Metody prezentowania zjawisk na mapach

Temat: Metody prezentowania informacji na mapach.

Dowiesz się: - jakie wyróżnia się ilościowe oraz jakościowe metody prezentacji zjawisk na mapach, - w jaki sposób najczęściej przedstawia się rzeźbę terenu na mapach.

Podział metod

METODY JAKOŚCIOWE służą do prezentowania występowania jakiegoś zjawiska.

METODY ILOŚCIOWE służą do tworzenia map, z których można odczytać wielkość i natężenie jakiegoś zjawiska.

Metody prezentowania rzeźby terenu na mapach

numeryczne modele terenu

metoda hipsometryczna

metoda poziomicowa

Dziękuję!

Metoda izolinii

polega na tworzeniu na mapie linii łączących punkty o tych samych wartościach danego zjawiska (zwanych właśnie izoliniami).

Ze względu na przedstawiane zjawisko, niektóre często używane izolinie doczekały się własnych nazw. W geografii często używane są między innymi:– poziomice (izohipsy) – łączą punkty o jednakowej wysokości nad poziomem morza – izoamplitudy – łączą punkty o jednakowej wartości amplitudy danego zjawiska (zwłaszcza temperatury) – izobary – łączą punkty o jednakowej wartości ciśnienia atmosferycznego – izobaty – łączą punkty o jednakowej głębokości zbiorników wodnych – izohaliny – łączą punkty o jednakowym zasoleniu wody – izohele – łączą punkty o jednakowej wartości usłonecznienia – izohiety – łączą punkty o jednakowej sumie opadów – izotermy – łączą punkty o jednakowej wartości temperatury powietrza

Metoda kropkowa

metoda polegająca na umieszczaniu na mapie kropek, z której każda reprezentuje określoną wielkość zjawiska. Obrazuje przede wszystkim wielkość, ale też szczegółowe rozmieszczenie zjawiska, a w przypadku właściwego zastosowania, może także obrazować elementy natężenia zjawiska.

Metoda kartogramu

polega na tworzeniu na mapie z zastosowaniem skali barw – pól o uśrednionej wartości lub uśrednionym natężeniu zjawiska. Podstawą dla tworzenia kartogramu jest podział administracyjny lub granice państw. Kartogram znajduje szczególne zastosowanie w geografii społeczno-ekonomicznej, zwłaszcza w geografii ludności.

Metoda kartodiagramu

polega na wrysowywaniu w mapę wykresów (najczęściej kołowych lub słupkowych), informujących o wielkości, a czasem także strukturze zjawiska. Podobnie jak w przypadku kartogramu, tej metody używa się w odniesieniu do podziałów administracyjnych, politycznych i innych.

Metoda sygnaturowa

polega na umieszczeniu na mapie umownych znaków – symboli odpowiadających za przedstawienie położenia danego zjawiska na mapie, powszechnie rozumianych i intuicyjnych. Brak informacji o wielkości zjawiska – podana jest jego orientacyjna, przybliżona lokalizacja. Może służyć do prezentacji niemal każdego zjawiska.

Metoda zasięgów

polega na umieszczaniu na mapie granicy występowania jednego lub kilku zjawisk w postaci linii (rzadziej barw). Choć brak jakichkolwiek informacji o wielkości zjawiska, można dość precyzyjnie określić jakie obszary obejmują. Zaletą metody jest możliwość przedstawienia granicy wielu zjawisk, które mogą się wzajemnie przenikać.

Metoda powierzchniowa

polega na pokryciu całego obszaru barwą opisującą różne aspekty jednego badanego zjawiska. Brak informacji o wielkości zjawiska, ale cały obszar jest zdefiniowany. Kluczową zasadą tej metody jest wzajemne wykluczanie się powierzchni – nie mogę one na siebie nachodzić.

Metoda poziomicowa

W metodzie tej wykorzystuje się izolinie - poziomice, czyli linie łączące punkty, których zmierzono jednakową wysokość.

Metoda hipsometryczna

To zmodyfikowana metoda poziomicowa, wzbogacona o kolory łączce obszary w jednakowym przedziale wysokości. Przyjęło się, że obszary nizinne maluje się kolorami zielonymi, wyżynne żółtymi i pomarańczowymi, wysokogórskie czerwonymi i brązowymi. Jeżeli na mapie występują depresje, maluje się je kolorem ciemnozielonym. Obiekty wodne koloruje się jednakowo na jasnoniebiesko (chyba, że prowadzimy badania głębokości – wtedy im głębiej tym ciemniejszy niebieski). Ten sposób stosowania kolorów jest bezwzględnie obowiązujący i nie wolno dokonywać od niego odchyleń. Przejścia miedzy kolorami powinny być możliwie delikatne, ale czytelne.

Numeryczne modele terenu

Wykorzystanie narzędzi GIS otworzyło przed geografami najbardziej zaawansowaną technologię obrazowania różnic wysokości. Powstały mapy określane jako numeryczne modele terenu. Mapy te tworzą pojedyncze piksele, z których każdemu przypisana jest rzeczywista wysokość bezwzględna. Ponieważ piksel jest najmniejszą jednostką graficzną, precyzja modeli numerycznych jest bliska doskonałej i radykalnie przewyższa inne metody. Ponadto możliwe jest nanoszenie i zmienianie kolorów i parametrów wyświetlania w dowolny sposób.