EPOKA NAPOLEONA

EPOKA NAPOLEONA BONAPARTEGO

nacobezu

Cel: Będziesz znał znaczenie okresu napoleońskiego dla Europy i Polski.

NOTATKA

zadanie dodatkowe

Podboje Napoleona

Nacobezu-przedstawia etapy kariery Napoleona-wymienisz reformy wprowadzone przez Napoleona- wyjaśnisz, dlaczego cesarz zarządził blokadę kontynentalną

NAPOLEON BONAPARTE

Urodził się jako Napoleone di Buonaparte w Ajaccio na Korsyce w szlacheckiej rodzinie pochodzenia włoskiego, Carla Marii Buonapartego i jego żony Letycji. Miał liczne rodzeństwo: braci Józefa, Ludwika, Lucjana i Hieronima, oraz trzy siostry: Karolinę Bonaparte-Murat, Paulinę Bonaparte-Borghese i Elizę Bonaparte-Baciocchi. 21 lipca 1771 roku został ochrzczony jako katolik, w katedrze Ajaccio. Buonapartowie mieszkali w swoim rodzinnym domu zwanym Maison Bonaparte. W styczniu 1779 roku został zapisany do seminarium duchownego w Autun, gdzie uczył się języka francuskiego. Uczęszczał do niego trzy miesiące. Nie nauczył się jednak poprawnej wymowy francuskiej i mówił z korsykańskim akcentem. Dzięki protekcji gubernatora Korsyki, 23 kwietnia 1779[9] roku został przyjęty do szkoły wojskowej w Brienne-le-Château. Był jednym z pięćdziesięciu królewskich stypendystów – na łączną liczbę stu dziesięciu uczniów. Wykładane przedmioty to między innymi matematyka, łacina, francuski, niemiecki, historia, geografia, fizyka, budowa fortyfikacji, uzbrojenie, szermierka, taniec i muzyka. Tam zyskał opinię samotnika, który wolał naukę od towarzystwa lepiej sytuowanych kolegów. Jego ulubionym zajęciem było czytanie książek. Często zaszywał się w bibliotece i studiował dzieła Polibiusza, Plutarcha. Od 1784 roku kontynuował naukę w l’École Militaire w Paryżu. Po zakończeniu nauki w 1786 roku, ze stopniem podporucznika, został przydzielony do służby w artylerii.

​​​​La Maison Bonaparte jest rodowym domem rodziny Bonaparte. Dom znajduje się przy ulicy Saint-Charles w Ajaccio, stolicy Korsyki. Budynek z krótkimi przerwami był w ciągłym posiadaniu członków rodu od 1682 do 1923

Pokój, w którym według tradycji miał urodzić się Napoleon Bonaparte w 1769 roku

HERB RODZINY BONAPARTE

Młody Napoleon Bonaparte nie był olbrzymem (mierzył ok. 168,7 cm), za to trzymał się prosto. Na jego twarzy i w posturze wyczytać można było stanowczość, porywczość i powagę. Cerę miał żółtawą, a policzki wklęsłe. Był niezwykle chudy, co tylko przydawało mu magnetycznego uroku. Jedynie przez ogromną głowę jego wygląd można było porównać do łba Goliata na korpusie zagłodzonego Pigmeja.Z biegiem czasu posępny chudzielec o drapieżnej twarzy zaczął się zaokrąglać. Ten proces, postępujący od 1800 roku, łatwo można zaobserwować na jego niezliczonych portretach. Przyrost kilogramów widoczny był praktycznie miesiąc po miesiącu. Wzrost tuszy dobrze wpływał na ogólny wygląd Napoleona – szczególnie, że osłabiał kontrast między jego ogromną głową a resztą ciała.

Podbój Europy

Droga do władzy

Para poznała się w 1795 roku. Ona podbiła jego serce umiejętnością słuchania, on nie był wówczas zamożny, nie potrafił się ubrać, nienawidził tańczyć, śmiał się w złych momentach i opowiadał grubiańskie żarty w towarzystwie. Sytuacja zmieniła się, po awansach wojskowych. Napoleon stał się nagle atrakcyjną partią. Napoleon zakochał się w bez pamięci w Józefinie, uwielbiał dzielić się z nią historiami wojennymi i snuć opowieści o swoich planach. Oczarowany urodą, elegancją i poświęceniem Józefiny kilka miesięcy namawiał ją na ślub. W końcu się zgodziła. Napoleon uczynił z Józefiny gwiazdę salonów. Pnąc się po szczeblach kariery nie był jej jednak wierny. Po rozpoczęciu najsłynniejszego romansu z Marią Walewską, która zaszła z nim w ciążę i urodziła syna, stwierdził, że może żyć z inną niż Józefina kobietą. 14 grudnia 1809 roku odbyła się ceremonia rozwodowa słynnej pary.

Mówił o sobie, że jest Francuzem z wyboru. Urodził się w wielodzietnej rodzinie na wyspie Korsyce, którą Francja w połowie XVIII wieku zakupiła od Genui. Napoleon Bonaparte należał do najwybitniejszych wodzów i polityków. Cesarzem Francuzów został dzięki nieprzeciętnym umiejętnościom i sukcesom wojennym. Zmieniał granice, władców i ustroje państw. Narzucał nowe konstytucje i prawa. W czasie swego panowania rozszerzył granice Francji daleko poza te naturalne na Renie, w Alpach i w Pirenejach. Był ulubieńcem żołnierzy z uwagi na jego niski wzrost mówili o nim z sympatią "mały kapral". W trakcie swych licznych kampanii wojennych dzielił ze swą armią wszystkie niewygody. Jadł, spał i nosił się jak żołnierz. Za strój służył mu szary żołnierski płaszcz i typowy w ówczesnej armii kapelusz bez żadnych oznak swego stanowiska. W miarę osiąganych sukcesów, zafascynowany są wielkością, cesarz Francuzów stawał się coraz bardziej apodyktyczny i kapryśny, a krąg jego przyjaciół się kurczył. Coraz rzadziej też korzystał z ich rad. Za co coraz częściej wymagał od wszystkich ślepego posłuszeństwa. Pokonany ostatecznie decyzją kongresu wiedeńskiego uznany za więźnia Europy i wywieziony na wyspę Świętej Heleny, gdzie zmarł w wieku 52 lat.

Po swych zwycięstwie nad Austrią w 1809 (bitwa pod Wagram) Napoleon znajdował się u szczytu sławy i postanowił rozwieść się z dotychczasową małżonką Józefiną, która nie mogła mieć dzieci. Do wyboru miał Romanowów, Wettynów, Habsburgów. Wybrał najpierw Rosjankę, ale car Aleksander I, jeszcze w czasie rokowań pokojowych w Tylży przychylny mariażowi, zaczął dawać wymijające odpowiedzi, zatem wybór Napoleona padł na arcyksiężniczkę. Napoleon pozostał głuchy na ostrzeżenia, iż Maria Ludwika może obudzić złe wspomnienia o ostatniej monarchini, Marii Antoninie (gdyż obie były Austriaczkami, ponadto ostatnia królowa była ciotką przyszłej cesarzowej). Małżeństwo per procuram zostało zawarte w Wiedniu 11 marca 1810, małżonka reprezentował stryj oblubienicy arcyks. Karol. 13 marca Maria Luiza wyruszyła w podróż do Francji.Ślub cywilny odbył się w Saint-Cloud. Na głowę Marii Ludwiki została złożona korona wykonana na koronację Józefiny.

mapa

Awans na generała

9.11.1799r. Zamach stanu

Napoleon konsulem

2.12.1804r. cesarz Francuzów

1804r. Kodeks Napoleona

Podboje Napoleona

W polityce wewnętrznej Napoleon zmierzał do umocnienia i unowocześnienia państwa, ale także do utrwalenia władzy pierwszego konsula. Prawa odnoszące się do wzajemnych stosunków wewnętrznych społeczeństwa zostały spisane i ujednolicone w Kodeksie Cywilnym Francuzów, zwanym też Kodeksem Napoleona dla podkreślenia dużego wkładu Bonapartego przy jego opracowaniu i realizowaniu. Wprowadzony w życie w grudniu 1804 r. kodeks sankcjonował prawnie główne demokratyczne zdobycze rewolucji francuskiej dotyczące funkcjonowania społeczeństwa. Pozostawił fundamentalną zasadę wolności osobistej i równości wszystkich obywateli wobec prawa. Zezwalał na swobodny wybór zawodu i działalność gospodarczą. Uznawał prawo własności prywatnej za nienaruszalne. Kodeks cywilny Francuzów okazał się jednym z najtrwalszych dzieł epoki napoleońskiej. Obowiązywał we wszystkich krajach od Francji zależnych, a w ciągu XIX stulecia jego nowoczesne zasady zostały przyjęte przez wszystkie niemal kraje Europy.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit, sed diam nonummy nibh euismod tincidunt ut laoreet dolore magna aliquam erat volutpat. Ut wisi enim ad minim veniam, quis nostrud exerci tation ullamcorper suscipit lobortis nisl ut aliquip ex ea commodo consequat.

Napoleon prowadził ekspansywną politykę. Okres jego rządów to ciągłe walki z europejskimi mocarstwami - Wielką Brytanią, Austrią, Prusami i Rosją, które tworzyły przeciwko Francji koalicje z udziałem innych państw. W tych walkach Napoleon odnosił znaczące sukcesy. Podporządkował Francji olbrzymie tereny kontynentu, tworząc na nich zależne państwa i wprowadzał swoje prawa. Zwycięstwa te zawdzięczał znakomicie wyszkolonej armii i swoim umiejętnościom dowódczym.

Napoleon okazał się sprawnym władcą. W sferze gospodarczej powołał do życia Bank Francji, który zaczął emitować papierowe pieniądze. Wspierał rozwój rolnictwa, handlu i przemysłu. Dzięki podpisaniu konkordatu z papieżem w 1801 roku unormował stosunki z kościołem, który we Francji uzyskał swobodę kultu, choć nie otrzymał z powrotem dóbr skonfiskowanych w czasie rewolucji

Napoleon cesarzem W grudniu 1804 roku w katedrze Notre-Dame (czytaj notrdam) w Paryżu odbyły się uroczystości koronacyjne, podczas których nie papież, lecz sam Napoleon Bonaparte włożył na swoje skronie koronę cesarza Francuzów, przyjął imię Napoleon I. Tytuł "cesarza Francuzów" miał służyć podkreśleniu, że monarchia Napoleona I nie jest kontynuacją panowania francuskiej dynastii Burbonów, którą obaliła rewolucja. Ci ostatni używali tytułu królów Francji, co oznaczało, że ich władza pochodzi z łaski Boga, a nie z woli ludu. W 1805 r. po opanowaniu Włoch, Napoleon (w Mediolanie) włożył na swoje skronie żelazną koronę Longobardów. W ten sposób, będąc cesarzem Francuzów, koronował się na króla Włoch. Miał wówczas 35 lat. W ciągu 15 lat sprawowania władzy przez Napoleona Francja była początkowo republiką, a następnie cesarstwem. Władzę niepodzielną sprawował Napoleon, pierwsze 5 lat - jako konsul, następne 10 lat - jako cesarz. P. s. 195

Rok później Napoleon stanął na czele kampanii do Egiptu. W zamyśle 28-letniego generała, opanowanie kraju nad Nilem było równoznaczne z osłabieniem ekonomicznej pozycji Anglii (Egipt leżał na ważnym szlaku handlowym między Wschodem a Zachodem). Armia Bonapartego zwyciężyła mameluków pod Piramidami, a jej dowódca triumfalnie wkroczył do Kairu. Jednocześnie Francuzi musieli uznać morską dominację Anglików zdecydowanie przegrywając bitwę w zatoce Abukir (u ujścia Nilu).

1. Klęska pod Trafalgarem i blokada kontynentalna

2. Utworzenie Związku Reńskiego

3. Pokonanie Prus i pokój w Tylży

1. Klęska pod Trafalgarem i blokada kontynentalna Za swojego najważniejszego przeciwnika Napoleon uważał Wielką Brytanię. Nie zdołał jednak załamać i pokonać jej potęgi. W 1805 roku w bitwie pod Trafalgarem francuska flota zostaje pokonana przez Brytyjczyków. Napoleon musiał zrezygnować z podboju wysp i postanowił podjąć wojnę gospodarczą. Aby pozbawić nieprzyjaciela żywności i surowców, nałożył na Wielką Brytanię blokadę kontynentalną, zakazując państwom podległym Francji handlu z Brytyjczykami.

Pomimo niepowodzeń w walkach z Anglikami Napoleon odniósł znaczne zwycięstwa w Europie Środkowej. W 1805 roku w bitwie pod Austerlitz (czytaj Ałsterlic) pokonał przeważające liczebnie armie Austrii i Rosji. Dzięki zwycięstwu uzyskał nowe nabytki terytorialne m.in. Wenecję i podporządkował sobie księstwa niemieckie. Rzesza Niemiecka przestała istnieć, a w jej miejsce powstał Związek Reński uznający zwierzchnictwo Napoleona.

W 1806 roku Napoleon rozgromił wojska pruskie pod Jeną i Auerstedt (czytaj Ałersztet) oraz zajął Berlin. W następnym roku wojska napoleońskie walczyły z armią rosyjską w bitwach pod Iławą - 8 lutego 1807 roku i pod Frydlandem - 14 kwietnia 1807 roku. Napoleon pokonuje w tych bitwach sprzymierzonych z Prusami Rosjan. Wojny te nie były przypadkowymi działaniami zbrojnymi. Przeciwko porewolucyjnej Francji mocarstwa europejskie zawiązywały kolejne przymierza. Na mocy pokoju w Tylży z 1807 roku Prusy utraciły ziemie zajęte podczas II i III rozbioru Polski na rzecz nowo powstałego Księstwa Warszawskiego.

4. Walki w Hiszpanii

5. Pokonanie Austrii

P. s. 197

mapa

4. Walki w Hiszpanii W 1808 roku Napoleon wkroczył do Hiszpanii. następnie zmusił do abdykacji króla z dynastii Burbonów i osadził na tronie swego brata Józefa, który wcześniej, bo od 1806 r., był już królem Neapolu. (Na królewskich tronach zasiadali z woli cesarza również jego dwaj kolejni bracia: Ludwik w Holandii w latach 1806 - 1810 i Hieronim w Westfalii w latach 1807-1813. Godności tej nie dostąpił tylko jeden z braci, Lucjan.) Najeźdźcy dopuszczali się licznych rabunków. Ich polityka wywołała zdecydowany opór Hiszpanów i doprowadziła do krwawego powstania. Napoleon nie zdołał trwale opanować Półwyspu Iberyjskiego.

W 1809 r. Habsburgowie zostali po raz kolejny upokorzeni przez Napoleona. Austria poniosła klęskę pod Wagram i na mocy pokoju w Schonbrunn (czytaj Szynbrun) z 1809 roku oddała Francji ziemie na wschodnim wybrzeżu Morza Adriatyckiego. Utraciła też na rzecz Księstwa Warszawskiego ziemie, które zajęła podczas III rozbioru Polski. Pomimo strat terytorialnych Austria, podobnie jak Prusy, nadal pozostawała niezależnym państwem.

EPOKA NAPOLEONA BONAPARTEGO

Lorem ipsum dolor sit

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit, sed diam nonummy nibh euismod tincidunt ut laoreet dolore magna aliquam erat volutpat. Ut wisi enim ad minim veniam, quis nostrud exerci tation ullamcorper suscipit lobortis nisl ut aliquip ex ea commodo consequat.