Rasy Koni

rasy koni

KTÓRE SĄ POŻĄDANE W SPORCIE I REKREACJI - PREZENTACJA

START

Koń czystej krwi arabskiej (oo)

Historia rasy

Początek formowania tej rasy datuje się na VII i VIII wiek, choć wspomina się o rozwoju hodowli już w II wieku n.e. Pochodzenie tych koni nie jest do końca wyjaśnione, w zapiskach nie ma bowiem dowodów na istnienie na Półwyspie Arabskim dzikiej lub prymitywnej odmiay konia, z którego mogłaby powstać ta rasa. Najprawdopodobniej przy jej tworzeniu wykorzystywano starożytne rasy, takie jak konie perskie i turkmeńskie. Pośród koni arabskich wyróżnia się rody, które zgodnie z tradycją pochodzą od pięciu klaczy Mahometa. Najważniejsze i najbardziej znane to: saklavi, kuhailan i munighi. W Polsce hodowle koni czystej krwi arabskiej ma długą tradycje i należy do najstarszych na świecie, sięga 1795 roku, kiedy książe Sanguszko stworzył w Sławucie stadninę hodowlaną koni tej rasy. W tej chwili w Polsce hodowlę koni czystej krwi arabskiej prowadzi się w wielu miejscach, najbardziej znane to stadniny w Janowie Podlaskim, Michałowie i Białce.

Łabędzia szyja, dość długa, elegancka, bardzo efektowna . U kuhalianów szyja nieco prostsza i nieco mocniejsza

Pokrój

Zad krótki i poziomy z charakterystycznie wysoko osadzonym ogonem. W ruchu często konie arabskie rodu Saklavi odsadzają ogon w bardzo widowiskowy sposób. Włosie długie, delikatne i jedwabiste

kłoda dość krótka i stosunkowo mocna

oczy duże bardzo wyraziste

01

01

01

01

Kończyny suche, o wyraźnie zarysowanych ścięgnach i mocnych kopytachh

Umaszczenie: Konie rodu Saklavi najczęściej są siwe, rzadziej gniade i kasztanowate, bardziej rzadko kare. natomiast araby kuhailan najczęśćiej są gniade, bardzo rzadko siwe.

Głowa niedużą, sucha, z wklęsłym profilem, szerokim czołem i małymi, lekko sierpowatymi uszami. U rodu Kuhailan profil prsty lub wklęsły

Pokrój

Jest to koń bardzo szlachetny i elegancki o lekkiej budowie ciała. Jego sylwetkę można wpisać w kwadrat. Mała, sucha głowa o profilu szczupaczym (wklęsłym) lub prostym. Nogi są suche i doskonałej jakości, choć zdarzają się lekkie wady postawy, a łopatki nie zawsze są idealne. Wysokość tych koni wynosi 145 – 155 cm. Występują wszystkie maści podstawowe, z wyjątkiem srokatej. Najczęściej konie te są siwe, gniade i kasztanowate, bardzo rzadko kare. Szlachetności koniowi dodaje długa łabędzia szyja i piękna głowa z szeroko rozwartymi nozdrzami

Użytkowanie

Jest to koń o ognistym i pełnym temperamentu usposobieniu, czasem zbyt nerwowy, ale łagodny, niewykazujący skłonności do narowów i niezłośliwy. Doskonle wykorzystuje paszę, potrafi dostosować się do trudnych warunków chowu . Ze względu na niewielką wytrzymałość i szybkość często bywa użytkowany w konkurencji rajdów długodystansowych, w wyścigach, a ostatecznimi laty w konkurencjach stylu western, skokach (z powodu swojej zwrotności) i ujeżdżeniu. W przeszłości używany był jako koń bojowy, umożliwiał wojownikom pokonywanie dużych dystansów. Organizowane są także czempionaty koni arabskich, w czasie których konie podzielone według płci i wieku są oceniane ze względu na budowę, urodę i cechy właściwe tej rasie.

Koń Huculski (hc)

Historia rasy

Jest to prymitywna rasa konia górskiego. Jej nazwa wywodzi się od Hucułów, ruskich górli zamieszkującuch wschodnie Karpaty. Rasa ta znana jest od początku XVII wieku. Do XX wieku konie utrzymywano w stanie półdzikim, na połoninach . Zapoczątkowana w tym okresie hodowla w stadninach zaowocowała dużym dolewem krwi z innych ras. Od roku 1924 klacze zarodowe są rejestrowane, i od tamtej pory kładzie się duży nacisk na utrzymanie czystości tej rasy.

bszar pochodzenia

Obszarem pochodzenia jest Huculszczyzna, która do roku 1918 należała do Monarchii Austro-Węgierskiej, a która rozciąga się przez Wschodnie Karpaty. Po Pierwszej Wojnie Światowej teren ten został podzielony pomiędzy Polskę, Słowację i Czechy. Po roku 1945 część byłej Huculszczyzny przypadła nawet Ukrainie, która swego czasu należała do Związku Radzieckiego.

PAŃSTWA HODUJĄCE HUCUŁY

Obecnie hodowlą koni rasy huculskiej zajmują się różne stadniny państwowe i uznane Związki Hodowlane w Polsce, Rumunii, na Słowacji, w Czechach, na Węgrzech i w Austrii.

Szyja mocna, dość krótka i szeroka, przechodząca w niewysoki, ale dobrze zaznaczony kłąb, mocno umięśniony.

Pokrój

kłoda szeroka, głęboka, długie i dobrze wysklepione żebra, bardzo mocny grzbiet, łopatka stroma

Zad często przebudowany, lędźwie doskonale umięśnione, zad lekko ścięty, ogon osadzony dość nisko, grzywa i ogon o bujnym włosiu.

oczy bardzo wyraziste i bystre

Kończyny krótkie, mone, zakończone niewielkimi, twardymi kopytami; krótkie nadpęcie. Chody energiczne.

Głowa stosunkowo długa i ciężka, ale sucha z niewielkimi uszami.

Umaszczenie najczęściej ciemne, gniade lub kare, a także myszate. Stosunkowo często zdarzają się osobniki srokate. Powina występować ciemna pręga wzdłuż kręgosłupa. Odmiany są nieporządane

Pokrój

Hucuły to niewielkie konie, wysokość ciała w kłębie wynosi zzazwyczaj 135-145 cm. Budowa ciała krępa, ale harmonijna. Cechy typowe dla tej rasy: masywna, harmonijna budowę ciała, głęboka klatka piersiowa, dobrze wysklepione żebra,pręgę na grzbiecie, ozebrowanie i spadzisty zad. Obwód klatki piersiowej wynosi przeciętnie około 170 cm, to jest przynajmniej o 25 cm więcej niż wynosi wysokość w kłębie ma gęstą grzywę, szyja jest dobrze osadzona i silna, ale zbyt krótka wyraźnie zaznaczona, harmonijna linia grzbietu, a prostokątna sylwetka zwiększa komfort jazdy dobrze umięśniony zad, mocne tylne kończyny czynią z niego dobrego konia zaprzęgowego, ale również pomagają w poruszaniu się w trudnym terenie ma bardzo mocną konstytucję. Silne stawy i ścięgna umożliwiają im dźwiganie dużych ciężarów. Szczególnie twarde, zdrowe, prawidłowo uformowane kopyta średniej wielkości nie wymagają często kucia.

Użytkowanie

Konie tej rasy dzięki surowemu klimatowi panującemu w ich ojczynie, cechują się doskonałym wykorzystywaniem paszy i dobrym zdrowiem oraz długowiecznością. Są to zwierzęta spokojne, niepłochliwe i pojętne. Łagodny charakter i niewielki wzrost czynią je odpowiednimi towarzyszami konnych wypraw dla młodzieży. Zawody sportowe z ich udziałem to najczęściej ścieżka huculska, na trasie której podczas pokonywania wielu wymyślnych przeszkód, dają wyrazy swojej odwadze i mąrośći. Użytkowane są także w zaprzęgach, a dzięki silnemu i szerokiemu grzbietowi sprawdzają się jako konie juczne.

Koń Małopolski (xo)

Historia rasy

Rasa ta kształtowała się w XIX i XX wieku, choć już wcześniej miejscowe pogłowie koni pochodzących od tarpana uszlachetniono krwią orientalną. W XIX wieku rozpoczęto także krycie ogierami półkrwi angielskiej, angloarabskiej, a w XX wieku silnie oddziaływały węgierskie szczepy półkrwiL shagya, dahoman, gazlan, gidran, furioso i inne. Doprowadziło to do sporego zróżnicowania pogłowia koni małopolskich. Księgę stadną tych koni wydano po raz pierwszy w 1963 roku, i zawierała ona 5 działów. Dział I, najliczniejszy, skupiał tzw. właściwe konie małopolskie, czyli angloaraby półkrwi, w dziale II zgromadzzono konie z dolewem krwi girdanów, dział II tworzyły konie z krwią rodów Furioso i Przedświt, dział IV pochodzące od lipicanerów, dział V pwywodzące się od angloarabów pochodzenia francuskiego. Ostatecznie jednak podziałów zaniechano, a różnice samoistnie się zatarły

Pokrój

Szyja długa, prosta lub łabędzia

kłoda szeroka, głęboka, długie i dobrze wysklepione żebra, bardzo mocny grzbiet, łopatka stroma

Zad prosty, lekko skośny, ogon wysoko osadzony, zad umięśniony.

oczy dużę, wyraziste

Kończyny suche, poprawne, kopyta mocne

Głowa szlachetna, zbliżona budową do głowy konia arabskiego, profil prosty i szczupaczy, uszy małe.

Umaszczenie głównie gniade lub siwe, spotyka się także pozostałe maści podstawowe.

Użytkowanie

Konie te posiadają łagodny charakter i żywy temperament. Są wytrzymałe, niewybredne, odporne na niewygody, dobrze wykorzystują paszę. Nadają się jako konie rekreacyjne, do turystyki konnej. Idealnie sprawdzają się także jako konie sportowe. Są ambitne, mają dużą potęgę skoku i są wytrzymałe. Biorą udział we wszystkich dyscyplinach jeździeckich, począwszy od rajdów długodystansowych, na skokach i WKKW skończywszy. Jednym z najbardziej znanych koni małopolskich jest Artemor, który pod Janem Kowalczykiem .

Koń Holsztyński (holszt.)

UŻYTKOWANIE

Początki tej rasy sięgaja średniowiecza. Już wtedy w klasztorze Uetersen hodowano mocne konie marszowe, wytworzone przy udziale ras orientalnych, neopolitańskich i hiszpańskich. W XVI wieku koń ten znany był w dużej części Europy: w Hiszpanii, Danii, Francji i we Włoszech. Niestety w czasie wojen napoleońskich rasa bardzo ucierpiała. Odbudowę rozpoczęto około 1850 roku poprzez wporwadzenie do hodowli koni pełnej krwii angielskiej. Pierwszą księgę stadną utworzono w roku 1886, a w roku 1891 powstał Holsztyński Związek Hodowlany. Kontynuowano pracę nad rozwojem rasyw kierunku wyhodowania wszechstronnego konia sportowego, poprzez rozbudowanie stawki reproduktorów pełnej krwi angielskiej, oraz dolwe krwi rasy selle francais za pośrednictwem jej wybitnego przedstawiciela ogiera Cor de la Bryere

Pokrój

Oczy duże, spojrzenie łagodne, czoło szerokie i wysokie.

Szyja długa, dobrze umięśniona, choć smukła

Kłoda szeroka i głęboka, kłąb wyraźny, długi i mocny grzbiet.

Zad mocno umięśniony, spadzisty, ogon nisko osadzony, z reguły włosie dość bujne

Głowa wyrazista, średniej wielkości, uszy dośc duże.

Kończyny długie, mocne, suche, o silnych stawach. Duże kopyta.

Umaszczenie: Występują wszystkie maści podstawowe: kasztanowata, gniada, siwa i kara.

Pokrój

Koń holsztyński reprezentuje bardzo pożądany obecnie typ atletycznego konia sportowego, z wyrźnymi cechami konia pełnej krwi. Wysokie 162-175cm w kłębie, dobrze umięśniony,

Użytkowanie

Koń holsztyński jest bardzo ceniony ze względu na znakomite wyniki osiągane w sporcie. Doskonale się porusza, wydajnie galopuje, świetnie skacze. Oprócz siły, wytrzymałości i skoczności jest także uważny i chętny do współpracy. Z natury nie jest płochliwy, odznacza się mocnymi nerwami. Na ogół jest łatwy w prowadzeniu, spokojny i posłuszny, wyróżnia się zrównooważonym temperamentem. Pomimo dużego zaawansowania rasy w pełną krew angielską właściwa hodowla i eliminowanie osobników o niewłaściwych cechach charakteru czynią z niego idealnego partera dla jeźdzca w wysokim sporcie wyczynowym.

Dziękuję!paulina Orłowska