Baczyński i jego psy

PsyW oczach psów można unieść nieba biały tulipan. Kogo kochasz kochając przydrożne psy, chodząc w ulicach wiatrem spalonych, na szybach zastygając oczami szklanymi jak łzy? Kogo kochasz kochając w ich oczach maleńkie kobiety orientalnych snów, kiedy boisz się twarz ich jak kwiat wziąć do ręki i ostrożnie układasz mozaiki słów? Kogo kochasz? w tych oczach zastygł czas dyluwialnych, zwierzęcych epok i żółte, fosforyczne talerze gwiazd wprawione w oczy jak w niebo. Jakże spokojne ich twarze obrosłe sierścią - osadem - miłością lat, kiedy bijesz na oślep rękami jak wiosłem we wrogi obraz nieba i ziemi, w świat. Rzuć, rzuć magię wirujących kół, podnieś ręce do potęgi łap, wtul się w sierść przyjacielską i płyń przez zarosłe czaszkami wybrzeża lat. koniec lutego, 1941 r.

"Ciekawość" – bliskie spotkania psiego nosa z kaktusem. , rysunek K. K. Baczyńskiego, źródło: BN

Baczyński kochał swoje psy. Poświęcił im kilka wierszy,

Kolejna gałązka: Poezja Baczyńskiego to istny bestiariusz. Odnajdziemy tam wiele zwierząt-symboli. Często będą przybierały formy fantastyczne, oniryczne. Raz będą symbolizowały ofiarę, raz oprawcę. Są opiekunami człowieka, częścią świata-raju utraconego (Nie bój się nocy). Baczyński w jakiś magiczny sposób potrafił wnikać w istotę zwierzęcia, ukazać jego piękno.

Przeczytaj utwór "Z psem"

We dwu, przyjacielu, we dwu, w uroczysku brzęczących godzin wytropimy zielony cud drugich narodzin.

zdjęcie jamnika Dana, źródło: BN, zdjęcie poety z psem, źródło: BN