Testament mój Juiusz Słowacki

Juliusz Słowacki

Testament mój

Testament

PRZODEK

SPADKODAWCA

• OSOBA FIZYCZNA POZOSTAWIAJĄCA MAJĄTEK

SPISUJE/ ZAPISUJE/SPORZĄDZA

SPADEK/SPUŚCIZNĘ/DZIEDZICTWO

• Zapisać
• pozostawić po sobie
• zostawić potomnym

MOŻNA:

SPADKOBIERCA/

ZSTĘPNY/ DZIEDZIC/NASTĘPCA

• Otrzymuje
• dziedziczy
• odziedzicza
• dostaje, otrzymuje w spadku
• obejmuje spadek

Testament mój

Juliusz Słowacki

Testament mój

Przyjechał do Paryża z terenów dzisiejszej Ukrainy, które kiedyś należały do Polski.

Salomea Słowacka Becu i Euzebiusz Słowacki

Juliusz Słowacki

• ur. 1809 Krzemieniec
• zm. 1849 Paryż

testament mój

Video

muzyczna interpretacja tekstu Juliusza Słowackiegow wykonaniu Mirosława Czyżykiewicza

+druga wersja

Żyłem z wami, cierpiałem i płakałem z wami; Nigdy mi, kto szlachetny, nie był obojętny: Dziś was rzucam i dalej idę w cień — z duchami, A jak gdyby tu szczęście było, idę smętny.5

Niech przyjaciele moi siędą przy pucharze I zapiją mój pogrzeb — oraz własną biedę: Jeżeli będę duchem, to się im pokażę, Jeśli Bóg mnie uwolni od męki, nie przyjdę…

Nie zostawiłem tutaj żadnego dziedzica Ani dla mojej lutni, ani dla imienia: Imię moje tak przeszło, jako błyskawica, I będzie, jak dźwięk pusty, trwać przez pokolenia.

Lecz zaklinam: niech żywi nie tracą nadziei I przed narodem niosą oświaty kaganiec; A kiedy trzeba, na śmierć idą po kolei, Jak kamienie, przez Boga rzucane na szaniec!

Lecz wy, coście mnie znali, w podaniach przekażcie,1 Żem dla ojczyzny sterał moje lata młode; A póki okręt walczył, siedziałem na maszcie, A gdy tonął, z okrętem poszedłem pod wodę…

Co do mnie — ja zostawiam maleńką tu drużbę Tych, co mogli pokochać serce moje dumne; Znać, że srogą spełniłem, twardą Bożą służbę, I zgodziłem się tu mieć niepłakaną trumnę.

Ale kiedyś, o smętnych losach zadumany Mojej biednej ojczyzny, pozna, kto szlachetny,1 Że płaszcz na moim duchu był nie wyżebrany, Lecz świetnościami moich dawnych przodków świetny.

Kto drugi tak bez świata oklasków się zgodzi Iść?… taką obojętność, jak ja, mieć dla świata? Być sternikiem duchami napełnionej łodzi I tak cicho odlecieć, jak duch, gdy odlata?

Niech przyjaciele moi w nocy się zgromadzą I biedne serce moje spalą w aloesie, I tej, która mi dała to serce, oddadzą: Tak się matkom wypłaca świat, gdy proch odniesie…

Jednak zostanie po mnie ta siła fatalna, Co mi żywemu na nic, tylko czoło zdobi; Lecz po śmierci was będzie gniotła niewidzialna, Aż was, zjadacze chleba — w aniołów przerobi.

Zapamiętaj poniższe pojęcia:

exegi monumentum

(łac. „wybudowałem sobie pomnik”) – motyw zaczerpnięty z pieśni antycznego poety Horacego; wyraża przekonanie, że twórca zapewnia sobie nieśmiertelność poprzez swoje dokonania

testament poetycki

utwór liryczny stylizowany na testament

non omnis moriar

(łac. „nie wszystek umrę”) – motyw zaczerpnięty z pieśni antycznego poety Horacego; wyraża przekonanie o wyjątkowości artysty: jego ciało jest śmiertelne, lecz jego twórczość zapewnia nieśmiertelną sławę

jak rozumiesz te słowa?

Lecz zaklinam: niech żywi nie tracą nadzieiI przed narodem niosą oświaty kaganiec; A kiedy trzeba, na śmierć idą po kolei, Jak kamienie, przez Boga rzucane na

szaniec!

Dziękuję