tus

Trening Umiejętności Społecznych

Umiejętności (kompetencje) społeczne to zdolność do określonego i adekwatnego reagowania na sytuacje, które spotykają nas, gdy wchodzimy w interakcje z innymi ludźmi. Wiążą się one z osobowością, charakterem i temperamentem, wpływają na to, jak jesteśmy odbierani przez ludzi i jak ich odbieramy

TUS, czyli Trening Umiejętności Społecznych, to forma pracy z grupą ukierunkowana na uczenie się przez dzieci efektywnych sposobów funkcjonowania społecznego. Wspierane są komunikacja (np. umiejętność słuchania, reagowania na wypowiedzi innych, zadawanie pytań), umiejętności prospołeczne

Co to jest TUS?

W początkach lat 70-tych XX wieku stosowano trzy główne metody korygowania zachowań:

• psychodynamiczna/psychoanalityczna,
• humanistyczna/niedyrektywna
• metoda modyfikacji zachowań

Każda z tych metod, mimo istotnych różnic, zakładała, że w jednostce tkwią wciąż nieobecne w zachowaniu skuteczne, zdrowe sposoby reagowania, a celem terapii jest ich wydobycie. Terapeuta miał usuwać lub zmniejszać przeszkody utrudniające pojawianie się tych zachowań. „Psychoanalityk chciał to osiągnąć poprzez wydobywanie i interpretowanie nieświadomego materiału, który blokował postęp potrzebny dla świadomych zachowań. Humanista (osoba niedyrektywna), który wierzył, że potencjał dla dokonania zmian leży w samym kliencie, starał się wyzwolić ten potencjał przez zapewnienie ciepłego, empatycznego, maksymalnie przekształconego przychylnego środowiska terapeutycznego. Zaś modyfikator zachowań przy pomocy jednego lub kilku mechanizmów uwarunkowujących próbował dopilnować tego, że kiedy pojawią się pożądane lub podobne im zachowania, to klient otrzyma uwarunkowane wsparcie i tym samym wzrośnie prawdopodobieństwo, że zachowania te będą się powtarzać.”

Odrobina teorii TUS

Podwaliny nauczania umiejętności znajdują się w teorii społecznego uczenia się – w szczególności w teoriach Alberta Bandury. W latach 60-tych Bandura opisywał modelowanie, ćwiczenia behawioralne i wzmacniającą rolę czynników społecznych. Teoria społecznego uczenia się, którą opracował Albert Bandura jest również znana jako uczenie się na postawie obserwacji lub modelowanie wizualne. Jednym z najbardziej znanych w dziedzinie psychologii jest eksperyment Bandury powszechnie określany jako “lalka Bobo”. Albert Bandura i jego zespół starali się poprzez ten eksperyment wykazać, że dzieci uczą się poprzez obserwację modelu, że imitowanie zachowań dorosłego jest znacznie ważniejsze dla dzieci niż dawanie lub usuwanie zachęty i/lub wzmocnienia.

Na początku tak 70-tych XX wieku zaczęły pojawiać się treningi umiejętności psychologicznych i tu należy poszukiwać korzeni TUS, który jest przecież treningiem umiejętności. Wychodzono z założenia, że dana osoba jest pozbawiona danej umiejętności lub ma ją słabo opanowaną i dlatego nie przejawia jej w swoim zachowaniu. Stosując trening umiejętności pokazywano wzór zachowania i oczekiwano jego imitacji.

Odrobina teorii TUS

Grupy komórek nerwowych (neuronów), które uaktywniają się podczas wykonywania pewnej czynności lub obserwowania jej u innych osobników. Neurony lustrzane odkryto w mózgu małp i człowieka. Podejrzewa się, że dzięki nim osobnik na widok pewnej czynności jest w stanie niemal natychmiast odgadnąć intencje innego osobnika nie tylko tego samego gatunku (zob. teoria umysłu. U człowieka odpowiadają prawdopodobnie również za zdolność do rozpoznawania cudzych emocji i intencji wyrażanych niewerbalnie, czyli empatię oraz współczucie.

TUS to zajęcia dedykowane przede wszystkim dla dzieci, młodzieży i dorosłych z :

• zaburzeniami ze spektrum autyzmu, w tym ZA
• rozpoznane zaburzenia zachowania
• ADHD
• funkcjonowanie w rodzinie dysfunkcyjnej/ patologicznej

Grupa do 5 osób, 1-2 lata różnicy wieku, zajęcia 1-2 h, zajęcia TUS toczą się poza gabinetem również, nauczyciel jest członkiem grupy Neurony lustrzane?

Zasady prowadzenie TUS

Natomiast umiejętności społeczne dla młodzieży według A. Goldsteina obejmowały 6 grup: Grupa I: Początkowe umiejętności społeczne Grupa II: Zaawansowane umiejętności społeczne Grupa III: Umiejętności kontrolowania emocji Grupa IV: Alternatywne umiejętności wobec agresji Grupa V: Umiejętności radzenia sobie ze stresem Grupa VI: Umiejętności planowania

Arnold Goldstein podzielił 50 umiejętności społecznych na 6 grup. Przy czym zarówno nazwy grup i ich elementy składowe czyli konkretne umiejętności społeczne były nieco odmienne nazywane dla młodszych dzieci, a inaczej dla młodzieży.

Przykładowe umiejętności

Umiejętności społeczne dla młodzieży

Pomoce

Pomoce

Zakłopotana

Zdziwiona

Przerażona

Zła

Smutna

Szczęśliwa

Jak się dziś czułaś na zajęciach?

Puedes escribir aquí un subtítulo genial

Puedes escribir un título aquí