Kara śmierci

Kara śmierci

Kara śmierci

Kara śmierci (kara główna, kara ostateczna, najwyższy wymiar kary) – kara polegająca na pozbawieniu życia sprawcy przestępstwa stosowana od początków istnienia prawa, różnie w zależności od krajów, systemów prawnych i epok, najczęściej za czyny uniwersalnie pojmowane jako zbrodnie, takie jak zabójstwo lub zdrada stanu, ale także za drobniejsze przestępstwa, w tym skierowane przeciw mieniu lub nawet występki obyczajowe, jak cudzołóstwo. Była bądź jest też zapisana w prawach religijnych różnych wyznań.

Według raportu Amnesty International w 2017 roku kara śmierci była zakazana w 106 krajach (w 1997 roku były to 63 państwa, a w 2016 już 104). W 142 państwach kara śmierci nie jest praktykowana.

Link

Link

Metody wykonywania kary śmierci

Istnieje wiele sposobów wykonania kary śmierci. Dzielą się one na dwie zasadnicze grupy, zaś głównym kryterium tego podziału jest: czy kara śmierci ma być karą, której jedynym celem jest zabicie skazanego (kara śmierci zwykła), czy też śmierć jest tylko jednym z elementów wyroku, zaś równie ważnym zadaniem egzekucji jest zadanie skazanemu cierpienia (kara śmierci kwalifikowana). Niekiedy granica pomiędzy tymi typami przebiega płynnie (np. w przypadku ukamienowania).

+info

Najbardziej rozpowszechnione metody wykonywania kary śmierci (w sposób zwykły):

• ukamienowanie
• powieszenie (niektóre sposoby wykonywania tej kary wiązały się z rozmyślnym zadawaniem cierpienia, np. powieszenie głową w dół).
• uduszenie (zwykle za pomocą garoty).
• ścięcie (wykonywane na kilka sposobów, zwykle za pomocą miecza, topora lub gilotyny)
• rozstrzelanie
• porażenie prądem (w zasadzie wyłącznie na krześle elektrycznym)
• zagazowanie (w komorze gazowej)
• zastrzyk z trucizny
• utopienie
• otrucie
• zrzucenie z wysokości (np. ze skały)

Najbardziej rozpowszechnione metody wykonywania kwalifikowanej kary śmierci:

• ukrzyżowanie
• spalenie na stosie
• łamanie słoniem
• ćwiartowanie
• nabicie na pal
• rozerwanie końmi
• powieszenie na haku (za żebro)
• ugotowanie (zwykle w oleju)
• obdarcie ze skóry
• zagłodzenie
• rozszarpanie i pożarcie przez zwierzęta (np. lwy, psy)
• zmiażdżenie

Kara śmierci w biblii

Stary Testament W Starym Testamencie wymienione zostały liczne czyny, których popełnienie ma być karane śmiercią, i tak są nimi m.in. pobicie rodziców (Wj 21,15), a nawet złorzeczenie im (Wj 21,17), czary (Wj 22,17 lub 22,18), sodomia (Wj 22,18 lub 22,19), cudzołóstwo (Kpł 20,10), nieprzestrzeganie szabatu (Wj 35,2) oraz inne. Jednak w każdym z tych przypadków kara śmierci podlegała zwyczajowi wykupu. Jedynie wobec morderstwa pierwszego stopnia egzekucja była bezapelacyjnie nakazana (Lb 35,31). Stosowanie kary za morderstwo pojawia się w Biblii wielokrotnie; nakaz taki pojawia się w każdej z ksiąg Pięcioksięgu Mojżeszowego, co jest rozwinięciem pojawiającej się na początku Biblii zasady, iż: kto przelewa krew człowieka, przez człowieka zostanie przelana jego własna krew (Rdz 9,6). Jakkolwiek sformułowanie takie nakazuje karanie śmiercią każdego przypadku zabicia człowieka, w dalszej części Biblii pojawia się wyraźne rozróżnienie pomiędzy zabójstwem nieumyślnym a umyślnym, i stosownie do tego nakazane są odmienne postępowania. Zabójstwo nieumyślne miało być także karane śmiercią, aczkolwiek z licznymi wyjątkami, jak np. zabicie złodzieja kradnącego przed wschodem słońca (Wj 22,1), jednak sprawca zabójstwa nieumyślnego zawsze mógł uniknąć kary śmierci udając się na określony czas na wygnanie do jednego z kilku wyznaczonych w tym celu miast, a gdy zdecydował się na taką banicję, krewni ofiary nie mogli go zabić. W odniesieniu do rozmyślnego zabójstwa istnieje bezwzględny nakaz pozbawienia sprawcy życia, przy czym mordercy nie przysługuje nawet prawo azylu świątynnego: jeśliby kto umyślnie przeciw bliźniemu swemu zasadziwszy się zdradą zabił go, i od ołtarza mego weźmiesz go i zabijesz! (Wj 21,14). Biblia zakazując stosowania wobec rozmyślnych zabójców kar innych niż kara śmierci zawiera także groźbę w stosunku do społeczności, która zaniecha obowiązku stosownego ukarania mordercy: nie wolno wam plugawić ziemi, w której jesteście; krew bowiem plugawi ziemię, a za ziemię nie można dokonać przebłagania w związku z krwią, którą na niej przelano, jak tylko krwią tego, który ją przelał. (Lb 35,33). Warto zauważyć, że nie ma zbyt wielu dowodów na powszechność egzekucji w starożytnym Izraelu. Co więcej, w Biblii znane są passusy wskazujące na to, że kara śmierci nie była stosowana zbyt często (np. królowie Izraela i Judy nie egzekwowali karania śmiercią za przestępstwa inne niż zabójstwo).

Kara śmierci w biblii

Nowy Testament W tekstach Ewangelii nie ma żadnych fragmentów, w których Jezus odniósłby się wprost do problemu moralnej godziwości kary śmierci. Można natomiast znaleźć w nich wiele wypowiedzi pośrednio odnoszących się do tej kwestii. Z jednej strony Chrystus sprzeciwia się pragnieniu swoich uczniów sprowadzenia ognia z nieba na Samarytan za okazaną przez nich niegościnność (Łk 9, 55); w Ogrodzie Oliwnym napomina Apostołów, aby nie stawiali oporu przy jego aresztowaniu (Mt 26, 52); przypowieść o chwaście bywa często odczytywana jako życzenie Jezusa, aby złych ludzi nie usuwać z tego świata zbyt pochopnie (Mt 13, 30). Najczęściej przytaczanym fragmentem jest jednak scena spotkania Jezusa z cudzołożnicą, podczas którego Chrystus uczynił wszystko, aby kobieta ta nie została ukamienowana, co jej wtedy formalnie groziło: Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci na nią kamień (J 8, 7). Podobnych wypowiedzi jest więcej i, choć Jezus miał ku temu wiele okazji, nie stanowią one wyraźnego odrzucenia i potępienia kary śmierci jako takiej. W scenie z cudzołożnicą trudno dopatrywać się negatywnego nastawienia Jezusa do kary śmierci samej w sobie, natomiast znacznie łatwiej zauważyć jego wyraźną dezaprobatę tej kary jako nieproporcjonalnej sankcji do winy oskarżonej kobiety. Wszystkie te fragmenty Ewangelii zawierają raczej szereg różnych wypowiedzi doceniających życie, a nie przemoc i śmierć. W przepowiadaniu Chrystusowym nie mieści się również wyraźna aprobata dla pozbawienia życia przestępcy w ramach kary za zbrodnię, jednak w żadnym też miejscu Jezus nie odmawia państwu prawa do ostatecznego usunięcia zbrodniarzy ze społeczeństwa. Co więcej, można odnaleźć także kilka fragmentów, w których mieści się raczej pozytywne odniesienie do tej najsurowszej sankcji. W rozmowie z faryzeuszami Chrystus cytuje z aprobatą surowe przykazanie: Kto złorzeczy ojcu lub matce, niech śmierć poniesie (Mt 15, 4). Podczas pobytu w Kafarnaum przestrzega swoich uczniów przed zgubnymi skutkami postawy gorszącej: Kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą, temu byłoby lepiej uwiązać kamień młyński u szyi i wrzucić go w morze (Mk 9, 42). Kiedy Piłat powołuje się na posiadaną przez siebie władzę uwolnienia lub ukrzyżowania Jezusa, ten mu odpowiada: Nie miałbyś żadnej władzy nade Mną, gdyby ci jej nie dano z góry (J 19, 11), potwierdzając tym samym pochodzenie władzy państwowej z Bożego nadania i, jak się wydaje, pośrednio również jej uprawnienie do wymierzania kary śmierci. Chrystus chwali również konającego na krzyżu dobrego łotra, który przyznał, że zarówno on, jak i drugi ukrzyżowany wraz z nim przestępca odbierają sprawiedliwą karę za swoje złe uczynki, i nawrócił się w tej dramatycznej chwili swego życia (Łk 23, 39-43).

Argumenty za i przeciw karze śmierci

Link

Kara śmierci to morderstwo popełnione z największą premedytacją.

Albert Camus