KONFLIKTY W AFRYCE-WOS

#0120

KONFLIKTY W AFRYCE- SUDAN I SOMALIA

Spór międzynarodowy

Konflikt zbrojny

Spór międzynarodowy to konfrontacja między stronami prowadzona jest innymi metodami niż walka zbrojna, np: przy użyciu środków ekonomicznych, dyplomatycznych, informacyjnych.

Konflikt zbrojny to sytuacja, w której doszło do użycia siły zbrojnej między stronami. Oznacza to, że do konfliktów zaliczymy wszelkie przejawy walki zbrojnej.

Na kontynencie afrykańskim, dominują spory terytorialne oraz religijne i etniczne. Sztuczny, pokolonialny charakter granic państwowych, dzielących narodowości i plemiona, stanowi poważne źródło konfliktów międzynarodowych.

Źródeł konfliktów zbrojnych możemy poszukiwać w czynnikach ekonomicznych, politycznych lub ideologicznych

Spis treści prezentacji

01

02

03

Sudan- opis kraju

Sudan- konflikt w Dafurze

Sudan- konflikt plemienny

06

Sudan i Sudan Południowy

04

05

Sudan Kofordan Południowy

Somalia- opis kraju

08

07

09

Somalia wojna domowa

Somalia wojna o Ogaden

Zakończenie prezentacji

01 SUDAN

Sudan (oficjalnie Republika Sudanu) - kraj położony w północno-wschodniej części Afryki nad Morzem Czerwonym. Jest jednym z największych państw tego kontynentu. Stolicą Sudanu jest Chartum, znajdujący się na wschodzie kraju. ( Największym miastem jest jednak, sąsiadujący z nim, Omdurman.). Państwo uzyskało niepodległość w 1956r. (Ustrój polityczny kraju to republika autorytarna, czyli władzę sprawuje prezydent i jednocześnie szef rządu). Do 9 lipca 2011 roku był największym państwem w Afryce. Po secesji południowej części spadł na trzecie miejsce, ustępując miejsca Algierii i DRK (Demokratyczna Republika Konga).

Sudan sąsiaduje z siedmioma państwami: z Egiptem od strony północnej, na wschodzie z Erytreą i Etiopią, od strony południowej z Sudanem Południowym, na południowym zachodzie z Republiką Środkowoafrykańską, na zachodzie z Czadem i na północnym zachodzie z Libią.

02 SUDAN KONFLIKT PLEMIENNY

Konflikt polega na rywalizacji koczowniczych plemion Sudanu o dobra naturalne. Trwa od 2009 roku i przyniósł tysiące ofiar, a setki tysiące ludzi opusciło miejsce swojego dotychczasowego zamieszkania. Większość ataków i walk miało miejsce na terenie dzisiejszego Sudanu Południowego.

PRZYCZYNY KONFLIKTU

• chęć zagarnięcia ziem z ograniczonymi zasobami naturalnymi, posiadające wodę pitną, żyzne pastwiska, wobec kurczących się terenów;
• napady łupieżcze w celu zagarnięcia zwierząt np. bydła;
• Sudan był ponadto krajem bardzo niestabilnym ze względu na skutki II wojny domowej i wojny w Darfurze, więc władze centralne nie były w stanie zapewnić należytego bezpieczeństwa swoim obywatelom.

PRZEBIEG KONFLIKTU: I. Napady koczowniczy plemion na osady na południu kraju przez pierwsze trzy miesięcy kosztowało życie 900 osób, w większości kobiet i dzieci. Rywalizacja toczyła się głównie między pasterzami z plemienia Misseriya i Rizeigat, które to organizowały zbrojne bojówki; II. 26 maj 2009 - pierwsze walne starcie bojówek pod Majram w Kordofanie Południowym. 3000 bojowników na koniach z plemienia Rizeigat zaatakowała nomadów z plemienia Misseriya pod wsią Majram. Podczas bitwy interweniowała sudańska policja, która utworzyła strefę buforową (czyli określony obszar terytorialny na powierzchni Ziemi separujący od siebie z pewnych powodów lub w pewnych celach sąsiadujące tereny) między plemionami. Po walkach sudańskie władze poprosiły plemiona, by przeniosły się na odległość co najmniej 5 km od siebie, by zapobiec nowym walkom, nie złagodziło to jednak napięcia. III. 12 czerwca 2009 - bojówki plemienia Jikany Nuer zaatakowały konwój ONZ eskortowany przez Ludową Armię Wyzwolenia Sudanu. Konwój z żywnością Światowego Programu Żywnościowego m

PRZEBIEG i SKUTKI KONFLIKTU:

I. Napady koczownicze plemion na osady na południu kraju przez pierwsze trzy miesięce kosztowało życie 900 osób, w większości kobiet i dzieci. Rywalizacja toczyła się głównie między pasterzami z plemienia Misseriya i Rizeigat, które to organizowały zbrojne bojówki;

III. 12 czerwca 2009 - bojówki plemienia Jikany Nuer zaatakowały konwój ONZ eskortowany przez Ludową Armię Wyzwolenia Sudanu. Konwój z żywnością Światowego Programu Żywnościowego miał nieść pomoc dla od 18 000 do 135 000 osób przesiedlonych w wyniku walk plemiennych. Jednak Jikany Nuer oskarżyli ONZ o transportowanie broni dla wrogich plemion. Toteż zażądali przeszukania transportu płynącego rzeką Sobat. W czasie przeszukiwań, mimo iż nie znaleziono broni, wywiązała się walka z żołnierzami Ludowej Armii Wyzwolenia Sudan, która straciła 40 żołnierzy. Zatopiono 735 ton żywności.

II. 26 maj 2009 - pierwsze walne starcie bojówek pod Majram w Kordofanie Południowym. 3000 bojowników na koniach z plemienia Rizeigat zaatakowała nomadów z plemienia Misseriya pod wsią Majram. Podczas bitwy interweniowała sudańska policja, która utworzyła strefę buforową (czyli określony obszar terytorialny na powierzchni Ziemi separujący od siebie z pewnych powodów lub w pewnych celach sąsiadujące tereny) między plemionami. Po walkach sudańskie władze poprosiły plemiona, by przeniosły się na odległość co najmniej 5 km od siebie, by zapobiec nowym walkom, nie złagodziło to jednak napięcia.

IV. 2 sierpnia 2009 - członkowie plemienia Murle dokonały ataku na Lou Nuer w celu pozyskania żywności, gdyż po czerwcowym incydencie w regionie panował kryzys żywnościowy;

VII. 23 kwietnia 2010- w Darfurze Południowym po miejscowością Balballa doszło do starcia Ludowej Armii Wyzwolenia Sudanu z bojówkami Rezeigat i armii Sudanu. W walce udział mieli brać członkowie plemion arabskich, którzy szukali nowych obszarów na pastwiska. Żołnierze SPLA twierdzą, iż nie walczyli z plemionami arabskimi. Do końca kwietnia w 2010 na terenie Sudanu Południowego z powodu rywalizacji plemiennej zginęło ponad 400 osób;

V. 20 września 2009 - rajd bojówek Lou Nuer na Dinków. Napastnicy zaatakowali, kiedy mieszkańcy wioski Duk Padiet w kościele i spalili 260 domów, po czym przystąpili do rzezi. Bojownicy zabili 51 mieszkańców Duk Padiet. Na miejsce masakry przybyło wojsko, które wdało się w walkę z napastnikami. Siły bezpieczeństwa zabiły 23 bojowników, sami stracili 28 żołnierzy. Przez ogromny pożar wioski tysiące mieszkańców było zmuszonych do ucieczki, a liczba zabitych w 2009 w sudańskich walk plemiennych osiągała 1200.

VIII. 9-10 listopada 2010 - bojówki Misseriya walczyły z armią w Darfurze Południowym w górskich obszarach pod miastem Kass. Armia w potyczce użyła lotnictwa;

VI. 2 stycznia 2010 - Lou Nuer napadli na pastwiska Dinka w stanie Warrap;

IX. grudzien 2010 - bojownicy Misseriya zatrzymali w Kordofanie Południowym 150 samochodów, biorąc w niewolę ok. 1000 osób, podróżujących z Chartumu do Sudanu Południowego. Były to działania, by zakłócić przebieg referendum niepodległościowe w Sudanie Południowym w styczniu 2011; X. 7-9 stycznia 2011 - w Abyei doszło do walk arabskich koczowników Misseriya z Dinkami, walki spowodowały dziesiątki zabitych, a celem arabskich nomadów było przeszkodzenie w przeprowadzenie referendum, które odbyło się w dniach 9-15 stycznia 2011.

03 KONFLIKT W DARFURZE

Konflikt w Darfurze położonym w zachodniej części Sudanu w 2003r spowodował największy kryzys humanitarny

PRZYCZYNY KONFLIKTU:

• Stanowiące większość w tym regionie ludy murzyńskie zażądały dla siebie podobnych praw które przysługiwały ludności arabskiej.

• Dwie główne siły rebelianckie: Armia Wyzwolenia Sudanu oraz Ruch Sprawiedliwości i Równości oskarżyły rząd w Chartumie o faworyzowanie arabskich nomadów kosztem murzyńskich rolników. Do walk z rebeliantami rząd w Chartumie zrekrutował armie składającą się głównie z Arabów.

SKUTKI KONFLIKTU:

• Darfurze zginęło co najmniej 300 000 ludzi, a 2,7 miliona osób opuściło swoje domostwa uciekając przede wszystkim do pobliskiego Czadu.

PRÓBY ROZWIĄZANIA KONFLIKTU:

3. Luty 2010r- w Chartumie podpisano kolejne porozumienie w sprawie wstrzymania ognia w Darfurze. w maju, po zerwanych negocjacjach, konflikt znów się nasilił. W  grudniu 2010 r. z Darfuru uciekło 45 000 osób.

1. 9 listopada 2004r- Rząd i siły rebelianckie podpisały w Abuja w Nigerii dwa protokoły dotyczące polepszenia sytuacji humanitarnej i bezpieczeństwa w Darfurze.  2. 5 maja 2006r- podpisanie porozumienia pokojowego (Darfur Peace Agreement - DPA). W rozmowach pokojowych uczestniczyły wszystkie strony konfliktu, ale porozumienie podpisał tylko rząd Sudanu oraz jedna z frakcji Armii Wyzwolenia Sudanu (Porozumienie poruszało takie kwestie jak podział władzy i dóbr, zawieszenie broni, czy bezpieczeństwo). Pomimo podpisania porozumienia pokojowego w 2006 r. sytuacja w Darfurze nie uległa poprawie. W pierwszych tygodniach po zawarciu pokoju doszło do starć między sygnatariuszami porozumienia, a jego przeciwnikami.( ataki na ludność cywilną, personel misji humanitarnych oraz żołnierzy sił pokojowych).

4. 14 lipca 2011 r. w Doha podpisano kolejne porozumienie, między rządem Sudanu a Ruchem Sprawiedliwości i Wolności, w którym strony zobowiązały się do wypracowania podstawowych założeń trwałego zawieszenia broni i całościowego porozumienia pokojowego.

04 SUDAN I SUDAN POŁUDNIOWY- KONFLIKT GRANICZNY

Sudański konflikt graniczny – konflikt między armią sudańską a południowosudańską Ludową Armią Wyzwolenia Sudanu (SPLA) i rebeliantami popieranymi przez walczące kraje (Sudański Front Rewolucyjny wspierany przez Sudan Południowy i Armia Wyzwolenia Sudanu Południowego wspierana przez Sudan), rozpoczęty po aneksji spornego regionu Abyei przez armię Sudanu, na nowo powstałej granicy między Sudanem a Sudanem Południowym.

• 9 lipca 2011 roku proklamowano niepodległość. 14 lipca 2011, Sudan Południowy został przyjęty w skład Organizacji Narodów Zjednoczonych. 28 lipca 2011 roku został także przyjęty do Unii Afrykańskiej. Po uzyskaniu niepodległości napięcie między Sudanem a Sudanem Południowym nie ustąpiło, walki na granicy trwały, obie strony obwiniano o zbrodnie wojenne, a darfurska frakcja Ruch Sprawiedliwości i Równości, poparła Południe, w związku z czym prezydent Sudanu Umar al-Baszir ogłosił 23 sierpnia 2011 jednostronny rozejm.

PRZYCZYNY KONFLIKTU

• Po aneksji spornego regionu Abyei przez wojsko Sudanu 21 maja 2011 bogatego w ropę, ONZ wysłało kontyngent sił stabilizacyjnych. W czerwcu 2011 ciężkie walki W Kordofanie Południowanym, które zmusiły do ucieczki tysiąc cywilów wybuchły. To wszystko nasilało napięcie pomiędzy państwami. Sytuacje zaogniało operowanie na arenie konfliktu sudańskich rebeliantów wspieranych przez Sudan Południowy.

• Oba kraje były w stanie konfliktu i oskarżały się nawzajem o wspieranie rebeliantów działających na pograniczu państw. Ponadto Sudan Południowy był pogrążony w konfliktach etnicznych.

• Przedmiotem sporu są złoża ropy naftowej, które stanowiły znaczny dochód Sudanu, a których większość po secesji Sudanu Południowego znajduje się na terytorium nowo powstałego państwa.

SKUTKI KONFLIKTU

Sudan Południowy

• Walki o pola naftowe spowodował kryzys na stacjach benzynowych w Sudanie Południowym. W połowie kwietnia 2012 na stacjach benzynowych w całym kraju ustawiały się duże kolejki kierowców. • W wyniku konfliktu granicznego gospodarka Sudanu Południowego zmierzała w stronę przepaści. Głównym powodem takiego stanu rzeczy było wstrzymanie wydobycia ropy naftowej, po konflikcie z Sudanem o wysokość opłat tranzytowych. Dochody z ropy stanowiły nawet 98% dochodów Sudanu Południowego przed konfliktem. • Sudan Południowy po wojnie z Sudanem – podczas której wstrzymano transport ropy – mierzył się z poważnymi problemami ekonomicznymi, zatargami i konfliktem na tle etnicznym w prowincji Jonglei, w końcu z ostrymi sporami politycznymi na szczytach władzy.

Sudan

• Zajęcie Hegligu przez Sudan Południowy spowodował zerwanie rozmów dwustronnych o bezpieczeństwie, granicy i podziale dochodów z ropy naftowej. • W wyniku konfliktu granicznego Sudan stracił 2,4 mld dolarów oraz zanotował spadek eksportu ropy aż o 83%.

PRZEBIEG KONFLIKTU

We wrześniu 2011 rebelianci sudańscy atakowali wojsko w Nilu Błękitnym, zajęli znaczną część prowincji. Wobec odwetu Sudanu 11 listopada 2011 frakcje darfurskie i Ludowy Ruch Wyzwolenia Sudanu ogłosiły powołanie Sudańskiego Frontu Rewolucyjnego z celem obalenia rządu Baszira i instalacji demokracji w Sudanie. Jednak po zajęciu trzech miast przez rewolucjonistów, lotnictwo sudańskie zadało 25 grudnia 2011 im poważny cios. 10 lutego 2012 po negocjacjach pokojowych przywódcy Sudanu i Sudanu Południowego podpisali pakt o nieagresji, jednak 26 marca 2012 oba państwa rozpoczęły ponowne konfrontacje, co przerodziło się w stan wojenny między krajami. 10 kwietnia 2012 wojska Sudanu Południowego zajęły sudańskie miasto Heglig. Dzień później oba kraje ogłosiły mobilizacje wojsk, a władze Sudanu wprowadziły stan wojny z południowym sąsiadem. Wojsko sudańskie bezskutecznie próbowało odbić miasto, w odwecie bombardując tereny południowosudańskie. Dopiero pod presją międzynarodową, Sudan Południowy opuścił Heglig po dziesięciodniowej okupacji. Nie zakończyło to konfliktu, na granicy dochodziło wymiany ciosów. Mediacje podjęła Unia Afrykańska i Rada Bezpieczeństwa ONZ, która 2 maja 2012 uchwaliła rezolucję o wstrzymaniu walk i wycofanie sił ze spornych regionów. 29 maja 2012 rozpoczęto w Addis Abebie rokowania pokojowe, zakończone 27 września 2012 podpisaniem porozumienia o utworzeniu zdemilitaryzowanej strefy buforowej wzdłuż wspólnej granicy obu państw.

05 KONFLIKT W KORDOFANIE POŁUDNIOWYM

Kordofan Południowy to region leżący w Sudanie przy granicy z Sudanem Południowym. W regionie tym znajduje się miasto Abyei – bogate w złoża ropy naftowej i pastwiska

Całościowe porozumienie pokojowe nadało Abyei specjalny status administracyjny. Zarówno władze Północy, jak i Południa, zarządzały tym cennym obszarem. W porozumieniu z 2005 r. Abyei nazwano „mostem między Północą i Południem”. Dla miasta przewidziano osobne referendum w sprawie jego przynależności, jednak terminu jeszcze nie ustalono. Mimo, że Kordofan Południowy położony jest geograficznie w Sudanie, większość mieszkańców identyfikuje swoją przynależność do Sudanu Południowego.

Przebieg

Skutki

konfliktu

konfliktu

W styczniu 2011 r. rozpoczęły się potyczki w Abyei. Fala przemocy nasilała się w kolejnych miesiącach. W maju Armia Sudanu brutalnie zaczęła przejmować miasto. Dziesiątki tysięcy ludzi opuściło Abyei. Napięcia rozprzestrzeniły się na cały region Kordofanu Południowego. W czerwcu wybuchł konflikt między Armią Sudanu i siłami Południa. 20 czerwca 2011 r. w Addis Ababa podpisane zostało porozumienie w sprawie demilitaryzacji Abyei. Dzięki temu porozumieniu już 27 czerwca, , Rada Bezpieczeństwa utworzyła Tymczasowe Siły Zbrojne ONZ w Abyei. Mają one za zadanie kontrolować region graniczny Północy i Południa i ochraniać ludność cywilną.

Konflikt w pozostałej części regionu Kordofanu Południowego nadal trwa. Tysiące osób szukają schronienia w obozach dla uchodźców. Jak donosi Biuro Wysokiego Komisarza NZ do spraw Praw Człowieka dokonywane są przypadkowe mordy, porwania i zatrzymania ludności cywilnej. Przeprowadza się bombardowania z powietrza. Nowo utworzona misja ONZ dla Sudanu Południowego jest bezsilna, gdyż jej mandat nie obejmuje terytorium Republiki Sudanu, na której obszarze znajduje się Kordofan Południowy. W ramach pomocy humanitarnej 70 000 osób otrzymuje żywność i lekarstwa. Przynajmniej 113 000 osób wciąż nie powróciło do swoich domostw i czeka na wycofanie się wojsk Armii Sudanu z Kordofanu Południowego.

06 SOMALIA

Somalia Kraj położony na Półwyspie Somalijskim ( zwanym ,, Rogiem Afryki”), w północno-wschodniej części Afryki. Stolicą Somalii jest miasto Mogadishu (jest to również największe miasto państwa). Państwo uzyskało niepodległość w 1960r.

Przylega do Oceanu Indyjskiego i Zatoki Adeńskiej. Na północnym zachodzie graniczy z Dżibuti, na zachodzie z Etiopią, zaś na południowym zachodzie z Kenią.

07 WOJNA DOMOWA W SOMALII

Kryzys w Somalii narastał od lat 80. Był spowodowany recesją gospodarczą i coraz bardziej brutalnymi rządami dyktatora Mohammeda Siada Barre. To zjednoczyło skłócone ze sobą klany, które zwróciły się przeciwko władzy centralnej. W 1991 roku Zjednoczony Kongres Somalijski obalił autorytarne rządy Siada Barre i wybuchła wojna domowa. W efekcie w kraju nastała anarchia, gdyż dyktaturę zastąpiły ostre starcia klanów rywalizujących o władzę. Również w 1991 roku niepodległość ogłosiła Republika Somalilandu, która dotychczas nie zdobyła uznania społeczności międzynarodowej.

Obecnie kraj jest w stanie faktycznego rozpadu, a rząd kontroluje tylko niewielkie skrawki jego terytorium. Większość ludzi nie ma tu swoich domów. Wskutek wojny rodzą się, żyją i umierają w obozach dla uchodźców wojennych. W 2011 Somalia zajęła 1. miejsce czwarty rok z rzędu w rankingu państw o najtrudniejszych warunkach do życia. W lipcu 2011 na terenie Somalii ogłoszono stan klęski głodowej spowodowany długotrwałą suszą, plagami szarańczy, a także długoletnią wojną domową. W wojnę domową angażowały się siły ONZ, Etiopii, a także Unii Afrykańskiej. Obecnie toczy się piąta faza konfliktu, która charakteryzuje się wojną między klanami somalijskimi.

08 WOJNA O OGADEN

13 lipca 1977 – 15 marca 1978

Od lat 70, czyli niewiele po tym jak Somalia odzyskała niepodległość, w Ogadenie zaczęły narastać tendencje separatystyczne. Działalność rozpoczęli również partyzanci. Celem tego wszystkiego było przyłączenie Ogadenu do Somalii. Konflikt miał również podłoże międzynarodowe z czasów zimnej wojny - Związek Radziecki najpierw popierał Somalię, później Etiopię, która z kolei wcześniej była sojusznikiem Stanów Zjednoczonych.

Write a title

Pierwsza część konfliktu

Druga część konfliktu

Druga część konfliktu: trwała w latach 1995-2010. Sprowadzała się do działań ONLF czyli Narodowego Frontu Wyzwolenia Ogadenu. Z upływem lat ataki nasilały się. W 2007 doszło do ważnego incydentu jakim był atak partyzantów na instalacje naftowe, gdzie zginęło kilkadziesiąt osób. Rząd etiopski podjął decyzję o szeroko zakrojonej akcji w celu stłumienia działań powstańców, która trwała przez kolejne lata i doprowadziła do podpisania porozumienia pokojowego w 2010.

W lipcu 1977 roku Somalia zaatakowała silniejszą Etiopię, uzyskując wsparcie od ZSRR. Jednak w trakcie trwania konfliktu sojusze uległy zmianie i ZSRR przeszło na stronę Etiopii. Trzon sił Somalii stanowili partyzanci Frontu Wyzwoleńczego Zachodniej Somalii, którzy działali na terytorium Ogadenu i otrzymywali broń z Somalii wraz z armią somalijską FWZS. Dzięki lepszemu uzbrojeniu Somalia w wrześniu kontrolowała już prawie 90% prowincji. W lutym 1978 roku ofensywa Somalii złamała się przez Etiopię, która była wsparta żołnierzami kubańskimi i doradcami z ZSRR.W ciągu kilku tygodni Ogaden został odbity przez wojska Etiopskie, a armia somalijska wycofała się do Somalii.

Dziękujemy za uwagę :))

Weronika KubiesaJulia Marszałek Julia Juraszek Agnieszka Prochownik Emilia Janota Wiktoria Matusik