Jan Paweł II

Jan Paweł II

1920-2005

Jan Paweł II

Karol Józef Wojtyła – papież, urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach jako syn Karola i Emilii, z domu Kaczorowskiej. Jego ojciec był żołnierzem – pracował jako urzędnik, zaś matka zajmowała się domem i dziećmi. Karol miał starszego o 14 lat brata Edmunda (lekarza) oraz siostrę Olgę, która zmarła zaraz po urodzeniu. Został ochrzczony 19 czerwca 1920 roku w pobliskim kościele pw. Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny, z którym był związany do końca swojego pobytu w rodzinnym mieście.

Karol Wojtyła w pierwszym roku życia

Miesiąc przed I Komunią Świętą zmarła jego matka. Od tej pory zajmował się nim ojciec – dbał o dobre wychowanie, naukę, patriotyzm i rozwój duchowy syna, który codziennie uczestniczył we Mszy Świętej. W Gimnazjum Męskim w Wadowicach dołączył do koła teatralnego, gdzie poznawał poezję i teatr. Kiedy miał 12 lat zmarł jego brat w wyniku zarażenia się szkarlatyną od swoich pacjentów.

Pamiątkowa fotografia Karola z Pierwszej Komunii Świętej, 1929 rok

Mały Lolek z mamą Emilią

Karol Wojtyła już jako papież niejednokrotnie wracał we wspomnieniach do swoich rodzinnych stron...

Po zdaniu matury w 1938 roku razem z ojcem przeprowadził się do Krakowa, gdzie rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Naukę przerwał wybuch II Wojny Światowej. W czasie okupacji młody Wojtyła pracował jako robotnik w kamieniołomach Zakładów Chemicznych Solvay w Krakowie – Borku Fałęckim, co łączył z działalnością w podziemnym Teatrze Rapsodycznym. W 1941 roku zmarł jego ojciec.

Gimnazjalista Karol Wojtyła wraz z ojcem i kolegami ze szkoły

Osiemnastoletni Karol Wojtyła z matką chrzestną Marią Wiadrowską podczas spaceru na Plantach w Krakowie, 1938 r.

Karol Wojtyła w przededniu egzaminu maturalnego w 1938 roku

W 1942 roku wstąpił do konspiracyjnego Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Krakowie, studiował jednocześnie filozofię na tajnym Wydziale Teologicznym UJ, nie przerywając pracy w "Solvayu". 1 listopada 1946 roku z rąk arcybiskupa Adama Sapiehy otrzymał święcenia kapłańskie. 2 listopada - odprawił trzy msze święte prymicyjne w Krypcie św. Leonarda na Wawelu. Pierwszą ofiarując za zmarłych rodziców, siostrę i brata, drugą w intencji papieskiej i trzecią w intencji wszystkich zmarłych. Na studia do Rzymu wyjechał 15 listopada.

Po powrocie do kraju został skierowany do pracy w wiejskiej parafii Niegowić pod Krakowem. Rok później w krakowskiej parafii pw. św. Floriana podczas pracy z młodzieżą ujawnił się jego talent duszpasterski i organizatorski. W 1951 roku nowy rządca Archidiecezji Krakowskiej – abp Eugeniusz Baziak skierował Wojtyłę do dalszej pracy naukowej i napisania habilitacji na istniejącym jeszcze Wydziale Teologicznym UJ. Jesienią 1953 roku Rada Wydziału podjęła decyzję o zakończeniu przewodu habilitacyjnego Wojtyły, przyjmując do recenzji jego pracę "Próba opracowania etyki chrześcijańskiej według systemu Maxa Schelera". Finalnie, 12 grudnia tegoż roku otrzymał tytuł doktora habilitowanego. Wykładał w Metropolitalnym Seminarium Duchownym i na Uniwersytecie Jagiellońskim. W październiku 1954 roku Wojtyła podjął pracę na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim jako wykładowca historii doktryn etycznych. W tym czasie poświęcał się młodzieży akademickiej, z którą chodził po górach.

Sierpień 1964 - wykłady dla duchowieństwa w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim

Czerwiec 1967 - Karol Wojtyła w towarzystwie ks. Stanisława Stycznia (z prawej) i ks. Stanisława Guły

28 września 1958 roku został konsekrowany na biskupa pomocniczego Archidiecezji Krakowskiej – funkcję tę pełnił do roku 1962. Całą swoją posługę i siebie zawierzył Matce Bożej, czyniąc słowa „Totus Tuus” (Cały Twój) swoim zawołaniem biskupim, a potem także papieskim. Po śmierci Administratora Archidiecezji abp. E. Baziaka wybrano go Wikariuszem Kapitulnym – tymczasowym rządcą Archidiecezji Krakowskiej. Jako biskup i Arcybiskup był uczestnikiem Soboru Watykańskiego II, podczas którego przyczynił się do powstania Konstytucji Duszpasterskiej o Kościele w Świecie Współczesnym – Gaudium et spes. Jest to jeden z najważniejszych dokumentów soborowych mówiących o powołaniu człowieka i roli Kościoła w obliczu zmian dokonujących się w naszych czasach.

W 1963 roku Papież Paweł VI mianował biskupa Wojtyłę Arcybiskupem Metropolitą Krakowskim, a cztery lata później, w czerwcu 1967 roku – kardynałem. W trakcie 14-letniego pontyfikatu kardynał Wojtyła zreorganizował pracę kurii powołując do życia szereg wydziałów, w których zatrudnienie znalazło wielu ludzi świeckich. W pracach Konferencji Episkopatu Polski ściśle współpracował z Prymasem Stefanem Wyszyńskim jako jego zastępca na stanowisku Przewodniczącego. Był także Przewodniczącym Komisji Apostolstwa Świeckich oraz Komisji do Spraw Nauki Katolickiej. Organizował sympozja naukowe, przez który opiekował się światem nauki katolickiej i walczył o uznanie jego praw. Wydał drukiem szereg artykułów i pozycji książkowych. Najbardziej znane to Miłość i odpowiedzialność, Osoba i czyn, U podstaw odnowy Vaticanum II.

Po śmierci papieża Pawła VI i jego następcy Jana Pawła I w wyniku konklawe – 16 października 1978 roku abp Karol Wojtyła został wybrany papieżem przyjmując imię Jan Paweł II.

W dniu wyboru Karola Wojtyły na papieża w sposób szczególny wybrzmiewała jego ulubiona pieśń...

Był pierwszym Polakiem, a jednocześnie pierwszym od 445 lat biskupem Rzymu, który nie pochodził z Włoch. Jego wybór na Stolicę Piotrową znacząco wpłynął na dzieje Europy Wschodniej końca XX wieku.

Pierwszą zagraniczną pielgrzymkę odbył do Ameryki Łacińskiej, co było nowością na tle poprzednich papieskich pontyfikatów. W trakcie trwającego 27 lat pontyfikatu odwiedził 135 krajów świata oraz odbył 142 podróże na terenie Włoch.

Do ojczyzny pierwszy raz jako papież przybył 2 czerwca 1979 roku, podczas której wypowiedział pamiętne słowa: „Niech zstąpi Duch Twój! I odnowi oblicze ziemi, tej ziemi”. Patriotyczna postawa i wsparcie Polaków żyjących w komunistycznym kraju przyczyniło się jeszcze bardziej do wzrostu jego autorytetu.

Pierwsza pielgrzymka Jana Pawła II do Polski trwała dziewięć dni

1983 rok - II pielgrzymka Jana Pawła II do Polski trwała siedem dni. Pielgrzymka przebiegała pod hasłem „Pokój Tobie, Polsko - Ojczyzno moja!”. Podczas pielgrzymki Jan Paweł II dokonał trzech beatyfikacji - w Poznaniu Urszuli Ledóchowskiej, a w Krakowie na Błoniach - Alberta Chmielowskiego i Rafała Kalinowskiego.

1987 rok - III pielgrzymka Jana Pawła II do Polski trwała sześć dni. Przebiegała pod hasłem "Do końca ich umiłował". Jednym z głównych celów pielgrzymki był udział papieża w II Krajowym Kongresie Eucharystycznym.

1-9 czerwca i 13-20 sierpnia 1991 - IV pielgrzymka Jana Pawła II do Polski. Wizyta pod hasłem „Bogu dziękujcie, ducha nie gaście”. Odwiedzając wolną już Polskę Ojciec Święty starał się uświadomić rodakom, że sama wolność to nie wszystko, że wolność rzeczywista musi być oparta na prawdzie i wartościach chrześcijańskich.

3 czerwca 1991 roku Jan Paweł II gościł w Kielcach i Masłowie.

1995 rok - V pielgrzymka Jana Pawła II do Polski. Była to najkrótsza wizyta Ojca Świętego w ojczyźnie i jedyna, która przypadła na czas Wielkanocy. Trwała zaledwie jeden dzień.

1997 rok - VI pielgrzymka Jana Pawła II do Polski trwała jedenaście dni. Pielgrzymka pod hasłem „Chrystus wczoraj, dziś i na wieki”.

1999 rok - VII pielgrzymka Jana Pawła II do Polski trwała 13 dni. Podróżując pod hasłem „Bóg jest miłością” Ojciec Święty odwiedził aż 21 miejscowości i beatyfikował 108 Polaków – męczenników z okresu II wojny światowej.

2002 rok - VIII pielgrzymka Jana Pawła II do Polski. Była to ostatnia pielgrzymka Ojca Świętego do Polski. Odbyła się pod hasłem „Bóg bogaty w miłosierdzie”. Podczas tej wizyty Jan Paweł II poświęcił Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w krakowskich Łagiewnikach. Papież odwiedził również Kalwarię Zebrzydowską.

Od początku lat 90-tych Jan Paweł II zmagał się z chorobą Parkinsona, która była powodem spekulacji dotyczących ustąpienia papieża z urzędu. Ten pełnił jednak swoją posługę do śmierci. W ciągu ostatnich dni życia nieustannie towarzyszyli mu trwający na modlitwie wierni z całego świata. Odszedł 2 kwietnia 2005 roku o godzinie 21:37, w pierwszą sobotę miesiąca i wigilię Niedzieli Bożego Miłosierdzia.

Niespełna tydzień później, 8 maja, odbył się pogrzeb papieża, w którym uczestniczyło około 300 tysięcy pielgrzymów oraz głowy państw i przedstawiciele wszystkich wyznań świata.

28 czerwca 2005 roku za zgodą następcy Jana Pawła II, Benedykta XVI, rozpoczął się proces beatyfikacyjny, którego postulatorem był ks. Sławomir Oder. 1 maja 2011 Jan Paweł II został ogłoszony beatyfikowanym, a 27 kwietnia 2014 roku podczas Niedzieli Bożego Miłosierdzia – świętym. Liturgiczne wspomnienie św. Jana Pawła II przypada 22 października, na pamiątkę uroczystego rozpoczęcia jego pontyfikatu.