Skąd się wziął język polski?

SKĄD SIĘ WZIĄŁ JĘZYK POLSKI

W piątym i czwartym tysiącleciu p.n.e., między Europą Środkową a Azją Centralną żyły plemiona mówiące językiem, po którym nie zostały żadne ślady w piśmie. Język ten nazywamy praindoeuropejskim.

Zdecydowana większość języków europejskich ma więc wspólnego przodka.

Prajęzyk z pewnością istniał i nie ma co do tego wątpliwości. Nie bez powodu polski wyraz noc może utożsamiać się z angielskim night, niemieckim Nacht, francuskim nuit, szwedzkim natt, łacińskim nox czy litewskim naktis.

Wszystkie pochodzą najprawdopodobniej od praindoeuropejskiego wyrazu *nókwts.

W czwartym tysiącleciu p.n.e. wskutek wędrówek plemion język praindoeuropejski uległ zróżnicowaniu.

Powstały dialekty, z których rozwinęły się osobne języki, m.in. pragrecki, praitalski, pragermański czy prabałtosłowiański, który później rozpadł się na prabałtycki i prasłowiański.

Ludy zasiedlające tereny od Bałtyku po Karpaty i od Odry po Bug, mówiące po prasłowiańsku, rozpoczęły wędrówki na wschód i południe.

Zaczęły mówić „po swojemu”, dlatego też wyodrębniły się języki zachodniosłowiańskie, wschodniosłowiańskie i południowosłowiańskie.

Języki zachodniosłowiańskie: polski, czeski, słowacki, łużycki (dolnołużycki i górnołużycki), kaszubski oraz wymarłe: połabski, pomorski, słowiński. Języki wschodniosłowiańskie: ukraiński, białoruski i rosyjski; Języki południowosłowiańskie: serbski, chorwacki, słoweński, bułgarski, macedoński

Zanim jednak powstały języki zachodniosłowiańskie, zespół zachodniosłowiański rozbił się na trzy dialekty – czesko-słowacki, łużycki i lechicki. Do tej ostatniej grupy należało wiele plemion zamieszkujących tereny Wielkopolski, Śląska, Małopolski, Mazowsza: Bobrzanie, Dziadoszanie, Lędzianie, Opolanie, Polanie, Ślężanie, Wiślanie. Plemiona te zjednoczyli Piastowie. Kluczową rolę w rozwoju polszczyzny odegrało zatem kształtowanie się polskiej państwowości.

Tearz już wiecie, że język polski wywodzi się z języka praindoeuropejskiego i powstał z zachodniego wariantu języka prasłowiańskiego, z dialektu lechickiego.

Polszczyzna przez ostatnie 1000 lat wciąż ewoluowała. Zmieniało się słownictwo oraz formy gramatyczne. Historycy języka polskiego wyróżniają cztery okresy rozwoju polszczyzny:

• staropolski – między czasami najdawniejszymi a początkiem wieku XVI,
• średniopolski – od wieku XVI do drugiej połowy XVIII,
• nowopolski – do 1939 r.,
• współczesny – po 1939 r.

Źródło: polszczyzna.pl