Stepy Akermańskie

Więcej wyobrażeń jak rymów, więcej uczuć niż słów

Przypomnijcie sobie informacje o Mickiewiczu.

Jednym z najstarszych i najpowszechniejszych motywów w literaturze i kulturze jest wędrówka. Już Biblia opowiada o pierwszych ludziach, Adamie i Ewie, którzy po wygnaniu z Raju musieli wyruszyć na poszukiwanie swojego miejsca na ziemi. Bycie w drodze wiąże się z poznawaniem przez człowieka otaczającej go rzeczywistości. Pokonywanie przestrzeni pozwala gromadzić doświadczenia, zmienia wewnętrznie, jest źródłem wielu doznań. Wędrówka jako motyw kulturowy ma także znaczenie symboliczne – obrazuje życie człowieka od narodzin do śmierci. Warto dążyć do tego, by swoją drogę przemierzać twórczo, mądrze, etycznie, bez wyrządzania krzywdy innym i z wiarą, że to życiowe wędrowanie ma głęboki sens.

Akerman

Adam Mickiewicz Stepy akermańskie Wpłynąłem na suchego przestwór oceanu, Wóz nurza się w zieloność i jak łódka brodzi, Śród fali łąk szumiących, śród kwiatów powodzi, Omijam koralowe ostrowy burzanu. Już mrok zapada, nigdzie drogi ni kurhanu; Patrzę w niebo, gwiazd szukam przewodniczek łodzi; Tam z dala błyszczy obłok? tam jutrzenka wschodzi? To błyszczy Dniestr, to weszła lampa Akermanu. Stójmy! — Jak cicho! — Słyszę ciągnące żurawie, Których by nie dościgły źrenice sokoła; Słyszę, kędy się motyl kołysa na trawie, Kędy wąż śliską piersią dotyka się zioła. W takiéj ciszy — tak ucho natężam ciekawie, Że słyszałbym głos z Litwy. — Jedźmy, nikt nie woła!

Ostrów

Burzan

Kurhan

Lampa Akermanu

Osoba mówiąca= bohater wiersza

podróżnik poeta wrażliwy na piękno przyrody

Nazwijmy uczucia bohatera lirycznego, wyrażane podanymi cytatami:

Stójmy!

Wpłynąłem

Jedźmy, nikt nie woła

Bohater wiersza ma w sobie cechy zarówno wędrowca (odbywa ciekawą podróż w celu poznania nowych miejsc), tułacza (czuje się zagubiony, nie ma własnego miejsca, nawet w otoczeniu pięknej przyrody tęskni za ojczyzną), jak i pielgrzyma (miejsca, które odwiedza, mają niemal sakralny charakter, co znajduje odbicie w jego przeżyciach). Osobiste przeżycia są dla niego impulsem do snucia refleksji egzystencjalnych na temat człowieka i jego miejsca w świecie. Ma to związek z uczuciami Adama Mickiewicza zmuszonego do przebywania na emigracji, poza rodzinnymi stronami, tęskniącego do ojczyzny.

Środki poetyckie w utworze

Adam Mickiewicz Stepy akermańskie Wpłynąłem na suchego przestwór oceanu, Wóz nurza się w zieloność i jak łódka brodzi, Śród fali łąk szumiących, śród kwiatów powodzi, Omijam koralowe ostrowy burzanu. Już mrok zapada, nigdzie drogi ni kurhanu; Patrzę w niebo, gwiazd szukam przewodniczek łodzi; Tam z dala błyszczy obłok? tam jutrzenka wschodzi? To błyszczy Dniestr, to weszła lampa Akermanu. Stójmy! — Jak cicho! — Słyszę ciągnące żurawie, Których by nie dościgły źrenice sokoła; Słyszę, kędy się motyl kołysa na trawie, Kędy wąż śliską piersią dotyka się zioła. W takiéj ciszy — tak ucho natężam ciekawie, Że słyszałbym głos z Litwy. — Jedźmy, nikt nie woła!

Epitety

Metafora

Oksymoron

Porównanie

Przeanalizujmy budowę wiersza:

Sonet – utwór czternastowersowy podzielony na cztery zwrotki. Dwie pierwsze (czterowersowe) mają charakter opisowo-narracyjny, dwie następne (trzywersowe) zawierają refleksje lub filozoficzne uogólnienia. Jego ojczyzną jest trzynastowieczna Italia.

Wiersz Mickiewicza: — 4 zwrotki — układ wersów: 4 + 4 + 3+ +3 — układ rymów: abba, abba, aba, bab — pierwsze 2 zwrotki dłuższe = opisowe, kolejne 2 zwrotki krótsze = refleksyjne

Dziękuję ! A.J.