Ludwig van Beethoven

Ludwig van Beethoven

Nieszczęśliwy geniusz

Ludwig van Beethoven reprezentuje epokę klasycyzmu. Jest jednym z trzech klasyków wiedeńskich.

Klasycyzm to okres w rozwoju muzyki pomiędzy barokiem a romantyzmem. Styl klasycystyczny w muzyce pojawił się w drugiej połowie XVIII wieku. Przyjmuje się, że trwał od roku 1750 – śmierci Johanna Sebastiana Bacha, do roku 1814 – powstanie pieśni romantycznej Franza Schuberta „Małgorzata przy kołowrotku” lub 1827 - śmierć Beethovena. Daty te są umowne, autorzy książek i podręczników często przyjmują różne daty graniczne

Dzieciństwo

Dom Beethovena w Bonn

1770 - 1786

Urodził się 16 grudnia 1770 r. w Bonn. Pierwszym nauczycielem muzyki był jego ojciec. Pod jego kierunkiem rozpoczął karierę pianisty w wieku 8 lat. Już w wieku lat 13 skomponował swoje pierwsze utwory.

Kariera pianisty

Pierwszy koncert daje w wieku 8 lat. Ojciec Ludwiga wynajmuje mu nauczycieli fortepianu, którzy rozwijają jego wiedzę i talent. Najważniejszym znich był Christian Gottlob Neefe, który zaznajomił i rozkochał Beethovena w muzyce Jana Sebastiana Bacha.

"Dla Elizy" (1810 r.)

Kim była tajemnicza Eliza?

Życie w Wiedniu

W wieku 17 lat przybywa pierwszy raz do Wiednia - muzycznej stolicy Europy. Niestety juz po dwóch tygodniach zmuszony jest do powrotu z powodu ciężkiej choroby matki.

Życie w Wiedniu

W Wiedniu najprawdopodobniej spotyka się z Mozartem, który widzi w nim "chłopca, który zadziwi niebawem cały świat". Od 1792 r. mieszka już na stałe w Wiedniu, gdzie pobiera nauki mi.in. u J. Haydna i A. Salieriego, jednak z żadnego nauczyciela nie jest zadowolony.

Utrata słuchu

V Symfonia c - moll

Około 27 roku życia zaczynają pojawiać się u Beethovena pierwsze objawy utraty słuchu. Po wielu latach zmagań z chorobą, zaprzestaje całkowicie publicznych występów i poświęca się pracy kompozytorskiej.

Utwór ten stał się symbolem zmagań Beethovena z nieuleczalną chorobą. Rozpoczyna się tzw. "motywem losu", który składa się zaledwie z 4 dźwięków i przewija się przez część I tej symfonii. Praca nad utworem trwała aż 10 lat.

Utrata słuchu

W trakcie swojej choroby Beethoven zaczyna unikać ludzi, staje się samotnikiem. Nazywany bywa "dziwakiem". Nigdy się nie żeni. Całkowicie traci słuch przed upływem 50 lat. Podczas całkowitej głuchoty dokonuje rzeczy niemożliwej - komponuje to, co to ponadczasowe i genialne, największe swoje dzieła.

Utrata słuchu

Chętnie otaczał się przyrodą. Wsłuchiwał się w śpiew ptaków i zapamiętywał linię melodyczną ich śpiewu, np. jaki ton wydobywa z siebie derkacz. Później pozbawiony słuchu odwoływał się do potężnego banku danych z wcześniejszym zapisem tonów.

Schyłek życia

W ostatnich latach życia Beethoven zmagała się również z problemami materialnymi, problemami związanymi z wychowywaniem bratanka Karla i osamotnieniem. Ale otrzymywał też dowody uznania - został m.im. członkiem szwedzkiej Akademii Nauk. Zmarł w Wiedniu w 1827 r. w wieku 57 lat.

Beethoven był perfekcjonistą. Nie komponował dla sobie współczesnych, komponował dla przyszłych pokoleń. Potrafił siedzieć godzinami, aż do samego rana i wprowadzać korekty do swoich dzieł. Jak widać osiągnął swój cel. Był jednym z pierwszych „wolnych artystów”, którzy utrzymywali się wyłącznie z komponowania. Zarabiał m. in. na dziełach, które pisał na zamówienie.

Beethoven był wielkim muzycznym eksperymentatorem i wynalazcą. Jako pierwszy kompozytor wyrażał w utworach własne przeżycia i emocje, w czym wyprzedził o kilkadziesiąt lat romantycznych artystów. Nie wystarczały mu formy muzyczne ukształtowane w epoce klasycyzmu, dlatego całe życie poszukiwał innych sposobów tworzenia. Wprowadzał nowe instrumenty do orkiestr, poszerzał swoje utwory o dodatkowe części. Stosował niespotykane dotąd rytmy, barwy oraz brzmienia. Zapisywał też melodie za pomocą wymyślonych przez siebie znaków i określeń. Oryginalne pomysły Beethovena spotykały się często z niezrozumieniem publiczności.

Beethoven był ostatnim „klasykiem wiedeńskim”, choć okrzyknięto go też pionierem romantyzmu. Szczególne znaczenie dla rozwoju historii muzyki miały jego późne kompozycje. W finale swojej IX Symfonii jako pierwszy użył na przykład chóru. Stał się popularny dzięki swoim kompozycjom symfonicznym. Był mistrzem przetwarzania motywów. Przykładem jest V Symfonia, rozwijająca się z jednego słynnego „motywu losu”. Beethoven skomponował około 240 dzieł w tym symfonie, koncerty fortepianowe, kwartety smyczkowe i jedną operę.

"Oda do radości"

mi mi fa sol sol fa mi re do do re mi mi re re mi mi fa sol sol fa mi re do do re mi re do do re re mi do re mi fa mi do re mi fa mi re do re sol mi mi fa sol sol fa mi re do do re mi re do do

C D E C

"Oda do radości"

C D E C

E E F G G F E D C C D E E D DE E F G G F E D C C D E D C CD D E C D E F E C D E F E D C D GE E F G G F E D C C D E D C C

Ciekawostki

• Fragment IV części IX Symfonii wykorzystano jako Hymn Unii Europejskiej
• Po śmierci stwierdzono u niego podwójną dawkę ołowiu w organizmie. Prawdopodonie zmarł na ołowicę, gdyż na głuchotę lekarz podawał mu okłady z ołowiu.
• W pogrzebie uczestniczyło 200 tysięcy wielbicieli jego muzyki.
• Józef Haydn doceniając geniusz muzyczny Beethovena mawiał: "Beethoven jest pierwszy, Mozart jedyny, a ja, dzięki Bogu trzeci!".

Ludwig van Beethoven Notatka:

- ur. w 1770 r. w Bonn, zm. w 1827 r. w Wiedniu - kompozytor, pianista - jeden z trzech klasyków wiedeńskich - prekursor romantyzmu - w wieku 27 lat zaczyna tracić słuch - stał się samotnikiem, dziwakiemWażniejsze dzieła:9 symfonii, muzyka kameralna, opera „Fidelio”,"Dla Elizy".

Dziękuję