ADHD

Start

Adhd

Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, czyli ADHD (ang. attention deficit hyperactivity disorder) jest zaburzeniem, które rozpoczyna się we wczesnym dzieciństwie i obejmuje trzy główne grupy objawów: nadmierną ruchliwość, zaburzenia koncentracji uwagi i nadmierną impulsywność.

Co to jest ADHD?

Rozpoznanie ADHD stawia się najczęściej na podstawie kryteriów diagnostycznych klasyfikacji ICD-10. Aby spełnić kryteria rozpoznania objawy muszą wystąpić przed 7 rokiem życia dziecka, trwać przez co najmniej 6 miesięcy, utrudniać codzienne funkcjonowanie i pojawiać się przynajmniej w dwóch różnych środowiskach, w których dziecko funkcjonuje (np. w domu i w szkole).

Jakie są objawy ADHD?

-dziecko jest pobudzone: ciągle się wierci, porusza rękami, nogami, -nadmierną ruchliwość obserwuje się w różnych sytuacjach i miejscach, dziecko nie umie dostosować swojego zachowania do okoliczności, -nie potrafi „wysiedzieć w jednym miejscu“, gdy się tego od niego oczekuje, -jest nadmiernie ruchliwe lub gadatliwe nawet w sytuacjach, gdy takie zachowanie jest niewłaściwe, -podczas zabawy często zachowuje się nieadekwatnie głośno, nie umie odpoczywać w ciszy i spokoju.

Objawy nadruchliwości:

Objawy ADHD dzieli się na trzy główne grupy:

-podczas nauki, odrabiania zadań, wykonywania obowiązków dziecko nie zwraca uwagi na szczegóły, popełnia błędy wynikające „z niedopatrzenia“, -nie potrafi skoncentrować się nieciekawym dla niego zadaniu, choć zwykle bez problemu skupia się na czynności, która go interesuje (np. zabawa, oglądanie telewizji, gra na komputerze lub nauka przedmiotu, który je ciekawi), -wygląda, jakby nie słuchało, co się do niego mówi; często trzeba kilkakrotnie powtórzyć komunikat lub polecenie, żeby dziecko zareagowało, -ma trudności w postępowaniu według instrukcji, przerywa wykonywanie zadań lub obowiązków i nie kończy ich, -ma problemy z zaplanowaniem aktywności i zadań, zwleka z ich rozpoczęciem lub odkłada ich wykonanie na ostatnią chwilę, -unika lub z dużą niechęcią podejmuje zadania wymagające długotrwałego wysiłku umysłowego, -gubi rzeczy – zabawki, przybory szkolne, narzędzia; często nie pamięta, gdzie zostawiło dany przedmiot, -łatwo rozprasza się pod wpływem bodźców zewnętrznych, -często zapomina o codziennych obowiązkach, np.: pościeleniu łóżka, wyprowadzeniu psa.

objawy zaburzeń koncentracji uwagi:

• dziecko często odpowiada na pytanie, zanim pytająca osoba skończy je zadawać,
• w sytuacjach grupowych (np. w grach i zabawach) nie umie spokojnie czekać na swoją kolej,
• przerywa innym rozmowę lub czynność, „wtrąca się“ w wypowiedzi i aktywności innych,
• jest gadatliwe, mówi to co myśli bez zastanowienia i nie zważając, czy w danej sytuacji tak „wypada“.

objawy nadmiernej impulsywności:

Jak często występuje ADHD?

W zależności od przyjętych kryteriów rozpoznania wynosi ona 3–8%. Objawy ADHD są najbardziej nasilone między 6 a 9 rokiem życia dziecka. Do niedawna uważano, że ADHD częściej występuje u chłopców, jednak w chwili obecnej coraz więcej danych wskazuje, że dziewczęta równie często cierpią na to zaburzenie.

1. Dowiedziono, że u chłopców częściej występują nadpobudliwość, nadmierna ruchliwość iimpulsywność, a u dziewczynek – zaburzenia w koncentracji uwagi.2. W przypadku nie leczenia lub zaniedbania objawów u osoby z ADHD może to prowadzić dowielu problemów. I tak : w dorosłym życiu osoby mogą popaść w konflikty z prawem, mogąmieć problemy z używkami. Ale przede wszystkim mają problemy w prawidłowych relacjach zrówieśnikami, mogą chorować na depresje, mogą mieć zaburzenia lękowe. No ze względu naswoje zachowania, niezbyt dobre zorganizowanie mogą być niezbyt dobrze odbierani przezinnych, częściej słyszeć krytykę, co może się na nich odbijać bo mogą czuć się odrzuceni,mogą też popełnić samobójstwo.3. Zespół Nadpobudliwości Psychoruchowej po raz pierwszy został opisany w roku 1845 przezHeinricha Hoffmana. Nie jest więc on wymysłem ani trendem nowoczesnych czasów jakuważają niektórzy. Prawdą jest, że ADHD jest diagnozowane coraz częściej , jednak niewynika to z panującej mody, a z wzrostu świadomości dotyczącej tego zaburzenia.

Fakty o ADHD:

1. ADHD wynika ze złego wychowania – nic bardziej mylnego. ADHD jest wynikiem zaburzenia i czynniki a także środowisko wychowawcze nie powodują jego wystąpienia.2. Zachowania jakimi cechują się dzieci z ADHD wynikają z ich złej woli – wielu ludzi uważa, że dzieci z ADHD mogą kontrolować swoje zachowanie- również to niewłaściwe, jednak nie jest to prawda. Dziecko z ADHD działa pod wpływem chwili i impulsu- „tu i teraz”. Nie liczy się z konsekwencjami swojego zachowanie, również tymi negatywnymi. Jednak w żadnym wypadku nie wynika to z jego złej woli a z zaburzenia na jakie cierpi. 3. ADHD, to schorzenie któremu nie towarzyszą już żadne inne zaburzenia – niestety nie. Bardzo często zdarza się tak, że dziecko cierpiące na ADHD równocześnie będzie miało problemy z: dysgrafią, dysortografią, dysleksją, dyskalkulią, co dodatkowo bardzo negatywnie wpływa na jego funkcjonowanie w szkole.

Popularne mity o ADHD:

4. Dziecko z ADHD nie ma przyjaciół – prawdą, jest że zabawa z nadpobudliwym kolegą nie jest łatwa i nie wszystkie dzieci będą chciały się bawić z biegającym i krzyczącym kolegą. Jednak wcale to nie oznacza, że nadpobudliwe dzieci nie mają przyjaciół. Wręcz przeciwnie – niejednokrotnie nawiązują one przyjaźnie, które mogą trwać latami, a dzieci lubią ich towarzystwo. 5. Wystąpienie tylko jednego z objawów ADHD, pozwala już na jego zdiagnozowanie u dziecka – i właśnie to błędne przeświadczenie powoduje, że tak łatwo pomylić się z diagnozą. Żeby zaburzenie to została prawidłowo zdiagnozowane, wszystkie jego objawy muszą występować jednocześnie i utrzymywać się minimum pół roku, oraz wystąpić przed ukończeniem 7 roku życia.

Popularne mity o ADHD:

Oddziaływania psychospołeczne:

• wyjaśnienie rodzicom i innym członkom rodziny i szkoły objawów ADHD; jego przebiegu rokowania. Poradnictwo w zakresie metod wychowawczych;

• wyjaśnienie dziecku istoty zaburzenia, omawianie z nim kłopotów jakie miało;
• nakłanianie do obserwacji swojego zachowania;
• wyjaśnienie nauczycielom istoty zaburzenia, współpraca ze szkołą i poradnią psychologiczno-pedagogiczną

Jak radzić sobie z ADHD?

Psychoterapia

• Zdarza się, że u dziecka nadpobudliwego i w jego rodzinie pojawiają się problemy

wykraczające poza ramy poradnictwa rodzinnego. Takim dzieciom i rodzicom proponuje siędostępne formy psychoterapii:

• terapia rodzin- jeśli rodzina jako całość ma znaczne trudności w funkcjonowaniu;
• terapia indywidualna lub grupowa dziecka. Przeciwdziała ona niskiej samoocenie dziecka, pomaga rozwiązywać problemy z równieśnikami;

• terapia umiejętności społecznych i terapia zaburzeń uwagi;

Jak radzić sobie z ADHD?

Farmakoterapia- stosowanie leków

• Większość leków stosowanych w leczeniu nadpobudliwości działa na jej zasadnicze objawy, a więc zaburzenia uwagi, nadruchliwość, impulsywność, czasem nawet na skłonność do

• nadmiernie żywych reakcji emocjonalnych. Mogą one spowodować, że:
•  dziecku będzie łatwiej skupić się podczas pracy i nauki;
•  zacznie słuchać co się do niego mówi;
•  łatwiej będzie zapanować nad swoją potrzebą ruchu i mówienia;
•  łatwiej będzie mu przez chwile pomyśleć, zanim coś zrobi.

Jak radzić sobie z ADHD?

Farmakoterapia- stosowanie leków

• Leczenie farmakologiczne rozpoczyna się tylko u dzieci, u których jest to konieczne i zawsze musi być częścią planu terapii obejmującego inne formy pomocy dziecku.

• Leki nie wyleczą z nadpobudliwości. Zmniejszają jej objawy w czasie gdy są podawane. Nie zastąpią wychowania i nauczania mogą jednak je ułatwić.

Jak radzić sobie z ADHD?

KONIEC