Wisława Szymborska

Kto to jest patron?

Wisława Szymborska

ur.: 1923 r. zm.: 2012 r.

polska poetka eseistka tłumaczka felietonistka

"Czytanie książek to najpiękniejsza zabawa, jaką ludzkość sobie wymyśliła"

Wisława Szymborska urodziła się 2 lipca 1923 w Bninie ( Kórnik) koło Poznania

Wisława mieszkała początkowo w Toruniu, później w Krakowie, gdzie uczęszczała do szkoły powszechnej i gimnazjum.

W czasie wojny uczęszczała na tajne komplety, pracowała też na kolei. Wtedy zaczęła pisać pierwsze opowiadania i wiersze.

Po wojnie studiowała polonistykę, a następnie socjologię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Studiów nie ukończyła z powodu złej sytuacji materialnej. Od 1945 była na stałe związana z Krakowem, co często podkreślała.

Taka właśnie była ...

pełna miłości i przyjaźni do ludzi

mądra

skromna

dama o niezwykłym poczuciu humoru

Taka właśnie była ...

rozchichotana

lubiąca językowe zabawy

surowa w sądach o sobie i innych

perfekcjonista

Michał Rusinek

LepiejeLepiej mieć horyzont wąski,niż zamawiać tu zakąski. Lepiej wynieść się z osiedla,niż tu przełknąć choćby knedla. Lepszy ku przepaści marsz,niż z tych naleśników farsz.Lepszy piorun na Nosalu, niż pulpety w tym lokalu.

http://mowimyjak.se.pl/styl-zycia/ksiazki/najslynniejsze-limeryki-wislawy-szymborskiej,19_37464.html

Wyklejanki Wisławy Szymborskiej

Wiersze Wisławy Szymborskiej

Dłoń Dwadzieścia siedem kości, trzydzieści pięć mięśni, około dwóch tysięcy komórek nerwowych w każdej opuszce naszych pięciu palców. To zupełnie wystarczy, żeby napisać „Mein Kampf” albo „Chatkę Puchatka”. (Wystarczy, 2011)

Wisława Szymborska Kot w pustym mieszkaniu

Nagroda Nobla 1996 r.

Po Noblu powtarzała, że zrobi wszystko, żeby nie stać się osobistością, lecz pozostać osobą.

Michał Rusinek

Noblowska mowa Wisławy Szymborskiej była wyjątkowo krótka. Chyba najkrótsza w historii. Trwała około 15 minut. Mowa noblowska Wisławy Szymborskiej (1996) „..Gdyby moja rodaczka Maria Skłodowska-Curie nie powiedziała sobie „nie wiem”, zostałaby pewnie nauczycielką chemii na pensji dla panienek z dobrych domów, i na tej skądinąd zacnej pracy upłynęłoby jej życie. Ale powtarzała sobie „nie wiem” i te właśnie słowa przywiodły ją, i to dwukrotnie, do Sztokholmu, gdzie ludzi o duchu niespokojnym i wiecznie poszukującym nagradza się Nagrodą Nobla..."

Nic dwa razy się nie zdarza