Żołnierze Wyklęci

Żołnierze Wyklęci

Student: Julia Boguszewska

Date: 08.03.2021

Żołnierze wyklęci-antykomunistyczny, niepodległościowy ruch partyzancki, stawiający opór sowietyzacji Polski i podporządkowaniu jej ZSRR, toczący walkę ze służbami bezpieczeństwa ZSRR i podporządkowanymi im służbami w Polsce.

Liczbę członków wszystkich organizacji i grup konspiracyjnych szacuje się na 120–180 tysięcy osób. W ostatnich dniach II wojny światowej na terenie Polski działało 80 tysięcy partyzantów antykomunistycznych. Ostatni członek ruchu oporu – Józef Franczak ps. „Lalek” z oddziału kpt. Zdzisława Brońskiego „Uskoka” – zginął w obławie w Majdanie Kozic Górnych pod Piaskami (woj. lubelskie) osiemnaście lat po wojnie – 21 października 1963 roku

Organizacje

Już w roku 1943 w związku z niemieckimi klęskami na wschodnim froncie dowództwo Armii Krajowej rozpoczęło tworzenie struktur na wypadek okupacji przez ZSRR. Powstała organizacja NIE, łącząca struktury cywilne i wojskowe, mające na celu samoobronę i podtrzymywanie morale polskiego społeczeństwa w oczekiwaniu na wojnę Zachodu z ZSRR. Wobec wkraczającej Armii Czerwonej Narodowe Siły Zbrojne, a następnie Narodowe Zjednoczenie Wojskowe były gotowe do ofiarnej walki w obronie suwerenności.

Info

Mundury

Bohaterowie ostatniego powstania

Rotmistrz Witold Pilecki „Witold” August Emil Fieldorf „Nil” Danuta Siedzikówna „Inka” Józef Kuraś „Ogień” Zygmunt Szendzielarz „Łupaszka” Hieronim Dekutowski „Zapora” Franciszek Jaskulski „Zagończyk” Edward Taraszkiewicz „Żelazny” Leon Taraszkiewicz „Jastrząb” Stanisław Sojczyński „Warszyc”

Rotmistrz Witold Pilecki „Witold”

Jedyny człowiek w dziejach, który dobrowolnie dał się ująć, by trafić do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz. W Auschwitz stworzył konspiracyjny Związek Organizacji Wojskowej, który przekazywał na Zachód informacje o Holokauście. Był dowódcą w powstaniu warszawskim, trafił do niewoli niemieckiej. Po wojnie na rozkaz gen. Andersa wrócił do kraju, by zbierać tu informacje wywiadowcze. Aresztowany w 1947 przez UB, brutalnie torturowany; wyznał żonie: Oświęcim to była igraszka. 25 maja 1948 zamordowany z wyroku komunistycznego sądu w warszawskim więzieniu przy Rakowieckiej. Zostawił żonę i dwójkę dzieci, miejsce pochówku nieznane.

August Emil Fieldorf „Nil”

Organizator i dowódca Kedywu (Kierownictwa Dywersji) Armii Krajowej (1942-1944). Wydał rozkaz likwidacji generała SS w Warszawie Franza Kutschery. Zastępca Komendanta Głównego AK. Dowódca organizacji NIE („Niepodległość”). 1945-1947 pod fałszywym nazwiskiem na zesłaniu w ZSRR. Aresztowany w 1950, pomimo tortur odmówił współpracy z UB. 24 lutego 1953 zamordowany z wyroku komunistycznego sądu w warszawskim więzieniu przy Rakowieckiej, miejsce pochówku nieznane.

Danuta Siedzikówna „Inka”

Pochodziła z patriotycznej rodziny, podczas wojny ojciec zesłany na Syberię, matka zamordowana przez Gestapo. Jako 15-latka, w grudniu 1943 wstąpiła do AK (w AK były też jej dwie siostry). Aresztowana w czerwcu 1945 przez komunistów. Odbita przez partyzantów, wstąpiła jako sanitariuszka do 5. Brygady Wileńskiej mjr. Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki”. Aresztowana przez UB w lipcu 1946. Podczas ciężkiego przesłuchania, bita i poniżana, nie wydała żadnego ze znanych jej adresów konspiracyjnych ani nie podała żadnych danych związanych z oddziałem, w którym służyła. 28 sierpnia 1946 roku zamordowana z wyroku komunistycznego sądu w gdańskim więzieniu wraz z Feliksem Selmanowiczem „Zagończykiem”.

Józef Kuraś „Ogień”

W 1943 Niemcy wymordowali jego rodzinę: ojca, żonę i 2,5-letniego synka oraz spalili jego dom; Kuraś przyjmuje pseudonim „Ogień”. Związany z ruchem ludowym. Jako dowódca miał ogromne poparcie wśród ludności. Zdradzony przez łączniczkę, której UB aresztował syna gimnazjalistę. Popełnił samobójstwo strzałem w skroń podczas walki z obławą UB i KBW 21 lutego 1947, miejsce pochówku nieznane.

Zygmunt Szendzielarz „Łupaszka”

Walczył w kampanii wrześniowej, a następnie w ZWZAK. Legendarny obrońca polskich Kresów. W 1943 stanął na czele 5. Brygady Wileńskiej AK, walcząc z Niemcami, ich litewskimi sojusznikami oraz partyzantką sowiecką i polskimi komunistami. Od 1944 walczył na Białostocczyźnie, od 1946 na Pomorzu Zachodnim, Kaszubach, Kociewiu, Warmii, Mazurach i Borach Tucholskich. W ciągu 7 miesięcy 1946 jego oddziały przeprowadziły 170 akcji, rozbiły 27 posterunków MO i placówek NKWD. Aresztowany w czerwcu 1948 przez specjalną grupę MBP, skazany na 18-krotną karę śmierci. 8 lutego 1951 zamordowany z wyroku komunistycznego sądu w warszawskim więzieniu przy Rakowieckiej, miejsce pochówku nieznane.

Dziękuję za uwagę!