Polacy na frontach II wojny światowej

Polacy na frontach II wojny światowej

Polacy przyczynili się do zwycięztwa aliantów w czasie II wojny światowej. Walczyli przeciwko Niemcom blisko na całym świecie. Polacy stoczyli wiele ważnych bitew podczas II wojny światowej. Miały one duży wpływ na przebieg wojny.

Polskie formacje wojskowe na frontach II WOJNY ŚWIATOWEJ

- Dywizjon 303 zestrzelił 126 samolotów niemieckich >Bitwa o Anglię

- Niszczyciel Błyskawica, Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich pod dowództwem gen. Zygmunta Szyszko-Bohusza > Bitwa o Narwik

- W operacji „Market Garden” Samodzielna Brygada Spadochronowa pod dow. gen. Stanisława Sosabowskiego poniosła ciężkie straty pod Arnhem we wrześniu 1944 r. > Bitwa o Arnhem

- 1 Dywizja Piechoty imienia Tadeusza Kościuszki > Bitwa o Berlin

- 6 czerwca 1944 r. wojska angielsko-amerykańskie pod dow. gen. Dwighta Eisenhowera wylądowały na plażach Normandii (operacja „Overlord”); bitwa pod Falaise z udziałem 1. Dywizji Pancernej pod dow. gen. Stanisława Maczka; w maju 1945 r. gen. Maczek przyjął kapitulację dowództwa głównej bazy Kriegsmarine w Wilhelmshaven; > Bitwia o Falaise

- 2 Korpus Polski pod dow. gen. Władysława Andersa zdobył wzgórze Monte Cassino, otwierając aliantom drogę na Rzym; w kwietniu 1945 r. 2. Korpus zajął Bolonię > Bitwa o Monte Casino

- Smodzielna Brygada Strzelców Karpackichudział pod dowództwem gen. Stanisława Kopańskiego > Bitwa o Tobruk

- 1 Dywizją Piechoty imienia Tadeusza Kościuszki > Bitwa pod Lenino

- Polska marynarka wojenna w II wojnie światowej – polskie okręty walczyły z niemiecką Kriegsmarine na Atlantyku, Morzu Północnym i Śródziemnym, uczestniczyły w konwojach dostarczających zaopatrzenie aliantom (np. ORP Błyskawica); ORP Piorun brał udział w walce, która zakończyła się zatopieniem największego niemieckiego pancernika Bismarck

Miejsca walk polskich formacji wojskowych:

- Londyn, Wielka Brytania (Europa) - Narwik, Norwegia (Europa) -Arnhem, Holandia (Europa) - Falaise, Francja (Europa) - Monte Casino, Włochy (Europa) - Berlin, Niemcy (Europa) -Tobruk, Libia (Afryka) -Lenino, Rosja (Europa)

W polskim wkładzie w pokonanie Niemiec dostrzegamy przede wszystkim upór i wytrwałość mimo klęski poniesionej w 1939 r., Polacy jeszcze pięć razy tworzyli kolejne armie, z czego czterokrotnie poza granicami kraju. W 1939 roku we Francji, latem 1940 roku w Wielkiej Brytanii, w 1941 roku w ZSRR armię generała Andersa, która walczyła następnie na południu Europy oraz ponownie wojsko w ZSRR w 1943 r., które walczyło u boku Armii Czerwonej. Pod koniec wojny w polskich oddziałach na wszystkich europejskich frontach znajdowało się około 600 tys. żołnierzy w tym : piechoty, broni pancernej, lotnictwa i marynarki, a latem 1944 roku w okresie podjęcia otwartej walki z wycofującymi się Niemcami podziemie zbrojne miało ponad 300 tys. zaprzysiężonych żołnierzy.

Polacy i nie tylko walczyli przeciwko Niemcom niemal na całym świecie.

Ważne daty:

28 września 1939 r. – układ pomiędzy ZSRR i III Rzeszą o podziale ziem polskich 30 września 1939 r. – zaprzysiężenie prezydenta Władysława Raczkiewicza i utworzenie rządu gen. Władysława Sikorskiego 12 października 1939 r. – utworzenie przez Hitlera Generalnego Gubernatorstwa na czele z Hansem Frankiem urzędującym w Krakowie na Wawelu 9/10 lutego 1940 r. – pierwsza masowa deportacja Polaków z Kresów Wschodnich w głąb ZSRR 14 czerwca 1940 r. – pierwszy transport więźniów do Auschwitz 22 czerwca 1941 r. – atak III Rzeszy na ZSRR (Plan Barbarossa) 30 lipca 1941 r. – układ pomiędzy rządem emigracyjnym i ZSRR podpisany przez gen. Władysława Sikorskiego i Iwana Majskiego, ambasadora radzieckiego w Wielkiej Brytanii 14 sierpnia 1941 r. – układ wojskowy polsko-radziecki o utworzeniu armii gen. Władysława Andresa w ZSRR 20 stycznia 1942 r. – konferencja nazistów w Wannsee koło Berlina; podjęto decyzję o „ostatecznym rozwiązaniu kwestii żydowskiej” sierpień 1942 r. – ewakuacja armii gen. Władysława Andersa z ZSRR na Bliski Wschód 13 kwietnia 1943 r. – ujawnienie przez Niemców informacji o odnalezieniu w Katyniu grobów polskich oficerów

19 kwietnia – 16 maja 1943 r. – powstanie w getcie warszawskim 25 kwietnia 1943 r. – zerwanie stosunków dyplomatycznych z Polską przez Stalina, który oskarżył polskie władze o współpracę z Niemcami i oskarżenie Rosjan o dokonanie zbrodni na polskich oficerach 4 lipca 1943 r. – śmierć gen. Władysław Sikorskiego; premierem rządu na emigracji został Stanisław Mikołajczyk ze Stronnictwa Ludowego, a Wodzem Naczelnym gen. Kazimierz Sosnkowski 1 stycznia 1944 r. – powstanie Krajowej Rady Narodowej 4 stycznia 1944 r. – przekroczenie przedwojennej granicy wschodniej przez wojska radzieckie na froncie wschodnim 18 maja 1944 r. – zdobycie wzgórza Monte Cassino przez 2. Korpus Polski gen. Władysława Andersa 6 czerwca 1944 r. – lądowanie aliantów w Normandii; początek II frontu w Europie Zachodniej 1 sierpnia 1944 r. – wybuch powstania warszawskiego o godz. 17.00 – godzina „W” 2 października 1944 r. – gen. Tadeusz Bór-Komorowski podpisał kapitulację powstania warszawskiego w kwaterze gen. Ericha von dem Bacha-Zelewskiego w Ożarowie Mazowieckim 17 stycznia 1945 r. – wkroczenie Armii Czerwonej do ruin Warszawy 8 maja 1945 r.– kapitulacja III Rzeszy