Giaur

Lord George Byron

Giaur

Lord Byron - gwiazda epoki romantyzmu

Bohater bajroniczny

-indywidualista pełen tajemnic -buntownik -nie zgadza się na zastane reguły rządzące światem, przeciwstawia się im -pozostaje w konflikcie ze światem -ulega silnym namiętnościom -pełen wewnętrznych sprzeczności -życie naznaczone wielką miłością, zbrodnią, zdradą -przekonany o własnej wyjątkowości -to często postać tragiczna, nieszczęśliwa

Spotkania z Obcym

Jak rozumiesz słowa Marty Piwińskiej, według której "Podróż na wschód to romantyczne poznaj samego siebie"?

Czy waszym zdaniem spotkania z innymi kulturami są ważne dla rozwoju także współczesnego człowieka?

Powieść poetycka

1.Wierszowana narracja (cechy epiki i liryki - synkretyzm rodzajowy); 2. Narrator nie waha się komentować opisywane wydarzenia, zachowania bohaterów, subiektywnie ocenia ich decyzje i postwy 3.Utwór posiada fabułę; 4. Fragmentaryczna kompozycja, pełna luk i niedomówień; 5. Wydarzenia ukazane są niechronologicznie; 6.Tytułowy bohater jest jednostką o silnym poczuciu własnej indywidualności i niezależności, samotną i wyobcowaną, buntującą się przeciwko powszechnie uznanym zasadom i normom społecznym.

Zemsta i życie po niej

Pomimo wszystko trudno uznać bohatera bajronicznego za jednoznacznie złego. Dokonana zbrodnia budzi w nim wyrzuty sumienia, a sama w sobie spowodowana jest ogromną rozpaczą, jest wynikiem znalezienia się silnie emocjonalnej postaci w sytuacji granicznej. Mickiewicz napisał, że "Ludzie Byrona mają sumienie". Giaur jest człowiekiem czynu, targają nim gwałtowne emocje. To zupełnie inny rodzaj przeżywania nieszczęśliwej miłości niż u Wertera, jednak zauważcie, że posiadają oni podobne cechy: wrażliwi indywidualiści pełni niezgody wobec rzeczywistości, cierpienie doprowadza ich do ostatecznych decyzji.

Antoni Malczewski, Maria

Genialna polska powieść poetycka, której nie omawia się w szkole...

Kto tam grzmi konno po skalistej drodze? Wygięty naprzód, na wiatr puścił wodze, Kopyt tętenty jak grzmoty po grzmotach Wciąż budzą echa drzemiące po grotach. Koń jak kruk czarny, a na bokach piana, Jak gdyby świeżo z morza zszumowana. Wieczór już uśpił fale morskich toni, Ale nie serce tej dzikiej pogoni. Groźnie na jutro niebo się zachmurza Ale groźniejsza w sercu Giaura burza. Nie znam cię, rodu twego nienawidzę, Ale w twych licach takie rysy widzę, Które w pamięci kiedy się raz wrażą, Z czasem się głębiej werzną, lecz nie zmażą. Tyś młody, blady, lecz namiętne bole Tajemnica Gorzały długo na twym smagłym czole.

Ej! ty na szybkim koniu gdzie pędzisz kozacze? Czy zaoczył zająca co na stepie skacze? Czy rozigrawszy myśli, chcesz użyć swobody, I z wiatrem ukraińskim puścić się wzawody? Lub może do swej lubej co czeka śród niwy, Nucąc żałośną dumkę lecisz niecierpliwy? Bo i czapkęś nasunął, i rozpuścił wodze, A długi tuman kurzu ciągnie się na drodze: Zapał jakiś rozżarza twojej twarzy śniadość, I jak światełko w polu błyszczy na niej radość; Gdy koń, co jak ty, dziki lecz posłuszny żyje, Porze szumiący wicher wyciągnąwszy szyję. Umykaj czarnomorcu z swą mażą skrzypiącą, Bo ci synowie stepu twoją sól roztrącą.

Film w uniwersum Gothica "streszczający" Giaura z wykorzystaniem oryginalnych dialogów z gry