,,Gargantua i Pantagruel" F. Rabelais
Basic guide to create an awesome presentation
Czemu służy śmiech?
Title your section here
Jak żyli ludzie w epokach średniowiecza i renesansu, co było dla nich ważne, co przyjmowali z wiarą i powagą, a co kontestowali, czym się cieszyli, czym martwili?
Odpowiedzi na te i podobne pytania szukamy najczęściej w ówczesnej literaturze.
Inne pochodzą z kultury nieoficjalnej, plebejskiej, z opowieści (nie zawsze zapisywanych) wędrownych artystów. Te z kolei są często bardzo śmieszne
Jedne są nacechowane głęboką powagą, pochodzą z kręgu literatury oficjalnej, utworów powstających z inspiracji władzy duchowej (kościoła) bądź świeckiej (np. monarchy).
VS
Nierzadko oba te światy (kultury wysokiej i niskiej) spotykają się w średniowiecznych tekstach, rzeźbach, spektaklach teatralnych..
Ludzie w średniowieczu w równym stopniu uczestniczyli w dwóch rodzajach życia – oficjalnym i karnawałowym, w dwóch aspektach świata – nabożnie poważnym i określonym przez śmiech. Obydwa te aspekty współistniały w ich świadomości. W formie bardzo wyrazistej i namacalnej odbijało się to w literaturze. Na kartach rękopisów współistnieją nabożne, surowe ilustracje do tekstu żywotu świętego z szeregiem luźnych, niezwiązanych z tekstem wyobrażeń chimer (cudacznych połączeń form ludzkich, zwierzęcych, roślinnych), komicznych diabłów, żonglerów, figur maskaradowych, scen parodystycznych itp. – a więc – obrazów czysto karnawałowych, groteskowych.
Najbardziej znane i zakorzenione w kulturze europejskiej są oczywiście utwory pochodzące z kręgu kultury oficjalnej. Mówią o ludziach godnych naśladowania, prezentując ich życie, postępowanie, zachowanie. Ich bohaterami są rycerze, władcy, święci, np. Legenda o św. Aleksym
Kwiatki św. Franciszka
Pieśń o Rolandzie
Gall Anonim Kronika Polska
W literaturze średniowiecza odnajdujemy również teksty, u źródeł których tkwi rubaszny średniowieczny humor, pochodzenia głównie ludowego. Śmiech bowiem jest znakomitą bronią przed tym, co groźne, trudne do zrozumienia (lęk przed śmiercią, sądem Bożym, czasem przed miłością). Jest oswajaniem realności. Tego wszystkiego, w czym człowiek średniowieczny uczestniczy. Spontaniczny, niczym nieskrępowany śmiech pozwala więc lepiej i łatwiej kochać, wierzyć, pracować, wojować.
Pieter Bruegel, Przysłowia niderlandzkie, 1559
Powstałe w satyrycznym tonie doskonale obnażają wady i grzechy ówczesnego społeczeństwa niderlandzkiego. Przysłowia niderlandzkie to obraz z 1559 roku o rozmiarze 117 x 163 cm, namalowany w Antwerpii. Przedstawia rodzajowa scenę wiejską będąca zbiorem scen ilustrujących ponad sto przysłów i popularnych zwrotów. Obraz jest satyrą, prześmiewczym komentarzem do świata, który za czasów artysty zdaje się być odwrócony do góry nogami. Właśnie tak brzmi alternatywna nazwa pracy – Świat do góry nogami, co nawet zostało przez malarza zobrazowane na jednym z fragmentów płótna.
Przywiązać diabła do poduszki
Jak się człowiek uprze tak porządnie, to nawet mocne piekielne nie są mu straszne.
Nosić ogień w jednej ręce, a w drugiej wodę
Scena obrazuje fałsz i dwulicowość. Z jednej strony ogień, z drugiej woda i nigdy nie wiadomo, czego się spodziewać.
Wypróżniać się na świat
Lekceważyć wszystko, mieć w wszystko w ...
Gapić się na bociana
Zajmować się czymś bezużytecznym; marnować czas.
Wycierać tyłek o drzwi
Wszystko lekceważyć.
Spaść z wołu na osła
Zrobić kiepski interes.
Wypróżniać się do jednej dziury
Być nierozłącznymi przyjaciółmi.
Dwóch głupich w jednym kapturze
Głupota lubi towarzystwo.
Wyrzucać pióra na wiatr
Zmarnować wszystkie wysiłki; wszystkie wysiłki okazują się daremne.
Biec z płonącym tyłkiem
Znaleźć się w kiepskim położeniu.
Przyprawiać Chrystusowi sztuczną brodę
Oszukiwać pod maską pobożności.
VS
Obraz Petera Bruegla Młodszego zatytułowany "Człowiek z workiem pieniędzy i jego pochlebcy" z ok. 1592 r.
Doni Tondo lub Święta Rodzina z małym św. Janem - Michał Anioł, ok. 1503-1504 r.
Karnawał – w tradycji chrześcijańskiej okres między świętem Trzech Króli a Środą Popielcową, rozpoczynającą Wielki Post. Ważny element kultury średniowiecznej i renesansowej. Podstawową cechą zabawy karnawałowej było odwrócenie porządku świata: król stawał się żebrakiem, sługa – panem, kobieta – mężczyzną, starzec niemowlęciem, a śmierć narodzinami. Karnawał był więc zabawą w „świat na opak”. Pozwalał rozładować lęk przed śmiercią, starością, chorobą, znosił na chwilę nierówności społeczne.
Śmiech Rabelais’go (ok. 1483-1553) jest śmiechem pisarza szesnastowiecznego. Jednak jego źródło tkwi w średniowieczu, w epoce, z której wyrósł, w której jest zakorzeniony.
Rabelais [rable] tworzył historię przez wiele lat, początkowo nie myślał o niej jako o jednym spójnym dziele, dlatego wydawał ją w częściach. Pierwsza z nich została opublikowana w 1532 r., ostatnia w 1552 r.
Utwór opisuje losy dwóch olbrzymów: Gargantui i jego syna Pantagruela. Ród włada krainą Amauros, znajdującą się w tajemniczej Utopii.
Obaj bohaterowie są dość prości, dążą przede wszystkim do przyjemności i zaspokojenia swoich niewyszukanych podstawowych potrzeb, jakimi są jedzenie i picie.
Rodzice Gargantui toTęgospust i Gargamela Gargantua urodził się w11 miesiącu swojego życia, przez lewe ucho matki. Gargantua ożenił się z Badebek, z którą spłodził syna Pantagruela. Gargantua miał bardzo kiepskiego nauczyciela i nie grzeszył bystrością, więc przez ponad pięć lat uczył się… abecadła.
Powieść jest parodią tradycyjnych gatunków literackich: eposu rycerskiego i kroniki. W utworze odnaleźć możemy również satyrę społeczną i obyczają,
oraz parodię motywu podróży.
Autor wyśmiewa wady współczesnego mu społeczeństwa, np.; chciwość kleru, przestarzałe szkolnictwo, średniowieczny system wychowania, oparty na filozofii scholastycznej, fanatyzm religijny - Pantagruel trafia do krainy Patifagów (karykaturalnie ukazanych protestantów) i Papimonów (fanatycznych katolików), nietolerancję religijną.
Kronika to dzieło opisujące chronologicznie ważniejsze wydarzenia z życia państwa, instytucji, organizacji.
Łączy elementy wiedzy historycznej z fikcją literacką oraz tendencjami moralizatorskimi, politycznymi lub pamegirycznymi.
Parodia średniowiecznego etosu rycerskiego Chansons de geste [szansą de żest] ( "pieśni o czynie", łac. gesta) Mianem tym określamy powstałe między XI a XIII wiekiem poematy rycerskie mówiące o przygodach (czynach) historycznych i legendarnych bohaterów.
Jednym z najsłynniejszych eposów rycerskich (chansons de geste) jest opowieść o Rolandzie. Cechy: - gatunek epicki; - opisuje heroiczne czyny sławnych rycerzy i władców; - ma charakter parenetyczny - pokazuje wzorce osobowe rycerza i władcy; - przedstawia świat, bohaterów i wydarzenia w sposób realistyczny, z niewielką ingerencją sił nadprzyrodzonych; - jest napisany podniosłym, patetycznym stylem.
BASIC PRESENTATION
kasia.podsadniak
Created on April 8, 2021
Start designing with a free template
Discover more than 1500 professional designs like these:
View
Visual Presentation
View
Terrazzo Presentation
View
Colorful Presentation
View
Modular Structure Presentation
View
Chromatic Presentation
View
City Presentation
View
News Presentation
Explore all templates
Transcript
,,Gargantua i Pantagruel" F. Rabelais
Basic guide to create an awesome presentation
Czemu służy śmiech?
Title your section here
Jak żyli ludzie w epokach średniowiecza i renesansu, co było dla nich ważne, co przyjmowali z wiarą i powagą, a co kontestowali, czym się cieszyli, czym martwili?
Odpowiedzi na te i podobne pytania szukamy najczęściej w ówczesnej literaturze.
Inne pochodzą z kultury nieoficjalnej, plebejskiej, z opowieści (nie zawsze zapisywanych) wędrownych artystów. Te z kolei są często bardzo śmieszne
Jedne są nacechowane głęboką powagą, pochodzą z kręgu literatury oficjalnej, utworów powstających z inspiracji władzy duchowej (kościoła) bądź świeckiej (np. monarchy).
VS
Nierzadko oba te światy (kultury wysokiej i niskiej) spotykają się w średniowiecznych tekstach, rzeźbach, spektaklach teatralnych..
Ludzie w średniowieczu w równym stopniu uczestniczyli w dwóch rodzajach życia – oficjalnym i karnawałowym, w dwóch aspektach świata – nabożnie poważnym i określonym przez śmiech. Obydwa te aspekty współistniały w ich świadomości. W formie bardzo wyrazistej i namacalnej odbijało się to w literaturze. Na kartach rękopisów współistnieją nabożne, surowe ilustracje do tekstu żywotu świętego z szeregiem luźnych, niezwiązanych z tekstem wyobrażeń chimer (cudacznych połączeń form ludzkich, zwierzęcych, roślinnych), komicznych diabłów, żonglerów, figur maskaradowych, scen parodystycznych itp. – a więc – obrazów czysto karnawałowych, groteskowych.
Najbardziej znane i zakorzenione w kulturze europejskiej są oczywiście utwory pochodzące z kręgu kultury oficjalnej. Mówią o ludziach godnych naśladowania, prezentując ich życie, postępowanie, zachowanie. Ich bohaterami są rycerze, władcy, święci, np. Legenda o św. Aleksym Kwiatki św. Franciszka Pieśń o Rolandzie Gall Anonim Kronika Polska
W literaturze średniowiecza odnajdujemy również teksty, u źródeł których tkwi rubaszny średniowieczny humor, pochodzenia głównie ludowego. Śmiech bowiem jest znakomitą bronią przed tym, co groźne, trudne do zrozumienia (lęk przed śmiercią, sądem Bożym, czasem przed miłością). Jest oswajaniem realności. Tego wszystkiego, w czym człowiek średniowieczny uczestniczy. Spontaniczny, niczym nieskrępowany śmiech pozwala więc lepiej i łatwiej kochać, wierzyć, pracować, wojować.
Pieter Bruegel, Przysłowia niderlandzkie, 1559
Powstałe w satyrycznym tonie doskonale obnażają wady i grzechy ówczesnego społeczeństwa niderlandzkiego. Przysłowia niderlandzkie to obraz z 1559 roku o rozmiarze 117 x 163 cm, namalowany w Antwerpii. Przedstawia rodzajowa scenę wiejską będąca zbiorem scen ilustrujących ponad sto przysłów i popularnych zwrotów. Obraz jest satyrą, prześmiewczym komentarzem do świata, który za czasów artysty zdaje się być odwrócony do góry nogami. Właśnie tak brzmi alternatywna nazwa pracy – Świat do góry nogami, co nawet zostało przez malarza zobrazowane na jednym z fragmentów płótna.
Przywiązać diabła do poduszki
Jak się człowiek uprze tak porządnie, to nawet mocne piekielne nie są mu straszne.
Nosić ogień w jednej ręce, a w drugiej wodę
Scena obrazuje fałsz i dwulicowość. Z jednej strony ogień, z drugiej woda i nigdy nie wiadomo, czego się spodziewać.
Wypróżniać się na świat
Lekceważyć wszystko, mieć w wszystko w ...
Gapić się na bociana
Zajmować się czymś bezużytecznym; marnować czas.
Wycierać tyłek o drzwi
Wszystko lekceważyć.
Spaść z wołu na osła
Zrobić kiepski interes.
Wypróżniać się do jednej dziury
Być nierozłącznymi przyjaciółmi.
Dwóch głupich w jednym kapturze
Głupota lubi towarzystwo.
Wyrzucać pióra na wiatr
Zmarnować wszystkie wysiłki; wszystkie wysiłki okazują się daremne.
Biec z płonącym tyłkiem
Znaleźć się w kiepskim położeniu.
Przyprawiać Chrystusowi sztuczną brodę
Oszukiwać pod maską pobożności.
VS
Obraz Petera Bruegla Młodszego zatytułowany "Człowiek z workiem pieniędzy i jego pochlebcy" z ok. 1592 r.
Doni Tondo lub Święta Rodzina z małym św. Janem - Michał Anioł, ok. 1503-1504 r.
Karnawał – w tradycji chrześcijańskiej okres między świętem Trzech Króli a Środą Popielcową, rozpoczynającą Wielki Post. Ważny element kultury średniowiecznej i renesansowej. Podstawową cechą zabawy karnawałowej było odwrócenie porządku świata: król stawał się żebrakiem, sługa – panem, kobieta – mężczyzną, starzec niemowlęciem, a śmierć narodzinami. Karnawał był więc zabawą w „świat na opak”. Pozwalał rozładować lęk przed śmiercią, starością, chorobą, znosił na chwilę nierówności społeczne.
Śmiech Rabelais’go (ok. 1483-1553) jest śmiechem pisarza szesnastowiecznego. Jednak jego źródło tkwi w średniowieczu, w epoce, z której wyrósł, w której jest zakorzeniony.
Rabelais [rable] tworzył historię przez wiele lat, początkowo nie myślał o niej jako o jednym spójnym dziele, dlatego wydawał ją w częściach. Pierwsza z nich została opublikowana w 1532 r., ostatnia w 1552 r.
Utwór opisuje losy dwóch olbrzymów: Gargantui i jego syna Pantagruela. Ród włada krainą Amauros, znajdującą się w tajemniczej Utopii.
Obaj bohaterowie są dość prości, dążą przede wszystkim do przyjemności i zaspokojenia swoich niewyszukanych podstawowych potrzeb, jakimi są jedzenie i picie.
Rodzice Gargantui toTęgospust i Gargamela Gargantua urodził się w11 miesiącu swojego życia, przez lewe ucho matki. Gargantua ożenił się z Badebek, z którą spłodził syna Pantagruela. Gargantua miał bardzo kiepskiego nauczyciela i nie grzeszył bystrością, więc przez ponad pięć lat uczył się… abecadła.
Powieść jest parodią tradycyjnych gatunków literackich: eposu rycerskiego i kroniki. W utworze odnaleźć możemy również satyrę społeczną i obyczają, oraz parodię motywu podróży.
Autor wyśmiewa wady współczesnego mu społeczeństwa, np.; chciwość kleru, przestarzałe szkolnictwo, średniowieczny system wychowania, oparty na filozofii scholastycznej, fanatyzm religijny - Pantagruel trafia do krainy Patifagów (karykaturalnie ukazanych protestantów) i Papimonów (fanatycznych katolików), nietolerancję religijną.
Kronika to dzieło opisujące chronologicznie ważniejsze wydarzenia z życia państwa, instytucji, organizacji. Łączy elementy wiedzy historycznej z fikcją literacką oraz tendencjami moralizatorskimi, politycznymi lub pamegirycznymi.
Parodia średniowiecznego etosu rycerskiego Chansons de geste [szansą de żest] ( "pieśni o czynie", łac. gesta) Mianem tym określamy powstałe między XI a XIII wiekiem poematy rycerskie mówiące o przygodach (czynach) historycznych i legendarnych bohaterów.
Jednym z najsłynniejszych eposów rycerskich (chansons de geste) jest opowieść o Rolandzie. Cechy: - gatunek epicki; - opisuje heroiczne czyny sławnych rycerzy i władców; - ma charakter parenetyczny - pokazuje wzorce osobowe rycerza i władcy; - przedstawia świat, bohaterów i wydarzenia w sposób realistyczny, z niewielką ingerencją sił nadprzyrodzonych; - jest napisany podniosłym, patetycznym stylem.