi zen herrira, lagun berriak egiteko itxaropenarekin. Haurrak plazan jolasean ikustean, lotsati hurbildu eta esan zien: "Kaixo!". Umeek elkarri begiratu eta esan zioten: "Hola, ¿quién eres?" Baina Argitxok ez zuen hitz bakar bat ere ulertzen.

Egunak aurrera zihoazen eta Argitxok umeak bisitatzen jarraitzen zuen, nahiz eta gero eta tristeago sentitu. "Zergatik ezin ditut ulertu?" pentsatzen zuen, gero eta gutxiago distiratzen zuen bere kriseiluari begira.

Egun batean, haurrak konturatu ziren Argitxo oso itzalita zegoela. "Begira zein triste dagoen!", esan zuen umeetako batek. Uste dut ez duela ulertzen zer esaten ari garen. Agian, bere hizkuntzan hitz egiten badugu, hobeto sentiaraz dezakegu.

Orduan, haurrak euskarazko hitzak ikasten hasi ziren. Biharamunean, Argitxo plazara itzuli zenean, umeetako batek honela agurtu zuen: "Kaixo, Argitxo!" Bere hizkuntza entzutean, Argitxo hainbeste hunkitu zen, non bere kriseilua gero eta gehiago distiratzen hasi baitzen, plaza osoa argituz.

Harrezkero, haurrak eta Argitxo lagun handiak egin ziren, eta egunero elkarrekin ikasten zituzten euskarazko hitz berriak. Argitxo pozik zegoen, eta bere kriseilua beti distiratsu, denak elkar ulertzen ikasteko magia gogoraraziz.

AMAIERA