14 Stacji Drogi Krzyżowej.

14 Stacji Drogi Krzyżowej

Indeks

Stacja I.

stacja ix.

stacja v.

stacja xiii

Stacja II.

stacja x.

stacja vi.

stacja iv.

stacja xi.

stacja iii.

stacja vii.

dziękuję

stacja viii

stacja xii.

stacja iv.

Stacja I. Pan Jezus na śmierć skazany

Rzekł do nich Piłat: «Cóż więc mam uczynić z Jezusem, którego nazywają Mesjaszem?» Zawołali wszyscy: «Na krzyż z Nim!» Namiestnik odpowiedział: «Cóż właściwie złego uczynił?» Lecz oni jeszcze głośniej krzyczeli: «Na krzyż z Nim!» Wówczas uwolnił im Barabasza, a Jezusa kazał ubiczować i wydał na ukrzyżowanie. (Mt 27, 22-23,26) Wyrok śmierci został oficjalnie wydany na Jezusa przez Poncjusza Piłata, namiestnika rzymskiego. Sam Piłat jednak odciął się w swoim poczuciu od tego sądu, umywając ręce. Nie widział on w Chrystusie żadnej winy, a decyzję podjął pod naciskiem arcykapłanów

Stacja II. Jezus bierze krzyż na swoje ramiona

Chrystus przyjął brzemię krzyża i tak obarczony udał się na Golgotę, gdzie poniósł śmierć, aby zadośćuczynić za ludzkie grzechy. Sam był bez grzechu. Uczynił to jednak dla zbawienia ludzkości, z miłości do swego ludu.

Stacja III. Jezus upada po raz pierwszy pod krzyżem

Chrystus był prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem, czyli w stu procentach jednym i drugim. Streszczeniem poglądów Kościoła odnośnie natury Jezusa może być werset z rzymskiej liturgii: „Niezmienny w swoim Bóstwie, przyjął to, co ludzkie”. Syn Boży przyjął zatem także ludzkie ciało. Ciało, które nie wytrzymywało ciężaru krzyża, dlatego Chrystus trzykrotnie upadał pod jego naporem. Podnosił się jednak i niósł dalej brzemię – nie poddał się i nie zwątpił w swoją misję. Zatem każdy chrześcijanin powinien, naśladując

Stacja IV. Jezus spotyka swoją Matkę

Maryja towarzyszyła Jezusowi w trakcie Jego męki i była obecna w momencie Jego śmierci na krzyżu. Cierpiała razem ze swoim Synem, ale nie odwróciła się od Boga. Tak jak przyjęła z pokorą i radością Zwiastowanie, tak i nie sprzeciwiła się woli Bożej, kiedy Chrystus umierał. Wiedziała na czym polega Jego misja. Śmierć Jezusa zapowiedział już bowiem starzec Symeon w czasie ofiarowania w świątyni: «Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu». (Łk 2,34-35). Na

Stacja V. Szymon z Cyreny pomaga nieść krzyż Jezusowi

Jak donosi św. Mateusz Ewangelista Szymon z Cyreny został przymuszony do pomocy Jezusowi, niemniej każdy gest dobroci należy traktować jako przykład godny naśladowania. Wsparcie bliźniego nie zawsze jest bowiem równoznaczne z przyjemnością. Często wiąże się z współcierpieniem. Chrześcijanin powinien jednak wspomagać swoich braci i siostry w dźwiganiu ich krzyża codziennych trudów i problemów, niezależnie od własnego komfortu i ochoty. Takim postępowaniem człowiek przybliża się nie tylko do własnego zbawienia, ale również przyczynia się do zbawienia świata.

Stacja VI. Weronika ociera twarz Jezusa

Jak donosi św. Mateusz Ewangelista Szymon z Cyreny został przymuszony do pomocy Jezusowi, niemniej każdy gest dobroci należy traktować jako przykład godny naśladowania. Wsparcie bliźniego nie zawsze jest bowiem równoznaczne z przyjemnością. Często wiąże się z współcierpieniem. Chrześcijanin powinien jednak wspomagać swoich braci i siostry w dźwiganiu ich krzyża codziennych trudów i problemów, niezależnie od własnego komfortu i ochoty. Takim postępowaniem człowiek przybliża się nie tylko do własnego zbawienia, ale również przyczynia się do zbawienia świata.

Stacja VII. Jezus upada po raz drugi

Jezus ponownie upadł pod ciężarem krzyża. Po raz kolejny jednak się podniósł i szedł dalej. Nie wykorzystał przy tym swoich boskich mocy, aby ulżyć własnym cierpieniom. Zmęczony i osłabiony fizycznie zmierzał na miejsce swojej śmierci. Poddał się słabościom ludzkiego ciała, aby w ten sposób wyrazić solidarność ze wszystkimi ludźmi. Rozważając upadek Jezusa należy jednak wspomnieć nie tylko o jego ranach fizycznych, ale także o ranie w sercu. Odrzucenie ze strony Żydów, zdrada Judasza, opuszczenie ze strony uczniów – Chrystusa zawiedli ludzie. Mimo wszystko nie przestał jednak kochać człowieka i wypełnił swoje zadanie do końca, dzięki czemu otworzył wszystkim drogę do zbawienia.

Stacja VIII. Jezus spotyka płaczące niewiasty

Jezus zwrócił się do płaczących niewiast słowami: Córki jerozolimskie, nie płaczcie nade Mną; płaczcie raczej nad sobą i nad waszymi dziećmi! (Łk 23,28). Nie chciał, aby użalano się nad Nim. Cały czas myślał bowiem o innych ludziach i ich problemach, potrzebach. Nawoływał o wrażliwość i troskę o bliźniego. Rozważając tę tajemnicę należy kierować swoje myśli ku tym, którzy potrzebują naszego pocieszenia. Nawet we własnym cierpieniu nie należy zamykać oczu na ludzką niedolę. W ten właśnie sposób człowiek naśladuje Chrystusa.

Stacja IX. Jezus upada po raz trzeci

Jezus upadł po raz trzeci w drodze na Golgotę. Był już blisko celu, ale nie mógł utrzymać się na nogach. Ciało odmówiło Mu posłuszeństwa. Znalazł jednak w sobie znowu siłę, aby powstać i iść dalej. Bez słów kroczył, aby dojść do miejsca, gdzie wyda ostatnie tchnienie. Spełniła się przepowiednia proroka Izajasza: Dręczono Go, lecz sam się dał gnębić, nawet nie otworzył ust swoich. Jak baranek na rzeź prowadzony, jak owca niema wobec strzygących ją (Iz 53,7). Postawa Chrystusa uczy nas, że nie ma upadków po których nie można się podnieść, jeśli człowiek kieruje się miłością. Z miłości bowiem ludzie są zdolni do niewiarygodnego wysiłku i wytrwałości.

Stacja X. Jezus z szat obnażony

Żołnierze zaś, gdy ukrzyżowali Jezusa, wzięli Jego szaty i podzielili na cztery części, dla każdego żołnierza po części; wzięli także tunikę. Tunika zaś nie była szyta, ale cała tkana od góry do dołu. Mówili więc między sobą: «Nie rozdzierajmy jej, ale rzućmy o nią losy, do kogo ma należeć». Tak miały się wypełnić słowa Pisma: Podzielili między siebie szaty, a los rzucili o moją suknię. To właśnie uczynili żołnierze. (J 19, 23-24) Żołnierze byli okrutni wobec Jezusa. Kiedy przybył na Golgotę ponownie Go upokorzyli zdzierając z Niego szaty. Zabrali Mu wszystko co ma, nie dbając o Jego ludzką godność i honor. Chrystus znosił to wszystko jednak w imię Miłości, którą obdarzył człowieka.

Stacja XI. Pan Jezus przybity do krzyża

Konanie Chrystusa trwało trzy godziny. Do krzyża zostały przybite Jego dłonie oraz stopy. Tam, gdzie wbito gwoździe, powstały rany. Rany, które pojawiają się do dziś u ludzi wierzących pod postacią tzw. stygmatów. Na krzyżu umieszczono tabliczkę z napisami w trzech językach – hebrajskim, greckim i łacińskim - gdzie podano Jego winę jako skazańca: „To jest Jezus, Król Żydowski”. Dodatkowo męce Jezusa towarzyszyły kolejne wyszydzenia – ludzie wyśmiewali się, że podaje się za Syna Bożego, a nie potrafi sam siebie wybawić.

Stacja XII. Jezus umiera na krzyżu

Po trzech godzinach męki na krzyżu Chrystus umarł. Wszyscy Ewangeliści zgodnie wskazują, że Jego ciałem zajął się Józef z Arymatei, którego św. Marek określa jako poważnego członka Rady (Mk 15,43). Niewątpliwie Józef należał do grona uczniów Zbawiciela. Tradycja wspomina równocześnie o złożeniu ciała Jezusa w ramionach Maryi. Takie przedstawienie Matki Boskiej trzymającej na kolanach martwego Syna nazywa się w sztuce pietą.

Stacja XIII. Pan Jezus zdjęty z krzyża

Był tam człowiek dobry i sprawiedliwy, imieniem Józef, członek Wysokiej Rady. Nie przystał on na ich uchwałę i postępowanie. Był z miasta żydowskiego Arymatei, i oczekiwał królestwa Bożego. On to udał się do Piłata i poprosił o ciało Jezusa. Zdjął je z krzyża, owinął w płótno i złożył w grobie, wykutym w skale, w którym nikt jeszcze nie był pochowany. Był to dzień Przygotowania i szabat się rozjaśniał. (23, 50-54) Grób Jezusa jest znakiem Jego ofiary dla zbawienia ludzkości, ale także znakiem nadziei zmartwychwstania każdego człowieka, gdyż zgodnie ze słowami św. Pawła: Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy spośród tych, co pomarli (1 Kor 15, 20).

Stacja XIV. Pan Jezus złożony do grobu

Był tam człowiek dobry i sprawiedliwy, imieniem Józef, członek Wysokiej Rady. Nie przystał on na ich uchwałę i postępowanie. Był z miasta żydowskiego Arymatei, i oczekiwał królestwa Bożego. On to udał się do Piłata i poprosił o ciało Jezusa. Zdjął je z krzyża, owinął w płótno i złożył w grobie, wykutym w skale, w którym nikt jeszcze nie był pochowany. Był to dzień Przygotowania i szabat się rozjaśniał. (23, 50-54) Grób Jezusa jest znakiem Jego ofiary dla zbawienia ludzkości, ale także znakiem nadziei zmartwychwstania każdego człowieka, gdyż zgodnie ze słowami św. Pawła: Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy spośród tych, co pomarli (1 Kor 15, 20).

Dziękuję za obejrzenie przezentacji

Wiktoria Złamaniec 8A