Nella notte seguente l’incontro con Massinissa, all’Emiliano appare in sogno suo nonno adottivo, Scipione l’Africano. Essenzialmente, la finalità del sogno vede un’intenzione chiaramente politica ed etica insieme.
"Hic ego etsi eram perterritus non tam mortis metu quam insidiarum a meis, qua-esivi tamen viveretne ipse et Paulus pater et alii quos nos exstinctos esse arbitraremur. "Immo vero" inquit "hi vivunt qui e corporum vinclis tamquam e carcere evolaverunt, vestra vero, quae dicitur vita, mors est. Quin tu aspicis ad te venientem Paulum patrem?". Quem ut vidi, equidem vim lacrimarum profudi, ille autem me complexus atque oscu-lans flere prohibebat".
Scipione Africano predice al nipote sia una gloriosa carriera militare e politica, sia un ruolo centrale nel difendere l’ordine e l’autorità dello Stato: a patto, però, che riesca a sfuggire a una minaccia di morte che incombe su di lui. La contemplazione del premio eterno deve spingere l’uomo politico ad agire rettamente e in modo disinteressato per il bene dello Stato.
Scipione Africano dice a Scipione Emiliano che, per contemplare la sede immortale del cielo, non deve prestare attenzione ai discorsi del vulgus, che si limitano ai confini terrestri e scompaiono con la morte, né deve fare affidamento sui premi umani. Cicerone distingue due tipi di gloria: quella terrena, illusoria e di breve durata, e quella eterna, riservata a coloro che agiscono per il bene comune, che si estende per un anno cosmico (13.000 anni). In quest’opera Cicerone attribuisce un ruolo molto importante all’uomo politico, visione diversa dall'opera Catilinariae, in cui l’uomo politico è corrotto, prevarica le istituzioni, cerca ricchezza e vantaggi personali.
"Quocirca si reditum in hunc locum desperaveris, in quo omnia sunt magnis et praestantibus viris, quanti tandem est ista hominum gloria, quae pertinere vix ad unius anni partem exiguam potest? Igitur, alte spectare si voles atque hanc sedem et aeternam domum contueri, neque te sermonibus vulgi dederis nec in praemiis humanis spem posueris rerum tuarum! Suis te oportet illecebris ipsa virtus trahat ad verum decus; quid de te alii loquantur, ipsi videant! Sed loquentur tamen; sermo autem omnis ille et angustiis cingitur iis regionum, quas vides, nec umquam de ullo perennis fuit et obruitur hominum interitu et oblivione posteritatis exstinguitur".
Scipione Emiliano si domanda se il padre e il nonno siano ancora vivi. L’Africano dà una risposta che va contro le convinzioni umane affermando che la vera vita è quella celeste, non quella terrestre. Qui compare lo spirito del padre Lucio Emilio Paolo scaturendo grande emozione nell’Emiliano. Il ritorno dell’anima alla sua originaria sede è di origine pitagorica, comparendo anche nelle idee platoniche.
"Sed quo sis, Africane, alacrior ad tutandam rem publicam, sic habeto: omnibus qui patriam conservaverint, adiuverint, auxerint, certum esse in caelo definitum locum, ubi beati aevo sempiterno fruantur; nihil est enim illi principi deo qui omnem mun- dum regit, quod quidem in terris fiat, acceptius quam concilia coetusque hominum iu- re sociati, quae civitates appellantur; harum rectores et conservatores hinc profecti huc revertuntur".
Emilio Paolo invita il figlio a seguire giustizia e pietà nei confronti della patria, esattamente come verso i genitori: questa è la via che conduce al cielo. Quindi gli svela che ora si trova nella Via Lattea, la sede prescelta come dimora celeste dei benefattori. Scipione allora contempla l'universo da quella posizione privilegiata e gli appare la piccolezza della Terra e del dominio romano su di essa. Quindi Emilio Paolo descrive il sistema planetario, costituito da nove sfere inglobate l'una nell'altra.
"Post autem apparatu regio accepti, sermonem in multam produximus noctem, cum senex nihil nisi de Africano loqueretur, omniaque eius non facta solum sed etiam di-cta meminisset. Deinde, ut cubitum discessimus, me et de via fessum et qui ad multam noctem vigilassem, artior quam solebat somnus complexus est. Hic mihi (credo equidem ex hoc quod eramus locuti; fit enim fere ut cogitationes sermonesque nostri pariant ali-quid in sommo tale, quale de Homero scribit Ennius, de quo videlicet saepissime vigi-lans solebat cogitare et loqui) Africanus se ostendit ea forma quae mihi ex imagine eius quam ex ipso erat notior; quem ubi agnovi, equidem cohorrui; sed ille: "Ades" inquit "animo et omitte timorem, Scipio, et quae dicam memoriae trade"".
"Sed sic, Scipio, ut avus hic tuus, ut ego, qui te genui, iustitiam cole et pietatem, quae cum magna in parentibus et propinquis tum in patria maxima est; ea vita via est in caelum et in hunc coetum eorum, qui iam vixerunt et corpore laxati illum incolunt locum, quem vides. Erat autem is splendidissimo candore inter flammas circus elucens. Quem vos, ut a Graiis accepistis, orbem lacteum nuncupatis". Ex quo omnia mihi contemplanti praeclara cetera et mirabilia videbantur. Erant autem eae stellae, quas numquam ex hoc loco vidimus, et eae magnitudines omnium, quas esse numquam suspicati sumus; ex quibus erat ea minima, quae ultima a caelo, citima a terris luce lucebat aliena. Stellarum autem globi terrae magnitudinem facile vincebant. Iam vero ipsa terra ita mihi parva visa est, ut me imperii nostri, quo quasi punctum eius attingimus, paeniteret".
Somnium Scipionis - by Adam, Alessio, Davide & Elisabetta
Alessio Pomante
Created on April 3, 2024
Start designing with a free template
Discover more than 1500 professional designs like these:
View
Interactive Image with Information
View
Interactive Human Body Image
View
Interactive Artwork Image
View
Interactive Product Image
View
Essential Square Interactive Image
View
Akihabara Vertical Interactive Image
View
Interactive Nature Image
Explore all templates
Transcript
Nella notte seguente l’incontro con Massinissa, all’Emiliano appare in sogno suo nonno adottivo, Scipione l’Africano. Essenzialmente, la finalità del sogno vede un’intenzione chiaramente politica ed etica insieme.
"Hic ego etsi eram perterritus non tam mortis metu quam insidiarum a meis, qua-esivi tamen viveretne ipse et Paulus pater et alii quos nos exstinctos esse arbitraremur. "Immo vero" inquit "hi vivunt qui e corporum vinclis tamquam e carcere evolaverunt, vestra vero, quae dicitur vita, mors est. Quin tu aspicis ad te venientem Paulum patrem?". Quem ut vidi, equidem vim lacrimarum profudi, ille autem me complexus atque oscu-lans flere prohibebat".
Scipione Africano predice al nipote sia una gloriosa carriera militare e politica, sia un ruolo centrale nel difendere l’ordine e l’autorità dello Stato: a patto, però, che riesca a sfuggire a una minaccia di morte che incombe su di lui. La contemplazione del premio eterno deve spingere l’uomo politico ad agire rettamente e in modo disinteressato per il bene dello Stato.
Scipione Africano dice a Scipione Emiliano che, per contemplare la sede immortale del cielo, non deve prestare attenzione ai discorsi del vulgus, che si limitano ai confini terrestri e scompaiono con la morte, né deve fare affidamento sui premi umani. Cicerone distingue due tipi di gloria: quella terrena, illusoria e di breve durata, e quella eterna, riservata a coloro che agiscono per il bene comune, che si estende per un anno cosmico (13.000 anni). In quest’opera Cicerone attribuisce un ruolo molto importante all’uomo politico, visione diversa dall'opera Catilinariae, in cui l’uomo politico è corrotto, prevarica le istituzioni, cerca ricchezza e vantaggi personali.
"Quocirca si reditum in hunc locum desperaveris, in quo omnia sunt magnis et praestantibus viris, quanti tandem est ista hominum gloria, quae pertinere vix ad unius anni partem exiguam potest? Igitur, alte spectare si voles atque hanc sedem et aeternam domum contueri, neque te sermonibus vulgi dederis nec in praemiis humanis spem posueris rerum tuarum! Suis te oportet illecebris ipsa virtus trahat ad verum decus; quid de te alii loquantur, ipsi videant! Sed loquentur tamen; sermo autem omnis ille et angustiis cingitur iis regionum, quas vides, nec umquam de ullo perennis fuit et obruitur hominum interitu et oblivione posteritatis exstinguitur".
Scipione Emiliano si domanda se il padre e il nonno siano ancora vivi. L’Africano dà una risposta che va contro le convinzioni umane affermando che la vera vita è quella celeste, non quella terrestre. Qui compare lo spirito del padre Lucio Emilio Paolo scaturendo grande emozione nell’Emiliano. Il ritorno dell’anima alla sua originaria sede è di origine pitagorica, comparendo anche nelle idee platoniche.
"Sed quo sis, Africane, alacrior ad tutandam rem publicam, sic habeto: omnibus qui patriam conservaverint, adiuverint, auxerint, certum esse in caelo definitum locum, ubi beati aevo sempiterno fruantur; nihil est enim illi principi deo qui omnem mun- dum regit, quod quidem in terris fiat, acceptius quam concilia coetusque hominum iu- re sociati, quae civitates appellantur; harum rectores et conservatores hinc profecti huc revertuntur".
Emilio Paolo invita il figlio a seguire giustizia e pietà nei confronti della patria, esattamente come verso i genitori: questa è la via che conduce al cielo. Quindi gli svela che ora si trova nella Via Lattea, la sede prescelta come dimora celeste dei benefattori. Scipione allora contempla l'universo da quella posizione privilegiata e gli appare la piccolezza della Terra e del dominio romano su di essa. Quindi Emilio Paolo descrive il sistema planetario, costituito da nove sfere inglobate l'una nell'altra.
"Post autem apparatu regio accepti, sermonem in multam produximus noctem, cum senex nihil nisi de Africano loqueretur, omniaque eius non facta solum sed etiam di-cta meminisset. Deinde, ut cubitum discessimus, me et de via fessum et qui ad multam noctem vigilassem, artior quam solebat somnus complexus est. Hic mihi (credo equidem ex hoc quod eramus locuti; fit enim fere ut cogitationes sermonesque nostri pariant ali-quid in sommo tale, quale de Homero scribit Ennius, de quo videlicet saepissime vigi-lans solebat cogitare et loqui) Africanus se ostendit ea forma quae mihi ex imagine eius quam ex ipso erat notior; quem ubi agnovi, equidem cohorrui; sed ille: "Ades" inquit "animo et omitte timorem, Scipio, et quae dicam memoriae trade"".
"Sed sic, Scipio, ut avus hic tuus, ut ego, qui te genui, iustitiam cole et pietatem, quae cum magna in parentibus et propinquis tum in patria maxima est; ea vita via est in caelum et in hunc coetum eorum, qui iam vixerunt et corpore laxati illum incolunt locum, quem vides. Erat autem is splendidissimo candore inter flammas circus elucens. Quem vos, ut a Graiis accepistis, orbem lacteum nuncupatis". Ex quo omnia mihi contemplanti praeclara cetera et mirabilia videbantur. Erant autem eae stellae, quas numquam ex hoc loco vidimus, et eae magnitudines omnium, quas esse numquam suspicati sumus; ex quibus erat ea minima, quae ultima a caelo, citima a terris luce lucebat aliena. Stellarum autem globi terrae magnitudinem facile vincebant. Iam vero ipsa terra ita mihi parva visa est, ut me imperii nostri, quo quasi punctum eius attingimus, paeniteret".