Wierzyński

O sztuce optymizmu... patrzymy na świat przez pryzmat twórczości Kazimierza Wierzyńskiego.

Witalistyczne celebrowanie istnienia w literaturze może przejawiać się w różnych formach, realizować się w rozmaitych emocjonalnych rejestrach i uruchamiać napięcia w różnych zakresach natężeń. Żaden z polskich poetów dwudziestolecia nie wyraził radości i zachwytu samym faktem istnienia z taką intensywnością i w tak jasnej zarazem, beztroskiej i zabawowej formie, jak zdołał to uczynić Kazimierz Wierzyński.

WITALIZM

ŻYCIOWY OPTYMIZM ENERGIA ŻYCIOWA

Zastanów się... w jakich doświadczeniach odnajdujesz satysfakcję, którą można by określić mianem witalistycznej radości?

Kazimierz Wierzyński 27.08.1894–13.02.1969

Pochodził z Drohobycza, miasta rozsławionego w polskiej literaturze dokonaniami innego pisarza – Brunona Schulza. W czasie I wojny światowej był żołnierzem Legionu Wschodniego, po jego rozwiązaniu został wcielony do armii austriackiej. W 1915 roku trafił do obozu jenieckiego, w którym przebywał do 1918 roku. Po wydostaniu się z niewoli zdołał jesienią 1918 roku dotrzeć do Warszawy. W stolicy włączył się w działania grupy skupionej wokół kawiarni „Pod Picadorem”, szybko stał się jednym z wielkiej piątki skamandrytów.

Kazimierz Wierzyński zasługuje zapewne na miano jednego z najpopularniejszych polskich poetów pierwszej połowy XX wieku. W odbiorze twórczości Wierzyńskiego uderza pewna fragmentaryczność. Czytelników zjednał sobie swoimi wczesnymi wierszami, utrzymanymi w poetyce ekstatycznego witalizmu, niefrasobliwej zabawy, alogiczności, manifestacyjnej infantylności, gry z istnieniem i w istnienie. I to one przede wszystkim zdefiniowały poetycki wizerunek Wierzyńskiego w oczach najliczniejszego kręgu odbiorców.

ANALIZA WIERSZA

"Zielono mam w głowie"KAZIMIERZ WIERZYŃSKI

1. Ile jest: zwrotek i sylab? Czy występują rymy?

2. Jakie środki stylistyczne występują w utworze?

Zie­lo­no mam w gło­wie i fioł­ki w niej kwit­ną, Na klom­bach mych my­śli sa­dzo­ne za mło­du, Pod słoń­cem co dało mi du­szę błę­kit­ną I któ­re mi świe­ci bez trosk i za­cho­du. Obnoszę po ludziach mój śmiech i bukiety Rozdaję wokoło i jestem radosną Wichurą zachywytu i szczęścia poety Co zamiast człowiekiem powinien być wiosną!

INTERPRETACJA WIERSZA

1. Co oznacza związek frazeologoiczny "mieć zielono w głowie"?

2. W jakim nastroju jest podmiot liryczny i w jakim może być wieku?

3. Dlaczego na "klombach myśli" rosną fiołki? Co oznacza związek frazeologiczny "mieć fioła na czyimś punkcie"?

4. Jaka jest korelacja natury i nastroju podmiotu lircznego?

5. Czy podmiot liryczny chce się dzielić swoją radością?

6. Dlaczego podmiot liryczny chce być określany wiosną?

Na łąceKAZIMIERZ WIERZYŃSKI

1. Przedstaw swoimi słowami sytuację liryczną z wiersza.

Leżę na łące, Ni­ko­go nie ma: ja i słoń­ce. Ci­szą na­brzmia­łą i wez­bra­ną Na­pły­wa myśl: - To pach­nie sia­no. Wiatr cią­gnie po tra­wach z sze­le­stem, A u góry Sio­stry moje, bia­łe chmu­ry, Wę­dru­ją na wschód. Czy nie za wie­le mi, że je­stem?

2. Jakie refleksje o rzeczywistości ukazanej w wierszu wyraża podmiot liryczny i jaka atmosfera tej refleksji towarzyszy?

3. Podmiot liryczny nazywa chmury „siostrami”. Co to mówi o jego relacjach ze światem?

4. Jakimi zmysłami podmiot liryczny odbiera wrażenia? Zacytuj informujące o tym fragmenty utworu.

5. Jaki charakter ma pytanie zawarte w ostatnim wersie? Jaką postawę życiową ujawnia?