Maksymilian Kolbe

Maksymilian Maria Kolbe

+Medal Sprawiedliwy wśród Narodów Świata

Wykonała: Roksana Breguła kl. 8c

Date: 03.05.2021 r.

Spis treści

07. Wyniesienia na ołtarze

01. Kim był?

04. Działalność wydawnicza

08. Upamiętnienie i odznaczenia

05. Działalność misyjna

02. Dzieciństwo

09. Medal

06. Powrót do Polski...

03. Życie zakonne

info

.01

Kim był?

Maksymilian Maria Kolbe (właśc. Rajmund Kolbe); ur. 8 stycznia 1894 w Zduńskiej Woli, zm. 14 sierpnia 1941 w Oświęcimiu (KL Auschwitz)) – polski franciszkanin konwentualny, prezbiter, gwardian, misjonarz, męczennik, święty Kościoła katolickiego. Założyciel organizacji Rycerstwo Niepokalanej, miesięcznika „Rycerz Niepokalanej” i Radia Niepokalanów oraz najliczniejszego klasztoru na świecie w Niepokalanowie. Pierwszy polski męczennik okresu II wojny światowej wyniesiony na ołtarze podczas beatyfikacji w 1971, a następnie kanonizacji jako męczennik w 1982.

.02

Dzieciństwo

Przyszedł na świat 8 stycznia 1894 r. w Zduńskiej Woli koło Łodzi, jako drugi syn Juliusza Kolbego i Marianny z domu Dąbrowskiej w rodzinie wielodzietnej. Miał czterech braci. Rodzice prowadzili w tym mieście warsztat tkacki. Potem przenieśli się do Łodzi, a następnie do Pabianic, gdzie ojciec pracował w fabryce, a matka prowadziła sklepik i pracowała jako położna. Oboje rodzice należeli do Trzeciego Zakonu św. Franciszka.

Dom rodzinny w Zduńskiej Woli

info

Matka Marianna

.03

Życie zakonne

Po wysłuchaniu kazania misyjnego Rajmund oraz jego brat Franciszek (rok później w 1908 również Józef) za zgodą rodziców postanowili iść za głosem powołania, wstępując do zakonu franciszkanów. W 1907 Rajmund Kolbe rozpoczął naukę w małym seminarium franciszkanów we Lwowie, 4 września 1910 zaczął nowicjat w zakonie franciszkanów, przyjmując imię Maksymilian. W 1912 rozpoczął studia w Krakowie, kilka miesięcy później został wysłany do Międzynarodowego Kolegium Serafickiego w Rzymie. Śluby wieczyste złożył 1 listopada 1914 przyjmując imię Maria. Uzyskał doktorat z filozofii na uniwersytecie Gregorianum w 1916; a z teologii w 1919 na wydziale ojców franciszkanów, jednak interesował się także matematyką i fizyką – w 1915 w urzędzie patentowym złożył szkic „Eteroplanu”, aparatu umożliwiającego podróż w kosmos – był to projekt pojazdu międzyplanetarnego, opartego na zasadzie trójczłonowej rakiety nośnej.

INFO

.03

Życie zakonne

8 października 1917 otrzymał święcenia diakonatu, a 28 kwietnia 1918 przyjął święcenia kapłańskie, które mu udzielił kard. Basilio Pompil. Mszę świętą prymicyjną odprawił w kościele S. Andrea delle Fratte w Rzymie. W 1919 wrócił do Polski i podjął wykłady z historii Kościoła w seminarium ojców franciszkanów w Krakowie. W 1920 ponownie został skierowany do Lwowa, gdzie w zastępstwie o. Wenantego Katarzyńca OFMConv. objął kierownictwo nowicjatu, jednak wkrótce potem sam zmożony gruźlicą był zmuszony udać się na leczenie do Zakopanego.

.04

Działalność wydawnicza

Przebywając w Rzymie założył wraz ze współbraćmi w 1917 związek Rycerstwo Niepokalanej, zajmujący się apostolstwem, którego patronką została Maryja. Od stycznia 1922 zaczął wydawać w Krakowie miesięcznik „Rycerz Niepokalanej”. Pod koniec tego roku wydawanie jego zostało przeniesione do Grodna. Miesięcznikowi nadał charakter pisma katechetycznego (w 1938 osiągnął nakład miliona egzemplarzy). W 1927 założył pod Warszawą klasztor Niepokalanów, będąc jego pierwszym gwardianem. Wybudował go na gruncie podarowanym przez księcia Jana Druckiego-Lubeckiego, syna Władysława. Wydawał tam m.in. pismo „Rycerz Niepokalanej”, a od 1935 również „Mały Dziennik”. Oba pisma poruszały nie tylko tematy religijne, ale także społeczne, polityczne i kulturalne. Ponadto w drukarni Niepokalanowa wydawano również miesięczniki dla dzieci „Rycerzyk Niepokalanej” (od 1933) i „Mały Rycerzyk Niepokalanej” (od 1938) oraz „Biuletyn Misyjny” (od 1939). Wsparcia przy jego dziełach udzielił mu prowincjał o. Kornel Czupryk. Jako przedstawiciel „Małego Dziennika” był członkiem Rady Naczelnej Polskiego Związku Wydawców Dzienników i Czasopism, 14 maja 1937 został wybrany do jego zarządu głównego.

.05

Działalność misyjna

Na zakonnej kapitule prowincjalnej w 1930 we Lwowie uzyskał zatwierdzenie placówki misyjnej w Nagasaki w Japonii. W okresie 1931–1935 prowadził działalność misyjną w Japonii, gdzie rozpoczął wydawanie japońskiego odpowiednika „Rycerza Niepokalanej” w języku japońskim Seibo no Kishi i założył Niepokalanów japoński. W 1931 z jego inicjatywy w mieście Nagasaki założono franciszkański klasztor. Pomimo sugestii pozostałych duchownych, aby klasztor umiejscowić w katolickiej dzielnicy Urakami, Kolbe zdecydował o jego budowie na stoku jednej z gór otaczających Nagasaki, po przeciwnej stronie niż miasto. Czternaście lat później decyzja ta okazała się zbawienna dla klasztoru, gdy 9 sierpnia 1945 załoga amerykańskiego B-29-36-MO zrzuciła na Nagasaki bombę atomową, a stok góry osłonił budynek przed falą uderzeniową.

.06

Powrót do Polski

Powrót do Polski, okupacja niemiecka i pobyt w obozie koncentracyjnym Po powrocie w 1936 do Polski postanowił uruchomić stację nadawczą w Niepokalanowie. Zgodnie z obowiązującym w przedwojennej Polsce prawem nie istniała taka możliwość. Nie tracąc nadziei zapisał się do PZK i został krótkofalowcem o znaku SP3RN (jak Radio Niepokalanów). Stacja nadawała na przełomie lat 1937/1938, pokrywając swoim zasięgiem praktycznie obszar całego kraju. W lipcu 1936 podczas kapituły zakonnej został wybrany ponownie gwardianem klasztoru w Niepokalanowie, a także dyrektorem tamtejszego wydawnictwa. Konwent stał się wówczas największym klasztorem katolickim na świecie – we wrześniu 1939 było tam ok. 700 zakonników i kandydatów.

.06

Pod okupacją niemiecką oraz pobyt w obozie koncentracyjnym

W czasie okupacji niemieckiej działalność klasztoru została zawieszona, pozostałych ok. 40 zakonników Niemcy aresztowali 19 września 1939. Po wyjściu na wolność zorganizował w klasztorze ośrodek usług dla okolicznej ludności i oddał się pogłębianiu formacji pozostałych przy nim współbraci. Powtórnie aresztowany 17 lutego 1941, przesłuchiwany i więziony na Pawiaku. 28 maja 1941 trafił do obozu koncentracyjnego w Auschwitz, gdzie otrzymał numer obozowy 16670. W obozie przydzielono go do komanda „Babice”, które pracowało przy wyrębie drzew i znoszeniu gałęzi. Poza tym pełnił on potajemnie posługę kapłańską dla współwięźniów (m.in. spowiadał, głosił kazania i ukradkiem sprawował msze święte). Pozostały po nim dwie pamiątki (mały obozowy kielich mszalny oraz jego różaniec). Po wyzwoleniu obozu KL Auschwitz ocaleni więźniowie przekazali te pamiątki, które obecnie eksponowane są w relikwiarzach.

.06

Pod okupacją niemiecką oraz pobyt w obozie koncentracyjnym

Pod koniec lipca 1941 r. uciekł jeden z więźniów z bloku o. Kolbego. Wściekły komendant nakazał zwołać na plac cały blok i co dziesiątego wytypowanego przez siebie więźnia skazał na śmierć głodową, w specjalnie na to przygotowanym bunkrze. Wśród przeznaczonych na śmierć znalazł się Franciszek Gajowniczek. Nieszczęśliwy westchnął, że musi opuścić żonę i dzieci. Wtedy stała się rzecz, która zdumiała katów. Z szeregu wyszedł o. Kolbe i prosił, by jego skazano na śmierć zamiast Gajowniczka, który stał obok niego. Na pytanie: kim jest? odparł, że jest kapłanem katolickim. Jest samotny, a Gajowniczek ma żonę i dzieci. Poszedł na śmierć wraz z 9 towarzyszami do bloku śmierci, nr 11. Bunkier, który dotąd był miejscem przekleństw i rozpaczy, pod przewodnictwem o. Maksymiliana stał się przybytkiem Bożej chwały. Modlono się i śpiewano nabożne pieśni. Nieszczęśliwy westchnął, że musi opuścić żonę i dzieci. Wtedy stała się rzecz, która zdumiała katów. Z szeregu wyszedł o. Kolbe i prosił, by jego skazano na śmierć zamiast Gajowniczka, który stał obok niego. Na pytanie: kim jest? odparł, że jest kapłanem katolickim. Jest samotny, a Gajowniczek ma żonę i dzieci. Poszedł na śmierć wraz z 9 towarzyszami do bloku śmierci, nr 11. Bunkier, który dotąd był miejscem przekleństw i rozpaczy, pod przewodnictwem o. Maksymiliana stał się przybytkiem Bożej chwały. Modlono się i śpiewano nabożne pieśni. Ojciec Kolbe przeżył w bunkrze dwa tygodnie bez kruszyny chleba i kropli wody. Zmarł 14 sierpnia 1941 r. dobity zaszczykiem fenolu. Jego ciało zostało spalone w obozowym krematorium. Natomiast 25 października 1944 Franciszek Gajowniczek został przeniesiony do obozu koncentracyjnego KL Sachsenhausen, gdzie doczekał się wyzwolenia przez wojsko amerykańskie.

.07

Wyniesienia na ołtarze

Został beatyfikowany przez papieża Pawła VI w 1971 roku. 30 stycznia 1969 papież Paweł VI podpisał dekret o heroiczności jego życia i cnót. Odtąd przysługiwał mu tytuł Czcigodnego Sługi Bożego. Na jego beatyfikację przybyło około 150 tysięcy osób, w tym około 6 tysięcy Polaków, z polską delegacją której przewodniczył Prymas Polski Stefan kard. Wyszyński. Obecny był m.in. kard. Karol Wojtyła, późniejszy papież i święty oraz Franciszek Gajowniczek ocalony przez o. Maksymiliana Kolbego więzień.Kanonizacji natomiast dokonał Jan Paweł II 10 października 1982 roku. Uroczysta msza kanonizacyjna odbyła się na placu świętego Piotra w Rzymie przewodniczył nią papież św. Jan Paweł II.

.08

Upamiętnienie i odznaczenia

INFO

INFO

.08

Medal Sprawiedliwy wśród Narodów Świata

Medal Sprawiedliwy wśród Narodów Świata to najwyższe izraelskie odznaczenie cywilne nadawane nie-Żydom, przyznawane przez Instytut Pamięci Męczenników i Bohaterów Holokaustu Jad Waszem w Jerozolimie. Odznaczenie otrzymało 27 712 osób, z czego najwięcej trafiło do Polaków (7112).

Dziękuję za obejrzenie prezentacji!!!