Ballady Mickiewicza

BALLAD ADAMA MICKIEWICZA

Nicole zioło 7b

Tajemniczy świat

Urodzony 24 grudnia 1798 roku w Zaosiu koło Nowogródka. W roku 1815 wstępuje na Uniwersytet Wileński, aby tutaj ukończyć studia filologiczne. Jest też jednym ze współzałożycieli Towarzystwa Filomatów - tajnej organizacji młodzieżowej, skupiającej studentów. Po ukończeniu studiów, Mickiewicz wyjeżdża do Kowna, gdzie pełni funkcję nauczyciela. Od 1823 roku toczy się proces filomatów, na których natrafiły carskie władze i doprowadza on poetę do przymusowego opuszczenia ojczyzny i wyjazdu do Rosji. Na początku przebywa w Petersburgu, a następnie jedzie na Krym i do Moskwy, gdzie poznaje Aleksandra Puszkina. 1829 rok - Mickiewicz opuszcza Rosję. Próbuje przedostać się do walczącej wówczas Polski, ale kończy się to niepowodzeniem. Parę lat później poznaje Celinę Szymanowską, z którą bierze ślub. W 1839 roku wyjeżdża do Lozanny i tam wykłada literaturę łacińską, a następnie mieszka i uczy w Paryżu. Rok 1841 to początek znajomości z Towiańskim, z którym zrywa znajomość w roku 1846. W czasie Wiosny Ludów organizuje we Włoszech legion polski, a w 1849 roku redaguje "Trybunę Ludów". W czasie wojny Krymskiej (1855) Mickiewicz wyjeżdża do Konstantynopola z misją polityczną i tutaj umiera. Jego zwłoki pochowane zostają na cmentarzu w Montmorency, a w roku 1890 przetransportowane do krypty na Wawelu. Najważniejsze utwory: "Ballady i romanse" (1822), "Grażyna" (1823), "Dziady" wileńsko - kowieńskie, "Dziady" drezdeńskie, "Sonety krymskie" (1826), "Konrad Wallenrod" (1828), "Farys" (1829), "Pan Tadeusz" (1834)

adam mickiewicz

26.11.1855 r.

śmierć

24.12.1798 r.

urodzony

ballady

BALLADa JAKO GATUNEK LITERACKI

ballady mickiewicza

Wybrane ballady

Lilje

Powrót taty

Świtezianka

„(...) kto przysięgę naruszy, Ach biada jemu, za życia biada! I biada jego złej duszy!”

ŚWITEZIANKA

Brzeg jeziora Świteź jest miejscem spotkań dwojga kochanków: tajemniczej dziewczyny oraz młodzieńca, będącego myśliwym „w tutejszym borze”. Zakochany w dziewczynie chłopak wyznaje w pięknych słowach swe uczucia, deklaruje swą wierność i przywiązanie. Pragnie jak najszybszego ślubu, gdyż wtedy będzie z nią połączony na wieki. Dziewczyna jednak ze sceptycyzmem słucha wyznań kochanka, nie wierzy składanym obietnicom. Zarzuca chłopcu o słowiczym głosie „wilcze zamiary”. Urażony młodzieniec chce rozwiać jej wątpliwości i na świadków swej przysięgi wierności wzywa wszystko, co najświętsze oraz moce piekielne. Dziewczyna przypomina swemu adoratorowi, co jej przed chwilą przysiągł i zostawia go samego. Myśliwy błądzi po lesie, szukając wszędzie swej ukochanej. Nagle z wód jeziora wyłania się nimfa wodna. Jest bardzo piękna, wzalotnych pląsach kusi chłopca, by uległ jej wdziękom. Myśliwy waha się, jednak urok nimfy jest tak wielki, że nie może mu się oprzeć. Zapomina o przysiędze złożonej swojej dziewczynie. Gdy zbliża się do nimfy, rozpoznaje w niej swoją ukochaną. Znieważona zdradą kochanka mówi mu o strasznej karze za jego występek: będzie cierpieć bez końca okrutne męki. Jego ciało pochłonęło jezioro a dusza została zaklęta w modrzew, stojący na brzegu Świtezi, w miejscu dawnych spotkań z ukochaną.

Młoda kobieta zabija męża bojąc się jego reakcji na to, że go zdradziła. Po jego śmierci zakopuje ciało na łące, a na grobie zasiewa lilie.Po zakopaniu męża biegnie do chatki pustelnika, opowiada mu o tym, co zrobiła. Pustelnik radzi jej wrócić do domu i zapomnieć o wszystkim, bo jedynie mąż mógłby wyjawić prawdę, ale teraz już nie może mówić, ponieważ nie żyje. Szczęśliwa morderczyni biegnie do zamku, przy bramie zastaje swoje dzieci, pytające, gdzie ich tata. Udziela im wymijającej odpowiedzi. Dzieci czekały kilka wieczorów, ale po niedługim czasie zapomniały o tatusiu. Tymczasem we dworze nocami słychać kroki w świetlicy i głos nieboszczyka. Pewnego dnia wracają bracia zmarłego z wojny, żona mówi im, że mąż zginął rok temu na wojnie. Bracia stwierdzają, że to nieprawda i że niedługo ujrzy ona swojego męża. Przerażona kobieta wyobraża sobie przyjeżdżającego do niej trupa i mdleje. Po ocuceniu opowiada, że zemdlała z radości na wieść o przyjeździe ukochanego. Następnego dnia posłali służących, żeby poszukali pana, czekali kilka dni, jednak nie odnaleźli brata. Załamani jego zaginięciem, chcą wracać, po czasie jednak stwierdzają, że całkiem przyjemnie mieszka im się z młodą gospodynią. Obu podoba się bratowa, więc decydują się pójść do niej, żeby dokonała wyboru, którego chce poślubić. Kobieta ponownie udała się do mędrca - ten doradził, aby kandydaci w dzień ślubu przynieśli wianek. Oba wianki miały wplecione lilie. Z tego powodu wywiązuje się kłótnia między braćmi. Nagle zjawia się duch męża, przeklina niewierną żonę i braci. Świątynia wraz ze wszystkimi osobami zapada się pod ziemię.

Oczekująca na męża żona wysyła swoje dzieci na pagórek pod miastem, by przed cudownym obrazem modliły się o szczęśliwy powrót ojca. Dzieci posłusznie biegną na do miejsca, gdzie znajduje się obraz i rozpoczynają modlitwę. Nagle słyszą stukot wozów i uradowane dostrzegają powracającego tatę. Gdy rodzina się wita, dookoła wozów pojawiają się zbójcy. Przerażone dzieci chowają się za ojcem, który prosi zbójców, by zabrali wozy i majątek, ale nie robili im krzywdy. Jednak zbójcy ruszają na sługi kupca z nożami. Nagle herszt zbójów rozkazuje puścić wszystkich wolno. Wyjaśnia, że uratowały ich pacierze dzieci, które słyszał, czekając za pagórkiem na powrót kupca. Zbójcę wzruszyła miłość i troska dzieci, uświadomił sobie, że sam ma rodzinę. Przed odjazdem ojca z dziećmi i sługami prosi ich o modlitwę za swoja duszę.

Dziękuję za oglądanie