Tańce Narodowe

Tańce narodowe

Po obejrzeniu prezentacji dowiesz się: - jakie są tańce ludowe - jak one wyglądają w praktyce - czym się charakteryzują

Esto es un párrafo listo para contener creatividad, experiencias e historias geniales.

Definicje

Taniec Ludowy

Taniec narodowy

Taniec ludowy jest wytworem kultury ludowej. Stał się określeniem dotyczącym nie tylko samego sposobu poruszania się, ale również tradycyjnej muzyki, a dokładnie utworów komponowanych specjalnie z myślą o konkretnym rodzaju tańca.

Polskie tańce narodowe to grupa tańców, których dobór dokonany został w oparciu o tradycję i ideologię narodową.

Tańce Ludowe:

Kujawiak

Krakowiak

Mazur

Oberek

Polonez

Tańce ludowe

Krakowiak

Mający swoje źródło w regionie krakowskim. Krakowiak wyróżnia się żywym, dynamicznym tempem, w takcie 2/4, oraz charakterystycznym synkopowym rytmem (przesunięcie akcentu z mocnej części taktu na słabą). W początkach swojego istnienia krakowiak był popularny wśród ludności wiejskiej, ale z czasem zawitał także pod dachy domów bogatych mieszczan i dworów szlacheckich, ogarniając teren całego kraju. Charakterystyczną cechę krakowiaka stanowią barwne stroje, które zawsze w szczególny sposób uświetniają tańce regionalne.

Tańce ludowe

Kujawiak

Polski taniec ludowy, pochodzący z Kujaw. Tańczony w tempie wolnym lub średnim, w takcie 3/4, wyróżnia się rytmem mazurowym. Muzyka charakterystyczna dla kujawiaka jest spokojna, miarowa, liryczna, nawet nieco smutna i monotonna, ale z elementami dynamicznymi. Kujawiak wiejski to taniec przerywany przyśpiewkami, wyróżniający się stopniowymi zmianami tempa – od wolnego po bardzo szybkie. Kujawiak w wersji narodowej, tańczony poza kręgiem wiejskim, ma elementy zaczerpnięte z obertasa, mazura czy chodzonego. Różni się od wiejskiego tempem i akcentem. Jako polski taniec ludowy kujawiak łączy w sobie elementy tańca chodzonego i wirowego.

Tańce ludowe

Mazur

Taniec w żywym, dynamicznym tempie, pochodzący z Mazowsza. Metrum 3/4, akcenty w tym tańcu występują często na słabej części taktu. Mazur zadziwia bogactwem i różnorodnością elementów. Trzeba przyznać, że liczba figur i szybkie tempo to prawdziwe wyzwanie dla tancerzy, którzy muszą wykazać się niezwykłą zręcznością, a jednocześnie elegancją i fantazją, gdyż ten taniec narodowy w dużym stopniu zależy od

Tańce ludowe

Oberek

Szybki, wesoły, bardzo żywy taniec ludowy, w takcie 3/4. Oberek pojawił się pod koniec XVII wieku, a jego nazwa pochodzi od obracania się, które jest głównym elementem tego tańca. Zdecydowaną większość stanowią w nim ruchy wirowe, tancerze muszą wykazać się szybkością, lekkością, rozmachem. Swoje początki oberek prawdopodobnie czerpał z regionu Kujaw, ale szybko rozpowszechnił się w całej Polsce, dlatego jego nazwa nie nawiązuje do żadnego z regionów. Inne nazwy oberka to: ober, drobny, okrągły, zwijacz.

Tańce ludowe

Polonez

Ten taniec miał wiele nazw, m.in.: chodzony, łażony, wolny, okrągły, chmielowy. Obecna nazwa pochodzi z języka francuskiego: „polonaise” znaczy po prostu „polski”, więc najpierw poloneza określano jako „taniec polski”(„dance polonaise”), aż w końcu sam przymiotnik „polonaise” sprawił, że zaczęto go nazywać polonezem (XVIII w.). Polonez jest tańcem dostojnym i uroczystym, o metrum 3/4. Tancerze wykazują w nim opanowanie, spokój, płynność ruchów. Ten taniec narodowy to połączenie godności i wytworności, a jednak przy tym nie jest pozbawiony energii i pewnej dynamiki. Polonez to taniec dworski, mimo że prawdziwe źródło zaczerpnął z muzyki ludowej. W dalszym ciągu tańczy się go w czasie różnych uroczystości, najczęściej stanowi część otwierającą zabaw i balów, np. studniówek.

Dziękuję

za uwagę

Oliwia Raczkowiak Klasa 7a

Esto es un párrafo listo para contener creatividad, experiencias e historias geniales.