Frankowie

Cesarstwo Ottonów

Index

1. poczatki cesarstwa francuskiego

2. powstanie cesarstwa Ottonów

3. Video

4.Otton III

. 5.Najazdy Wikingów

Początki cesarstwa francuskiego

Hugo Kapet (ur. ok. 941, zm. 24 X 996) – król Francji od 987 r. z dynastii Kapetyngów. Syn Hugona Wielkiego, hrabiego Paryża i księcia Francji, oraz Jadwigi, siostry cesarza Ottona I. Od 970 r. żonaty z Adelajdą z Poitiers, z która miał syna Roberta (Robert II Pobożny). Pochowany w opactwie Saint-Denis.

Hugo Capet

Wywodził się z rodu zwanego Robertynami (od hrabiego Paryża, Roberta), który od początku X w. konkurował o tron z Karolingami. Wychował się na dworze Ryszarda I Normandzkiego. W 956 r. odziedziczył po swym ojcu tytuł księcia Francji. Po śmierci króla Ludwika V przeciwstawił się objęciu tronu przez innego z Karolingów – Karola, księcia Brabancji. Przy pomocy cesarza Ottona III i arcybiskupa Reims Adalberona objął władzę i został koronowany w lipcu 987 r. Jego bezpośrednie rządy ograniczały się do własnej domeny i resztek dóbr Karolingów, choć większość wasali nominalnie mu się podporządkowała. Miał też duży wpływ na obsadzanie stanowisk kościelnych (sam był świeckim opatem kilku klasztorów – stąd nadany mu przydomek, nawiązujący do nazwy płaszcza kościelnego). Walczył z władcami Akwitanii i Flandrii. Jeszcze za życia, w 988 r., doprowadził do koronacji swego syna Roberta, co stało się wkrótce zwyczajem eliminującym rolę elekcji w obsadzaniu tronu. Panowanie Hugona Kapeta zapoczątkowało władze Kapetyngów, rządzących Francją w linii prostej do 1328 r., a w liniach bocznych aż do 1848 r.

Powstanie Rzeszy Niemieckiej

Rzesza (niem. Reich) – historyczne określenie państwa niemieckiego, stosowane dla podkreślenia jedności autonomicznych niemieckich regionów lub państw regionalnych. Można wyróżnić cztery historyczne państwa niemieckie określane w ten sposób: Święte Cesarstwo Rzymskie (niem. Heiliges Römisches Reich, potocznie: Altes Reich – Stara Rzesza; Erstes Reich – Pierwsza Rzesza, I Rzesza) – państwo istniejące w latach 962-1806. W historiografii używana jest także nazwa Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego, (niem.) Heiliges Römisches Reich Deutscher Nation Cesarstwo Niemieckie, Rzesza Niemiecka (Deutsches Reich, Deutsches Kaiserreich, potocznie: Zweites Reich – Druga Rzesza, II Rzesza) – państwo istniejące w latach 1871–1918 Rzesza Niemiecka (Deutsches Reich, potocznie: Weimarer Republik – Republika Weimarska) – państwo istniejące w latach 1918–1933 Rzesza Niemiecka (1933–1945) (Deutsches Reich, po aneksji Austrii w 1938 także Rzesza Wielkoniemiecka (Großdeutsches Reich), potocznie: Drittes Reich – Trzecia Rzesza, III Rzesza, inna używana nazwa to Niemcy hitlerowskie, (niem.) Nazi-Deutschland, Nazideutschland) – państwo istniejące w latach 1933–1945

Nazwa zrodziła się w Średniowieczu, kiedy wskutek podziałów plemiennych i feudalnych Królestwo Niemieckie, będące rdzeniem Świętego Cesarstwa Rzymskiego, przybrało postać związku kilkuset księstw, biskupstw, opactw, miast, hrabstw i drobniejszych majątków, cieszących się szeroką autonomią, ale uznających zwierzchnictwo elekcyjnego króla niemieckiego, będącego również Świętym Cesarzem Rzymskim. Cesarstwo Niemieckie powstałe w 1871 roku przyjęło formułę „Rzesza Niemiecka” za swoją urzędową nazwę, dla podkreślenia ciągłości historycznej względem Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Nazwa wyszła z oficjalnego użycia po II wojnie światowej, na skutek procesu denazyfikacji, ponieważ kojarzyła się z imperialistycznymi ambicjami i nacjonalistycznym światopoglądem.

Okres Cesarstwa Ottonów, jak nazywa się nieoficjalnie ten etap historii Świętego Cesarstwa Rzymskiego, to panowanie dynastii Ludolfingów (919–1024, od 962 jako cesarze), czyli książąt saskich. Czas ten charakteryzuje się wzmocnieniem władzy monarszej wobec książąt plemiennych. Cesarze wówczas sprawowali kontrolę nad sprawami wewnętrznymi i prowadzili pomyślną politykę ekspansji. W dobie Cesarstwa Ottonów nastąpiła także odbudowa karolińskiej idei uniwersalnej monarchii chrześcijańskiej Europy. Przywrócenie władzy cesarskiej charakteru uniwersalnego szybko jednak okazało się niewykonalne ze względu choćby na opór Francji. Polska, Dania i Węgry, a zwłaszcza Czechy (które z czasem stały się częścią cesarstwa) zostały za to skutecznie wciągnięte w orbitę niemieckich wpływów. Cesarze niejednokrotnie ingerowali w wewnętrzne sprawy tych państw. Charakterystyczne dla władzy „Ottonów” było uzależnienie papieży od cesarza, co w praktyce oznaczało desygnowanie przez niego kandydatów do tronu papieskiego. Interweniując dwukrotnie na rzecz papieża (w 951 i 961 roku) w ogarniętej politycznym chaosem Italii Otton I koronował się w Mediolanie na króla Longobardów, po czym upomniał się o koronę cesarską. Ten kluczowy moment, będący restauracją starożytnego Rzymu oraz imperium Karola Wielkiego, odbył się 2 lutego 962, gdy Otton I Wielki został koronowany w Rzymie przez papieża Jana XII na cesarza rzymskiego. Ogromnym sukcesem polityki tego cesarza, poza koronacją, był ożenek syna Ottona II z księżniczką bizantyńską Teofano. Przeprowadzona za życia ojca koronacja Ottona II zapewniała ciągłość godności cesarskiej w dynastii saskiej, zaś ślub z Teofano oznaczał uznanie tytułu cesarskiego królów niemieckich przez Konstantynopol. Ambicją Ottona I Wielkiego oraz jego następców, Ottona II i Ottona III, było, jak wyżej wspomniano, podporządkowanie sobie całego chrześcijańskiego (łacińskiego) świata w ramach uniwersalistycznego cesarstwa. Najbliższy realizacji tego planu był Otton III. Wychowany w kulcie tradycji saskiej, karolińskiej i bizantyńskiej, świadomie nawiązujący do legendy Karola Wielkiego, zamierzał stworzyć imperium złożone z równouprawnionych chrześcijańskich królestw: Italii, Galii, Germanii oraz Słowiańszczyzny (władcą tej ostatniej miał być najprawdopodobniej Bolesław Chrobry), nad którymi panowałby rezydujący w Rzymie cesarz. Nieoczekiwana śmierć Ottona III w 1002 roku pogrzebała idee zjednoczeniowe. Odtąd cesarstwo rzymskie utożsamiać się będzie coraz bardziej z królestwem niemieckim.

cesarstwo ottonów

OTTON III

Otton III (980-1002) – król niemiecki i cesarz z dynastii Ludolfingów, syn Ottona II. Koronowany na króla jako trzyletnie dziecko, niedługo po śmierci ojca w walkach prowadzonych we Włoszech. W jego imieniu regencję sprawowały kolejno matka, cesarzowa Teofano i babka – Adelajda. Samodzielną władzę przejął w roku 994. Przypisuje mu się projekt budowy uniwersalnego cesarstwa, we współpracy z ościennymi krajami: Polską, Węgrami, Wenecją. Uczestnik zjazdu gnieźnieńskiego w 1000 roku, na którym włożył na głowę polskiego księcia Bolesława Chrobrego diadem, prawdopodobnie wyrażając tym samym swoją zgodę na ogłoszenie Piasta królem. Zmarł po krótkiej chorobie w wieku 21 lat

Okres zaczynający się na przełomie VIII i IX i trwający do ok. 1066-1085 r. w historii Europy przyjęło nazywać się epoką wikingów. Jest to jednocześnie okres kształtowania się znanych nam dzisiaj państw europejskich. Czy rzeczywiście jednak możemy mówić o takiej epoce? Nie ulega wątpliwości, że charakter i zasięg wypraw łupieżczych wikingów w tym okresie robi wrażenie. Niewątpliwie wpłynęły one też na życie wielu ludów i formujących się państw Europy. Trzeba jednak jasno podkreślić, że jako fenomen epoki średniowiecza wyprawy te nie zmieniły biegu europejskiej historii i w wypadku innych państw europejskich nie można mówić o epoce wikingów. Zgoła inaczej jest w wypadku samych ziem skandynawskich: wyprawy Duńczyków, Szwedów i Norwegów otworzyły przed tymi ludami świat, rzeczywiście wprowadzając je w nową epokę. Docierając do Anglii, państwa Franków, Bizancjum, Islandii a nawet wybrzeży Ameryki poszerzali swoje horyzonty, rozwijali gospodarczo, militarnie i społecznie – przygotowując się na dołączenie do chrześcijańskiej ekumeny i kultury Zachodu w X/XI w. Czytaj więcej: https://histmag.org/Wikingowie-i-poczatki-ich-wypraw-w-VIII-IX-w.-prawda-i-mity-8767

Wikingowie

Wikingowie – skandynawscy wojownicy, którzy od VIII wieku podejmowali dalekie wyprawy o charakterze kupieckim, rabunkowym lub osadniczym. Organizatorami wypraw do krajów Europy Zachodniej byli m.in. ... Wikingowie dotarli też do Ameryki Północnej na długo przed Kolumbem.

Sztuka fortyfikacyjna

Twierdze obronne

Taktyka Wikingów

Skuteczna obrona przez Wikingami

Broń:

miecz, włócznia i topór