Judaizm - religia Żydów

Judaizm - religia jednego Boga

Judaizm - jest monoteistyczną religią wyznawaną przez żydów a ukształtowaną ok. 1200 lat p.n.e. Wywodzi się z wierzeń koczowniczych ludów zwanych Hebrajczykami, zamieszkujących Izrael (dzisiejsza Palestyna). Judaizm oparty został na zasadzie przynależności rasowej (jej wyznawcą staje się ten, kto się urodził z matki żydówki). Żydzi wierzą w jedynego Boga Jahwe, co oznacza "Ten, który jest".

Wymawianie imienia Boga Jahwe od samego początku było w judaizmie zakazane. W Piśmie Świętym (Tora) używa się imion – Adonaj, El, Elohim, Elion, Sabaot, Szaddaj. Miejscem kultu była na początku Świątynia w Jerozolimie, jednak po jej zburzeniu i wygnaniu żydów, stała się nią synagoga (bożnica). Podstawą judaizmu jest wiara w jednego Boga (niepodzielnego, niematerialnego, bezcielesnego i wiecznego), będącego oprócz stwórcy świata także jego codziennym "nadzorcą". Bóg zawarł z ludem Izraela wieczne przymierze, polegające na chronieniu tego ludu w zamian za pełne podporządkowanie się jego nakazom.

Z religii tej czerpały dwie pozostałe religie monoteistyczne: - chrześcijaństwo - islam W tradycji żydowskiej szczególne miejsce zajmują: - Abraham – przodek narodu żydowskiego - Mojżesz – wyprowadził Izraelitów z niewoli egipskiej oraz określił podstawy żydowskich wierzeń religijnych

Historia Abraham

Według Biblii początki Narodu Wybranego sięgają czasów patriarchy Abrahama, który żył w II tys. p.n.e. Księga Rodzaju podaje, że przywędrował on wraz z rodziną z mezopotamskiego Ur do kraju Kanaan (późniejsza Palestyna) i w mieście Sychem zawarł pierwsze przymierze z Jahwe. Znakiem owego przymierza stało się obrzezanie, obowiązujące do dziś wszystkich mężczyzn narodu żydowskiego.

Powołanie AbrahamaPan rzekł do Abrama: "Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci ukażę.Uczynię bowiem z ciebie wielki naród,będę ci błogosławił i twoje imię rozsławię: staniesz się błogosławieństwem" (Rdz 1, 1-2).

Abrahomowi urodził się syn, którego nazwał Izaak. Izaak z kolei miał dwóch synów: Ezwa i Jakuba, któremu Bog nadał imię Izrael. Jakub miał 12 synów, od których pochodzi 12 plemion izraelskich.

Jakub (Izrael)

Lea Zilpa Bilha Rachela

(niewolnica Lei) (niewolnica Racheli)

1. Ruben2. Symeon 3. Lewi4. Juda9. Issachar10. Zabulon

5. Dan6. Neftali

7. Gad 8. Aszer

11. Józef12. Beniamin

Pomiędzy dwunastoma synami Jakuba dochodziło do konfliktów. Najmłodszego z nich, Józefa, bracia nienawidzili tak bardzo, że sprzedali go jako niewolnika do Egiptu. Tam, po wielu trudnościach, został ministrem faraona. Tymczasem Izraelici, zmęczeni długotrwałą suszą, musieli szukać pożywienia poza Palestyną. Sprowadził ich do Egiptu Józef. Po osiedleniu się w Egipcie, Izraelici stali się niewolnikami faraona.

Wyjście, wędrówka przez pustynię i osiedlenie w Kanaanie

Po 400 latach niewoli Izraelici odzyskali wolność dzięki Mojżeszowi. To on wyprowadził Izraelitów z Egiptu. Doszło wtedy do cudownego rozstąpienia się wód Morza Czerwonego, które przepuściło uciekinierów, a pochłonęło ścigających ich Egipcjan. Na pamiątkę tego wydarzenia Żydzi obchodzą święto Paschy.

W czasie wędrówki Izraelitów po pustyni Bóg zawarł z Mojżeszem przymierze, na mocy którego stali się oni narodem wybranym. Bóg przekazał Mojżeszowi kamienne tablice z dekalogiem, czyli dziesięcioma przykazaniami, które stanowiły zbiór zasad regulujących życie Izraelitów. Zgodnie z jedną z nich ostatni, siódmy dzień tygodnia, szabat, miał być przeznaczony na odpoczynek i kult jedynego Boga, Jahwe.

Po czterdziestoletniej tułaczce na pustyni, Izraelici weszli do swojej „ziemi obiecanej”. W Palestynie musieli stawić jednak czoła Filistynom i plemionom kananejskim, które potraktowały Hebrajczyków jak intruzów. W IX w. p.n.e luźny związek Hebrajczyków uległ konsolidacji. Powstała wówczas monarchia.

Powstanie monarchii w Izraelu

W wyniku zagrożenia ze strony sąsiadów żyjące w rozproszeniu 12 plemion hebrajskich postanowiło się zjednoczyć. W IX w. p.n.e. prorok Samuel wyznaczył Saula z pokolenia Beniamiana na pierwszego króla starożytnego Izraela.

Jego następcą został Dawid z pokolenia Judy. Dzięki dokonywanym podbojom utrwalił władzę Żydów w całej Palestynie. Ustanowił on nową stolicę państwa w Jerozolimie, która z czasem stała się najświętszym miastem judaizmu. Jego władza rozciągała się od Morza Czerwonego i granic Egiptu po brzeg Eufratu. Tradycja biblijna opisuje króla jako muzyka i poetę, przypisując mu autorstwo licznych psalmów.

Po Dawidzie tron objął jego syn Salomon (ok. 965–930 p.n.e.), który jeszcze bardziej wzmocnił państwo. Wybudował wiele nowych miast, inne zaś ufortyfikował i rozbudował. Na okres panowania Salomona przypada budowa pierwszej Świątynii w Jerozolimie (powstała w latach 966‑959 p.n.e.).

ZŁOTE CHERUBY Na wpół ludzkie, na wpół zwierzęce istoty osłaniały skrzydłami Arkę Przymierza.

DRZWI DO MIEJSCA NAJŚWIĘTSZEGO Oddzielały Arkę Przymierza od reszty świątyni.

RYDWANY WODNE Wokół świątyni znajdowało się 10 okrągłych zbiorników z brązu (po 5 z każdej strony). Służyły one do obmywania zwierząt przed ich zabiciem i złożeniem w ofierze.

MENORA Siedmioramienny świecznik. Według tradycji symbolizuje krzew gorejący, który zobaczył Mojżesz na górze Synaj.

DEBIR Miejsce Najświętsze. Znajdowało się ono w głębi świątyni, nieco powyżej Miejsca Świętego. Nie było tam okien i panowały zupełne ciemności.

HEKAL Miejsce święte. Było to główne pomieszczenie świątyni.

STÓŁ NA CHLEBY POKŁADNE Wykonany był z drzewa akacjowego i pokryty złotem. Składano na nim ofiarę: 12 pszennych chlebów (2 stosy po 6 sztuk w każdym).

ZŁOTY OŁTARZ KADZIELNY Ustawiony był naprzeciwko świętych drzwi. Podczas rytuału kapłani używali go do palenia wonnych kadzideł.

ARKA PRZYMIERZA Ustawiona w miejscu Najświętszym. W tej pozłacanej skrzyni przechowywano tablice z Dekalogiem.

KADŹ „MORZE” Olbrzymi okrągły zbiornik podpierany przez 12 byków, przeznaczony do ablucji kapłanów przed wejściem do świątyni.

OŁTARZ CAŁOPALENIA Miejsce, w którym palono zwierzęta jako ofiary dla Boga Jahwe.

PRZYBUDÓWKA W jej skład wchodziły pomieszczenia magazynowe. Nie miała bezpośredniego połączenia ze świątynią, wejść do niej można było jedynie z zewnątrz.

W Świątyni Jerozolimskiej umieszczono największą relikwię Żydów – Arkę Przymierza. Była to skrzynia z drewna akacjowego pokryta złotem wewnątrz której przechowywano tablice Dekalogu przekazane Mojżeszowi na Synaju przez Boga.

Po śmierci Salomona Izrael rozpadł się na dwie części: Królestwo Izraela (10 pokoleń) na północy i Królestwo Judy (pokolenie Judy i Beniamina) na południu, odpowiednio ze stolicami w Samarii i Jerozolimie.

Królestwo Izraela istniało około 250 lat, po czym zostało podbite przez Asyrię w 722 r.p.n.e. a ludność podbitą przesiedlono do Asyrii.Z kolei Królestwo Judy, przetrwało jeszcze 135 lat po upadku Izraela. W VI w.p.n.e. zostało podbite przez Babilonię, co rozpoczęło okres tzw. niewoli babilońskiej. Król Babilonu Nabuchodonozor II dwukrotnie, w roku 597 oraz 587, zdobywał Jerozolimę i przeprowadzał deportację ludności żydowskiej do Babilonii . Jerozolima wraz ze świątynią została zburzona. Wolność odzyskali dopiero dzięki pogromcy imperium babilońskiego (w 538 p.n.e.) Cyrusa II. Wydał on dekret umożliwiający powrót do Ziemi Izrael około 50 tys. niewolników. Ci odbudowali Świątynię w miejscu ruin poprzedniej i wzmocnili mury obronne Jerozolimy.

Kolejnymi najeźdźcami byli Persowie, Grecy i w końcu w 63 r. p.n.e. Judeę podbili Rzymianie i pozbawili Żydów pełnej samodzielności politycznej. Liczne powstania Żydów przeciwko okupantom kończyły się klęską i najczęściej zniszczeniem Jerozolimy. Stało się tak również w I w. n.e., kiedy w roku 70 Rzymianie pod wodzą Tytusa zburzyli Drugą Świątynię w Jerozolimie i zmusili Izraelitów do opuszczenia terenów miasta. Całkowite zniszczenie Jerozolimy, wraz z Drugą Świątynią, było dla Żydów katastrofą.

Z Drugiej Świątyni, odbudowanej po okresie niewoli babilońskiej, pozostał tylko fragment muru zwany Ścianą Płaczu. Jest dziś najświętszym miejscem judaizmu, celem pielgrzymek oraz modlitw Żydów z całego świata.

Ostatni, krótki okres żydowskiej niezależności, związany jest z powstaniem pod wodzą Szymona Bar Kochby w 132 roku n.e., podczas którego Żydzi zdobyli Jerozolimę i Judeę. Przygniatająca przewaga Rzymian sprawiała jednak, że wynik tego starcia mógł być tylko jeden. Trzy lata później, zgodnie z rzymskim zwyczajem wojennym Wzgórze Świątynne zostało zaorane, Judea przemianowana na Palestynę, a Jerozolima – na Aelia Capitolina. Prawie wszyscy uczestnicy powstania zostali zamordowani, a cesarz Hadrian zakazał Żydom wjazdu do Palestyny, skutkiem czego nastąpiło ich rozproszenie po całym Imperium Rzymskim, a następnie po całym świecie. Żydzi zaczęli żyć w diasporze, czyli w rozproszeniu, wśród innych narodów i wyznawców innych religii. To przyczyniło się do umocnienia wśród Żydów poczucia wspólnoty, ale również odrębności od innych.

Diaspora – słowo to oznacza rozproszenie członków danego narodu bądź grupy etnicznej wśród innych narodów.

Holokaust – zagłada Żydów europejskich w czasie II wojny światowej. Podczas drugiej wojny światowej (1939–1945) nazistowski reżim systematycznie wprowadzał w życie plan likwidacji żydowskiej społeczności w Europie, w wyniku czego zostało zamordowanych około 6 milionów Żydów, w tym 1,5 miliona dzieci. W miarę jak naziści okupowali kolejne kraje Europy, Żydzi poddawani byli nieludzkim prześladowaniom, torturom i upokorzeniom, stłamszeni w gettach, gdzie jakiekolwiek próby zbrojnego oporu prowadziły do zaostrzenia represji. Z gett byli transportowani do obozów, gdzie garstkę szczęśliwców kierowano do ciężkiej pracy, zaś większość rozstrzeliwano w masowych egzekucjach lub mordowano w komorach gazowych. Niewielu zdołało uciec. Niektórzy zbiegli do innych krajów, część dołączyła do partyzantów, inni byli ukrywani przez nie-Żydów, którzy ryzykowali w ten sposób własnym życiem. W rezultacie z zamieszkujących Europę dziewięciu milionów Żydów, stanowiących największą i najbardziej żywą grupę diaspory na świecie, przetrwała tylko jedna trzecia, wliczając w to tych, którzy wyjechali jeszcze przed wojną.

Powstanie państwa IzraelPowstanie niezależnego państwa żydowskiego w Palestynie, będącej dla Żydów ziemią świętą, było od wielu wieków marzeniem diaspory żydowskiej, wygnanej stamtąd jeszcze w czasach rzymskich. Od mniej więcej początków wieku XX doszło do sporej emigracji Żydów na tereny Palestyny, która przybrała lawinowy charakter, gdy tereny te stały się protektoratem brytyjskim. II wojna światowa jedynie chwilowo zatrzymała ten proces, a po jej zakończeniu emigracja przybrała monstrualne rozmiary. Europejscy Żydzi ocalali z pogromu nie chcieli dalej mieszkać w krajach, w których zamordowano ich bliskich, a wyjazdy i osadnictwo żydowskie było wspierane przez żydowskie organizacje w USA. Emigracja budziła jednak wielki sprzeciw ludności autochtonicznej, Palestyńczyków od wieków zamieszkujących zajmowane przez Żydów tereny. Owe spory prowadziły do wielu napięć, z czasem także walk zbrojnych. Ostatecznie 14 maja 1948 roku ONZ powołało do życia państwo Izrael.

autochton - tubylec, człowiek należący do rdzennej ludności danego obszaru.

Założenia i cechy judaizmu

Mojżesz - założyciel judaizmu

Judaizm jest najstarszą monoteistyczną religią na świecie i równocześnie narodową religią Żydów. Powstał na terenach dzisiejszej Palestyny. Za jego założyciela uważa się proroka Mojżesza (hebr. Mosze). To od jego imienia judaizm bywa nazywany również religią mojżeszową lub mozaizmem.

Mojżesz jest dla Żydów najważniejszą postacią biblijną. Żył prawdopodobnie w XIII w. p.n.e. Pochodził z kapłańskiego plemienia Lewitów. Przez wyznawców judaizmu uznawany jest za twórcę przymierza między Bogiem i ludem izraelskim, największego z proroków oraz wyzwoliciela Izraelitów z niewoli egipskiej i przywódcę w czasie wędrówki do Ziemi Obiecanej. Tradycja żydowska przypisuje mu także autorstwo świętego Pięcioksięgu, czyli Tory. W jej skład wchodzą: Bereszit (Księga Rodzaju), Szemot (Księga Wyjścia), Wajikra (Księga Kapłańska), Bamidbar (Księga Liczb) oraz Dewarim (Księga Powtórzonego Prawa). Na język polski słowo „Tora” tłumaczone jest jako Prawo.

Tora jest jedną z trzech części Biblii Hebrajskiej (Tanach). Pozostałe dwie stanowią Newiim („Prorocy”) oraz Ketuwim („Pisma”). Biblia Hebrajska została przejęta przez chrześcijaństwo – jest to tzw. Stary Testament. Kanon Kościoła katolickiego zawiera jednak również księgi, które nie zostały przez Żydów uznane za objawione: Księgę Tobiasza, Księgę Judyty, 1. i 2. Księgę Machabejską, Księgę Mądrości, Księgę Syracha oraz Księgę Barucha. W judaizmie wymienione pisma należą do grona apokryfów.

Słowo apokryf pochodzi od greckiego apokryphos, co oznacza „tajemny”, „ukryty”. Termin ten używany jest do określania tekstów religijnych, które nie zostały włączone przez Kościół do kanonu Pisma Świętego, gdyż nie były uważane za natchnione.

Świętą księgą dla wyznawców judaizmu jest Tanach, czyli Biblia Hebrajska, a najważniejszą jej częścią jest Tora, czyli Prawo. Pozostałe dwie części to Newiim („Prorocy”) oraz Ketuwim („Pisma”).

Podstawę judaizmu stanowi wiara w jednego i jedynego Boga Jahwe (przy czym imienia Jahwe Żydzi nie wymawiają; zapisują je tetragramem JHWH i odczytują jako „Mój Pan”) oraz przekonanie o posłannictwie Żydów z racji przymierza, które Bóg zawarł z nimi, jako narodem przez Siebie wybranym. Tym samym wierzenia wyznawców judaizmu są ściśle związane z wartościami etycznymi i postawami mającymi źródło w tradycji i obyczajach narodu żydowskiego. Wpływa to na postrzeganie judaizmu jako religii ekskluzywnej, chociaż możliwa jest w jego ramach konwersja (przyjęcie judaizmu przez każdego człowieka). Stąd obecnie zgodnie z prawem wydanym w 1962 r. przez państwo Izrael Żydem jest człowiek, który się urodził z matki Żydówki (czyli członek narodu wybranego) albo przeszedł na judaizm. Żydzi wierzą, że z ich narodu, jako narodu wybranego, narodzi się Mesjasz, który ustanowi królestwo Boże na ziemi. Ma być ono przygotowaniem do ostatecznego królestwa w przyszłym świecie. Uznają przy tym koncepcję zmartwychwstania zmarłych oraz sądu ostatecznego.

Ekskluzywny - 1. przeznaczony dla zamkniętej grupy osób, 2. odgradzający się od ogółu, albo od osób spoza pewnego kręgu.

Bóg w religii żydowskiej uznawany jest za stwórcę świata i najwyższy byt, któremu ludzie muszą oddawać cześć. Wyznawcy judaizmu wierzą, że Jahwe sprawuje opiekę nad światem i odpłaca człowiekowi za jego czyny. Określają Boga jako sprawiedliwego, miłosiernego, wszechmocnego, wszechobecnego, wiecznego, transcendentnego (zewnętrznego wobec świata) oraz bezcielesnego (co pociąga za sobą zakaz tworzenia wizerunków Boga). Jahwe jako jedyny może być obiektem kultu.

Gwiazda Dawida

Symbolami judaizmu jest gwiazda Dawida (Magen David), czyli sześcioramienna gwiazda utworzona przez dwa przeplatające się trójkąty,

Menora – świecznik siedmioramienny

oraz menora, tj. świecznik siedmioramienny, który stanowi podstawowy element herbu państwa Izrael.

Synagoga w Klimontowie

Miejscem kultu Żydów są synagogi, nazywane w Polsce także bożnicami. Kult polega przede wszystkim na czytaniu tekstów Tory i innych ksiąg biblijnych oraz ich komentowaniu. Nabożeństwom towarzyszą również wspólne śpiewy i modlitwy.

Wyznawców judaizmu obowiązuje 613 nakazów i zakazów sformułowanych w Biblii oraz w Talmudzie. Stanowią one razem prawo – halacha, które według wierzeń żydowskich Bóg przekazał Mojżeszowi na Synaju. Przykazania (micwot) szczegółowo regulują wszystkie dziedziny życia Żydów zgodnie z nakazami wiary. Dotyczą one m.in. obrzezania (obrzezanie chłopców w 8-ym dniu po urodzeniu w judaizmie stanowi dowód przymierza), szabatu, modlitwy (3 razy dziennie), przepisów pokarmowych (koszerność), świąt (np. Jom Kipur, Rosz ha-Szana oraz tzw. świąt pielgrzymich Pesach, Szawuot, Sukot), postu, zawierania małżeństwa itd.

Najważniejszym dniem w tygodniu jest dla wyznawców judaizmu szabat (szabas). Jest to święty dzień, wolny od pracy, upamiętniający dzieło stworzenia świata. Rozpoczyna się w piątek wieczorem (doba zaczyna się wraz z nadejściem nocy i kończy się wieczorem dnia następnego) zapaleniem przez gospodynię dwóch świec i kończy w sobotę wieczorem. W szabat mężczyźni udają się do synagogi na modlitwy; kobiety nie mają takiego obowiązku.

Żydzi przebywający w diasporze (czyli poza Izraelem) organizują się w samodzielne gminy, które dawniej w Polsce nazywano kahałami. Autorytetem dla członków gminy w sprawach religijnych jest rabin; nie jest on jednak kapłanem (w judaizmie od II w. nie ma już funkcji kapłana), ale pełni rolę nauczyciela judaizmu i znawcy Prawa. Każda gmina żydowska powinna mieć także swoją łaźnię rytualną (mykwę) oraz cmentarz.

Wyznawcy judaizmu - mapa

Współcześnie judaizm wyznaje 14 mln ludzi (0,2%), przy czym tylko jedna czwarta z nich zamieszkuje Izrael. Natomiast aż 44% Żydów to mieszkańcy Stanów Zjednoczonych. Wielu wyznawców religii mojżeszowej można spotkać się także we Francji, Wielkiej Brytanii oraz w Rosji.

Na gruncie judaizmu wyrosły dwie religie ogólnoświatowe – chrześcijaństwo oraz islam. Wszystkie one należą do tzw. religii abrahamowych.

Judaizm a chrześcijaństwo - porównanie (różnice, podobieństwa)

Dzisiejszy judaizm i chrześcijaństwo to dwie różne religie, jednak początkowo chrześcijanie byli traktowani przez Żydów jako sekta, tym bardziej, że przestrzegali zarówno nakazu obrzezania, jak i Prawa Mojżeszowego. Obowiązek ten został oficjalnie zniesiony przez zwierzchników gminy jerozolimskiej z apostołem Piotrem na czele na tzw. Soborze Jerozolimski w 49 r. Od tej pory drogi judaizmu i chrześcijaństwa zaczęły się bezpowrotnie rozchodzić i już w drugim pokoleniu chrześcijan ludność nieżydowska przeważyła nad wyznawcami pochodzenia żydowskiego.

Chrześcijaństwo wywodzi się zatem z religii żydowskiej; sam Jezus Chrystus był członkiem narodu wybranego, Apostołowie również. Tym, co do dziś łączy chrześcijan i wyznawców judaizmu, jest wiara w jednego Boga, Stwórcę i Pana całego wszechświata, zasady etyczne (zawarte Dekalogu), cześć dla ksiąg biblijnych Starego Testamentu jako Słowa Bożego (w judaizmie – Tanach) oraz nadzieja na ostateczne nadejście Królestwa Bożego (w tym zmartwychwstanie ciał i Sąd Ostateczny).

Chrześcijanie i Żydzi razem także oczekują Mesjasza, przy czym chrześcijanie wierzą, że jest Nim Chrystus i oczekują jego powtórnego, a nie pierwszego przyjścia. Żydzi nie uznają Jezusa ani za Syna Bożego ani za proroka (za proroka uważają Jezusa muzułmanie). Odrzucają również możliwość wcielenia – oczekiwany Mesjasz według judaizmu ortodoksyjnego będzie człowiekiem. Obce ich myśleniu jest także szukanie jakiejkolwiek mnogości w Bogu – chrześcijańska koncepcja Trójcy Świętej jest dla Żydów nie do przyjęcia.

W kontekście Biblii – Starego Testamentu należy zaznaczyć, że kanon Kościoła katolickiego różni się od kanonu w judaizmie. Zawiera bowiem także księgi, które nie zostały przez Żydów uznane za objawione: Księgę Tobiasza, Księgę Judyty, 1. i 2. Księgę Machabejską, Księgę Mądrości, Księgę Syracha oraz Księgę Barucha. W judaizmie wymienione pisma należą do grona apokryfów. Kanon Biblii Hebrajskiej zachowali protestanci.

Przez wieki Żydzi i chrześcijanie byli do siebie wrogo nastawieni i dochodziło między nimi do licznych spięć. Sytuacja zmieniła się dopiero w XX w. po Soborze Watykańskim II. Przełomowa była powyżej cytowana deklaracja „Nostra Aetate” (1965 r.), która wskazała na zakorzenienie Kościoła w dziejach i wierze Żydów, oraz na duchową więź, która go z nimi łączy. Dokument ten wyznaczył perspektywy dialogu międzyreligijnego i potępił wszelkie przejawy antysemityzmu. Zawiera także stwierdzenie, że przymierze Boga z Izraelem nigdy nie zostało zerwane. Najważniejsze wydaje się być jednak sformułowanie, że nie można Żydom jako narodowi przypisywać żadnej dziedzicznej i zbiorowej winy za śmierć Jezusa.

W Kościele katolickim w Polsce 17 stycznia obchodzony jest Dzień Judaizmu. Został on ustanowiony przez Episkopat Polski w 1997 r. Jego celem jest rozwój dialogu chrześcijańsko-żydowskiego, a także modlitwa i refleksja nad związkami obu religii. Co roku uroczyste obchody tego Dnia odbywają się w jednym z polskich miast. W modlitwach biorą udział zarówno przedstawiciele Kościoła katolickiego, jak i innych wyznań chrześcijańskich, oraz Żydzi.W dialog chrześcijańsko-judaistycznym z założenia nie chodzi o nawracanie – jego celem nie jest ani judeizowanie chrześcijaństwa ani chrystianizacja judaizmu. Dialog ten ma przyczynić się wyłącznie do wzajemnego poznania, poszanowania i zrozumienia Żydów oraz wyznawców Chrystusa.

Początkowo starożytni Żydzi, nazywający siebie Izraelitami lub Hebrajczykami, tworzyli niewielkie koczownicze plemiona pasterskie zamieszkujące Palestynę. W Biblii, świętej księdze Izraelitów, znajdujemy liczne opowieści o ich pochodzeniu. Ich praojcem miał być Abraham, któremu Bóg o imieniu Jahwe obiecał krainę Kanaan Ziemię Obiecaną - czyli Palestynę. Izraelici odrzucili politeistyczną wiarę innych ludów starożytnych i wyznawali jednego Boga. Ich religia - judaizm - jest przykładem monoteizmu.