1 List do Koryntian

I LIST DO KORYNTIAN

Autorem listu jest święty Paweł. List, znany jako 1 List do Koryntian, jest pierwszym, który powstał z Bożego natchnienia, chociaż drugim, jaki Paweł do nich napisał. Cztery lata przed napisaniem tekstu. Apostoł spędził w tym mieście osiemnaście miesięcy, dobrze więc znał tamtejszy Kościół i wielu jego członków. Adresaci musieli zdawać sobie sprawę z wagi i znaczenia tego listu, nie tylko dla nich, ale i dla całego Kościoła. w ciągu zaledwie kilkudziesięciu lat 1 List Pawła do Koryntian stał się powszechnie znany; co więcej – uznawano, że zawarte w nim treści odnoszą się nie tylko do lokalnego Kościoła, ale mają wymiar uniwersalny.

Za czasów Pawła Korynt był stolicą rzymskiej prowincji Achaja, która obejmowała większość starożytnej Grecji na południe od Macedonii. Jako bogate centrum handlowe Korynt przyciągał ludzi z całego Cesarstwa Rzymskiego, co jednocześnie uczyniło z niego jedno z najbardziej zróżnicowanych miast w regionie. W religijnej kulturze Koryntu dominowało oddawanie czci bożkom, w związku z czym w całym mieście znajdowały się liczne świątynie i kapliczki. W czasie posługi Pawła mieszkańcy Koryntu uchodzili za niezwykle niemoralnych ludzi. Na przykład, rytualna prostytucja najprawdopodobniej była praktykowana w świątyni Afrodyty.

Pierwszy List do Koryntian pokazuje ówczesny Kościół takim, jakim naprawdę był i porusza kwestie, którymi żyli ludzie w pierwszym wieku naszej ery. Koryncki Kościół w różnych obszarach niszczony był przez grzech i Paweł w swoim liście, w sposób modelowy, pokazał, jak temu przeciwdziałać. Nie odwracał wzroku od podziałów, czy wszelkiego rodzaju niemoralności, ale śmiało stawiał im czoła i je piętnował. Odważnie nawołując do czystości w korynckim Kościele i nazywając rzeczy po imieniu, wyraźnie pokazał, że nad polityczną poprawność przedkłada oczyszczenie Kościoła z niszczącego go grzechu.

Pierwszy List do Koryntian nawiązuje do wieści, jakie Paweł otrzymał od „ludzi Chloe”, jak również do listu napisanego przez członków tamtejszego Kościoła W swoim liście porusza różne kwestie – dotyczące zarówno doktryny, jak i życia codziennego, takie jak: podziały i spory, niemoralność, ciąganie się po sądach, małżeństwo i życie w samotności, wolność w Chrystusie, porządek podczas nabożeństwa, znaczenie Wieczerzy Pańskiej oraz właściwe korzystanie z darów duchowych. Paweł zamieścił tam również głębokie nauczanie na temat zmartwychwstania. Wszystkie te zagadnienia łączy nacisk, jaki Paweł kładł na jakość życia w lokalnych Kościołach, na jego prawdziwie chrześcijański charakter. Apostoł oczekiwał, że wierzący będą żyć zgodnie z zasadami będącymi fundamentem chrześcijaństwa, bo, jak im napisał: "Za [wielką] bowiem cenę zostaliście nabyci. Chwalcie więc Boga w waszym ciele!".

01

02

"Wszystko mi wolno, ale nie wszystko przynosi korzyść. Wszystko mi wolno, ale niczemu nie oddam sie w niewolę" 1 Kor 6;12

"Pokusa nie nawiedziła was większa od tej, która zwykła nawiedzać ludzi. Wierny jest Bóg i nie pozwoli was kusić ponad to co potraficie znieść, lecz zsyłając pokusę, równocześnie wskaże sposób jej pokonania, abyście mogli przetrwać." 1 Kor 10; 13

04

03

"Bóg bowiem nie jest Bogiem niełądu, lecz pokoju" 1 Kor 14; 33

"Fundamentu, bowiem nikt nie może połyżyć innego, jak ten, który jest położony, a którym jest Jezus Chrystus." 1 Kor 3; 11

Hymn o miłości- 1 Kor, 13

W pierwszym Liście do Koryntian znajduje się jeden z najsławniejszych fragmentów Pisma Świętego - Hymn o miłości . Utwór ten jest pieśnią pochwalną, a jednocześnie swoistą definicją miłości. Okazuje się bowiem, że wszystkie przymioty i uczynki pobożnych ludzi nic nie znaczą bez miłości, nawet wiara góry przenosząca. Wersety te ukazują w jakim stosunku znajduje się ona do innych wartości ważnych dla pobożnego człowieka. Miłość okazuje się niezbędną podstawą nie tylko do tego by być przewodnikiem ludu, ale by złożyć prostą ofiarę.

"Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący.(...)Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. Miłość nigdy nie ustaje, [nie jest] jak proroctwa, które się skończą, albo jak dar języków, który zniknie, lub jak wiedza, której zabraknie.(...)"