Ζωρζ Σαρή

Ζωρζ Σαρή

EΝΑΡΞΗ

Στο γράψιμο βρήκα ό,τι δεν μπορούσα να βρω στο θέατρο, ίσως γιατί δεν ήμουν σε θέση να διαλέξω τους ρόλους που ο θιασάρχης ή ο σκηνοθέτης διάλεγαν για μένα. Τώρα φέρω ακέραιη την ευθύνη των βιβλίων μου. Κάνω αυτό που θέλω, αυτό που μπορώ.

Δανειστική Βιβλιοθήκη 4ου Δημοτικού Σχολείου Κηφισιάς Σχολικό έτος 2023-2024 Πιλτσούλη Στεργιανή ΠΕ86

ΑΡΧΗ

Απάντησε στις πέντε ερωτήσεις που ακολουθούν για τη ζωή της συγγραφέως. Οι εικόνες σου δίνουν βοήθεια!

Ερωτήσεις

1 /5 Βιογραφικά Στοιχεία

Στην προσωπική της ζωή:

-Ήταν παντρεμένη και δεν είχε παιδί.

-Ήταν παντρεμένη και είχε ένα παιδί.

-Ήταν παντρεμένη και είχε δύο παιδιά.

2 /5 Βιογραφικά Στοιχεία

Εκτός από συγγραφέας ήταν και:

-Ηθοποιός

-Δασκάλα

3/5 Βιογραφικά Στοιχεία

Τα περισσότερα βιβλία που έγραψε ήταν:

-Αυτοβιογραφικά

-Φαντασίας

4/5 Βιογραφικά Στοιχεία

Το 1994 βραβεύτηκε με το Βραβείο Λογοτεχνικού Βιβλίου για το βιβλίο της:

-Ο θησαυρός της Βαγίας

-Νινέτ

-Το ψέμα

5 /5 Βιογραφικά Στοιχεία

Η καλύτερη φίλη της ήταν η Άλκη Ζέη:

-Λάθος

-Σωστό

Ζήσε τη νεότερη ιστορία της Ελλάδα ταξιδεύοντας στο χρόνο με τους ήρωες των βιβλίων!Καλό ταξίδι!

Βιβλία

Διάλεξε με τη σειρά τα βιβλία

Διάλεξε με τη σειρά τα βιβλία

Διάλεξε με τη σειρά τα βιβλία

Διάλεξε με τη σειρά τα βιβλία

Διάλεξε με τη σειρά τα βιβλία

Διάλεξε με τη σειρά τα βιβλία

Μπράβο!

• 5
• 4
• oui

βιβλια

Το ψέμα

Απόσπασμα

Ερωτήσεις

Το ψέμα

Ο Αλέξης νευρίασε που η Χριστίνα του είχε πει ψέματα:

• σωστά,γι' αυτό της είπε ότι χαίρεται με όλες τις αναποδιές που της είχαν έρθει

• λάθος, χαιρόταν που η Χριστίνα απαλλάχτηκε από τα ψέματά της

Συνέχεια

Λάθος!

Ξανά

Το ψέμα

Η Χριστίνα είχε πει μόνο ένα ψέμα στον Αλέξη:

• σωστά, ένα μικρό ψέμα σαν πετραδάκι σε έναν τοίχο

• λάθος, είχε πει πολλά ψέματα και ύψωσε έναν τοίχο ανάμεσά τους

Συνέχεια

Λάθος!

Ξανά

Και η Χριστίνα του τα είπε όλα από την αρχή, χωρίς να παραλείψει τίποτε. Και ο Αλέξης την άκουγε. Και όσο την άκουγε, ένιωθε μια μεγάλη χαρά να τον πλημμυρίζει. Χαρά και γαλήνη μαζί. Πρόβλημα δεν υπήρχε πια. Όλα είχανε φωτιστεί. Βέβαια, τα όσα του έλεγε η Χριστίνα δεν ήταν και πολύ ευχάριστα: ο πατέρας που είχε φύγει, η μητέρα που δούλευε σκληρά, το θυρωρείο κάτω στο υπόγειο, το σπίτι στη Θεσσαλονίκη που πουλήθηκε. Αλλά όλα αυτά τ’ άκουγε σαν τραγούδι. … -Πόσο χαίρομαι, Χριστίνα! Και η Χριστίνα κατάλαβε. Η χαρά του Αλέξη σκόρπιζε τους φόβους της. Όσα του έλεγε δεν είχανε πια τη γεύση της χτεσινής πίκρας. Τα βάσανά της, τα ‘νιωθε σαν πούπουλα που ξεχύθηκαν από ένα μαξιλάρι και σκορπίστηκαν τριγύρω στον αέρα και απαλά το καθένα έπεφτε αθόρυβα και ανάλαφρα. Και όταν τελείωσε και τα είπε όλα, χωρίς να ξεχάσει τίποτε, γύρισε και κοίταξε τον Αλέξη, το χαρούμενο πρόσωπό του και σκέφτηκε: «Θεέ μου! Πόσο κουτή ήμουν. Εγώ έχτισα, μόνη μου, από ένα πετραδάκι έναν τοίχο. Και τώρα γκρεμίστηκε. Και τη σκέψη της την είπε στον Αλέξη: -Πόσο κουτή ήμουν! Φταίω για όλα. Αν δεν είχα πει το πρώτο ψέμα…

Πίσω

Τα γενέθλια

Απόσπασμα

Ερωτήσεις

Τα γενέθλια

Η Άννα δεν γιόρτασε τα γενέθλιά της επειδή:

• έγινε πόλεμος

• δεν ήρθε ο νονός της

• έγινε δικτατορία

Συνέχεια

Λάθος!

Ξανά

Τα γενέθλια

Η Άννα πιστεύει ότι μπορεί όλα να τα διορθώσει:

• ο Παύλος, ο αδερφός της

• ο Δημήτρης, ο νονός της

Συνέχεια

Λάθος!

Ξανά

Ο κόσμος της Άννας αναποδογύρισε. Οι μεγάλοι είπαν: Ξέχασε τα γενέθλιά σου. Σβήσ’ τα. Αυτοί οι μεγάλοι που ορίζουν το γέλιο της Άννας, το κλάμα της Άννας. Αυτοί οι μεγάλοι που διατάζουν: Μίλα! Σώπα! Πήγαινε στο δωμάτιό σου να παίξεις με τις κούκλες σου! Αυτοί οι μεγάλοι που αποφασίζουν: Ο Γιάννης θα κοιμηθεί στην κάμαρα του Παύλου, η Μαρία στο κρεβάτι της Άννας και η Άννα στην αποθηκούλα. Αυτοί οι μεγάλοι που λένε και ξελένε: «Σε λίγες μέρες θα πέσει η δικτατορία». «Όχι, η δικτατορία δε θα πέσει ποτέ. Στην Ισπανία τριάντα χρόνια ζει και βασιλεύει». Οι μεγάλοι που καπνίζουν, πίνουν καφέδες, μιλάνε και ξεχνάνε πως ήρθε το μεσημέρι. … Η Άννα, κλεισμένη μέσα στην αποθηκούλα, ξεχασμένη απ’ όλους, ξαπλωμένη πάνω στο σκληρό ράντζο που της κόβει την μέση, κλαίει. Σφίγγει στην αγκαλιά της την Τόκοτα, την κούκλα που της χάρισε ο νονός της ο Δημήτρης, που δε θα ‘ρθει αύριο: ΚΙ ΑΥΤΟ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ Τ’ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ. Ο Δημήτρης είναι ο μόνος μεγάλος μέσα στους μεγάλους που αγαπά την Άννα. Πόσο θα ‘θελε να τον έχει κοντά της τούτη τη στιγμή. Θα πατούσε το μαγικό κουμπί και θα σκόρπιζε όλα τα σκοτάδια. Θα ‘διωχνε τη δικτατορία. Η Άννα θα γιόρταζε τα γενέθλιά της.

Πίσω

Κόκκινη κλωστή δεμένη...

Απόσπασμα

Ερωτήσεις

Κόκκινη κλωστή δεμένη...

Η Ζωή έκλαιγε επειδή:

• Ο κύριος Ροντήρης δεν τη δέχτηκε στη σχολή

• Ο πατέρας της δεν της επέτρεπε να σπουδάσει Θέατρο

• Ο κύριος Ροντήρης την δέχτηκε δοκιμαστικά

Λάθος!

Ξανά

Συνέχεια

Κόκκινη κλωστή δεμένη...

Ποιες λέξεις έπεισαν τον πατέρα της Ζωής να της επιτρέψει να παρακολουθήσει μαθήματα θεάτρου;

• αντίσταση και συσσίτιο

• ωραία και δυνατή φωνή

• σοβαρή σχολή και τραγωδία

Λάθος!

Ξανά

Συνέχεια

Στις αρχές ο πατέρας δεν ήθελε ούτε ν’ ακούσει τη λέξη «θέατρο». Λοιπόν κι εγώ, χωρίς να πω κουβέντα στους γονείς μου – μόνο η Ειρήνη ήταν στο κόλπο - έβαλα τα καλά μου και παρουσιάστηκα τρέμοντας, μπροστά στον κύριο Ροντήρη, γιατί μου είχανε πει πόσο Φοβερός και τρομερός ήταν! - Σας παρακαλώ, αφήστε με να πετύχω στις εξετάσεις σας. Κρατήστε με δοκιμαστικά κι αν δεν κάνω για το θέατρο, διώξτε με. … - Εντάξει, θα σε κρατήσω δοκιμαστικά. Έβαλα τα κλάματα. Φουρκίστηκε ο κύριος Ροντήρης. - Τι είναι πάλι, γιατί κλαις; - Κι ο πατέρας μου που δε μ’ αφήνει; - Τότε ο κύριος Ροντήρης κάλεσε τον πατέρα μου στη σχολή και του μίλησε. « Κύριε καθηγητά, αφήστε την κόρη σας, δοκιμαστικά να παρακολουθήσει τα μαθήματα. Έχει ωραία και δυνατή φωνή για τραγωδία. Η τραγωδία, ξέρετε, είναι η πιο ευγενική έκφραση του θεάτρου και τώρα που είναι πόλεμος και οι καιροί αβέβαιοι, καλύτερα να βρίσκεται η κόρη σας σε μια σοβαρή σχολή σαν την δική μου, παρά να τρέχει πέρα δώθε, να μπλεχτεί σε καμιάν αντίσταση και να έχετε άλλες στεναχώριες. Επίσης, στους μαθητές των δραματικών σχολών δίνουν καθημερινά συσσίτιο». Ας λέμε τα πράγματα παστρικά. Ούτε η αξιοπρεπής και σοβαρή εμφάνιση του κυρίου Ροντήρη, ούτε η τραγωδία, η πιο ευγενική έκφραση του θεάτρου, έπεισαν τον πατέρα μου. Δύο μαγικές λέξεις έκαναν το θαύμα τους: Αντίσταση και συσσίτιο.

Πίσω

Όταν ο ήλιος...

Απόσπασμα

Ερωτήσεις

Όταν ο ήλιος...

Η ζωή της Ζωής άλλαξε επειδή:

• έγινε πόλεμος

• έγινε δικτατορία

Λάθος!

Ξανά

Συνέχεια

Όταν ο ήλιος...

Η Ζωή χαρίζει στον Περικλή ένα κομπολόι:

• επειδή είναι όμορφος με τη στολή του αεροπόρου

• επειδή έχει γενέθλια και γίνεται δεκαέξι χρονών

• να το έχει φυλαχτό στον πόλεμο

Λάθος!

Ξανά

Συνέχεια

Ναι. Σε μια μέρα όλα αλλάξανε. Η ζωή μας έγινε άνω κάτω. Τα σχολεία, όπως το ‘χε πει ο Μήτσος, κλείσανε. Τα μαγαζιά κατέβασαν τα ρολά από τις πέντε το απόγευμα. Σ’ όλα τα παράθυρα κρεμάσανε μαύρες κουρτίνες για να μην περνάει το φως την νύχτα και βλέπουν την πόλη τα ιταλικά αεροπλάνα. Με την Ειρήνη κολλήσαμε πάνω στα τζάμια σταυρωτές λουρίδες άσπρο χαρτί. Αν βομβαρδίσουν και σπάσουν, να μην πεταχτούν τα γυαλιά. Απανωτοί συναγερμοί. Κάθε φορά που ακούγονται οι σειρήνες, πρέπει να κατεβαίνουμε στο καταφύγιο. Έχουμε ένα στη διπλανή πολυκατοικία. Εκεί στριμώχνεται όλη η γειτονιά.… Από το μπαλκόνι τον βλέπω ν’ ανηφορίζει το δρόμο. Φοράει στολή αεροπόρου. Όμορφος που είναι! Ποτέ δεν τον είχα προσέξει. - Περικλή! Σηκώνει το κεφάλι και μου χαμογελάει. Για μένα έρχεται. Μόλις στέκεται ο Περικλής στο κεφαλόσκαλο, του δίνω το κομπολόι. Το ‘χα τυλίξει σ’ ένα άσπρο χαρτί. - Είναι για σένα. Το φυλαχτό από την κουμπαρούλα σου. Έχει μόνο δεκάξι χάντρες, γιατί είμαι δεκάξι χρονών. Ο Περικλής που στέκεται στο κεφαλόσκαλο χωρίς να μιλάει. Ο Περικλής που κοιτάει το κομπολόι με τη χρυσή καρδιά. Η στολή του. Ο πόλεμος. Τα γράμματα που θα του γράφω. Τα λόγια, τα λόγια που βιάζομαι να του πω, σήμερα κιόλας. Όλα μαζί γίνονται ένας κόκκινος ήλιος. Που λάμπει, καίει.

Πίσω

Ο θησαυρός της Βαγίας

Απόσπασμα

Ερωτήσεις

Ο θησαυρός της Βαγίας

Ο Χανς είχε κρύψει τον θησαυρό στη διάρκεια:

• των καλοκαιρινών του διακοπών

• του πολέμου

Λάθος!

Ξανά

Συνέχεια

Ο θησαυρός της Βαγίας

Όταν η Νικόλ πρότεινε στα παιδιά να ψάξουν για τον θησαυρό:

• αρνήθηκαν, δεν ήθελαν να χάσουν το καλοκαίρι τους

• ενθουσιάστηκαν, είχαν ολόκληρο καλοκαίρι για να ψάχνουν

Λάθος!

Ξανά

Συνέχεια

- Έχω μια ιδέα, δεν ξέρω κατά πόσο στέκει, αλλά θα σας την πω. Χτες βράδυ κι εγώ δεν κοιμήθηκα πολύ, σκεφτόμουν τον Χανς και την κυρά-Μαρία. Ξεφύλλιζα το καρνέ που ο Χανς είχε αφήσει στο δωμάτιό του και βρήκα μέσα κάτι που με παραξένεψε. Για κοιτάξτε κι εσείς. - Σαν γρίφος μοιάζει, είπε ο Άγγελος και τ’ άλλα είναι γερμανικά. - Όχι όλα γερμανικά, είπε η Νικόλ, έχει και ελληνικά. Να δω γράφει grab-βροχή-όρος. Πιο κάτω: Επισκοπή, γενέθλια της Παναγίας, τάφος-αφανής-ναός, το σχέδιο μοιάζει μ’ εκκλησία, και πάλι βροχή-Αιακός, εκεί έχει ένα σταυρό και πιο κει τον αριθμό 203. - Τόσες ήταν οι λίρες, φώναξε η Λίνα. - Αυτό σκέφτηκα κι εγώ, είπε η Νικόλ. Αν είχε κρύψει κάπου τις λίρες, μήπως αυτά είναι τα σημάδια που υπονοούν το μέρος όπου τις έκρυψε. Φοβόταν ίσως να τις έχει απάνω του και ίσως ήθελε μια μέρα να ξαναγυρίσει να τις βρει. Γυάλιζαν τα μάτια των παιδιών. -Και τι προτείνεις, Νικόλ; ρώτησε ανυπόμονα ο Αλέξης. - Σ’ αυτό το χαρτί έχω γραμμένα τα λόγια που λέει και ξαναλέει, μπορεί να ‘χουν σχέση με τις λίρες, έχουμε και το σημειωματάριό του, αν σκεφτούμε πολύ, ίσως βρούμε μια άκρη. -Και τον θησαυρό! Αυτό δε θέλεις να πεις; φώναξε ενθουσιασμένη η Λίνα. -Ναι, αυτό θέλω να πω. Ίσως να σας φαίνεται απίθανος ο συλλογισμός μου, αλλά τι χάνουμε να δοκιμάσουμε; Έχουμε όλα το καλοκαίρι μπροστά μας.

Πίσω

Τα στενά παπούτσια

Απόσπασμα

Ερωτήσεις

Τα στενά παπούτσια

Ο Παναγιώτης ζει:

• στην χώρα της Αίγινας

• στον Πειραιά

• στην Βαγία

Λάθος!

Ξανά

Συνέχεια

Τα στενά παπούτσια

Ο Παναγιώτης περίμενε πως και πως να έρθει στο νησί:

• Η Ζωή

• Η Φωτεινή

• Ο Νίκος

Λάθος!

Ξανά

Συνέχεια

Το 1935 ήμουν δώδεκα χρονών κι ο κόσμος όλος ήταν το χωριό μου. Ποτέ δεν είχα φύγει μακριά από την Βαγία, έξω από λίγες φορές που μας είχε κατεβάσει η μάνα μου στη Χώρα για να μας αγοράσει παπούτσια, να μας ποδέσει. Όταν ανέβαινα στον Προφήτη Λιά, καθόμουν επάνω σ’ ένα βράχο κι αγνάντευα πέρα μακριά, κατά κει που πέφτει το λιμάνι του Πειραιά. Ο μεγάλος μου αδερφός, ο Νίκος, πήγαινε αρκετά συχνά στον Πειραιά κι όλο μας μιλούσε για τα θεόρατα σπίτια, τους μεγάλους δρόμους, τα μαγαζιά και τ’ αυτοκίνητα, για τα βαπόρια που κίναγαν για την Αμερική. Κείνο που πιο πολύ κέντριζε την περιέργειά μου ήταν το ηλεκτρικό. Έφτανε λέει να γυρίσεις ένα κουμπί κι άναβε φως. Τον παρακαλούσα να με πάρει μαζί του μια φορά, μόνο μια φορά, να δω κι εγώ όλα αυτά τα θάματα, εκείνος όμως δεν ήθελε. Έλεγε πως ήμουν μικρός για ένα τόσο μεγάλο ταξίδι. Κι εγώ περίμενα πότε να μεγαλώσω, να φύγω από το χωριό μου. Δε με χωρούσε ο τόπος. Ήθελα να γίνω δάσκαλος. … Λούστηκα λοιπόν μάνι μάνι, η Φωτεινή μου ‘φτιαξε μια χωρίστρα, ίσα σαν τεντωμένη κλωστή και πασάλειψα τα μαλλιά μου με την μπριγιαντίνα του Νίκου. Φόρεσα καθαρό πουκάμισο, το καινούριο μου βρακί και τα καινούρια μου παπούτσια που ήταν σχεδόν αφόρετα. Τρεις φορές τα ‘χα βάλει όλες κι όλες, μόνο που είχε μεγαλώσει το πόδι μου και με χτυπούσαν στη φτέρνα. Στάθηκα πάνω στο ξέφωτο, εκεί που αρχίζει ο δρόμος για τη Σουβάλα. Από κει τα ‘βλεπα όλα, το χωριό, τη θάλασσα και τη στροφή... Ένα φως, πέρα μακριά κουνιέται μέσα στη νύχτα. Θα ‘ναι η λάμπα του Νίκου. Σηκώθηκα να τρέξω αλλά κοντοστάθηκα. Καλύτερα να σιγουρευτώ πως είναι αυτοί. Ξάφνου ένα γέλιο κουδούνισε μέσα στη σιωπή. Το γέλιο της Ζωής. Άρχισα να τρέχω. «Έει Νίκο… έει Νίκοοο…». Η φωνή μου δυνατή έφτασε ίσαμε το φως και τότε μια άλλη φωνή το ίδιο δυνατή, κοριτσίστικη, απάντησε: «Έει Παναγιώτη, Παναγιώτηηη…». Τέλειωσαν τα ψέματα, αρχίζει το καλοκαίρι μας, το καλοκαίρι της Βαγίας.

Πίσω