dziady cz III

DZIADY CZ. III

Utwór powstawał w roku 1832 w Dreźnie

Opublikowany został po raz pierwszy w 1832 roku jako IV tom Poezji

Geneza utworu

Powodowała nim również chęć podsumowania wyników powstania listopadowego oraz próba usprawiedliwienia się przed rodakami, że nie wziął udziału w powstaniu.

Na powstanie III części "Dziadów" Adama Mickiewicza miało wpływ kilka czynników.

Przede wszystkim poeta zaczerpnął z doświadczeń, jakie zdobył w czasie swej działalności najpierw w kręgach Filomatów, a później w założonym przez nich tajnym stowarzyszeniu Filaretów.

Powstanie listopadowe

Mickiewicz podejmuje problematykę polityczno-historyczną z metafizyczną

Dramat opisuje wydarzenia, które nastąpiły w latach 1820-1823

Głównym wątkiem utworu staje się aktualna sytuacja narodu polskiego, ukazanego z wielu perspektyw (historycznej, społecznej, religijnej, mistycznej)

ZNACZENIE SCEN

Scena VII

ScenaIX

Scena VIII

Ustęp

Scena I

Scena V

Scena II

Scena III

Scena VI

Scena IV

ZNACZENIE SCEN

Scena VII

ScenaIX

Scena VIII

Ustęp

Scena I

Scena V

Scena II

Scena III

Scena VI

Scena IV

"Daj mi rząd dusz!"

PRZEMIANA BOHATERA ROMANTYCZNEGO

„Umarł Gustaw, narodził się Konrad”

Bohaterem który przechodzi zmianę jest Gustaw. Z zakochanego po uszy młodzieńca chcącego popełnić samobójstwo przechodzi przemianę w patriotę oraz męczennika, który jest w stanie poświęcić nawet własne życie dla ojczyzny i rodaków Gustaw to typowy bohater romantyczny. Jest namiętnym, romantycznym kochankiem, który nie potrafił żyć bez wybranki swego serca. Jego miłość do dziewczyny jest tak wielka, że kiedy ta poślubia innego, Gustaw całkowicie odsuwa się od ludzi, staje się pustelnikiem. Bez reszty pogrąża się w swym

nieszczęściu i cierpieniu, co wkrótce czyni z niego szaleńca. Aż w końcu, obserwując wesele ukochanej, popełnia samobójstwo. Lecz nie opuszcza świata bezpowrotnie. W prologu III części "Dziadów" ukazany jest człowiek, który przebywa w klasztorze bazylianów w Wilnie przerobionym na więzienie. Śpiewające nad jego głową duchy oznajmiły mu, że wkrótce będzie wolny. Tak też się stało. Więzień pisze na ścianie: "Umarł Gustaw, a narodził się Konrad 1 listopada 1823". Z tego zapisu dowiadujemy się, że Gustaw przeistoczył się w Konrada.

Nowy bohater jest zupełnie innym człowiekiem niż Gustaw. W przeciwieństwie do niego, Konrad to wielki patriota. Najważniejsza jest dla niego Ojczyzna. Ona zastępuje mu wszystko: rodzinę, dom, przyjaciół. Konrad identyfikuje się z całą cierpiącą Polską. Mówi: "Ja i Ojczyzna to jedno (...) Za miliony kocham i cierpię katusze" Przekonany o swej sile, wrażliwości i wyjątkowości czuje się lepszy od innych ludzi. W swej pysze czuje się nawet równy Bogu, za źródło swej siły uważa miłość patriotyczną wypełniającą jego serce.

MARTYROLOGIA

PROMETEIZM

MESJANIZM

DRAMAT ROMANTYCZNY

koncepcje i ruchy rel.-społ. oparte na wierze w nadejście wyjątkowej postaci lub narodu, których działalność przyniesie wyzwolenie od zła, zmieni oblicze świata i rozpocznie nową erę eschatologiczną.

cierpienie i męczeństwo narodu lub wyznawców jakiejś religii

postawa etyczna nawiązująca do greckiego mitu o Prometeuszu, charakteryzująca się zdolnością do poświęcenia dla dobra ludzkości,

dramat powstały w okresie romantyzmu, charakteryzujący się swobodną konstrukcją akcji, łączeniem bohaterów fantastycznych z historycznymi oraz komicznych z tragicznymi

Przykładem mesjanizmu w III cz. Dziadów jest Widzenie księdza Piotra, scena, w której padają bardzo ważne słowa, określające istotę polskiego mesjanizmu: “Polska Chrystusem narodów”.

Wizję cierpienia Polaków Mickiewicz zamieścił w kilku scenach, m.in. w scenie więziennej, czy też scenie balu u Senatora. Już od początku III części dzieła wiemy, iż jest to utwór opisujący narodowe męczeństwo.

w scenie Wielkiej Improwizacji, Konrad zmaga się nie tylko z samym sobą, ale występuje nawet przeciwko Bogu. Tak więc Wielka Improwizacja jest interpretowana jako wyraz buntu przeciw Bogu, wzniesionego w imię ludzkości.

cechy dramatu romantycznego

OBRAZ SPOŁECZEŃSTWA

W trakcie rozmowy na ten ostatni temat większość zebranych doszła do wniosku, iż polska literatura jest mierna i nie może się równać z poezją francuską. Całkiem odmienny w tej kwestii pogląd wyrażała natomiast grupa patriotów – według nich poezja, tak jak czynią to rodacy, winna angażować się społecznie, politycznie, winna przekazywać historię, uczyć kochać ojczyznę. W ten sposób Mickiewicz chciał pokazać ogromny kontrast, panujący pomiędzy dwiema grupami Polaków.

Scena „ salon warszawski” idealnie oddaje obraz społeczeństwa tamtych czasów, gdyż pokazuje dwa podejścia Polaków do zaborców. Jednym z nich jest podejść będące wiernie ojczyźnie - patrioci wychwalali polską literaturę i rozmawiali o aktualnej sytuacji w kraju, o prześladowaniach, przesłuchaniach, zesłaniach, o carskiej polityce, o aresztowaniu Cichowskiego, krytykując jednocześnie towarzystwo zasiadające przy stolikach Drugi pogląd, który był pokazywany przez tamtejszą elitę wyśmiewała dzieła

polskich poetów, porównując ją do francuskiej poezji, a także nie obchodziła ich polska sytuacja polityczna i zamiast tego rozmawiali o wydawanych przez Nowosilcowa balach.

''Ach, szelmy, łotry, łajdaki! Żeby ich piorun trzasł."

''Nasz naród jak lawa Z wierzchu zimna i twarda, sucha i plugawa, Lecz wewnętrznego ognia sto lat nie wyziębi, Plwajmy na tę skorupę i zstąpmy do głębi.''

ZESTAWIENIe KONRADA I KS PIOTRA

- Posłuszny Bogu- Cichy, spokojny- Jest pokorny, wyraża skruchę - Wie że w porównaniem z Bogiem jest niczym

- Buntuje się przeciwko Bogu- Buntownik i indywidualista- Jest pyszny - Czuje się na równi z Bogiem, chce mieć władze nad ludźmi - Sam o sobie mówi że jest „mistrzem”

Postać Konrada i Księdza Piotra pokazują zupełnie odmienne, wręcz skrajnie różne postawy wobec Boga. Z jednej strony mamy dumnego, kierującego się pychą i zbuntowanego przeciwko Bogu młodzieńca, a z drugiej- pokornego, spokojnego i posłusznego Panu zakonnika.