John Donne Sonet X

Temat: "Śmierci, śmierć cię czeka..."- analiza i interpretacja Sonetu X J. Donna

01

Praca z tekstem- kreacja osoby mowiącej; - adresat wypowiedzi lirycznej; - o czym mówi? - jak mówi? - w jakim celu?

Adresat wypowiedzi lirycznejAdresatem wypowiedzi lirycznej jest śmierć. Apostrofy rozpoczynają i kończą utwór. Śmierć nosi cechy ludzkie- pyszni się, umrzesz śmierci- personifikacja. Osoba mówiąca dokonuje charakterystyki śmierci: - niewielka jej siła, ponieważ ci, których uśmierciła, będą żyć wiecznie; - nie wzbudza strachu, bowiem wydaje się być snem; - zależna od losu, przypadku, królów, wojny, trucizn, choró- wyliczenie podkreśla naturę śmierci, ktora sama o sobie nie stanowi, wpływają na nią okoliczności od niej niezależne; - nie jest straszną, mimo że wciąż się puszy; - z krókiego snu czlowiek obudzi się do życia w wieczności, a wtedy śmierć przestanie istnieć;

Kreacja podmiotu lirycznego

- kieruje swoje słowa bezpośrednio do śmiesri;- ujawnai swoją obecność- liryka bezpośrenia, mówi o doświadczeniu wszystkich ludzi; - człowiek wierzący- ufa, że w wieczności nie będzie już śmierci, po sądzie ostatecznym przestanie istnieć- przekonanie to wyraża w ostatrnim wersie sonertu;

ŚRODKI ARTYSTYCZNE- apostrofy- Śmierci..., biedna Śmierci, Śmierci, śmierć cię czeka; - epitety- biedna Śmierci ( funkcja- podkreślenie współczucia i litości, jaką wzbudza śmierć, jej bezbronności, słabości); licha siła ( funkcja- podkreślenie słabości); - wyliczenia- losu, przypadku, królów, desperatów sługo ( funkcja: podkreślenie zależności, podporządkowania śmierci); posłuszna jesteś wojnie, truciźnie, chorobie... ( funkcja: bez tych wyliczonych elementó, śmierć by nie istaniałą, ogranicza śmierć do jej przyczyny;) - pytania retoryczne- (...) więc puszysz się tak długo? ( funkcja: puszyć się- wywyższać się, być pysznym, przekonanym o swojej wyjątkowości, przyjmować pozę kogoś niezwykle ważnego; kolejny raz odebranie rangi śmierci); - przerzutnia- Cóż, że wszędy słynie potęga twa i groza, ulga duchy byłą przynętą; - personifikacja- śmierć- pyszni się- wywyższa- dziłąnie typowo ludzkie,), umrze; - metafora- ulga duszy byłą przynętą, która ludzi wabi w twe pustynie- śmierć= pustkowie; Łatwiej w maku czy w czarach sen znależć?, nie snu krókiego zbudzi się dusza człowieka; - paradoks- Śmierci, śmierć cię czeka ( funkcja- podkreślenie faktu, iż śmierć jest zależna od czasu) - koncept- barokowe zaskakiwanie odbiorcy, oryginalny pomysł, nietypowe ujęcie tematu- forma - osoba mówiąca wypowiada się do śmierci, próuje prowadzić z nią dialog;

Teza, jaką można postawić we wstępie analizy i interpretacji: ŚMIERĆ NIE PANUJE NAD ŚWIATEM. pODLEGA ONA PRZEMIJANIU, ALE UPŁYWANIE CZASU NA ZIEMI WIEDZIE CZŁOWIEKA DO WIECZNOŚCI.

Dziękuję