Alicja w Krainie Czarów - cykl spotkań z lekturą

Alicja w Krainie Czarów

CYKL SPOTKAŃ Z LEKTURĄ

Opracowała: Joanna Guzik

CYKL SPOTKAŃ Z LEKTURĄ:TEMAT 1: Otwieramy drzwi do Krainy Czarów - geneza powieści Lewisa Carolla.TEMAT 2 I 3: "Zjedz mnie, wypij mnie", czyli o czarach i dziwach w świecie Alicji. TEMAT 4 i 5: Wyobraźnia Lewisa Carolla. O surrealizmie i poetyce snu.

TEMAT 1: Otwieramy drzwi do Krainy Czarów - geneza powieści Lewisa Carolla.

By przejść dalejkliknij >

W świecie inspiracji ...

MOJE LEKTUROWE WRAŻENIA

"Alicja w Krainie Czarów"...zachwycanudzipochłania bez resztyrozbudza wyobraźniębawinadaje barw szarej rzeczywistościzabiera do świata fantazjito podróż do świata magijest niejasna, nielogiczna, niezrozumiała uczy? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ?

PRACA SAMODZIELNANapisz w zeszycie przedmiotowym krótką recenzję książki "Alicja w Krainie Czarów" Lewisa Carolla.Postępuj według planu:1. WSTĘP- jaki utwór jest przedmiotem Twojej recenzji (tytuł, autor, data wydania)- kilka słów o autorze / genezie utworu 2.ROZWINIĘCIE- o czym opowiada książka (kilka słów o powieści - bez zbędnych szczegółów i bez zdradzania zakończenia - zarysuj fabułę)- kim są bohaterowie (zwróć uwagę na ulubioną postać - co podoba Ci się w kreacji tej postaci, dlaczego zasługuje na Twoją sympatię)- co zachwyca Cię w tym utworze, a co nie zasługuje na uwagę - Twoja subiektywna opinia - poparta argumentami 3. ZAKOŃCZENIE- czy polecisz tę książkę innym czytelnikom - uzasadnij swoje zdanie - dla poparcia swojego stanowiska możesz posługiwać się cytatami pochodzącymi z lektury POWODZENIA! :)

O autorze słów kilka...

Lewis Carroll (1832–1898)(właśc. Charles Lutwidge Dodgson), brytyjski pisarz, matematyk i fotograf, duchowny (diakon) w Kościele anglikańskim. Powszechnie znany pod swym artystycznym pseudonimem, przede wszystkim jako autor Alicji w Krainie Czarów (opublikowanej w 1865 roku) oraz Alicji po drugiej stronie lustra (wydanej w 1871 roku).

Lewis Carroll, tak na prawdę to Charles Lutwidge Dodgson (ur. 27 stycznia 1832 w Daresbury, zm. 14 stycznia 1898 w Guildford). Był synem anglikańskiego duchownego, Charlesa Dodgsona. Skończył matematykę w Oksfordzie i w latach 1855–81 był wykładowcą. W 1877 roku przyjął święcenia diakonatu w Kościele anglikańskim. Zamieszkał na stałe w Oksfordzie. Jako matematyk był autorem ok. 250 prac naukowych. Opracowywał zasady gier logicznych oraz konstruował zagadki matematyczne. Publikacje naukowe podpisywał właściwym imieniem i nazwiskiem, pseudonimem posługiwał się wyłącznie w twórczości artystycznej. Poza twórczością literacką był także fotografem, uważany jest za najlepszego XIX-wiecznego portrecistę dzieci i jednego z prekursorów fotografii artystycznej. Charles Dodgson należał do fotografów-amatorów. Grupa działała w tym okresie w Europie (np. Julia Margaret Cameron, Clementina Hawarden). Były to osoby dobrze sytuowane, dla których fotografowanie było rozrywką, a nie sposobem na zarobienie pieniędzy. Dodgson zajął się fotografią pod wpływem swojego kolegi, lekarza Reginalda Southey'a. Swoje pierwsze fotografie Dodgson wykonał w maju 1856. Odtąd, przez kolejnych 25 lat, fotografia stanowiła jedno z jego najważniejszych zajęć i przez ten czas wykonał, jak się szacuje, ok. 3000 zdjęć. Carroll zadebiutował w 1856 poematem Solitude (Samotność) w czasopiśmie "The Train". Najbardziej znanymi jego utworami jest Alicja w Krainie Czarów (Alice's Adventures in Wonderland, 1865) i jej kontynuacja Po drugiej stronie lustra (Through the Looking-Glass, 1871). Za pierwowzór postaci Alicji uważana jest Alice Liddell, córka dziekana oksfordzkiego kolegium Christ Church i wicerektora (1870-1874) Uniwersytetu Oksfordzkiego, Henry'ego George'a Liddella. Obie te książki, mieszające elementy baśniowe i realistyczne, pełne absurdu i groteski, zdobyły wielką popularność wśród dziecięcych i dorosłych czytelników. Carrol jest też autorem poematu absurdalnego Wyprawa na żmirłacza (The Hunting of the Snark, 1875) oraz wiersza Jabberwocky (1855); w tym ostatnim poeta stworzył wiele neologizmów oraz nowych form gramatycznych. Carrol opublikował także dwie powieści dla dorosłych: Sylvie and Bruno (1889) oraz Sylvie and Bruno Concluded (1893). Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Lewis_Carroll

Geneza utworu...

Geneza powieści... Baśniowa opowieść o przygodach Alicji w Krainie Czarów powstała w gorące lipcowe popołudnie 1862 roku, kiedy to podczas przejażdżki łódką po Tamizie Lewis Carroll, wykładowca matematyki w Oxfordzie i autor poważnych książek matematycznych, opowiedział ją małej Alicji Liddel i jej dwu siostrom. I właśnie ta opowieść (wydana drukiem w 1865 roku), a nie prace naukowe, przyniosła pisarzowi światową sławę. Zachęcony ogromnym powodzeniem książki, L. Carroll w kilka lat później napisał drugi tom. „O tym, co Alicja widziała po drugiej stronie lustra”. Oba tomy zostały przetłumaczone na wiele języków i miały mnóstwo wydań. Pierwsze polskie wydanie ukazało się w roku 1927.

Alicja w Krainie Czarów” opatrzona ilustracjami Johna Tenniela ujrzała światło dzienne 4 lipca 1865 roku, dokładnie trzy lata po tym jak się narodziła w głowie Dodgsona, a jej autor przyjął pseudonim Lewis Carroll, wyraźnie oddzielając w ten sposób naukowe dokonania sygnowane własnym nazwiskiem od literatury pięknej, którą odtąd zaczął tworzyć.

Gotowi by przenieść się do Krainy Czarów?

TAK

NIE

TEMAT 2: "Zjedz mnie, wypij mnie", czyli o czarach i dziwach w świecie Alicji.

1

ELEMENTY ŚWIATA PRZEDSTAWIONEGO W UTWORZE

W powieści zawarte są zarówno elementy baśniowe (fantastyczne), jak i całkiem realistyczne. Akcja toczy się jakby na dwóch płaszczyznach. Płaszczyznę realną stanowi rzeczywistość angielskiej prowincji początku lat 60. XIX w. Tutaj bohaterka spędza czas, siedząc w upalny dzień w ogrodzie wraz z siostrą. Do płaszczyzny fantastycznej wkraczamy, gdy razem z Alicją zanurzamy się w głąb króliczej nory, która wiedzie do zaczarowanego świata wypełnionego cudownymi zwierzętami. Razem z nimi mała Alicja przeżywa niesamowite przygody.Jeśli chcemy określić czas akcji, zauważamy, że nie jest linearny, trudno więc ująć go w jakieś konkretne ramy. Wszystkie przygody Alicji dzieją się w czasie krótkiej drzemki bohaterki (jest to zaledwie kilkadziesiąt minut) i są jedynie wytworem jej marzeń i dziecięcych fantazji.

2

Charakterystyka bohaterów: Alicja – siedmioletnia, rezolutna dziewczynka; główna bohaterka utworu. Alicja kieruje się w swym działaniu rozsądkiem – wierzy w prawa i zasady porządkujące świat. Jest współczująca i bardzo wrażliwa na krzywdę innych (pomoc gwardziście, której udziela mu z narażeniem własnego życia). Cechuje ją ogromna ciekawość świata (podąża za Białym Królikiem i wkracza do fantastycznej krainy, w której pełno przejść i korytarzy). Dziewczynka jest bardzo odważna i nie boi się nowych wyzwań. Wizyta w Krainie Czarów sprawia, że musi skonfrontować swe niewinne, dziecięce spojrzenie na świat z realiami i zasadami panującymi w świecie dorosłych. Bohaterka była życzliwie i przyjaźnie nastawiona do innych. Była ciepła i pełna optymizmu – nie zrażały ją trudności, jakie spotykała na swej drodze. Alicja została zaproszona na dziwny podwieczorek, gdzie wszyscy pili herbatę. Okazało się, że bohaterowie utknęli w czasie, co miało być karą za to, że kiedyś zabili czas. Odwagi bohaterki dowodzi też fakt, że była w stanie przeciwstawić się okrutnej i bezwzględnej Królowej Kier, a także wytknąć jej cały absurd i bezsensowność procesu. Z całą pewnością Alicję cechowała też wybujała wyobraźnia, bo to za jej sprawą przeniosła się do tak fantastycznej, baśniowej krainy. Biały Królik – zwierzę zamieszkujące w Krainie Czarów. Jest przewodnikiem Alicji, która za nim podąża i w końcu wpada do jego nory wypełnionej niezliczoną ilością korytarzy. Królik jest bardzo ważnym bohaterem powieści. Cechuje go bojaźliwość i jest wielkim tchórzem. Nerwowo spogląda na zegarek i nieustannie jest przestraszony. Ma też maniakalne przyzwyczajenia i potrafi być agresywny – cały czas poniża i wykorzystuje Billa. Manipuluje też innymi dla swoich korzyści. Podczas procesu jest heroldem. Biały Królik posiada cechy charakteru lorda Derby. Na końcu książki zachodzi w nim przemiana – podczas procesu potrafi zdobyć się na odwagę. Postać Białego Królika wyraźnie kontrastuje z odważną i rezolutną Alicją, co stanowi jednak istotny walor utworu. Królowa Kier – władczyni Krainy Czarów. Jest apodyktyczna i cały czas się awanturuje. Nigdy nie cofa swych decyzji. Królowa zarządza ścinanie głów nawet za najmniejsze przewinienia czy przejawy buntu. Chcąc nadal uchodzić za potężną, nieprzejednaną władczynię robi wszystko, by podwładni byli jej całkowicie posłuszni. Dlatego tym większym ciosem jest dla niej to, że mała dziewczynka była w stanie przeciwstawić się jej nakazom i wytknąć jej błędy. Król Kier – władca Krainy Czarów. Jest pantoflarzem całkowicie poddanym bezwzględnej Królowej. Ogólnie jest nie lubiany i nie potrafi walczyć o swoje racje. Brakuje mu odwagi i bezwzględności, dlatego wycofuje swe rozkazy. Król i Królowa Kier noszą w sobie rysy państwa Liddell. Kot – Dziwak z Cheshire – jest ważnym bohaterem utworu, ale nie ma rzeczywistego odpowiednika. Jest gadułą i wiecznie uśmiechniętym dowcipnisiem. Cechuje go indywidualizm i trzeźwe myślenie, które pozwalają mu formułować logiczne wnioski. W ten sposób wyjaśnia Alicji szaleństwo i niesamowitość Krainy Czarów. Kotu nie można było całkowicie ufać, bo potrafił być bardzo niebezpieczny. Umiał przepowiadać przyszłość i znał odpowiedzi na wiele zagadek. Za swój indywidualizm i odważne głoszenie swych poglądów zostaje w końcu ukarany przez ścięcie głowy. – brzydka i próżna kuzynka Królowej. Początkowo jest nieprzychylnie nastawiona do Alicji, ale później się to zmienia i staje się wobec niej czuła. W domu Księżnej przygotowywano rozmaite eliksiry. Pan Gąsienica – stworzenie zamieszkujące Krainę Czarów. Pali fajkę wodną i jest bardzo niemiły dla Alicji. Podsuwa jej pomysł eksperymentowania z różnymi częściami grzyba (na którym siedział), by mogła zmieniać swój rozmiar. Zwariowany kapelusznik – nieprzyjazny kapelusznik, który żyje w ciągłym czasie herbacianego spotkania. Razem z Marcowym Zającem ciągle spożywają podwieczorek. Cechuje go ekscentryczne zachowanie, a także wyszukane wypowiedzi. Cały czas się uśmiecha i dziwnie sią zachowuje. Pierwowzorem dla tego bohatera była najprawdopodobniej postać oxfordzkiego meblarza – Theophilusa Cartera. Szarak Bez Piątej Klepki – jest członkiem kompanii herbacianej (osób, które utknęły w czasie podczas spotkania na herbatę). Cieszy go frustracja i zmartwienia Alicji. Suseł – on również należy do kampanii herbacianej. Wspólnie ze Zwariowanym kapelusznikiem i Szarakiem Bez Piątej Klepki wciąż pije herbatę, będąc uwięzionym w czasie. Siedzi przy stole w półśnie. Gryf– jest na usługach Królowej. Od razu zaprzyjaźnia się z Alicją i eskortuje ją do Niby - Żółwia. Niby–Żółw – jest przyjaźnie nastawiony do Alicji. Jest bardzo smutny i cechuje go sentymentalizm. Wciąż z rozrzewnieniem wspomina swą przeszłość. Alicji opowiada swą przerażającą historię. Niegdyś był prawdziwym żółwiem, ale któregoś dnia przemienił się w karykaturę żółwia połączonego z cielęciem. Choć żyje w lekki sposób, nigdy nie zapomniał o swej tragedii. Mysz – Alicja z nią jako pierwszą rozmawia zaraz po wkroczeniu do Krainy Czarów. Opowieść Alicji o swym kocie - Dinie bardzo ją przeraża. Kiedy opowieść Myszy o prześladowaniu jej przez koty zostaje przerwana, ta urażona odchodzi. Gołąb Dodo – stworzenie z Krainy Czarów. Posługuje się wyszukanym językiem nie przystającym jednak do baśniowej rzeczywistości. Inne zwierzęta zarzucają mu, że nie rozumie znaczenia wypowiadanych słów. Gołąb zachęca pozostałe zwierzęta, by wzięły udział w wyścigu. Gołąb stanowi karykaturę samego Carrolla. Kaczor – do jego kreacji posłużyła postać wielebnego Duckwortha, na co wskazuje jego nazwisko. Bill Jaszczurka – jego pierwowzorem był Benjamin Disraeli – sławny polityk związany z lordem Derby. Biś był sługą Białego Królika. Podczas procesu pełni funkcję ławnika. W oczach innych zwierząt uchodzi za nieudolnego i niezaradnego głupca.

3

4

Problematyka Autor przystępując do pisania „Alicji” starał się wykreować cudowny, bajkowy acz nierealny świat, w którym nie obowiązują żadne prawa fizyki i logiki. Chciał w ten sposób odtworzyć świat dziecięcych marzeń, snów i fantazji. Bohaterowie tego świata ukrywają się pod alegorycznymi postaciami zwierząt i groteskowych kreatur, tak jak jest to w przypadku chociażby karcianej pary królewskiej. W ten sposób wyraziście i ostro zarysowani bohaterowie doskonale współgrają z naiwnością i prostotą, jakie cechują świat dzieci. Jednocześnie autorowi udało się zminimalizować znaczenie zasad i konwenansów świata dorosłych. Za sprawą tej groteskowej kreacji autorowi w przemyślny sposób udało się obnażyć karykaturę swoich czasów, a także ośmieszyć i wytknąć jego pozoranctwo, bufonadę, sztuczność i małostkowość (za drobne przewinienia Królowa skazywała na ścięcie głowy). Alicja, którą cechuje odwaga i rozsądek, jako jedyna potrafi właściwie zareagować na rozgrywającą się na jej oczach maskaradę. Biorąc w obronę gwardzistę, naraża się wprawdzie na niebezpieczeństwo, ale z drugiej strony przyczynia się tym samym do zdemaskowania obłudy i fałszu, jakie zdominowały życie na królewskim dworze. Alicja nie boi się też odsłonić prawdy, że królewska para to tylko zwyczajne karty do gry. Powieść można odczytywać zatem w dwóch wymiarach – jako fantazyjną baśń dla dzieci, ale również jako alegorię świata dorosłych. Utwór stanowi też pochwałę dziecięcej wyobraźni i rozsądku, które uosabia postać rezolutnej, asertywnej i mądrej dziewczynki.

Narracja powieści jest trzecioosobowa. Narrator jest wszechwiedzący i nie należy do świata przedstawionego utworu.

TEMAT 4 i 5: Wyobraźnia Lewisa Carolla. O surrealizmie i poetyce snu.

1

2

4

3

Motyw snuPodróż Alicji do Krainy Czarów odbywa się podczas jej snu. Zanurzenie się w króliczej norze oznaczają zanurzenie się w głębokim śnie. Marzenia dziewczynki tworzą w pełni uformowany świat, zmieniający się za sprawą wyjątkowej logiki. Powolny spadek imituje przejście od momentu zasypiania do głębokiego snu, począwszy od bezczynności Alicji, kończąc ma mocnym zanurzeniu się w jej świecie marzeń. Postaci i zjawiska świata przedstawionego mieszają ze sobą realizm i fantastykę. Zasady. którymi rządzi się Kraina Czarów swoją logiką przypominają marzenie senne. Nic nie jest tu jednoznaczne, a wiele zasad jest pozbawionych sensu. Poetyka snu tłumaczy niejako dlaczego poszczególne wydarzenia przeczą zdrowemu rozsądkowi. Tak jak we śnie narracja podąża za marzycielem, w tym wypadku tytułową bohaterką, którą spotykają rozmaite fantastyczne przygody. Doświadczenia Alicji należy odczytywać w symboliczny sposób, by stworzyć logiczną interpretację powieści Carrolla.

Motyw absurdu (nonsensu)Alicja od początku przebywania w Krainie Czarów określa panujące tam zasady jako nonsensowne, zagmatwane czy dezorientujące. Wychowana w wiktoriańskim domu ma wpojone podstawowe zasady, stara się postępować według zdrowego rozsądku. Jednak w świecie, do którego trafiła wszystko stoi na głowie. Zarówno postaci, jak i poszczególne zdarzenia są niewiarygodne i absurdalne. W wypowiedziach bohaterów odnaleźć można sprzeczności, które się wykluczają. Alicja stara się wyrażać swój sprzeciw wobec napotykanych absurdów, tak jak to czyni podczas procesu Waleta Kier, gdy dowody wskazują, że jest on niewinny, jednak król odczytuje je zgodnie z sobie tylko znaną logiką.

Czy wszystko musi mieć sens?

SURREALIZM

Surrealizm (nadrealizm) to kierunek w sztuce, który narodził się we Francji w 1924 r. Początkowo występował w literaturze, by już wkrótce objąć malarstwo, teatr, a nawet film. Do najpopularniejszych surrealistów należy Salvador Dalí. Czym charakteryzuje się ten styl? Cechy surrealizmu: - całkowite zerwanie z dotychczasowymi kanonami, a przede wszystkim zaprzeczenie tego, co reprezentował styl klasyczny, racjonalizm, realizm. - igranie z logicznym porządkiem,- zniekształcenia, chaos, - duża rola marzeń sennych, podświadomości, a nawet halucynacji artysty, - odkrycie cudowności z zwykłych rzeczach, - dramatyzowanie pozornie błahych wydarzeń, - irracjonalne zestawienia, przeczące logice, - przedstawianie możliwości ludzkiego umysłu, - skupienie się na oddawaniu wnętrza artysty, jego myśli, wewnętrznych sprzeczności.

CZASY WIKTORIAŃSKIE

Czasy wiktoriańskieBy zrozumieć, dlaczego „Alicja” była w swoich czasach niezwykłą książka dla dzieci, trzeba się bowiem zastanowić, jak wtedy wyglądała taka literatura. A wyglądała właśnie tak, bo była owocem swoich czasów. Szczególnie w Wielkiej Brytanii. „Alicja” była rozchwytywaną sensacją, docenioną zarówno przez dzieci, jak i dorosłych. Za życia autora sprzedało się ok. 180 tys. egzemplarzy. Dlaczego? Czasy wiktoriańskie to czas panowania wielkiej królowej Wiktorii i moment w historii, gdy Wielka Brytania staje się światowym imperium. Panowała wówczas słynna rygorystyczna moralność, głosząca potrzebę ukrywania lub wręcz tłamszenia uczuć, obowiązywało wiele konwenansów społecznych, do których ludzie musieli się dostosowywać. Moralność, nauka, zasady zdrowego rozsądku - to czołowe hasła epoki. „Alicja” wyrasta z tradycji wiktoriańskich wierszyków umoralniających, w których dzieci za swoje niegrzeczne zachowanie ponosiły kary w postaci śmierci. Mieliśmy w Polsce podobne wierszyki dla dzieci autorstwa Stanisława Jachowicza. Powiastki i bajki Jachowicza, podobnie jak ówczesna angielska literatura dla dzieci, przekazują surowe ideały wychowawcze: posłuszeństwa, pracowitości, uczciwości i solidności, zadowalania się małym, oszczędności, praktycznego rozsądku, poszanowania tradycji. A tu nagle taka Alicja! Jaki z niej płynie morał? „Byle sensu za grosik, a zrymuje się cosik” – jak mawia Księżna doszukująca się we wszystkim morałów. Czy ta postać nie jest karykaturą nieznośnego wiktoriańskiego moralizatorstwa dla dzieci? A stąd płynie pytanie: czy wszystko koniecznie musi mieć sens? Surrealiści buntowali się przeciw konwenansom. Uważali, że wyzwolić się z pęt narzuconych przez życie w społeczeństwie można m.in. przez powrót do dzieciństwa. Odkrywali na nowo dziecięce gry, w których starali się odnaleźć swoje prawdziwe ja.

Stanisław Jachowicz swoje wiersze dla dzieci pisał w XIX wieku. Pomimo upływu wielu lat jego poezja jest wciąż aktualna i chętnie czytana dzieciom przez rodziców, opiekunów i nauczycieli. O Stanisławie Jachowiczu można powiedzieć, że był pedagogiem, poetą i czołowym bajkopisarzem polski. Potrafił zrozumieć dzieci i ich sposób widzenia świata. W swoich wierszach dla dzieci dla zilustrowania fabuły używał konkretnych przykładów, przekazywał je naturalnym, codziennym językiem. Wierszyki poety zawierają morały, które promują surowe ideały wychowawcze: pracowitość, posłuszeństwo, oszczędność, uczciwość i solidności, dobroć dla ludzi i zwierząt.https://polona.pl/item/bajki-i-powiastki-stanislawa-jachowicza,MTAzMDAy/5/#info:metadata

Meret Oppenheim (ur. 1913 w Berlinie, zm. 1985 w Bazylei) – artystka związana z grupą surrealistów.

Meret Oppenheim. Przedmiot, 1936. Filiżanka, spodek i łyżeczka pokryte futrem, filiżanka: 4-3/8 cala średnicy; spodek: 9-3/8 cala średnicy; łyżeczka: 8 cali długości; ogólna wysokość 2-7/8 cala (Muzeum Sztuki Nowoczesnej)

Śniadanie w futrzeHistoria kryjąca się za powstaniem Obiektu - filiżanki, łyżki i spodka sugestywnie owiniętych w futerko gazeli mówi, że dwudziestodwuletnia artystka z Bazylei, Meret Oppenheim, przebywająca od czterech lat w Paryżu, pewnego dnia spotkała się w kawiarni z Pablem Picassem i Dorą Maar. Openheim miała na sobie wówczas mosiężną bransoletkę pokrytą futerkiem. W pewnym momencie Picasso i Maar stwierdzili, że: “Futrem można pokryć prawie wszytko!”, a ponieważ herbata Oppenheim zdążyła już wystygnąć żartobliwie poprosiła ona kelnera o “więcej futra”. Wydarzenie przerodziło się w inspirację — artystka podobno prosto z kawiarni pobiegła do sklepu, w którym kupiła filiżankę, spodek i łyżkę potrzebne do wykonania rzeźby. Meret Oppenheim, uczyniła z tego przedmiotu niezwykle znaczące, ściśle podlegające definicji surrealistycznego obiektu dzieło.

1

2

3

4

5

6

8

7

9

10

Wybierz swój ulubiony cytat z "Alicji..." i przepisz go do zeszytu przedmiotowego.

• Alicja do siebie podczas płaczu:„Nie powinnam była tyle płakać (...). Spotyka mnie teraz za to taka kara, że mogę się utopić w swoich własnych łzach.”

• Alicja do siebie podczas pobytu w Krainie Czarów:„Mój Boże, jakie wszystko jest dzisiaj dziwne. A wczoraj jeszcze żyło się zupełnie normalnie. Czy aby nocą nie zmieniono mnie w kogoś innego? Bo, prawdę mówiąc, czuję się jakoś inaczej. Ale jeśli nie jestem sobą, to w takim razie kim jestem?”

• Rozmowa Alicji z Panem Gąsienicą:„Ja... ja naprawdę w tej chwili nie bardzo wiem, kim jestem, proszę pana. Mogłabym powiedzieć, kim byłam dziś rano, ale od tego czasu musiałam się już zmienić wiele razy.”„– Nie mogę się wytłumaczyć – odrzekła Alicja – ponieważ, jak pan widzi, nie jestem sobą.”

• Alicja podczas rozmowy z Żabą – Lokajem:„A czy ty w ogóle powinnaś wejść do środka? - zapytał z naciskiem lokaj. - Od tego, widzisz, właściwie wszystko się zaczyna.”

• Rozmowa Alicji z Kotem Dziwakiem:„– Czy nie mógłby pan mnie poinformować, którędy powinnam pójść? – mówiła dalej.– To zależy w dużej mierze od tego, dokąd pragnęłabyś zajść – odparł Kot-Dziwak.– Właściwie wszystko mi jedno. – W takim razie również wszystko jedno, którędy pójdziesz.– Chciałabym tylko dostać się dokądś – dodała Alicja w formie wyjaśnienia.– Ach, na pewno tam się dostaniesz, jeśli tylko będziesz szła dość długo.”„Widziałam już koty bez uśmiechu – pomyślała Alicja – ale uśmiech bez kota widzę po raz pierwszy w życiu. To doprawdy nadzwyczajne!”

Rozmowa Alicji z Szarakiem Bez Piątej Klepki:„– Proszę, poczęstuj się winem – rzekł bardzo grzecznie Szarak Bez Piątej Klepki.Alicja spojrzała na stół, ale nie zauważyła na nim nic prócz herbaty. Powiedziała więc:– Nie widzę tu żadnego wina.– Bo go wcale nie ma – rzekł Szarak.– Wobec tego częstowanie mnie winem nie było z pańskiej strony zbyt uprzejme.– Przysiadanie się tutaj bez zaproszenia nie było zbyt uprzejme z twojej strony.

• Alicja w rozmowie z Kotem Dziwakiem:„- Ale ja nie chciałabym mieć do czynienia z wariatami - rzekła Alicja.- O, na to nie ma już rady - odparł Kot. - Wszyscy mamy tutaj bzika. Ja mam bzika, ty masz bzika.- Skąd może pan wiedzieć, że ja mam bzika? - zapytała Alicja.- Musisz mieć. Inaczej nie przyszłabyś tutaj.”

• Alicja podczas rozmowy z Kapelusznikiem u Szaraka:„W tym właśnie sęk, że Czas nie znosi, aby go zabijano. Gdybyś była z nim w dobrych stosunkach zrobiłby dla Ciebie z twoim zegarem wszystko, co byś tylko chciała. Dam ci przykład: przypuśćmy, że jest godzina dziewiąta rano i mają się rozpocząć lekcje. Szepczesz słóweczko i już wskazówki pędzą po tarczy jak oszalałe! Po chwili jest godzina wpół do drugiej i idziesz sobie po skończonych lekcjach na obiad do domu.”

• Król Kier o czytaniu listu do Białego Królika:„- Zacznij od początku - odparł z powagą Król - doczytaj do końca, a potem przerwij czytanie.”

• Przemyślenia siostry Alicji o jej śnie i przyszłości:„Wreszcie siostrze Alicji przyszło na myśl, że jej mała siostrzyczka będzie kiedyś w przyszłości dorosłą kobietą, aż że zachowa aż do późnej starości swe ufne i dobre serce dziecka. Pomyślała, że dorosła Alicja nieraz zbierze dokoła siebie gromadkę dzieci i opowiadać im będzie najdziwniejsze baśnie, a między tymi baśniami znajdzie się może i sen sprzed wielu lat o Krainie Czarów. I Alicja martwić się będzie wówczas ich dziecięcymi troskami i cieszyć ich radością, pamiętając swoje własne dzieciństwo i szczęśliwe lenie dni.”

PRACA DOMOWA

1

2

Napisz list do kolegi / koleżanki, w którym opiszesz swój fantastyczny sen.

Napisz zaproszenie na podwieczorek u Szalonego Kapelusznika. Swoje zaproszenie skieruj do Alicji. Pozostałe dane wymyśl sam / sama, jednak pamiętaj o zgodności z realiami lektury.

KONIEC

Morał, pouczenie, wartość, złota myśl, mądrość, rada, wskazówka......co dała Ci ta lektura? Kilkuzdaniową odpowiedź zapisz w zeszycie przedmiotowym :)