Zależności między populacjami - prezentacja

Zależności między populacjami

Zależności między populacjami = oddziaływania między osobnikami należącymi do różnych populacji lub różnych gatunków, wspólnie żyjącymi w określonym środowisku.

Spis treści

Zależności między populacjami - prezentacja

1) początek2) spis treści 3) rodzaje zależności 4) rodzaje oddziaływania 5) drapieżnictwo cz. 1 6) drapieżnictwo cz. 2 7) drapieżnictwo cz. 3 8) pasożyty cz. 1 9) pasożyty cz. 2 10) koniec

POZCZEGÓLNE POPULACJE ŻYJĄCE NA TYM SAMYM OBSZARZE KONTAKTUJĄ SIĘ ZE SOBĄ I TWORZĄ SIEĆ WZAJEMNYCH ZALEŻNOŚCI. NAJCZĘŚCIEJ DOTYCZĄ ONE:

- OdŻYWIANIA (NP. ZALEŻNOŚCI TYPU ZJADAJĄCY/ZJADANy, ALBO KONKURENCJA O POKARM), - ROZMNAŻANIA (NP. JEDNA POPULACJA UŁATWIA DRUGIEJ ROZMNAŻANIE), - OBRONY (NP. OBECNOŚĆ JEDNEJ POPULACJI ZAPEWNIA DRUGIEJ BEZPIECZEŃSTWo).

4. ProtekcyjneNierozerwalny związek dwóch organizmów. Symbioza mutualistyczna. Przykłady: · Glony i grzyby · Drzewa i grzyby (mikroza[1]) · Mrówki z Ameryki Południowej i grzyby (mrówki mają pożywienie, grzyby opiekę) · Bakterie jelitowe i roślinożercy · Jukka włóknista i gatunek motyla z rodzaju Pronuba (mutualizm obligatoryjny, tylko ten motyl może zapylać jukkę i składać jajka tylko w zalążni kwiatów jukki) · Ukwiał i rak pustelnik (raka chronią parzydełka ukwiału, ukwiał zaś ma transport i resztki pokarmowe) · Mrówki i mszyce (mrówki bronią mszyc, za to zlizują z ich odwłoków ciecz, która jest pokarmem mrówek)

1. NeutralnieŻaden organizm nie ponosi strat, ani korzyści, ich nisze w żaden sposób nie pokrywają się. Przykłady: · Mucha domowa i dżdżownica · Niedźwiedź polarny i słoń afrykański

Wiele populacji oddziałowuje na siebie na różne sposoby. Robią to one:

2. Antagonistyczne. Przynajmniej jedna z populacji ma straty. Oddziaływania antagonistyczne dzielą się na: Dwie populacje konkurują ze sobą o wszystkie zasoby środowiska. Konkurencja musi zakończyć się klęską jednego gatunku, lub zawężeniu się niszy jednego z gatunków (rozejściu się nisz wskutek zróżnicowania się cech). Do działań antagonisztycznych zaliczaja się drapieżnictwo i pasożytnictwo. Różne gatunki walczą o różne rzeczy. Na przykład: 1. Jastrząb i sokół wędrowny konkurują m.in. o: · rozwielitki, · pantofelki. 2. Jaszczurka zwinka i żyworodka konkurują m.in. o: · teren do mieszkania, · kryjówki,

3. Komensalizmatycznie Jedna strona ma korzyści, druga nic nie traci, ani nie zyskuje. Przykłady: · Rekiny i drobne ryby (rekiny rozszarpują ofiary, rybki żywią się nimi) · Remora i duże ryby (remora przysysa się do nich i ma transport)

· miejsce do wychowywania młodych, · miejsce do zdobywania pokarmu. 3. Najróżniejsze gatunki roślin różne gatunki roślin konkurują m.in. o: · przestrzeń życiową, · dostęp do światła, ·dostęp do wody.

Mikroza[1] = symbiotyczny związek korzeni rośliny z grzybami, polegający na wymianie substancji odżywczych, np. wokół korzeni dębu grzyby wytwarzają substancje wzrostowe.

Drapieżnictwocz. 1

Budowa organizmów drapieżników Budowa ciała drapieżników charakteryzuje się tym, że ułatwia im polowanie ofiar. Za przyład wezmę geparda. 1) Geoardy mają długi ogon, który służy im jako przeciwwaga podczas wykonywania skrętów w biegu. 2) Smukłe ciało służy gepardom do szybszego biegania. 3) Umięśnione tylne kończyny umożliwiają gepardom wykonywanie dalekich skoków. 4) Obszerna klatka piersiowa i duże płuca zapewniają sprawną wymianę powietrza. 5) Dobrze rozwinięte narządy zmysłow ułatwiają zlokalizowanie ofiary. 6) Szerokie nozdrza pozwajalą pobierać więcej powietrza podczas pościgu. 7) Ostre kły służą do rozszarpywania zdobyczy.

Wstęp Drapieżnictwo to jedna z antagonistycznych zalezności imędzygatunkowych. Polega ono na tym, że dla jednych organizmów - drapieżników - inne organizmy - ofiary - są pokarmem. Populacja drapieżnika odnosi z tej zależności korzyści, a populacja ofiary ponosi straty.

Znaczenie drapieżników Drapieżniki polują przede wszystkim na osobniki stare, chore, bardzo młode albo słabe. Pełnią więc ważną funkcję - dokonują selekcji, w której wyniku przy życiu pozostają organizmy silne, zdrowe, potrafiące siębronić lub ukrywać. W populacji drapieżników również następuje selekcja. Osobniki, które nie radzą sobie z polowaniem, giną z głodu.

Drapieżnictwocz. 2

Strategie drapieżnictwa i przystosowania drapieżników Strategię drapieżnictwa można rozpatrywać przede wszystkim pod względem polowań prowadzonych w pojedynkę lub polowań stadnych. Jednak polowania w pojedynkę jak i polowania stadne mogą być zarówno pościgami szybkimi i krótkotrwałymi jak to jest w przypadku geparda, lub odwrotnie. W tym drugim przypadku polowania trwają zwykle długo (np. w przypadku wilka), aż do zmęczenia ofiary. W pierwszym przypadku po pierwszej nieudanej próbki drapieżnik zwykle rezygnuje z dalszej pogoni, natomiast pościg długotrwały może trwać nawet kilka dni. Wiele zwierząt poluje poprzez pościg po podejściu (skradaniu się) do ofiary (np. lew) lub w wyczekując na ofiarę z ukrycia (np. szczupak). W przypadku zwierząt drapieżnych występujących w grupach polowania odbywają się z podziałem na role lub/i nawet polowaniami zajmuje się wyłącznie jedna płeć tych zwierząt.

Sposoby drapieżnictwa Drapieżnictwo może odbywać się także poprzez różnego rodzaju konstrukcje, przede wszystkim są to pułapki w różnej postaci. Na przykład wiele bezkręgowców produkuje sieci (np. niektóre pająki i chruściki) czy innego rodzaju pułapki. Z kolejny inne organizmy drapieżne wykorzystują części ciała do zabijania i chwytania ofiar, na przykład kameleony i żaby obezwładniają ofiarę uderzeniem języka, zęby i pazury wykorzystywane są przez kotowate i psowate, szpony i dzioby wykorzystywane są przez ptaki drapieżne, a parzydełkowce wykorzystują do tego celu parzydełka. Z kolei niektóre zwierzęta drapieżne (np. żabnice) wabią potencjalne ofiary wabikiem, który stanowi wyrostek ciała przypominający potencjalny pokarm dla ofiary. W większości z powyższych przykładów zdobywania pożywienia przez drapieżniki istotną rolę odgrywa powszechnie wykorzystywany kamuflaż, objawiający się na ciele tych zwierząt, jak i stworzony poprzez elementy otoczenia (np. piasek, kamienie, rośliny). Ponadto niektóre zwierzęta posiadają dobrze wykształcone zmysły (np. nietoperze drapieżne) lub/i dobrze przystosowane ciało (np. orki) pomagające namierzyć czy złapać zdobycz.

Definicja i informacjeDrapieżnictwo – bywa definiowane jako sposób odżywiania się organizmów, polegający na wykorzystaniu jako pokarm ciała innego zwierzęcia i w odróżnieniu od pasożytnictwa prowadzący do śmierci ofiary. Drapieżnicy polują na ofiarę goniąc ją, albo czekając w ukryciu. Nie raz pościg trwa bardzo długo. Po wykryciu potencjalnej ofiary drapieżnik ocenia, czy ją zaatakować. Po dorwaniu ofiary drapieżnik usuwa wszelkie niejadalne części, które w zależności od gatunku mogą zawierać muszla lub kolce. Ostatecznie drapieżnik zjada swoją zdobycz.

Sposoby polowań w podpunktach: -upodobanie się do podłoża/rośliny/atak z ukrycia/skradanie się (ten sposób drapieżnik ma szansę na zbliżenie się do ofiary przez jej nieświadomość), -tworzenie pułapek (w takim przypadku drapieżnik ma pełną kontrolę nad dystansem między nim i ofiarą), -paraliżowanie ofiary (ten sposób nie pozwala ofiarze się poruszać, więc drapieżnik nie ma problemu z dostaniem się do niej), -wzbudzanie zainteresowania/wabienie przynątą (ofiary pzrez ten spoób same podchodzą/podpływają/podlatują do drapieżnika nie spodziewając się, na co się piszą).

Zwierzęta drapieżne wykazują wysoką specjalizację w budowie ciała do polowania, tj. mogą posiadać wyostrzone zmysły (np. wzrok, słuch lub węch), ostre pazury, zmodyfikowane szczęki pozwalające lepiej chwytać i zabijać zdobycz czy posturę ciała. Aby uniknąć drapieżnika zwierzęta mogą wykształcać ku temu morfologiczne i fizjologiczne adaptacje takie jak ubarwienie ostrzegawcze, kamuflaż, naśladownictwo, struktury obronne, alarmowe dźwięki, substancje trujące w ciele.

Drapieżnictwo cz. 3

Wybór ofiar w drapieżnictwie Drapieżnictwo może polegać na wyspecjalizowanych polowaniach na jeden gatunek, co nazywa się monofagią, lub na wiele różnych gatunków (polifagia). W przypadku drapieżników polifagicznych występuje oportunizm polegający na polowaniu na gatunek najłatwiejszy w danym momencie do schwytania. Prowadzi to więc do eliminowaniu najsłabszych osobników najpospolitszego gatunku w środowisku, w którym ten drapieżnik występuje. Polifagia jest najbardziej rozpowszechnionym typem drapieżnictwa. Z kolei w przypadku drapieżników monofagicznych zniknięcie ze środowiska jedynego gatunku, na który te drapieżniki polowały prowadzi także do eliminacji tych drapieżników.

Adaptacje przeciw drapieżnictwu W celu uniknięcia drapieżnictwa zwierzęta wykształciły wiele mechanizmów obronnych. Wśród nich wyróżnia się unikanie drapieżników, wykrywanie oraz ostrzeganie o obecności drapieżnika w otoczeniu innych zwierząt. A w czasie kontaktu z takim zwierzęciem drapieżnym, pokazanie nieopłacalności ataku lub zbijanie się w grupę. Ponadto potencjalne ofiary zwierząt drapieżnych mogą aktywnie lub biernie odpierać ataki zarówno poprzez atak, jak i twory na ciele (np. kolce). Jednak najczęstszym sposobem unikania drapieżnika jest ucieczka. Niektóre zwierzęta potrafią zrzucać części ciała (np. ogon), dzięki czemu drapieżnik zainteresuje się tym fragmentem ciała pozwalając przeżyć niedoszłej zdobyczy.

Rola drapieżnictwa w ekosystemach Rolę drapieżników można rozpatrywać za pomocą poziomów troficznych. Zwierzęta te żywią się roślinożercami, więc są konsumentami dalszego rzędu (w tym przypadku konsumentami drugiego rzędu). Podczas gdy drapieżniki kolejnego poziomu troficznego są konsumentami trzeciorzędnymi (i tak dalej). Na szczycie tego łańcucha pokarmowego znajdują się drapieżniki szczytowe, takie jak na przykład tygrysy czy lwy. Jednak wiele drapieżników znajduje się na różnych poziomach łańcucha pokarmowego. Oznacza to, że wiele drapieżników musi zmierzyć się nawet z drapieżnictwem wewnątrzgatunkowym.

Zwierzęta drapieżne obezwładniają swoją zdobycz na wiele sposobów, a przede wszystkim poprzez gryzienie powodujące wykrwawienie się ofiary.

Pasożyty cz.1

Pijawka lekarska Istnieje na tym świecie pijawka lekarskia. Jest to pasożytnicza pierścienica odżywiająca się krwią kręgowców. W jej ślinie zjajdują się specialne takie substancje jak: -hirudyna (służy do zapobiegaunai krzepnięciu krwi), -histamina (substancja rozszerzająca nacztnia krwinośne żywiciela), -eglina i inne substancje przeciwbólowe. Dzięki temu przecięcie skóry jest bezbolesne.

Różne sposoby przyczepienia się pasożytów do ofiar Pasożyty w celu nie stracenia ofiary przyczepiają się do niej. Różne pasożyty robią to w różne sposoby. Przykładowo: -tasiemiec uzborjony przyczepia się do ścianek jelita żywiciela za pomocą specialnych haczyków i przyssawek znajdujących się na główce. Dzięki temu nie jest usuwany z odchodami. -wesz głowowa ma krótkie, wygięte dośrodka odnóża z zakrzywionymi pazurkami, którymi przyczepia się do włosów. Pobiera krew za pomocą gryząco-ssącego aparaty gębowego. Złożone jaj mocna przyczenia do włosów.

Wstęp Wiele pasożytów żyje na ciele lub w ciele organizmów konkretnych gatunków. Większość z nich zmiania żywicieli w ciągu cyklu rozwojowego. Pasożyty muszą więc mieć określone cechy, nie tylko ułatwiające im zaatakowanie danego żywiciela i pobranie pokarmu, lecz także utrudnijące wykrycie ich obecności i usunięcie z organizmu.

-kleszcz przyczepia się do skóry żywiciela za pomocą specialnego, wydłużonego aparatu z ząbkami. Ciało tego pasożyta jest grzbieto-brzusznie spłaszczone, co utrudnia żywicielowi usunięcie go.

Pasożytycz. 2

Rodzaje pasożytnictwa Pasożytnictwo to odziaływanie antagonistyczne. Pasożyt żyje kosztem żywiciela, który ponisi straty. Wyróżniamy dwa rodzaje pasżytów: 1) Zewnętrzne Pasożyt pozostaje przyczepiony do zewnętrznej powierzchni ciała gospodarza lub przebywa w jamach komunikujących się ze środowiskiem zewnętrznym (np. jama gębowa, jamy skrzelowe), nie tracąc kontaktu ze środowiskiem zewnętrznym. 2) Wewnętrzne Pasożyt przebywa całkowicie wewnątrz ciała gospodarza, między- lub wewnątrztkankowo (np. tasiemiec, zarodziec zimnicy), a nawet wnika do komórek (pasożyt wewnątrzkomór-kowy). W razie śmierci żywiciela ginie także pasożyt. Z tego powodu pasożyty starają się pozostawiać swego żywiciela przy życiu.

Ten obraz przdstawia budowę dwóch typów tasiemców. Dojrzałe tasiemce mają bardzo małą głowę w porównaniu do ciała. Tasiemiec uzbrojony na główce ma przyssawki i haczyk, a nieuzbrojony tylko przyssawkę.

Znaczenie pasożytów Niektóre pasożyty żywią się tkankami gospodarza. Na przykład komary i kleszcze odżywiają się krwią. Osłabiają przez to organizm żywiciela. Z kolei inne korzystają z jego substancji pokarmowych. Na przykład tasiemiec żywi się pokarmem pobranym przez żywieciela, a mszyce spijają soki roślinne zaiweającce produkrt fotosyntezy. Oasiżyty wewnętrzne zatruwają organizm żywiciela, gdy wydalają do jego ciała produkty przemiany materii. Zaatakowanie przez pasożyty ziwerzęta mogą zatem łatwiej paść łupem drapieżników lub gorzej polować, a rośliny są mniej odporne na niekorzystne warunki środowiska.

Dziękuję za uwagę, przepraszam za niedotrzymanie terminu i życzę miłego dnia. : )