św. Adam Chmielowski

św. Adam Chmielowskimój patron

Praca wykonana przez Adama Kaźmierskiego

„Powinno się być dobrym jak chleb, powinno się być jak chleb, który dla wszystkich leży na stole, z którego każdy może kęs dla siebie ukroić i nakarmić się, jeśli jest głodny.”

Motto św. Adama Chmielowskiego

Index

1. Section

8. Process

2. List

9. Timeline

3. Quote

10. Map

4. Text/Image

11. Comparison

5. Video

12. Data

6. Gallery

13. Team

7. Quotes

14. Thanks

Podstawowe informacje

Św. Adam to:

• Patriota – uczestnik powstawania styczniowego
• Artysta malarz
• Zakonnik – założyciel zakonu Albertynów
• Opiekun ubogich

Dzieciństwo

• Urodził się 20 sierpnia 1845 roku w Igołomii koło Krakowa (zabór austriacki) w rodzinie szlacheckiej.
• Po kilku latach przeprowadził się do Warszawy do swojej babci.
• Rodzina posłała go do szkoły kadetów w Petersburgu w Rosji, potem do gimnazjum w Warszawie i politechniki w Puławach, ale on marzył o malarstwie.

Udział w powstaniu styczniowym

• Zanim wzięto go do niewoli, w jednej z pobliskich chałup – bez znieczulenia amputowano mu pokiereszowaną nogę. Zamiast narkozy dostał cygaro, którego “pykanie” miało załagodzić nieziemski ból.
• Z niewoli wykupiła go rodzina i wyemigrował do Paryża.

• W wieku 18 lat brał udział w walkach Powstania Styczniowego
• W czasie studiów włączył się w działalność konspiracyjną.

• W trakcie walk granat ranił go w lewą nogę.

Malarstwo

• W wieku 25 lat rozpoczął studia w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium
• Znajdował prawdziwą przyjemność w wydobywaniu piękna z otaczającej go rzeczywistości i przelewaniu go farbami na płótno.
• Nie traktował sztuki jako zajęcia zarobkowego, sprzeciwiał się masowej “produkcji” obrazów.
• Nie podobało mu się beztroskie życie artysty, poszukiwał prawdziwego sensu życia.

Na następnym slajdzie znajduje się mała galeria

Obrazy namalowane przez Adama Chmielowskiego

Cmentarz włoski o zmroku

Zawale

Ecce Homo

Opuszczona plebania

Śmierć i pożoga, środkowa część tryptyku "Klęska"

Ogród miłości

Brat Albert

Poszukiwanie sensu życia

• Poszukując sensu swojego życia przeszedł załamanie nerwowe. Był leczony w zakładzie dla umysłowo chorych we Lwowie.
• Po wyjściu ze szpitala mieszkał na Podolu u brata. Odzyskał tam równowagę psychiczną dzięki odkryciu łaski Bożego Miłosierdzia.

• W wieku 35 lat wstąpił do zakonu jezuitów.
• W tym czasie zaczął malować swój najpiękniejszy obraz Ecce Homo

Pierwsze przytulisko

• Mając 42 lata wstąpił do zakonu ojców Kapucynów i przyjął imię Albert.
• Rok później przyjął śluby zakonne i poprosił władze miasta Krakowa o prawo do przejęcia znanej mu ogrzewalni na Kazimierzu. Zakłada tam pierwsze przytulisko dla ludzi w potrzebie.
• Przytulisko oferowało miejsce każdemu, kto do niego zapukał – otwarte non stop, o każdej porze roku. Potrzebujący mogli liczyć na przynajmniej jeden posiłek dziennie, nocleg, łaźnię i ciepłe odzienie.

Zakony Albertynów

• Wielu młodych ludzi chciało pomagać bratu Albertowi w prowadzeniu przytulisk.
• W 1888 r. brat Albert założył zakon Braci Albertynów, a w 1891 r. zakon Sióstr Albertynek.
• Zakony te oparte są na regule św. Franciszka z Asyżu i pomagają ubogim do dzisiaj.
• Słynne słowa Brata Alberta: „Trzeba każdemu dać jeść, bezdomnemu miejsce, a nagiemu odzież; bez dachu i kawałka chleba może on już tylko kraść albo żebrać dla utrzymania życia.”

Śmierć

• Brat Albert był w ciągłym ruchu – w pracy, w rozjazdach między przytułkami. Nie zważając na trudy życia nie skupiał się zbytnio na swoim cierpieniu. Miewał częste bóle żołądka i w końcu okazało się, że to rak.
• Umarł w wieku 71 lat, 25 grudnia 1916 r. w Krakowie w opinii świętości. Określano go mianem "Najpiękniejszy człowiek pokolenia".
• Na jego pogrzebie był obecny cały Kraków: od przedstawicieli władz i duchowieństwa do prostych, ubogich ludzi.
• Pochowano go na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Po śmierci

Droga na ołtarze

• Wyniesienia Brata Alberta do chwały ołtarzy dokonał papież Jan Paweł II.
• Beatyfikacja odbyła się w 1983r. w Krakowie, a kanonizacja w 1989 r. w Rzymie.
• Relikwie Świętego znajdują się w Sanktuarium Ecce Homo Świętego Brata Alberta w Krakowie.

Dziedzictwo Brata Alberta

• Śmierć Brata Alberta nie zakończyła działalności na rzecz ubogich. Założone przez niego zakony kontynuują to dzieło.
• Zgodnie z celem wyznaczonym przez założyciela, siostry i bracia zakonni wychodzą z czynną miłością naprzeciw najbardziej potrzebującym i opuszczonym, ponieważ „im bardziej kto opuszczony, z tym większą miłością służyć mu trzeba, bo samego Pana Jezusa zbolałego w osobie tego ubogiego ratujemy”.

Nauka św. Adama dla mnie

• Mój patron uczy mnie, że w życiu człowieka to Pan Bóg i drugi człowiek jest najważniejszy.
• W pomaganiu innym można odnaleźć głęboki sens życia.
• Nie można być szczęśliwym, gdy ludzie wokół cierpią.
• Pan Jezus jest miłosierny i przebacza nam nasze słabości.

Dziękuję za uwagę