12 Prac Heraklesa

Presentation

12 Prac Heraklesa

WIADOMO KTO TO ROBIŁ c:

12 Prac Heraklesa

Zabicie hydry lernejskiej.

Zabicie lwa nemejskiego.

Schwytanie łani kerynejskiej.

Oczyszczenie stajni Augijasza

Schwytanie dzika erymantejskiego

Przepędznei ptaków stymfalijskich

Zdobycie pasa Hipolity

Schwytanie koni Diomedesa

Schwytanie byka kreteńskiego

11

Przyniesienie złotych jabłek z ogrodu Hesperyd

Sprowadznie Cerbera z Tartaru.

12

10

Uprowadznie trzody Geriona

Krótki Opis

2. Hydra miała 9 głów, z czego jedna była nieśmiertelna. Heros wywabił potwora z jamy dzięki płonącym strzałom, a następnie bezskutecznie odcinał kolejne głowy, a na ich miejsach pojawiały się nowe. Jego pomocnik Jolaos wypalał miejsca po ścietych głowach dzięki czemu nie odrastały a nieśmiertelną Herakles odciął i przywalił głazem, po czym rozpruł brzuch i zamoczył w jadzie groty swych strzał.

1. Lew był odporny na wszelkie zadane mu ciosy. Strzały odbijały się, miecz zgiął na skórze, maczuga pękła na głowie. Herakles zabił potwoea dusząc go, a z jego skóry, którą mógł przeciąć jedynie jego pazurem zrobił sobie odzienie.

3. Łania była zwierzęciem bardzo szybkim, pośiwconym bogini Artemidzie, o rogach ze złota i racicach z brązu. Po długich łowach Herakles złapał ją raniąc w nogę. Obiecał napotkanej Artemidzie, że po pokazaniu jej Eurysteuszowi wypuści ją, co też uczynił.

4. Dzik był nadnaturalnej wielkości zwierzęciem, które zabijało ludzi goniąc je aż do wycieńczenia. Herakles zimą wywabił zwierzęcie ze swojego legowiska i gdy to zakopało się w głębokim śniegu zaplątał go w sieć.

6. Były to ptaki zjadające ludzie mięso. Herakles wypłoszył je kołatką wykananą przez Hefajstosa i podarowaną przez Atenę. Gdy ptaki wzbiły się ponda powierzchnie większości ich powystrzelał, a reszta poleciała na wyspę Aresa, gdzie w ostateczności również zostały pokonane.

5. Augijasz był synem Heliosa od którego dostał ogromne stado bydła, jednak nigdy nie kazał wyczyścić stajni. Augijasz przystał na propozycję oczyszczenia, więc heros zmieniając bieg rzeki wysprzątał, ze co miał dostać zapłatę. Augijasz nie zapłacił mu, a Eurystoteusz nie uznał zadania.

8. Konie te były karmione ludzkim mięsem. Heros z grupa ochotników złapał je. Natepnie wypuścił niedaleko Olimpu, gdzie zostały zjedzone przez wilki.

7. Byk pustoszył wszystko co popadnie. Herakles schwytał go i po okazaniu go Eurystetuszowi wypuścił. Pożniej zabił go Tezeusz.

11.Gaja podarowała Herze prezent, którym był sad nimf, w któym rosły złote jabłka. Ogród strzegł smok Ladon. Herakles wymusił od starca informacji, gdzie zanjude się ogród i udał się do niego mając po drodze sytuacje takie jak : uratownia Prometeusza. Jabłka zdobył podstępem za radą Prometeusza, który powiedział mu, aby zamienił się z Atlasem i podtrzymał skelpienie niebieskie a on przyniesie mu jabłka.

9. Był to pas królowej Amazonek - Hipolity, który dawał jej niezwykłą, nadludzka moc. Heros rozkochał w sobię królową, która obiecała mu oddać pas, jednak wtedy wtrąciła się Hrea pod postacią jednej z Amazonek i wnieciła bunt przeciwko niemu. Podczas wlki zginęła Hipolita, a pas zabrał Herakles.

12. Cerber to trzygłowy pies pilnujący bram do zaświatów. Heros zszedł do Hadesu i poprosił Persefonę i jej męza o moliwość wykonania zadania. Zgodzili się oni, jeżeli nie uzyje żadnej broni. Herakles wypuścił Cerbera a Eurysteusz powiedział mu, że jest wolny.

10. Potwór posiadał trzy głowy, trzy torsy, sześć rąk i jedną parę nóg. Po dlugiej podrózy i męczącej walce Herakles udusił bestię.

Bohaterowie

Pani Lemon – sekretarka Poirota. Nigdy nie dziwiły jej wydawane przez szefa polecenia. Wykonywala je bardzo skrupulatnie, dlatego Herkules miał do niej pełne zaufanie. Brakowało jej wyobraźni, ale miała intuicję. Wszystko, co uznawała za godne uwagi zwykle okazywało się interesujące. „Panna Lemon była nieprawdopodobnie szpetna i niewiarygodnie kompetentna. Poirot nie był dla niej nikim szczególnym – jedynie pracodawcą. Ze swoich obowiązków wywiązywała się doskonale. Jej prywatne myśli i marzenia obracały się wokół nowego systemu gromadzenia akt, który powoli udoskonalała w skrytości ducha.” Pisała na maszynie z szybkością karabinu karabinowego.

Doktor Burton – miłośnik literatury klasycznej, członek najszacowniejszych towarzystw, był zażywny, rozczochrany, a spod strzechy jego białych włosów promieniało rumiane, dobrotliwe oblicze. Miał zwyczaj donośnie chichotać, nieco astmatycznie. Palił papierosy i wszystko wokół obsypywał popiołem. Podsunął Poirotowi pomysł na zajęcie się dwunastoma pracami Herkulesa.

Joseph Hoggin – bogacz, człowiek prosty o małych świńskich oczkach, bulwiastym nosie i zaciśniętych wargach. Przypominał Poirotowi pewnego fabrykanta z Liège, który otruł swą żonę, by wyjść za sekretarkę. Okazało się, że ma romans z sekretarką i ponownie skłonny jest zamordować własną żonę, by wyjść za młodą sekretarkę.

George – służący Poirota, jego zaufana osoba, bez sprzeciwu wykonująca każde polecenie. Miał duże doświadczenie życiowe. Często wykonywał w tajemnicy zadania dla Poirota.

Amy Carnaby – służąca lady Hoggin, pulchna osóbka o miłej powierzchowności. Wszystkie pracodawczynie uważały ją za mało inteligentną, ale oddaną i poczciwą osobę. Kochała psy i bardzo cierpiała po śmierci swojego pekińczyka, którego otrzymała po śmierci pani Hartingfield. Była córką wikariusza z Essex i miała świetny zmysł organizacyjny. Zorganizowała serię wyłudzeń od właścicielek pekińczyków, by sobie i innym starzejącym się damom do towarzystwa zapewnić godziwą starość. Wiedziała, że udawanie głupszej niż jest, najczęściej przynosi dobre wyniki. Wciąż w jej głowie jawiły się wizje przestępstw, jednak dzięki Poirotowi wykorzystała swoje aktorskie zdolności by ująć groźnego przestępcę i oszusta doktora Andersena.

Milly Hoggin – właścicielka skradzionego pekińczyka, korpulentna drażliwa osoba o farbowanych na rudo włosach.

Charles Oldfield – lekarz z prowincji, z Market Loughbrough, w Berkshire. Czterdziestoletni mężczyzna o jasnych, lekko posiwiałych włosach i niebieskich oczach. Przez piętnaście lat był żonaty ze starszą o piętnaście lat kobietą. Nie darzył jej prawdziwym uczuciem. Po jej śmierci mieszkańcy plotkowali, obwiniając go o śmierć. Przyznał się do uczucia, jakie żywił do swojej pielęgniarki panny Moncreffe. Dzięki Herkulesowi plotki przestały być podstawne. Doktor mógł śmiało połączyć się z ukochaną pielęgniarką.

Ted Williamson – młody mechanik z prowincji, zakochał się w pokojówce pewnej rosyjskiej tancerki, Poirot odkrył, że tak naprawdę czas spędził z samą artystką.

Marrascaud – poszukiwany w głośnej sprawie morderca Salleya, podejrzewany o wiele innych zbrodni. W położonym wysoko w górach hotelu umówił się z doktorem Lutzem, by dzięki operacji plastycznej zmienić tożsamość. Pojmał, a następnie zabił inspektora szwajcarskiej policji, sam zaś podszył się pod kelnera Gustava. Jego plan nie powiódł się dzięki przebiegłości Poirota.

Katrina Samoushenka – niezwykle zdolna tancerka, podawała się za potomkinię rosyjskiego księcia, a naprawdę była córką kierowcy ciężarówki z Kaliningradu. Udawała własną służącą Nitę i romansowała z angielskim mechanikiem. Zachorowała na suchoty i trafiła do sanatorium do Szwajcarii. Była gotowa na śmierć. Nadzieję na normalne, choć przyziemne życie dał jej Poirot.

Schwartz – Amerykanin, który po raz pierwszy odwiedził Europę. Stwierdził, że Paryż jest przereklamowany, jednak zachwyciły go szwajcarskie krajobrazy. Pragnął znaleźć się wysoko w górach, gdzie ciśnienie nie pozwala usmażyć jajka. Jak każdy przedstawiciel swego narodu był dobroduszny, naiwny i bardzo towarzyski. Pragnął nawiązać z każdym kontakt. Dzięki temu, że posiadał broń uratował Poirotowi życie, czym przyczynił się do schwytania wielokrotnego mordercy Marrascauda.

Edward Ferrier – premier brytyjskiego rządu, zięć poprzedniego premiera, powszechnie szanowanego Johna Hammeta, który przez lata dopuszczał się wielu malwersacji. Miał w oczach Poirota opinię przyzwoitego człowieka. Nie był świetnym, błyskotliwym oratorem, pozbawiony był głębokiej wiedzy, jednak ludzie go szanowali. Wychowany był w dobrej angielskiej tradycji. Sprawował rządy zgodnie z duchem i zasadami poprzednika. Miał ciemną cerę i niski miły głos.

12 Prac Heraklesa

Dwanaście prac Heraklesa (także dwanaście prac Herkulesa) – kara nałożona przez wyrocznię delficką na herosa Heraklesa (w mitologii rzymskiej występuje jako Herkules), za wymordowanie przez niego własnej rodziny. Zadania te miały przewyższać siły jednego człowieka. Herakles miał wykonać dziesięć takich prac, ale dwie nie zostały zaliczone, więc ich ostateczna liczba wyniosła dwanaście. Pierwszym świadectwem przekazującym treść tego mitu jest cykl płaskorzeźb na dwunastu metopach w świątyni Zeusa w Olimpii. Czas powstania kamiennego dokumentu ocenia się na około 470 rok p.n.e. W źródłach starożytnych prace wymieniane są w różnej kolejności.

<-----WIĘCEJ BOHATERÓW

<---- LINK DO STRESZCZEIA

KONIEC!

Lorem ipsum dolor