kl. 5 IV. 3 Nowe państwa w Europie.

Nowe państwa w Europie.

Cel: Będziesz umiał wyjaśnić dlaczego powstały nowe państwa w Europie

Nacobezu 1.Wymienisz jakie państwa powstały w Europie. 2.Opiszesz państwo Franków. 3. Wymienisz podboje Karola Wielkiego

Powstanie państwa Franków.

Wędrówki ludów, głównie Germanów, na obszarze Europy w IV - VI w. przyczyniły się do powstania kilku państw. Jednym z nich było państwo Franków. na tereny Galii przybyły plemiona Franków pod wodzą wspaniałego wodza Chlodwiga, który w podbił Galów, zajął ich terytorium (od Renu aż po Skałdę) i utworzył swoje własne niezależne państwo. Zjednoczenia Franków dokonał ich władca Chlodwig. On też i jego następcy podbili cały obszar dawnej Galii. W tak wielkim państwie Frankowie byli w mniejszości. Przejmowali więc obyczaje i język miejscowej ludności romańskiej. Państwem Franków rządzili królowie, którzy byli potomkami Chlodwiga. Byli oni wybierani przez zgromadzenie Franków i zwyczajem germańskim - podnoszeni na tarczy. Królowie nosili długie włosy, nigdy nie strzyżone, ponieważ wierzono, że w nich tkwi moc królewska. Ich władza była coraz słabsza, a państwem rządzili najwyżsi urzędnicy ich dworów. Franków wyrosło na gruncie demokracji wojennej. Najwyższa władza należała do wiecu, który tworzyli wszyscy, zdolni do noszenia broni, mężczyźni. Wiec odbywał się raz do roku w marcu i podejmował najważniejsze decyzje dotyczące państwa. To wiec decydował o wojnie i pokoju, o podziale łupów wojennych, do niego należał wybór władcy. Dokonywał się on przez podniesienie elekta na tarczy.

dynastia Merowingów

W 496 roku przyjął on chrześcijaństwo w obrządku katolickim. Dzięki temu wyborowi zyskał przewagę nad innymi plemionami germańskimi, zyskał również sprzymierzeńca w postaci cesarza Bizantyjskiego i podbitej ludności gallorzymskiej. Merowingowie potomkowie Chlodwiga żądli w państwie przez około 200 lat. Kolejni władcy byli wybierani przez zgromadzenie Franków i zwyczajem germańskim - podnoszeni na tarczy. Królowie nosili długie włosy, nigdy nie strzyżone, ponieważ wierzono, że w nich tkwi moc królewska. Następców Chlodwiga, nazywano gnuśnymi(leniwymi) królami. W wyniku osłabienia siły frankijskich królów realna władza spoczywała w rękach najwyższych arystokratów. Wielu zadowoliło się sprawowaniem władzy bezpośrednio w swoich lokalnych społecznościach. Nasilało to decentralizację władzy politycznej. Od wpływów królów uwalniały się całe prowincje i dawne królestwa (np. Akwitania). Niektórzy możni decydowali się rozwijać swoje wpływy na dworze królewskim. Spośród nich najważniejszymi byli majordomowie. Nadzorując administrację i dowodząc armią królewską, faktycznie przejęli kompetencje władców z ich rąk. Władza przeszła w ręce majordomów(urzędników dworskich). Jednym z nich był Pepin Mały, założyciel dynastii Karolingów.

Tekst źródłowy: Skarb i rządy państwem należały do dostojników pałacowych, zwanych majordomami, którzy posiadali najwyższą władzę. Kró­lowi nie pozostało nic więcej, jak zadowolić się samym tytułem, nosić długie włosy i niestrzyżoną brodę, zasiadać na tronie i uda­wać panującego. Wysłuchiwał posłów przybywających zewsząd i udzielał im odpowiedzi jakby na mocy własnej woli, ale to, co mówił, było zawczasu przygotowane i nakazane. Kto naprawdę rządził państwem w czasach Merowingów?

dynastia Karolingów

Bitwa w 732 r. w pod Poitiers

syn majordoma Karola Młotamw 751 r. Pepin Mały odsunął Merowingów od władzy i sam koronował się na króla koronacji opisanego pod rokiem 751. Pepin jako pierwszy monarcha Franków został pomazany olejami świętymi w czasie koronacji. Do tej pory w ten sposób namaszczano biskupów. Teraz król otrzymywał ten znak bezpośredniego wyboru przez Boga i związku z Nim, który dotychczas miał biskup. Wcześniej Merowingowie jako znaku nadludzkiej, zakorzenionej w pogańskich wierzeniach charyzmy władcy używali swoich długich włosów. 755 powstanie Państwa Kościelnego (utworzone przez Pepina Krótkiego)

dynastia Karolingów

Koronacja Karola Wielkiego 800 r.

Tekst źródłowy: Einhard, Żywot Karola Wielkiego Karol był obfitej i silnej budowy ciała, wysokiego wzrostu. Przy obiedzie słuchał albo muzyki, albo czytania; czytano mu opowiadania i dzieje starożytnych. Lubił też bardzo dzieła świętego Augustyna. Nie poprzestając na języku ojczystym, starał się wyuczyć i obcych. Z tych łacinę znał tak dobrze, że posługiwał się nią na równi z językiem ojczystym; po grecku lepiej rozumiał, niż mówił. Szlachetną wiedzę gorliwie uprawiał, uczonych miał w wysokim poszanowaniu i otaczał ich wielkimi honorami. Uczył się sztuki liczenia i z niezwykłą pilnością i ciekawością badał bieg gwiazd. Próbował i pisać; w tym celu miał zawsze pod poduszką tabliczki i książeczki, żeby w wolnej chwili przyzwyczajać rękę do kreśle­nia liter. Lecz nie na wiele się przydał ten trud niewczesny i tak późno zaczęty. Jak kronikarz przedstawia Karola Wielkiego?

Następcą Pepina Małego był jego syn Karol Wielki. Dzięki prowadzonym przez całę życie podbojom znacznie rozszerzył granice państwa Franków. Objęło ono prawie całe terytorium Europy Zachodniej. Panowanie Karola Wielkiego : 768-814 król Franków Karol Wielki został królem Franków w 768 roku (od niego zresztą bierze się sama nazwa "król"), po śmierci swojego ojca. Rządził 46 lat, a czas jego rządów opierał się głównie na licznych wyprawach wojennych i co za tym idzie - powiększaniu terytorium państwa. Wysoki 184 cm . Najsławniejszy władca Europy średniowiecznej, Karol Wielki, pochodził z rodziny najwyższego urzędnika na dworze króla Franków. Już dziad Karola Wielkiego rządził całym państwem, a jego ojciec koronował się na króla za zgodą papieża. Nowych królów, panujących w państwie Franków od VIII do X wieku, nazywamy Karolingami. Inaczej mówimy, że wówczas panowała w państwie Franków dynastia karolińska (dynastia to rodzina panująca w danym państwie

w państwie, Karola Wielkiego pojawił się system ,który przetrwał kolejne wieki i stał się charakterystycznym systemem gospodarczo-społecznym w średniowieczu. Mowa tutaj o systemie lennym, zwanym także feudalnym. System ten polegał na hierarchii zależności. Kolejne stopnie tych zależności tworzyły, tzw. drabinę feudalną. Na jej wierzchołku był król, potem duchowni (biskup albo arcybiskup), niżej - rycerstwo, a na dole - chłopi. Zwierzchnika nazywano seniorem, a jego poddanego wasalem. Wielu seniorów było wasalami innych seniorów. Na przykład biskup był wasalem króla, ale seniorem rycerza. Taki senior, który nie miał nad sobą żadnego zwierzchnika, nazywał się suwerenem. Senior nadawał wasalowi lenno (kawałek ziemi), z którego wasal czerpał dochody, w przypadku państwa Franków przeznaczał je głownie na zbroję i broń, za to wasal musiał obiecać pomoc zbrojną seniorowi w każdej chwili.

W dawnej kaplicy cesarskiego pałacu w Akwizgranie znajduje się tron Karola Wielkiego. Złożono go z marmurowych płyt przywiezionych z Kościoła Grobu Pańskiego w Jerozolimie. Jest on wyniesiony wyraźnie ponad poziom zwykłych wiernych. Tych, którzy jako dworzanie władcy byli elitą całego Imperium, a teraz stali, równi sobie, u stóp cesarza.

missi dominici

REFORMY

Organizacja państwa :

• rola władcy – ustrój monarchii patrymonialnej. LIKWIDOWAŁ STANOWISKO MAJORDOMA
• stolica w Akwizgranie (dziś: Aachen w Niemczech) Karol Wielki nie miał własnych lokalizacji. Karol Wielki rządził, odwiedzając wraz z dworem, liczącym ponad tysiąc osób, rezydencje rozrzucone po całym kraju. W ten sposób starał się osobiście nadzorować realizowanie swoich zaleceń. Jako cesarz wybrał jedną, najważniejszą rezydencję – Akwizgran. Ulubione miejsce pobytu władcy stał się Akwizgran.

państwo podzielił na jednostki administracyjne: marchie na obszarach przygranicznych utworzył marchie, którymi zarządzali margrabiowie i hrabstwa w centrum państwa utworzył hrabstwa, którymi zarządzali hrabiowie

• missi dominici – wysłannicy króla , utworzony przez Karola Wielkiego urząd. Osoba, która go sprawowała, była zobowiązana kontrolować należyte wykonywanie zarządzeń władcy na terenie królestwa, później Cesarstwa. Urząd ten powierzano głównie wyższym duchownym. Rzadziej Karol przekazywał go możnym świeckim.
• reforma monetarna (srebrny denar), UJEDNOLICIŁ SYSYEM MIAR I WAG.UJEDNOLICIŁ PRAWO.

. Karol Wielki dbał o kulturę – na jego polecenie w klasztorach i przy katedrach powstawały szkoły. sAM NIE BYŁ WYKSZTAŁCONY.DOCENIAŁ ZNACZENIE. UCZONO TAM CZYTANIA I PISANIA PO ŁACINIE ZNAJOMOŚCI BIBLII I PIĘKNEGO WYSŁAWIANIA SIĘ.. – w państwie powstało wiele budowli świeckich i sakralnych (kościoły, klasztory)

Organizacja i kultura państwa karolińskiego. Organizacja państwa : rola władcy – ustrój monarchii patrymonialnej. LIKWIDOWAŁ STANOWISKO MAJORDOMA stolica w Akwizgranie (dziś: Aachen w Niemczech)Karol Wielki nie miał własnych lokalizacji. Karol Wielki rządził, odwiedzając wraz z dworem, liczącym ponad tysiąc osób, rezydencje rozrzucone po całym kraju. W ten sposób starał się osobiście nadzorować realizowanie swoich zaleceń. Jako cesarz wybrał jedną, najważniejszą rezydencję – Akwizgran. Ulubione miejsce pobytu władcy stał się Akwizgran. państwo podzielił na jednostki administracyjne: marchie na obszarach przygranicznych utworzył marchie, którymi zarządzali margrabiowie i hrabstwa w centrum państwa utworzył hrabstwa, którymi zarządzali hrabiowie ). Karol Wielki rozszerzył granice swego państwa i prowadził wiele wojen. Działania wojenne zaczynały się w maju, gdy konie miały już pod dostatkiem paszy. Wszyscy wolni właściciele ziemi powinni byli wówczas zebrać się na wezwanie króla w pełnym uzbrojeniu. Podboje Karola Wielkiego objęły niemal wszystkie położone na kontynencie ziemie chrześcijan, które wchodziły kiedyś w skład zachodniej części Cesarstwa Rzymskiego. Ponadto podbił i uzależnił od siebie także terytoria pogan na wschodzie: Sasów, Turyngów, Awarów. Stworzył imperium łączące dwa światy: dawny - rzymski i chrześcijański oraz nowy - ludów nigdy nieuznających panowania Rzymu. Tę zróżnicowaną konstrukcję, jaką było państwo Karola, należało czymś powiązać.. Król Franków dążył jednak przede wszystkim do budowy wspólnej dla całego kraju administracji. Państwo już wcześniej było podzielone na pomniejsze hrabstwa. Władzę w nich sprawowali lokalni arystokraci. By ograniczyć ich wpływy, król wysyłał swoich wizytatorów, tak zwanych missi dominici (dosłownie: posłańcy pańscy). Karol Wielki starał się zapobiec nadużyciom ze strony hrabiów. Dlatego wysyłał po dwóch nadzorców do każdego hrabstwa: jednego świeckiego i jednego duchownego. Sprawdzali oni, czy hrabiowie nie grabią poddanych, oddają władcy daniny w przepisanej wysokości i czy sądzą sprawiedliwie Zwalniał także rycerstwo i instytucje Kościoła, od sądownictwa sprawowanego przez hrabiów, a tym samym osłabiał władzę tych ostatnich. Zależało mu bowiem na posłusznych urzędnikach, nie zaś na wzmacnianiu potęgi arystokratów. Aby zapewnić bezpieczeństwo rozległemu imperium, obszary przygraniczne przekształcono w marchie. Zadaniem stojących na ich czele margrabiów była obrona państwa przed najazdami sąsiednich ludów. Mogli oni w razie potrzeby podejmować decyzje wojskowe bez oczekiwania na zgodę włądcy, dzięki czemu zyskali dużą niezależność.. Granic państwa Franków bronili margrabiowie, którzy zarządzali krainami pogranicznymi zwanymi marchiami.

Pod koniec życia Karol najchętniej przebywał w Akwizgranie (obecnie Aachen w Niemczech), gdzie wybudował wspaniały pałac, wyposażony między innymi w łaźnię z basenem kąpielowym, zasilanym wodą z gorącego źródła. Z całego zespołu pałacowego zachowała się do dzisiaj jedynie ośmioboczna kaplica pałacowa, ozdobiona marmurami i mozaiką w kopule. Tam też Karol kazał pochować się po śmierci.

missi dominici

minuskułą karolińską.

SKRYPTORIA Jego zadaniem było kopiowanie, przepisywanie księgi i jej tłumaczenie klasycznych, antycznych dzieła literackich na łacinę.

Karol Wielki dbał o kulturę – na jego polecenie w klasztorach i przy katedrach powstawały szkoły. sAM NIE BYŁ WYKSZTAŁCONY.DOCENIAŁ ZNACZENIE. UCZONO TAM CZYTANIA I PISANIA PO ŁACINIE ZNAJOMOŚCI BIBLII I PIĘKNEGO WYSŁAWIANIA SIĘ.. – w państwie powstało wiele budowli świeckich i sakralnych (kościoły, klasztory) Karol Wielki sprawnie rządził rozległym państwem.. Wszystkie dziedziny życia społecznego starał się uregulować szczegółowymi zarządzeniami. Nie pomijał tez spraw Kościoła. Sądził, że ma prawo i obowiązek bronić wiary chrześcijańskiej i rozszerzać jej zasięg (jak to czynił w czasie wojen z Sasami lub w muzułmańskiej Hiszpanii). W duchownych widział posłusznych wykonawców swych planów. Cenił ludzi uczonych, zarówno duchownych, jak świeckich. Chętnie się nimi otaczał, słuchając ich dyskusji. Czytał tez księgi, choć, jak wielu władców Europy średniowiecznej, nie umiał pisać W czasach panowania Karola Wielkiego nastąpił rozwój nauki i kultury, ktore były w Europie pogrążone w głębokiej zapaści po upadku cesarstwa zachodniorzymskiego. Władca, chociaż nie posiadł wykształcenia, doceniał jego znaczenie. Przy ważniejszych kościołach i klasztorach powstawały szkoły. Uczono w nich głównie czytania i pisania po łacinie oraz znajomości Biblii. A jednak właśnie jemu zawdzięczamy reformę pisma i języka łacińskiego. Udało mu się bowiem ściągnąć na swój dwór oraz do katedr i klasztorów całego cesarstwa najwybitniejszych uczonych, poetów i artystów z Irlandii, Anglii, Hiszpanii i Italii. Uczeni dokonali oczyszczenia klasycznej łaciny z naleciałości języków barbarzyńskich. W ten sposób ułatwiono porozumiewanie się ludziom wykształconym we wszystkich zakątkach chrześcijańskiego świata. Łacina służyła potrzebom religii, nauki, literatury, a także administracji we wszystkich państwach, ponieważ dokumenty spisywano w tym języku. Uczonym karolińskim zawdzięczamy poza tym używany obecnie kształt liter alfabetu łacińskiego wprowadzenie przez Karola ujednoliconego, czytelnego pisma zwanego minuskułą karolińską.

szkoła pałacowa w Akwizgranie (Alkuin, Einhard) . Kształcenie miało ograniczone, praktyczne znaczenie. Ćwiczono się w pięknym wysławianiu, w rozumieniu tekstów łaciny ci co to chcieli poszerzać swą wiedzę sięgali po sztuki wyzwolone: muzykę (to jest teorię harmonii dźwięków), arytmetykę, geometrię i astrologię. 7 sztuk wyzwolonych – baza nauczania minuskuła karolińska (nowe, wyraźne pismo) skryptoria

TRAKTAT W VERDUN 843 r.

W 843 r. w Verdun państwo Franków zostało podzielone między wnuków Karola Wielkiego: a. Lotar otrzymał część środkową i tytuł cesarza – z części południowej później powstały Włochy b. Ludwik zwany Niemieckim otrzymał ziemie położone na wschodzie – późniejsze Niemcy c. Karol Łysy otrzymał część zachodnią – późniejszą Francję Poszczególne terytoria mocno różniły się pod względem pochodzenia ludności czy języka, którego ona używała. Z czasem na tych podzielonych terenach ukształtowały się odrębne państwa. Z części wschodniej powstały Niemcy, a na zachodzie wyłoniła się Francja. Część środkowa cesarstwa uległa rozpadowi. Jej północne ziemie jeszcze przez wiele lat były przyczyną sporu między NIemcami a Francją. Z części południowej powstały w przyszłości Włochy. Śmierć Karola Wielkiego (814 r.) nie zapowiadała końca jego Cesarstwa. Syn zmarłego, Ludwik Pobożny, jako nowy cesarz, podjął wiele działań na rzecz utrzymania jedności monarchii. Wydzielił synom, zgodnie z prawem Franków, odrębne królestwa. Władzę zwierzchnią nad nimi wszystkimi miał jednak sprawować najstarszy, cesarz Lotar I. Jeszcze za życia ojca został on mianowany współwładcą. Po śmierci Ludwika Pobożnego miał panować nad większością Cesarstwa. Starania o utrzymanie jedności ziem karolińskich wspierali możni. Posiadali oni bowiem majątki rozrzucone po całym państwie i chcieli, by znajdowały się one pod panowaniem jednego władcy. Łatwiej mogliby wpływać na jednego cesarza, niż na wielu królów jednocześnie, by zachować korzystne dla siebie warunki posiadania majątku. Również duchowni uważali jedność państwa za ideał, ponieważ tak jak Kościół nie powinno być ono podzielone. Panowanie Ludwika Pobożnego doprowadziło do gruntownej zmiany pozycji cesarza. Ludwik uznał przedstawioną przez duchownych wizję władzy cesarskiej, w tym wyższości autorytetu Kościoła nad opiniami władcy. Nie mógł już ingerować w sprawy duchownych. Zaakceptował uznanie godności cesarza za urząd podobny do wielu innych. Cesarz, jak każdy inny człowiek, mógł być poddany ocenie pod względem moralności. Publicznie poddawał się pokucie za czyny, które duchowni uznawali za naganne. Władza cesarska przestała mieć znaczenie wyróżniające ją spośród innych. Cesarz nie był już namiestnikiem władającym światem dzięki Boskiemu wyborowi i niekwestionowanemu autorytetowi. Rezultaty tej zmiany szybko stały się widoczne. Gdy Ludwik Pobożny próbował dokonać zmian w podziale państwa między synów, ci zbuntowali się przeciwko niemu. W toku długich walk autorytet cesarza podupadł jeszcze bardziej. W pewnym momencie został on nawet publicznie uznany za grzesznika niegodnego sprawowania władzy. Po śmierci Ludwika walki o dziedzictwo toczyli synowie, sprzeciwiając się dominacji najstarszego z braci, cesarza Lotara I. Ostatecznie w wyniku układu z Verdun (843 r.), musiał się on zadowolić ziemiami Franków oraz Italią. Choć nadal władał stolicami w Akwizgranie i Rzymie, to jego bracia nie uznawali go za swego zwierzchnika. Ponadto po śmierci Lotara I, jego państwo rozpadło się na mniejsze części rządzone przez wszystkich jego synów.

Włochy

Niemcy

Francja

Rzesza Niemiecka

Założycielem monarchii wschodniofrankijskiej był Ludwik Niemiecki. Obejmowała ona ziemie Karolingów na wschód od rzeki Ren, sięgając po Morawy i Węgry. Ludwik utrzymał w swoim państwie wiele elementów organizacji państwa znanych z czasów Karola Wielkiego. Zarówno możni świeccy, jak i duchowni mieli być ściśle podporządkowani królowi. Kościół miał go zawsze wspierać i szanować jego prawa do ingerowania w organizację życia religijnego. Wszystko to zwiększało autorytet władcy i jedność państwa. Część wschodnia(późniejsze Niemcy), była bardzo podzielona. Po śmierci ostatniego potomka Ludwika Niemieckiego, władcę wybierali możnowładcy. Spójność monarchii osłabiała silna odrębność dawnych plemion germańskich, przede wszystkim Franków, Sasów, Bawarów i Szwabów. Arystokraci reprezentujący króla na terytoriach plemiennych przekształcili się z urzędników królewskich w reprezentantów lokalnych możnych. Król przestał decydować, kto będzie zarządzał w jego imieniu tymi ziemiami. Największe rody arystokratyczne poszczególnych plemion walczyły z sobą o władzę. Później podporządkowywały sobie urzędników królewskich niższego szczebla (hrabiów, komesów). W rezultacie plemię – stawało się „księstwem plemiennym”,. Stojący na jego czele możny uzyskiwał od tego czasu tytuł księcia. Pozycję książąt plemiennych umacniał przekazany im przez króla, obowiązek obrony podległych terytoriów. Od połowy IX wieku narastało zagrożenie królestwa ze strony Normanów i Węgrów. Systematyczne, prowadzone z bezwzględnym okrucieństwem, najazdy rabunkowe pustoszyły zwłaszcza ziemie Sasów i Bawarów. Ostatni królowie karolińscy nie zrobili nic, by im zapobiec. W rezultacie rósł autorytet tych książąt, którzy zwycięsko odpierali najazdy łupieżców.Król wschodniofrankijski Konrad I podjął próbę złamania odrębności plemion. Walkę przegrał. Zdając sobie sprawę ze słabości zarówno swojej dynastii, jak i Franków, Konrad podjął decyzję rewolucyjną. Odsunął od dziedziczenia władzy swojego brata i wskazał jako następcę Henryka, księcia saskiego. Ten, choć był spowinowacony z Karolingami, to nie reprezentował arystokracji frankijskiej. Gdy w 919 roku objął władzę królewską, oznaczało to koniec dominacji Franków w królestwie. Dla części badaczy ten moment wyznacza kres monarchii wschodniofrankijskiej i początek niemieckiej.

CESARZ OTTON I

Gdy w 911 roku zmarł ostatni potomek Ludwika NIemieckiego, wprowadzono zasadę, że krol w tej części imperium karolińskiego będzie wybierany przez miejscowych możnowładców.. Państwo wschodniofrankijskie przekształciło się w Rzeszę Niemiecką która składała się z wielu księstw posiadających znaczną niezależność .Nad całością panował król, który był wybierany przez możnowładców Osłabiało to znacznie władzę królewską autorytet władzy królewskiej umocnił Otton I Wielki Sytuacja zmieniła się w połowie X wieku, gdy książęta niemieccy ofiarowali koronę Ottonowi I. Dzięki swoi talentom umocnił on władzę królewską - pokonał konkurentów do władzy oraz sąsiednich Węgrów, zmuszając ich do zaprzestania napadów na Niemcy. Podporządkował też sobie Księstwo Czeskie. Następnie najechał na Włochy. Wyprawa ta zakończyła się również sukcesem. Otton I opanował Rzym, gdzie w 962 roku papież koronował go na cesarza rzymskiego. (późniejsza nieoficjalna nazwa państwa to Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego). Cesarze władający Rzeszą NIemiecką uważali się za spadkobierców dawnego cesarstwa rzymskiego. Rościli sobie z tego tytułu prawo do zwierzchnictwa nad wszystkimi władcami chrześcijańskimi. W rzeczywistości jednak władza cesarska obejmowała jedynie terytorium Niemiec i północnych WłochO odnowieniu imperium rzymskiego w dawnych jego granicach marzył wnuk Ottona I - Otto III. Był on synem bizantyjskiej księżniczki Teofano, która zadbała o jego wszechstronne wykształcenie - znał doskonale nie tylko łacinę, ale i grekę. Objął rządy i koronował się na cesarza w Rzymie, gdy miał 16 lat. Za swoją stolicę uznał Rzym. Starał się wskrzesić dawne zwyczaje i urzędy rzymskie. Nie zdążył jednak zrealizować swych zamiarów odnowienia imperium, bo umarł w wieku 22 lat. Może zresztą nigdy nie zdołałby urzeczywistnić swoich planów, ponieważ napotykały one opór zarówno Sasów, jak i Rzymian.

1. Po upadku cesarstwa zachodniorzymskiego na terenach dzisiejszej Francji powstało w V wieku n.e. państwo Franków.

2. W VIII wieku władzę w państwie Franków przejęli królowie z dynastii Karolingów.

3. Najwybitniejszym władcą państwa Franków był Karol Wielki. Poszerzył on znacznie granice państwa. Ponadto za jego czasów nastąpił rozwój kultury i sztuki. W 800 roku Karol Wielki został koronowany na cesarza.

4. W 843 roku wnukowie Karola Wielkiego podzielili imperium między siebie. Z powstałych państw wyłoniły się w przyszłości Niemcy, Francja i Włochy

5. Od 962 roku król Niemiec Otton I nosił tytuł cesarza rzymskiego. Od tego czasu korona cesarska należała do władców Rzeszy Niemieckiej

2

3

4

5

6

1

Następców Chlodwiga, nazywano gnuśnymi(leniwymi) królami. Władza przeszła w ręce majordomów(urzędników dworskich). Jednym z nich był Pepin Mały, założyciel dynastii Karolingów.

Wielkim zagrożeniem dla państwa Franków byli Arabowie. Zostali oni pokonani w bitwie pod Poitiers.

Panowanie Karola Wielkiego: - rozszerzył granice państwa - marchie- obszary przygraniczne, broniące państwo przed najazdami sąsiednich ludów, zarządzane przez margrabiów; - rozwój nauki(powstawały szkoły) i kultury, tzw. renesans karoliński - 800 rok koronacja na cesarza w Rzymie.

Grobowiec Karola Wielkiego.

Kaplica pałacowa w Akwizgranie.

Mapa Państwa Franków po traktacie w Verdun(843 rok), - podział na 3 części między wnuków Karola Wielkiego: Lotar został cesarzem i otrzymał część środkową(Italia, ziemie ciągnące się do Morza Północnego), Ludwik zwany Niemieckim otrzymał część wschodnią, a Karol Łysy część zachodnią.

Część wschodnia(późniejsze Niemcy), była bardzo podzielona. Po śmierci ostatniego potomka Ludwika Niemieckiego, władcę wybierali możnowładcy. Powstała Rzesza Niemiecka. Otton I umocnił władzę królewską, 962 roku po najeździe na Włochy, papież koronował go na cesarza. Późniejsi cesarze uważali się za spadkobierców cesarstwa rzymskiego i rościli sobie prawo do rządzenia innymi państwami chrześcijańskimi.

Frankowie, germański lud barbarzyński, po upadku cesarstwa zachodnio-rzymskiego, zasiedlili Galię. Chlodwig z dynastii Merowingów, stworzył nowe państwo.

2

3

4

5

6

1

Wielkim zagrożeniem dla państwa Franków byli Arabowie. Zostali oni pokonani w bitwie pod Poitiers.

Panowanie Karola Wielkiego: - rozszerzył granice państwa - marchie- obszary przygraniczne, broniące państwo przed najazdami sąsiednich ludów, zarządzane przez margrabiów; - rozwój nauki(powstawały szkoły) i kultury, tzw. renesans karoliński - 800 rok koronacja na cesarza w Rzymie.

Grobowiec Karola Wielkiego.

Kaplica pałacowa w Akwizgranie.

Mapa Państwa Franków po traktacie w Verdun(843 rok), - podział na 3 części między wnuków Karola Wielkiego: Lotar został cesarzem i otrzymał część środkową(Italia, ziemie ciągnące się do Morza Północnego), Ludwik zwany Niemieckim otrzymał część wschodnią, a Karol Łysy część zachodnią.

Część wschodnia(późniejsze Niemcy), była bardzo podzielona. Po śmierci ostatniego potomka Ludwika Niemieckiego, władcę wybierali możnowładcy. Powstała Rzesza Niemiecka. Otton I umocnił władzę królewską, 962 roku po najeździe na Włochy, papież koronował go na cesarza. Późniejsi cesarze uważali się za spadkobierców cesarstwa rzymskiego i rościli sobie prawo do rządzenia innymi państwami chrześcijańskimi.