kendo

剣道

Kendō

Szermierka japońskich samurai

剣道

Kendo wywodzi się bezpośrednio z bojowej szermierki samurajskiej o nazwie kenjutsu, której historia sięga XI wieku. Różne szkoły i formy kenjutsu rozwijały się aż do połowy XIX wieku (kiedy wprowadzono zakaz noszenia mieczy przez samurajów).

Zastosowanie mieczy ćwiczebnych, przeszło drogę najpierw od drewnianych, a z czasem do elastycznych konstrukcji bambusowych oraz solidnych protektorów wzorowanych na zbroi samurajskiej. Największe zasługi w konstruowaniu bezpiecznego sprzętu i jego popularyzowaniu wśród ćwiczących położył Chuta Nakanishi, twórca i nauczyciel jednej ze znanych tokijskich szkół szermierczych Nakanishi Itto-ryu, w latach 70' tych XVII w. Mistrz Nakanishi uchodzi również za twórcę samej nazwy "kendo", gdzie ken znaczy "miecz", natomiast do wskazuje "drogę, sposób postępowania". Co w połączeniu oznacza "drogę miecza".

剣道

Z czasem do walki treningowej wprowadzono regulaminy, które stopniowo ewoluując zmierzały w kierunku ograniczania dopuszczalnego obszaru zadawania cięć, a także do eliminowania technik zagrażających bezpieczeństwu walczących.

Po wprowadzeniu edyktu cesarskiego zakazującego noszenia mieczy i likwidującego klasę wojowników bushi jako warstwę społeczną w rezultacie nastąpił w Japonii krótki okres spadku popularności kendo. Dopiero w 1895 roku powołano Dai Nippon Butokukai, organizację mającą na celu odtworzenie i otoczenie opieką tradycyjnych sztuk walki. Szersza ich popularyzacja wymagała ujednolicenia bardzo zróżnicowanych form i wypracowania uniwersalnego programu nauczania. W odniesieniu do szermierki kendo nastąpiło to w roku 1912, co umożliwiło wprowadzenie jej jako przedmiotu wychowania fizycznego do programów nauczania - najpierw w szkołach średnich, później w podstawowych. W krótkim czasie treningi i turnieje kendo rozpowszechniły się w całym kraju. Te lata uznawane są za okres narodzin nowoczesnej dyscypliny sportowej kendo.

剣道

W latach XX, w czasie okupacji amerykańskie władze zakazały Japończykom uprawiania jakichkolwiek tradycyjnych sztuk walki, upatrując w militarnych tradycjach źródeł japońskiego szowinizmu narodowego. Dopiero po kilkunastu latach obowiązywania tego zakazu, świat się dał przekonać, że japońskie sztuki walki w ich nowoczesnym sportowym wydaniu posiadają nie tylko cechy pozwalające na wszechstronny rozwój fizyczny, ale również wybitne walory moralne i wychowawcze. W roku 1952 ćwiczenia kendo przywrócono do programu szkolnego, najpierw w czystej sportowej wersji shinai kyogi, później także z elementami szermierki tradycyjnej. W latach 50'tych i 60'tych, za sprawą emigrantów japońskich, głównie w USA, Kanadzie i Brazylii kendo pojawiło się w tych krajach i zyskiwało sobie coraz więcej zwolenników, także poza ich środowiskiem. W połowie lat 60'tych przywędrowało także do Europy, w pierwszej kolejności do Francji, Niemiec i Wielkiej Brytanii.

Historia mistrzostw

W roku 1967 odbył się w Tokio pierwszy duży międzynarodowy turniej, w 1969 powstała Europejska Federacja Kendo. W roku 1970 uznano, że istnieją wystarczające przesłanki, aby utworzyć ogólnoświatową organizację, Międzynarodową Federację Kendo. Zrzeszyła ona wówczas 15 narodowych organizacji z różnych krajów i kontynentów. Do Polski kendo dotarło niewiele później, w 1973 roku, za sprawą jednego z jego wielkich miłośników, japońskiego studenta, Takao Mizushimy. W roku milenijnym 2000 IKF (Międzynarodowa Federacja Kendo) zrzesza blisko 40 krajów. Regularnie odbywają się mistrzostwa świata (co 3 lata) oraz mistrzostwa Europy (w latach pomiędzy mistrzostwami świata).

Osiągnięcia Polaków

Na Mistrzostwach Europy w Kendo w 2016 reprezentacja Polski wywalczyła drużynowe srebro i indywidualny brąz (Krzysztof Bosak). Ponadto reprezentanci Polski Maciej Wierzbowski (za turniej męski indywidualny) oraz dwukrotnie Alina Gdeczyk (za turnieje kobiece indywidualny i drużynowy) zdobyli tradycyjną nagrodę kantosho (za ducha walki). Kobieca reprezentacja Polski na tych mistrzostwach doszła do ćwierćfinału i po nieznacznej porażce zajęła ósme miejsce. Był to najlepszy w historii wynik polskiej reprezentacji w kendo.

Shiai - pojedynek sportowy

Zawody sportowe w kendo obejmują walki prowadzone wyłącznie przy użyciu mieczy bambusowych shinai. Celem walki jest trafienie przeciwnika w jedno z miejsc przewidzianych regulaminem. Obszarami ataku dozwolonymi w kendo są chronione strefy ciała.

Nazwy punktowanych trafień związane są z nazwami tych stref:

• men-uchi - cięcie w środek głowy oraz w prawą i lewą skroń
• do-uchi - cięcie w prawy lub lewy bok napierśnika
• kote-uchi - cięcie w prawe przedramię; w lewe - tylko w szczególnych przypadkach
• tsuki - pchnięcie w tsuki-dare, czyli w osłonę gardła
• punkty ataku - datotsu-bui

Kryteria wymagane do zaliczenia trafienia jako yuko-datotsu i przyznanie zawodnikowi punktu ippon są określone przez regulamin; każde trafienie jest dokładnie oceniane przez zespół złożony z trzech sędziów pola walki, a o przyznaniu punktu ippon decyduje spełnienie tych kryteriów. W szczególnych przypadkach punkt wcześniej zaliczony zawodnikowi może zostać odwołany: torikeshi. Nie przyznawane są punkty w sytuacji, gdy obydwaj zawodnicy zadają trafienia jednocześnie (ai-uchi), nawet jeśli są one poprawne pod każdym innym względem. Zawodnikowi można przyznać punkt na skutek popełnienia przez jego przeciwnika dwóch przewinień - hansoku.

Miejsce rozgrywki

Walki są rozgrywane w hali, w polu o kształcie kwadratu lub prostokąta o boku od dziewięciu do jedenastu metrów. Podłożem dla walczących zawodników jest parkiet lub plansza z materiału syntetycznego.

Podziały?

W kendo nie stosuje się podziału na kategorie wagowe. Czasami zawodnicy są dzieleni według kategorii wiekowych i płci lub według posiadanych stopni kendo.

大刀

Istnieje odmiana kendo zwana nito-ryu, w której obu lub jeden z zawodników używa równocześnie dwóch mieczy: daito i shoto.

小刀

Stopnie kendo

Stopnie uczniowskie kyu (od 10 do 6). Im niższa cyfra tym wyższy stopień). Nadawane są przez komisję złożoną z co najmniej trzech posiadaczy stopnia 1 dan. Stopnie uczniowskie kyu (od 5 do 1). Wymagana jest znajomość podstaw kendo, wybranych form kata, umiejętności prawidłowego zachowania się podczas ćwiczeń i w walce. Komisja egzaminacyjna, delegowana przez krajową organizację kendo, składa się z 3 posiadaczy co najmniej stopnia 3 dan. Stopnie mistrzowskie dan (od 1 do 7). Im wyższa cyfra tym wyższy stopień). Ich nadanie wymaga uznania umiejętności przez komisję złożoną z ekspertów kendo. Oceniana jest poprawność technika i taktyka walki, znajomość i poprawność wykonania form kata. Egzamin zawiera test pisemny. Kryterium wiekowym dopuszczenia do egzaminu na 1 dan jest ukończone 14 lat. Stopnie mistrzowskie 8 dan. Są to stopnie trenerskie. Wymagana jest biegła znajomość teorii i praktyki kendo, oceniany zostaje dorobek szkoleniowy i pedagogiczny, znajomość historycznego rozwoju szermierki kendo, rozumienie istoty różnic pomiędzy różnymi szkołami i stylami, itp. Stopnie 9 - 10 dan. Są stopniami honorowymi, nadawanymi za wybitne zasługi dla rozwoju kendo. Od 2000 roku ZNKR (Wszechjapońska Federacja Kendo) wstrzymała nadawanie stopni powyżej 8 dan. Oprócz stopni dan i kyu nadawane są również rangi instruktorom kendo. Wyróżnia się ich 3 poziomy: renshi, kyoshi i hanshi.

TRADYCYJNY STRÓJ I EKWIPUNEK

BOKKEN/BOKUTO (木剣/木刀)miecze wykonane z twardszego drewna, mogą mieć różne rozmiary daitō or tachi (długi miecz), shoto, kodachi, wakizashi bo, (krótki miecz), tantō bo, suburito (wykonany w wielkości daitō lub shoto), używane w kenjutsu, obecnie nieużywane w kendo

MEN (面)hełm chroniący głowę, w jego skład wchodzą: (面金, men-gane), (突垂れ, tsuki-dare), (面垂れ, men-dare)

SHINAI (竹刀)bambusowy miecz tradycyjnie wykorzystywany do ćwiczeń

木剣/木刀

竹刀

Wyposażenie

Dzięki dobrze przemyślanym wyposażeniu osobie ćwiczącej zapewnione jest bezpieczeństwo. Wbrew pozorom kendo nie jest wyjątkowo kontuzjogenne i może zostać uznane za bezpieczne.

Budowa miecza Shinai

Shinai składa się z czterech listew zwanych take (竹), które są połączone ze sobą trzema skórzanymi okuciami: rękojeścią (tsuka) lub osłoną rączki (tsuka-gawa (柄 皮)); łącznikiem na końcu (saki-gawa (先 皮)) i skórzanym paskiem (naka-yui (中 結)), które wiążą cztery listwy. Wszystkie części są zabezpieczone sznurkiem (tsuru (弦)).

竹刀

RODZAJE MIECZY

BOKKEN

RODZAJE

CEL I POWÓD UPRAWIANIA KENDO

Aby ukształtować umysł i ciało.Aby pielęgnować energicznego ducha Dzięki poprawnemu i zorganizowanemu szkoleniu Dążyć do doskonalenia sztuki Kendo. Aby mieć szacunek dla uprzejmości i honoru. Aby obcować z innymi ze szczerością. I wiecznie podążać za kultywacją siebie. W ten sposób będzie można: Kochać swój kraj i społeczeństwo; Przyczyniać się do rozwoju kultury; I promować pokój i dobrobyt wśród wszystkich ludzi.

ありがとうございます