Św. Kazimierz

Św. Kazimierz

1458-1484

Patron Litwy, Polski a także młodzieży

dobry to patron na dzisiejsze czasy, tak bardzo pełne „politycznych zawieruch”, a także na zmagania duchowe, jakie stoją przed każdym chrześcijaninem.

Urodził się na Wawelu w Krakowie 3 października 1458 r.

Ojciec - Kazimierz IV Jagiellonczyk 1427-1492

Kazimierza Jagiellończyka, nazywano „najpobożniejszym monarchą swoich czasów”.

Matka - Elżbieta Rakuszanka (Habsburżanka) 1436 - 1505

zwana „matką królów” – uważana była za świętą królową, miłosierną i pobożną.

Święty Kazimierz, syn króla polskiego Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Habsburg, córki cesarza Niemiec, wychowywany był, wraz ze swym licznym rodzeństwem, przez bardzo pobożnych rodziców.

RODZEŃSTWO ŚW. KAZIMIERZA

Władysław II Jagiellończykkról Czech 1456 - 1516

Aleksander Jagiellończyk Wielki Książę Litewski i Król Polski 1461-1506

Jadwiga Jagiellonka Księżna bawarska 1457 - 1502

Św. Kazimierz 1458 - 1484

Jan I Olbracht Król Polski 1459 - 1501

RODZEŃSTWO ŚW. KAZIMIERZA

Zofia Jagiellonka Księżniczka litewska i margrabina brandenburska 1464 - 1512

Zygmunt I Stary Król Polski i Wielki Książę Litewski 1467 - 1548

Książę kardynał Fryderyk Jagiellończyk Arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski 1468 - 1503

Elżbieta Jagiellonka1465 - 1466

10

Elżbieta Jagiellonka 1472 - 1480

Królewicz należał do najbardziej wykształconych książąt ówczesnej Europy.

Wychowawcami św. Kazimierza byli:

Title

Do sakramentu bierzmowania przygotowywał święty Jan Kanty (1390 - 1473) - Patron Polski, profesorów, nauczycieli i studentów, a także szkół katolickich

Kallimach, (1437-1496) - włoski humanista, działający głównie w Polsce

Ks. Jan Długosz (1415 – 1480)– polski historyk, dyplomata i duchowny

Ojciec wysłał trzynastoletniego Kazimierza na Węgry, gdzie pojawiła się możliwość objęcia tronu. Zbrojna wyprawa okazała się jednak totalną klęską, co było dużym przeżyciem dla trzynastoletniego, wrażliwego chłopca. W 1472 roku Kazimierz udał się na Jasną Górę, gdzie oddał się opiece Maryi.

Był św. Kazimierz „młodzieńcem szlachetnym”, jak napisał Jan Długosz, również dlatego, że wiele się modlił i miał duże nabożeństwo do Matki Bożej. Królewicz codziennie odmawiał długi hymn maryjny - Omni die dic Mariae. Kazimierz nie lubił hałaśliwych zabaw rycerskich, nie pociągały go polowania, królewskie uczty. Ludzie z jego otoczenia podkreślali jego zalety intelektualne i moralne. Miał talent jednania skłóconych ludzi. Chętnie przebywał wśród ubogich, rozdając jałmużnę ze swoich dochodów.

Kiedy król przebywał na Litwie, królewicz przez prawie dwa lata był namiestnikiem ojca w królestwie. Rezydował w Radomiu, a jego krótkie rządy były dobrze oceniane.

Królewicz był przygotowywany przez ojca do objęcia tronu Wielkiego Księstwa Litewskiego

W roku 1483 ojciec wezwał syna do Wilna. Św. Kazimierz łączył głęboką pobożność z zaangażowaniem w życie polityczne. Brał udział w zjazdach, sejmach, naradach. A zarazem miał upodobanie w medytacji i surowym stylu życia.

Ostatnie dwa lata swego życia św. Kazimierz spędził na Litwie. Ze stolicą Litwy wiąże go okres, w którym osiągnął ostateczną dojrzałość duchową. Katedra Wileńska była ulubioną świątynią królewicza Kazimierza. Znajdowała się w pobliżu pałacu władców, dlatego też dostać się do niej można było szybko, w dodatku nie przyciągając uwagi postronnych.

Czasem Kazimierz tak długo przebywał w świątyni, że zapominał o obiedzie, podczas którego on, jako następca tronu, musiał siedzieć przy jednym stole z dworzanami litewskimi oraz gośćmi zagranicznymi.

Pisano też, że sypiał na twardej ziemi, nosił włosiennicę i skromną odzież, często pościł i długie godziny spędzał na modlitwie. Czasem, gdy panowała już wieczorna cisza i wszyscy korzystali z odpoczynku, on klęczał na progu świątyni, przed zamkniętymi drzwiami.

Młodzieniec posiadał wszystkie cechy władcy cenione w tamtej epoce: zmysł polityczny, dobre wykształcenie, urok osobisty, a w razie potrzeby – umiejętność bycia twardym i surowym. Mimo to wyróżniał się on na tle innych władców ówczesnych.

Zamiast korzystać z wyższości stanu oraz siły politycznej, królewicz unikał wszelkiego przepychu, a sprawując władzę państwową starał się być sprawiedliwy dla wszystkich. Ideał polityka oraz człowieka zawierały dla niego słowa psalmu:” Człowiek o rękach nie skalanych i o czystym sercu” (Ps 24,4).

"powinien albo się nie narodzić, albo zostać wiecznym".

Kallimach powiedział o nim :

Odrzuciwszy kult przyjemności, Kazimierz wybrał drogę bezwarunkowej Miłości wskazaną mu przez Boga. Bliscy nie potrafili zrozumieć jego trybu życia; robili mu z tego powodu zarzuty, a nawet zmuszali do jego zmiany. Dworzan zadziwiała czystość młodzieńca.

Chory na gruźlicę płuc, królewicz musiał się sprzeciwić rodzicom, odrzucając proponowany przez lekarzy amoralny, uważany jednak w owych czasach za efektywny, sposób leczenia – stosunek płciowy. Kazimierz zmuszony był do przeciwstawienia się otoczeniu. Czynił to stanowczo. Jego życie wieńczyły ostateczny wybór oraz śmierć.

Niedługo po śmierci Kazimierza przemówiono o jego cudach. Pomocy świętego doświadczyli zarówno pojedynczy ludzie, jak też kraje.

W 1518 roku zapewnił mniej licznym wojskom polsko-litewskim zwycięstwo nad Moskwą i pod Połockiem. Przybył na pole bitwy po śmierci.

Przywrócił do życia pewną pannę, która oddała ducha przy jego grobie, a następnie, dzięki modlitwie rodziców, ożyła.

Zimą 1483/1484 Kazimierz przebywał w Grodnie. Ostry klimat nie sprzyjał zdrowiu młodego królewicza, chorującego na gruźlicę. Skonał w Grodnie w 1484 roku na rękach Jana Rzeszowskiego, biskupa krakowskiego.

W 1518 roku król Zygmunt I Stary, rodzony brat Kazimierza, wysłał do Rzymu prośbę o kanonizację.Papież Leon X, w 1522 roku wydał bullę kanonizacyjną, ale dokumenty papieskie, zaginęły. Starania o kanonizację podjął ponownie król Zygmunt III. Zostały one szczęśliwie uwieńczone nową bullą kanonizacyjną wydaną przez papieża Klemensa VIII w 1602 roku.

Z okazji kanonizacji otwarto grób świętego Kazimierza. Okazało się, że ciało zmarłego przed 118 laty było nienaruszone. Przy głowie zmarłego znaleziono pergamin z wypisanym jego ulubionym hymnem ku czci Najświętszej Maryi Pannie „Omni die dic Marie”.

Uroczystości kanonizacyjne odbyły się w katedrze wileńskiej w 1604 roku.

Doczesne szczątki Świętego znajdują się również w katedrze wileńskiej.

Od chwili śmierci św. Kazimierza minęło ponad pięć stuleci. Kształty Polski i Litwy zmieniły się; ludzie żyją innymi problemami. A jednak co roku, 4 marca Kościół stawia nam przed oczy postać świętego, którego postawa i dziś stanowi dla chrześcijan wezwanie. Żył bowiem wartościami, które jako ponadczasowe, aktualne są również i dziś. Dziś właśnie trzeba nam na nowo powrócić do modlitwy. Trzeba nam wciąż z nową wiarą i głębokim rozeznaniem wczytywać się w karty Pisma św. Dlatego potrzebne nam wstawiennictwo i wzór patrona, który realizował te wartości na miarę swych czasów.

Prezentację opracowała Iwona Geben