Przesłanie pana Cogito. 3 SUH

Temat: Mądrość Pana Cogito Poezja Zbigniewa Herberta.

Zbigniew Herbert1924–1998Poeta, eseista, dramaturg, autor tomów poetyckich. Trudne życiowe doświadczenia Herberta naznaczyły jego poezję pewnym charakterystycznym rysem. Przesłanie wierszy tego artysty ma wymiar etyczny. Liryki Zbigniewa Herberta stanowią wyraz niezależności i niezgody na jakiekolwiek kompromisy z władzami komunistycznymi. Herbert stale piętnował deprawację władzy.

strzeż się jednak dumy niepotrzebnejoglądaj w lustrze swą błazeńską twarzpowtarzaj: zostałem powołany – czyż nie było lepszychstrzeż się oschłości serca kochaj źródło zaranneptaka o nieznanym imieniu dąb zimowyświatło na murze splendor niebaone nie potrzebują twego ciepłego oddechusą po to aby mówić: nikt cię nie pocieszyczuwaj – kiedy światło na górach daje znak – wstań i idźdopóki krew obraca w piersi twoją ciemną gwiazdępowtarzaj stare zaklęcia ludzkości bajki i legendybo tak zdobędziesz dobro którego nie zdobędzieszpowtarzaj wielkie słowa powtarzaj je z uporemjak ci co szli przez pustynię i ginęli w piaskua nagrodzą cię za to tym co mają pod rękąchłostą śmiechu zabójstwem na śmietnikuidź bo tylko tak będziesz przyjęty do grona zimnych czaszekdo grona twoich przodków: Gilgamesza Hektora Rolandaobrońców królestwa bez kresu i miasta popiołówBądź wierny Idź

Zbigniew Herbert Przesłanie Pana CogitoIdź dokąd poszli tamci do ciemnego kresupo złote runo nicości twoją ostatnią nagrodęidź wyprostowany wśród tych co na kolanachwśród odwróconych plecami i obalonych w prochocalałeś nie po to aby żyćmasz mało czasu trzeba dać świadectwobądź odważny gdy rozum zawodzi bądź odważnyw ostatecznym rachunku jedynie to się liczya Gniew twój bezsilny niech będzie jak morzeilekroć usłyszysz głos poniżonych i bitychniech nie opuszcza ciebie twoja siostra Pogardadla szpiclów katów tchórzy – oni wygrająpójdą na twój pogrzeb i z ulgą rzucą grudęa kornik napisze twój uładzony życiorysi nie przebaczaj zaiste nie w twojej mocyprzebaczać w imieniu tych których zdradzono o świcie

Utwór ma for­mę wiersza-testamentu, Pan Co­gi­to pod­su­mo­wu­je swo­je po­glą­dy i two­rzy de­ka­log etycz­ne­go po­stę­po­wa­nia skie­ro­wa­ny do współ­cze­sne­go czło­wie­ka. Pan Co­gi­to na­kła­nia czy­tel­ni­ka do dzia­ła­nia, każ­de­go cze­ka śmierć tak jak wszyst­kie po­przed­nie po­ko­le­nia. Nie ozna­cza to jed­nak, że nie ma sen­su wy­ko­rzy­sty­wać swo­je­go cza­su na zie­mi. Nie na­le­ży jed­nak li­czyć na na­gro­dę za do­brze prze­ży­te ży­cie. Czło­wiek do­cze­ka się co naj­wy­żej „zło­te­go runa ni­co­ści”. Pan Co­gi­to od­rzu­ca chrze­ści­jań­ską ideę na­gro­dy, cze­ka­ją­cej na wier­nych po śmier­ci. Pod­miot li­rycz­ny na­ma­wia do bezinteresownego heroizmu, za­cho­wy­wa­nia norm etycz­nych, po­nie­waż są słusz­ne, a nie w na­dziei na chwa­łę i wy­na­gro­dze­nie.

dziękuję!

do zobaczenia za tydzień