t.14 Kl. II

NAŚLADUJĘ JEZUSA W DOBROCI

modlitwa

Opowiadanie biblijne

Gdy Jezus chodził po ziemi, wielu ludzi przychodziło do Niego. Wszędzie, gdzie przebywał, przynoszono chorych, którzy prosili Go, aby ich uzdrowił. Jezus ludziom chorym przywracał zdrowie, dla głodnych rozmnażał chleb, a smutnych pocieszał dobrym słowem. Pewnego dnia przyszedł do miasta zwanego Jerycho. Przy drodze do miasta siedział niewidomy żebrak. Gdy usłyszał, że to Jezus nadchodzi, zaczął głośno wołać do Niego, prosząc, aby się nad nim ulitował. Niewidomy krzyczał: – Jezu, spraw, abym przejrzał! I Jezus uzdrowił go. Innym razem Pan Jezus przyszedł nad Jezioro Galilejskie, gdzie zebrał się ogromny tłum. Uczył ludzi o tym, że należy kochać Boga i człowieka. Ludzie słuchali Jego słów, a potem widzieli, jak modli się i pomaga chorym.

Jezus troszczy się o wszystkich i nie odmawia pomocy tym, którzy o nią proszą. Od momentu chrztu Jezus mieszka w naszych sercach i chce, żebyśmy byli tak dobrzy, jak On. Chce, aby nasze ręce czyniły dobro, a nasze słowa okazywały miłość. Powiedział, że kto chce być Jego przyjacielem, powinien czynić dobre uczynki. Było to dla Niego tak ważne, że uczynił te słowa przykazaniem.

– Co to jest przykazanie?

Przykazania to polecenia Boga. Jeśli je wykonujemy, wtedy jesteśmy dobrzy dla siebie i innych ludzi. Są one bardzo ważne. Najważniejsze z nich to przykazanie miłości, które polecił nam wykonywać Jezus.

„To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem”.

Jezus mówi nam, że wszystko, co czynimy dla innych, czynimy tak naprawdę dla Niego. W życiu bardzo dużo dobrego można uczynić samym uśmiechem. Kiedy np. babcia jest smutna, a dziecko podejdzie, uśmiechnie się i przytuli do babci, wtedy ona też się uśmiecha i wraca jej dobre samopoczucie.

KONIEC!