Full screen

Share

Show pages

Jak brzmiało ich hasło?
Wykonały:Anna Nowakowska
Joanna Kulik
Aleksandra Baranowskacv

#0120
Lorem ipsum sit 
grupa literacka działająca w latach 1922−1927 przy krakowskim czasopiśmie „Zwrotnica”
Sed Diam, 22
Ponad to w przerwach miedzy poszczególnymi edycjami poeci Awangardy Krakowskiej wydawali swe poezje w zbiorach.
 
Lorem ipsum dolor sit 
Hasło Awangardzistów Krakowskich brzmiało: „Minimum słów, maksimum treści”.
Grupa poetów skupiona wokół niego, którą zaczęto nazywać Awangardą Krakowską, istniała jednak aż do 1939, choć relacje między jej członkami były raz silniejsze, raz słabsze.,,Zwrotnica" była czasopismem publikującym program poetycki ugrupowania, manifesty awangardowe oraz poejzę.




Zwrotnica
"Zwrotnica" ukazywała się od 1922 do 1927 roku z przerwami, gdyż czasopismo uchodziło za elitarne i nie cieszyło się nadmierną popularnością.

Awangarda Krakowksa
Want to make interactive content? It’s easy in Genially!

Over 30 million people build interactive content in Genially.

Check out what others have designed:

Transcript

Jak brzmiało ich hasło?

Wykonały:Anna NowakowskaJoanna KulikAleksandra Baranowskacv

#0120

Lorem ipsum sit

grupa literacka działająca w latach 1922−1927 przy krakowskim czasopiśmie „Zwrotnica”

Sed Diam, 22

Ponad to w przerwach miedzy poszczególnymi edycjami poeci Awangardy Krakowskiej wydawali swe poezje w zbiorach.

Lorem ipsum dolor sit

Hasło Awangardzistów Krakowskich brzmiało: „Minimum słów, maksimum treści”.

Grupa poetów skupiona wokół niego, którą zaczęto nazywać Awangardą Krakowską, istniała jednak aż do 1939, choć relacje między jej członkami były raz silniejsze, raz słabsze.,,Zwrotnica" była czasopismem publikującym program poetycki ugrupowania, manifesty awangardowe oraz poejzę.

Zwrotnica

"Zwrotnica" ukazywała się od 1922 do 1927 roku z przerwami, gdyż czasopismo uchodziło za elitarne i nie cieszyło się nadmierną popularnością.

Awangarda Krakowksa

Awangarda

Consectetuer adipiscing elit, sed diam nonummy

Słowo „awangarda” początkowo nie miało żadnego związku ze sztuką. Etymologia wskazuje na pochodzenie wojskowe. Oznacza straż przednią, czyli tę część armii, która poprzedza główne siły. Termin zaczął być używany we francuskiej polityce pod koniec XVIII wieku. Upowszechnił się wraz z radykalnymi ideami romantycznymi również w sztuce, w tym literaturze. W Polsce tego terminu, w kontekście poetyckim, po raz pierwszy użył Tadeusz Peiper w 1922 roku w artykule Nowa poezja hiszpańska. W latach 30. pojęcie łączono głównie z grupą twórców z wiązanych z czasopismem „Zwrotnica”, czyli Awangardą Krakowską, oraz z tzw. Drugą Awangardą - Wileńską i Lubelską. Trudno o jego jednoznaczną definicję, gdyż termin obejmuje wiele kierunków w sztuce. Dlatego często mówi się o kilku XX‐wiecznych awangardach. To, co je łączy, to przede wszystkim pochwała czynu i dynamizm, sprzeciw wobec tradycji, pragnienie unieważnienia dotychczasowego systemu wartości, świadomość światowego kryzysu. Początek XX wieku przyniósł dynamiczne zmiany cywilizacyjne. Sztuka także stanęła przed nowymi zadaniami. Konieczny był opis nowej zurbanizowanej, technicznej rzeczywistości. W związku z tymi zmianami potrzebna też była nowa wizja życia społecznego. A wobec nowych odkryć naukowych, takich jak osiągnięcia fizyki kwantowej, także sztuka stanęła przed zadaniem stworzenia nowego sposobu postrzegania świata, który nie mieścił się już w ramach „zdrowego rozsądku” (por. Stanisław Jaworski, Awangarda, Warszawa 1992, s. 13). Tę przemianę widać np. w wypowiedzi Guillaume’a Apollinaire'a:

-tzw. kult 3xM( od Peiperowskiego manifestu Miasto, Masa, Maszyna) - kult współczesnej cywilizacji -artysta jako architekt-budowniczy zdań, wyzwalacz ludzkiej wyobraźni masowej, a zarazem rzemieślnik słowa -zamiast uczuć -obraz stanowiący ich ekwiwalent -metafora kreująca rzeczywistość czysto poetycką, odgrywająca rolę nośnika uczuć niewyrażanych bezpośrednio -zbliżenie rytmu poezji do rytmu prozy - w efekcie odejście od bliskich, regularnych rymów -używanie skrótów myślowych i skondensowanej) metaforyki dla zyskania kondensacji znaczeń słowa -ekonomiczność języka poetyckiego -zwięzłość i oszczędności środków stylistycznych -tematyka odnosząca się do teraźniejszości -zainteresowanie nowością -emocjonalna powściągliwość (antysentymentalizm i ucieczka przed liryzmem) -intelektualna dyscyplina zamiast rozterek -precyzyjna budowa wiersza, zwięzłość

Awangardyści tworzyli wraz z nadejściem ruchu Futuryzmu. Swoje reguły i zwyczaje tworzenia zawierali w następujących punktach:

Przesłania Agwardzistów

Jego teoria poezji odrzucała melodyjność wiersza, sylabizm, dopuszczała wiersz wolny i tylko takie metafory, które mogą być jednoznacznie interpretowane. Peiper, podobnie jak futuryści, odchodził od tradycji poetyckiej, gdyż jego zdaniem sprostanie nowej rzeczywistości nie mogło nastąpić przy użyciu starych schematów. Bronił trudnego języka poezji, ponieważ poeta nie mógł nazywać stanów i emocji wprost, jak to czyni proza.

W 1921 r. w Krakowie założył czasopismo "Zwrotnica", które skupiało poetów Awangardy Krakowskiej. Program poetycki Peiper zawarł w szkicach: 1925 – Nowe usta, 1930 – Tędy. Wysiłek poety Peiper porównywał do trudu rzemieślnika, dlatego też wszystko w poezji powinno być zaplanowane, podobnie jak w produkcji. Określił symbole nowoczesności jako: miasto, masa, maszyna, a ich skrót "3×M" stał się hasłem Awangardy.

Główni przedstawiciele Awangardy Krakowskiej:

Ur. 3 maja 1891 w Podgórzu, zm. 10 listopada 1969 w Warszawie. Polski poeta, krytyk literacki, teoretyk poezji, eseista, założyciel i redaktor czasopisma "Zwrotnica", autor powieści, dzienników, poematu dramatu ,,Skoro go nie ma" i programu poetyckiego Awangardy krakowskiej. Pochodził z żydowskiej rodziny, ale dość wcześnie przeszedł na katolicyzm.

Tadeusz Peiper

Od roku przebywał w Paryżu. W 1979 odnowił po 50 latach dyplom doktorski na UJ. Publikował m.in. w czasopismach emigracyjnych „Kultura”, „Wiadomości”, „Oficyna Poetów” i krajowych „Twórczość”, „Tygodnik Powszechny”, „Życie Literackie”, „Miesięcznik Literacki”, „Poezja”.

W 1928 roku wyjechał do Francji. Pisał poezję w języku francuskim, wydając kilka tomików ilustrowanych przez Hansa Arpa i M. Ernsta i Fernanda Légera. W latach 1937–1940 był szefem biura prasowego Ambasady RP, działał w czasie wojny w zarządzie Polskiego Czerwonego Krzyża w Vichy, uczestniczył we francuskim ruchu oporu. W latach 1944–1945 był attaché prasowym Ambasady RP. Od 1946 do 1964 roku był dyrektorem uzdrowiska i hotelu w Amélie-les-Bains, gdzie również mieszkał.

Brzękowski uczęszczał do gimnazjum w Nowym Sączu i w Bochni. Absolwent filologii polskiej i farmacji. Uzyskał w 1927 roku stopień doktora za rozprawę pt. Legenda Don Juana i jej wpływ na literaturę polską. Studiował także na Sorbonie i w paryskiej École du Journalisme. Uczestnik plebiscytu na Śląsku w 1920 roku. Debiutował w 1921 roku na łamach "Gazety Literackiej" jako poeta. W 1925 roku wydał pierwszy tomik poezji Tętno drukowany w "Zwrotnicy". Redagował czasopismo "Linia". Współtworzył grupę artyści rewolucyjni.

Jan Brzekowski (Jan Bereta, Jan Jarmott) Ur. 18 grudnia 1903 w Nowym Wiśniczu, zmarł 3 sierpnia 1983r. w Paryżu. Polski poeta, pisarz i teoretyk sztuki, w szczególności poezji.

Jan Brzekowski

Consectetuer adipiscing elit, sed diam nonummy

Ważyk był poetą, ale także eseistą, prozaikiem i tłumaczem. Jego wczesna poezja („Semafory” 1924, „Oczy i usta” 1926) sytuowała się, jak wskazuje Jerzy Kwiatkowski, pomiędzy późnym futuryzmem a Awangardą Krakowską. W dwudziestoleciu Ważyk napisał też kilka opowiadań (np. „Człowiek w Burem ubraniu”) i powieści (Latarnie świecą w Karpowie”, „Mity rodzinne”). Zmarł w 1982 rooku w Warszawie.

Studiował matematykę na Uniwersytecie Warszawskim. Był związany z awangardowymi kierunkami w poezji. Współredagował „Almanach Nowej Sztuki”, a także „Zwrotnicę”. Publikował również w innych ważnych czasopismach dwudziestolecia: „Wiadomościach Literackich” czy „Kamenie”.

Adam Ważyk

Adam Ważyk urodził się w 1905 roku w Warszawie jako Adam Wagman, w rodzinie pochodzenia żydowskiego.

Consectetuer adipiscing elit I

Polski poeta, prozaik, zdobył rozgłos powieścią „Grypa szaleje w Naprawie” (1934), za którą otrzymał Nagrodę Młodych Polskiej Akademii Literatury (1935). Absolwent Gimnazjum im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie oraz Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Jagiellońskiego (filologia polska i romańska). Po maturze, równolegle ze studiami, podjął pracę w dziennikarstwie, w dziale literackim „Głosu Narodu”. Związany był też z pismem „Zwrotnica”. Studia pogłębił w latach 1924-25 na uniwersytecie w Neapolu. W 1925 roku zadebiutował awangardowym tomem poezji Upały, a w kolejnym roku powieścią „Kim był Andrzej Panik? Andrzej Panik zamordował Amundsena”. Był autorem liryków, poematów, opowiadań i powieści. Pracował jako dziennikarz i redaktor, pozostawiając po sobie reportaże, felietony, recenzje, eseje i artykuły. Autor przekładów poezji włoskiej (m.in. Sonetów do Laury Franciszka Petrarki); jako tłumacz przyczynił się do popularyzacji w Polsce dorobku włoskich futurystów. W latach 1931-33 był jednym z założycieli i redaktorem awangardowej „Linii”. Od 1932 roku pracował jako redaktor w koncernie prasowym IKC (Ilustrowany Kurier Codzienny). Zajmował się również teatrem i filmem (OR – Obliczenia Rytmiczne z 1933, jeden z pierwszych polskich filmów eksperymentalnych)

Jalu Kurek

Jalu Kurek pseudonim „mafarka” Ur. 27 lutego 1904 w Krakowie jako Franciszek Kurek Zm. 10 listopada 1983 w szpitalu w Rrabce

Jan Brzękowski pseudonim Jan Bereta, Jan Jarmott Ur. 18 grudnia 1903 w Nowym Wiśniczu Zm. 3 sierpnia 1983 w Paryżu

Publikował m.in. w czasopismach emigracyjnych „Kultura”, „Wiadomości”, „Oficyna Poetów” i krajowych „Twórczość”, „Tygodnik Powszechny”, „Życie Literackie”, „Miesięcznik Literacki”, „Poezja”

Działał w kręgu awangardy krakowskiej. Współtworzył grupę artyści rewolucyjni. W 1928 roku wyjechał do Francji. W latach 1929-1930 redaktor dwujęzycznego pisma „L'Art Contemporain – Sztuka Współczesna”. Pisał poezję w języku francuskim, wydając kilka tomików ilustrowanych przez Hansa Arpa i M. Ernsta i Fernanda Légera. W latach 1937–1940 był szefem biura prasowego Ambasady RP, działał w czasie wojny w zarządzie Polskiego Czerwonego Krzyża w Vichy, uczestniczył we francuskim ruchu oporu w latach 1940–1944. W 1979 odnowił po 50 latach dyplom doktorski na UJ.

Andrzej Panik

Lorem ipsum dolor sit amet

Polski poeta, pisarz i teoretyk sztuki, w szczególności poezji. Brzękowski uczęszczał do gimnazjum w Nowym Sączu i w Bochni. Absolwent filologii polskiej i farmacji na Uniwersytecie Jagiellońskim. Uzyskał w 1927 roku stopień doktora za rozprawę pt. Legenda Don Juana i jej wpływ na literaturę polską. Studiował także na Sorbonie i w paryskiej École du Journalisme. Uczestnik plebiscytu na Śląsku w 1920 roku. Debiutował w 1921 roku na łamach „Gazety Literackiej” jako poeta. W 1922 związany był z grupą młodych poetów krakowskich, określających się jako negatywiści. W 1925 roku wydał pierwszy tomik poezji Tętno drukowany w „Zwrotnicy”. Redagował czasopismo „Linia”.

Next page

genially options