Król Salomon

Salomon

król słynący z mądrości

Index

1. Salomon królem

2. Mądrość króla Salomona

3. Budowa świątyni - a) dziedziniec

Budowa świątyni - b) wnętrze

4. Bogactwo króla Salomona

1. Salomon królem

Król Dawid miał kilku synów, ale na swojego następcę wybrał drugiego syna Batszeby – Salomona i nakazał namaścić go na króla narodu izraelskiego. Przeczuwając, że niedługo umrze, Dawid wezwał Salomona do siebie i powiedział: - Bądź posłuszny Bogu i postępuj według Jego przykazań i ustanowień. Niedługo po tej rozmowie Dawid umarł. W czasie jego czterdziestoletniego panowania Izrael stał się silnym narodem. Po śmierci ojca Salomon zasiadł na tronie i postępował zgodnie z wolą ojca. Wkrótce udał się do Gibeonu, aby tam złożyć Bogu ofiary. W nocy we śnie ukazał mu się Pan mówiąc, że Salomon może prosić, o co tylko zechce. Salomon miał tylko jedno życzenie: - Panie, jesteś tak dobry dla mnie, oddałeś pod moją władzę tak liczny lud, że trudno go zliczyć. Proszę Cię tylko, daj twemu słudze mądrość, by potrafił rozróżniać między dobrem a złem i sprawiedliwie mógł rządzić ludem. Bogu bardzo spodobała się ta prośba i powiedział: - Dlatego, że nie prosiłeś dla siebie ani o długie życie, ani nie prosiłeś dla siebie o bogactwo i potęgę, lecz prosiłeś o rozum, dlatego uczynię zgodnie z twoim życzeniem. Dam ci serce mądre i rozumne oraz to, o co nie prosiłeś: bogactwo i sławę. A jeżeli będziesz przestrzegał moich ustaw i przykazań, to przedłużę także dni twojego życia. Król Salomon panował nad całym Izraelem przez czterdzieści lat, a jego królestwo rozciągało się od rzeki Eufrat aż po ziemię filistyńską i granicę etiopską.

2. Mądrość króla Salomona

1 Krl 3, 16-28

Po powrocie króla Salomona z Gibeonu do Jerozolimy przyszły do niego dwie prostytutki, prosząc o sprawiedliwy wyrok. - Panie mój – zawołała jedna z nich – ja i ta kobieta mieszkamy w jednym domu. Najpierw urodziłam syna ja, po trzech dniach syna urodziła również ta druga kobieta. Mieszkamy same i nikogo innego z nami nie było. Otóż syn tej kobiety zmarł w nocy, ponieważ go przygniotła. A ona wstała, zabrała mojego synka i położyła obok mnie swojego martwego. Gdy wstałam rano, żeby go nakarmić, zobaczyłam, że jest martwy, ale gdy się przyjrzałam, okazało się, że to nie mój synek, którego urodziłam. Wtedy odezwała się druga kobieta: - Nieprawda! – krzyknęła – Twoim synem jest ten umarły, a moim ten żywy! I zaczęły się kłócić i krzyczeć wobec króla. Wtedy odezwał się król: - Podajcie mi miecz! A gdy przyniesiono miecz, dodał: - Rozetnijcie to żywe dziecko na dwie części i dajcie połowę jednej, a połowę drugiej. Wtedy jedna z kobiet zawołała: - Nie! Proszę, panie mój, dajcie jej to żywe dziecko, tylko go nie zabijajcie! Druga natomiast mówiła: - Niech nie będzie ani moje, ani twoje, rozetnijcie je! Król znał już rozwiązanie zagadki i oddał dziecko kobiecie, która wolała oddać swoje dziecko, niż skazać je na śmierć. W ten sposób w młodym królu objawiła się mądrość Boża do wymierzania sprawiedliwości, a Izraelici nabrali szacunku dla króla.

3. Budowa świątyni: dziedziniec

Budowę świątyni król Salomon rozpoczął po upływie 480 lat od wyjścia ludu izraelskiego z Egiptu, w czwartym roku swojego panowania. Budowa trwała 7 lat. Świątynię wzniesiono z kamieni ciosanych już w kamieniołomach, a następnie transportowanych na plac budowy. W tym czasie w świątyni nie było słychać żadnego narzędzia żelaznego – młotów ani siekier. Z kamieni król kazał ułożyć fundamenty, potem polecił zbudować przedsionek, miejsce święte i najświętsze. U wejścia do świątyni stanęły dwie kolumny z brązu, zakończone pięknie przyozdobionymi głowicami. Wokół dziedzińca wewnętrznego wzniesiono mur. Cała świątynia miała 60 łokci długości (31,2 m), 20 łokci szerokości (10,4 m) i 30 łokci wysokości (15,6 m). Nie była wielka, bo została pomyślana jako dom Boży, a nie jako miejsce zgromadzeń dla ludzi. Wierni mogli się gromadzić na dziedzińcu, gdzie składano ofiary. Jedynie król i kapłani mogli wchodzić do środka. Na dziedzińcu świątyni stanęły takie same przedmioty, jak na dziedzińcu namiotu zgromadzeń: ołtarz całopaleń, kadź miedziana wyobrażająca morze, mieszcząca dwa tysiące wiader i umieszczona na dwunastu bykach oraz dziesięć umywalni z brązu.

3. Budowa świątyni: wnętrze

Wnętrze świątyni król Salomon kazał wyłożyć drewnem cedrowym sprowadzonym z Libanu. Boazeria cedrowa na ścianach była pokryta płaskorzeźbami z motywami liści i rozwartych kielichów kwiatowych. Całą świątynię wyłożono złotem, także ołtarz i posadzkę. U wejścia do miejsca najświętszego król kazał sporządzić drzwi z drzewa oliwkowego, a na skrzydłach drzwi wyrzeźbiono postacie cherubów, liście i rozwarte kielichy kwiatów, i pokryto je złotem. Król Salomon rozkazał także sporządzić wszystkie przedmioty dla świątyni: ołtarz ze złota i złoty stół na chleby pokładne, po pięć złotych świeczników stojących po prawej i lewej stronie przed miejscem najświętszym, z kwiatami i lampami, i szczypcami ze złota. Do tego miednice i noże , i kropielnice, i kadzielnice, i węglarki ze szczerego złota. W miejscu najświętszym stanęły dwa cheruby, które miały skrzydła rozpostarte nad Skrzynią Przymierza, okrywając ją i jej drążki z wierzchu. Cheruby zostały wyrzeźbione z drzewa oliwkowego i miały po 10 łokci wysokości (5,2 m). Skrzydła cherubów rozpościerały się tak, że skrzydło jednego dotykało jednej ściany, skrzydło drugiego – drugiej, a skrzydła środkowe dotykały się zasłaniając Skrzynię. Każde skrzydło miało 5 łokci (2,6 m). Również cheruby zostały pokryte złotem. W Skrzyni znajdowały się wyłącznie dwie kamienne tablice, które złożył tam Mojżesz pod Górą Horeb, gdzie Pan zawarł przymierze z ludem izraelskim po wyjściu z Egiptu. Każdego dnia w miejscu świętym kapłani palili kadzidło, symbolizujące modlitwę zanoszoną do Boga. Tylko raz w roku, w Dzień Przebłagania, arcykapłan mógł wejść do miejsca najświętszego.

4. Bogactwo króla Salomona

O mądrości i bogactwie króla Salomona usłyszała władczyni królestwa Saby i wyruszyła na spotkanie z królem, aby sprawdzić jego mądrość zadając mu trudne pytania. Do Jerozolimy przybyła z nadzwyczaj wspaniałym orszakiem na wielbłądach objuczonych wonnościami, wielką ilością złota i drogich kamieni. Królowa rozmawiała Salomonem o wszystkim, co leżało jej na sercu, zadając wiele trudnych pytań, ale nie było takiego, na które Salomon nie umiałby odpowiedzieć. Gdy więc królowa osobiście przekonała się o wielkiej mądrości Salomona, obejrzała jego pałac, potrawy na jego stole, stanowiska jego dostojników i sprawność w usługiwaniu jego sług, ich stroje, podawane napoje oraz ofiarę całopalną, jaką Salomon złożył Bogu, stwierdziła: - Nie wierzyłam temu, co o tobie słyszałam w mojej ojczyźnie, dlatego osobiście przyjechałam to sprawdzić. Wszystko jednak okazało się prawdą, więcej – znacznie przewyższyłeś mądrością i zacnością to, co słyszałam. Szczęśliwi twoi ludzie i twoi słudzy, którzy są przy tobie, że mogą zawsze słuchać twojej mądrości. Niech będzie błogosławiony Pan, Bóg twój! Potem podarowała królowi sto dwadzieścia talentów złota i ogromną ilość wonności i drogich kamieni. Nigdy już potem nie nadeszło tyle wonności, ile wtedy podarowała królowa Saby. Król Salomon zrewanżował się podarowując królowej wszystko, czego zapragnęła i o co poprosiła.