pop art

sztuka popularna

POP ART

Pop-art pojawił się w Nowym Jorku i Londynie W połowie lat 50. XX wieku i szybko stał się dominującym stylem awangardowym. Charakteryzował się odważnymi, prostymi obrazami i żywymi kolorami .

Typowymi źródłami ikonografii pop-art były reklamy, opakowania produktów konsumenckich, zdjęcia gwiazd filmowych, gwiazd muzyki pop i innych celebrytów oraz komiksy.

Pop-art został ukształtowany poprzez konsumpconizm. Artyści wzorowali się na dziełach surrealistycznych. Z tego powodu powstawały nietypowe zestawienia, obrazy komiksowe oraz dzieła z naturalnie odwzorowanymi obiektami. Najpierw pop-art widoczny był przede wszystkim w malarstwie. Z czasem nurt ten dawał o sobie znać w tworzeniu niezwykłych aranżacji i instalacji.

Andy Worhol

używał techniki serigrafii ( sitotruku)

Pierwsza znana praca mistrza pop artu – portret aktora Rudy’ego Vallee’a – powstała, gdy Andy miał 10 lat. Została kupiona przez pewnego kolekcjonera za jedynie 5 dolarów, dziś natomiast ten portret kosztuje około 2 mln dolarów.

Roy Lichtenstein

Roy Lichtenstein

“Nominalnie jestem kopistą, ale nadaję oryginałowi nową strukturę – pociągnięcia pędzla zmieniają się w kropki i proste, regularne linie, co w efekcie tworzy nowy obraz”.

Lichtenstein, Andy Warhol i inni przedstawiciele pop-artu posługiwali się komiksową stylistyką, krzykliwymi barwami i przeskalowaną formą; malowali przedmioty codziennego użytku, odtwarzali plakaty reklamowe i paski komiksowe, nie szczędząc sobie przy tym sarkazmu i ironii. Twórcy pop-artu odważnie łamali mit uduchowionego artysty, zbliżając sztukę do designu i twórczości użytkowej.

HIPERREALIZM

Hiperrealizm, superrealizm lub fotorealizm – kierunek w malarstwie XX wieku (około 1965 roku w USA). Przedstawianie rzeczywistości z jak największą precyzją, upodobnienie obrazu do fotografii.

Malarze fotorealistyczni, korzystając z założeń pop-artu, gloryfikują nieprzekłamaną rzeczywistość. Tematami malarskimi stają się wystawy sklepowe, samochody lub ich fragmenty, zdjęcia paszportowe itp. Wielu artystów rzutuje z pomocą epidiaskopu wykonane przez siebie fotografie na płótno, i maluje stricte według wyświetlanego zdjęcia. Do tego typu celów niezbędne jest absolutne mistrzostwo techniczne, choć z drugiej strony hiperrealiści byli oskarżani o wykonywanie „mechanicznej pracy” i odtwórczość.

Richard Estes

Richard Estes

Richard Estes

Richard Estes

J. Ch. Amman, krytyk i teoretyk sztuki, wyróżnił 6 kryteriów hiperrealizmu :prawie zawsze wzorem jest zdjęcie lub diapozytyw; tradycyjną kompozycję zastępuje wybrany wzór fotograficzny przenoszony przez projekcję na powierzchnię obrazu; specyficzne cechy indywidualnego warsztatu twórczego są całkowicie odrzucone; przedstawiany przedmiot jest ukazany precyzyjnie i zgodnie ze wzorem; tematy i motywy są czerpane z życia codziennego lub otoczenia artysty; fotografia nie jest traktowana jako środek pomocniczy, ale jako świadomie wybrana sytuacja wyjściowa dla przedstawienia obrazu.